Άλι..! *Η δική μου Ιστορία*

Καλησπερα! Με λένε Άλι.. Είμαι 22 ετών, και θα μπορούσα να πω ότι εχω περάσει μία αρκετά πλήρη γκάμα διατροφικών διαταραχών.. Στην τρυφερή ηλικία των 12 έπασχα απο αρκετά κρίσιμου επιππέδου νευρική ανορεξία, την οποία τότε ''αντιμετώπισα'' με λήψη (αρκετά βεβιασμένα μπορώ να πω απο τους γονεις μου) αντικαταθλιπτικών.. Για μερικά χρόνια μετά λοιπόν, και όντας κοριτσάκι στην εφηβεία λόγω και ορμονικών θεμάτων είχα καταλήξει με λίγα κιλα παραπάνω, όταν λέω λίγα να ήτανε ίσα αυτό που λένε πιασιματάκια.. Εμένα βέβαια αυτό σαν πρωην ανορεξικια με έκανε όπως καταλαβαίνετε αυτά τα χρόνια να κλειστω πολυ στον εαυτό μου και να τον μισώ τόσο πολύ που όπου έβλεπα καθρεύτη εξαφανιζόμουν μην τυχόν και δω τον εαυτο μου...και τα πέρασα αρκετά δύσκολα λόγω και οικογενειακών θεμάτων... ώσπου κάπου στο λύκειο άρχισε ίσως ο χειρότερος φαύλος κύκλος της ζωής μου, όταν ξεκίνησα τα βουλιμικά επεισόδεια... Απο τότε μέχρι τώρα έχω περάσει ααααπειρες φασεις όπου θα φτανω να χανω πααρα πολλα κιλά και να τα ξαναπαίρνω γρήγορα ξανα και ξανα και ξανα.. και εμετοί και εμετοί και εμετοί και φαί και φάί και κλαμα... και το τελευταία φορα αυτό το γ****νο που ποτέ τελευταία δεν ήταν.. Στεναχωριέμαι.. Ειλικρινά δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση.. έχω προσπαθήσει τόσες φορες να το ξεπερασω και ολο κατι γινεται και με τραβαει πισω.. Σημερα λοιπόν είμαι 10 μερες ''καθαρη'' και καθαρη εννοω οτι αποφασισα να σταματησω να βλαπτω τον εαυτο μου μαυτον τον τροπο και να το παρω one step at a time.. Είπα λοιπόν ΟΧΙ στον εμετο, ΟΧΙ σε εξαντλητικές δίαιτες.. κανονική διατροφή, και όταν εχω τις λιγούρες θα τρώω αυτό που λιγουρεύομαι προσπαθόντας να κρατηθώ να μην φάω άλλα 1000 πράγματα(ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΠΟΣΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΩΡΑΕΙ ΕΝΑ ΣΤΟΜΑΧΙ) μετα με αποτέλεσμα να τρέχω στην τουαλέτα, και ας παχαίνει... Και αυτο που λετε κοριτσια μεχρι στιγμης το εχω καταφερει και νιωθω πολυ ομορφα!! :) Αποφάσισα λοιπόν να μπώ στο φορουμ για την αλληλουποστηριξη γιατι οπως ειναι φυσικο εχω αρχισει ηδη και παιρνω κιλα και αισθάνομαι αδύναμη, φοβαμαι τον εαυτο μου, μην με γυρισει πισω.........

ali22 καλως ηρθες στη παρέα μας!!!!!
Έκανες ένα πάρα πολύ σημαντικό βήμα και σου αξίζουν πολλά μπράβο!!!! Έχεις σκεφτεί να επισκεφτείς ποτέ έναν διατροφολόγο για να σε καθοδηγήσει?

καλως σας βρηκα!! ναι και εχω ηδη κλεισει ραντευου για μετα τις γιορτες.. και το περιμενω πως και πως.. νομιζω στη φαση που ειμαι θα βοηθησει πολυ και για να επαναφερει τον οργανισμο μου σιγα σιγα στα καλα του αμα ολα πανε καλα... αχ ωρες ωρες ακομα νιωθω αυτη τη θολουρα τοσο εντονα.. κιειναι τοσο δυσκολο να μην αφεθω σε εκεινη.. αλλα μετα ειλικρινα συνειδητοποιω οτι δεν ειναι παραμονο μια ιδεα στο κεφαλι μου και δεν αξιζει να καταστρεφω αλλο τον ιδιο μου τον εαυτο...ειναι δυνατον?τοσο ερμαια της ιδιας μας της σκεψης?? αλλα εκεινη την ωρα.. αχ..
Το ψυχολογικο επιππεδο νομιζω οτι θα μου ειναι πιο δυσκολο βεβαια να ξεπερασω.. να νιωθω ανετα στο σωμα μου εχοντας και παραπανω λιγα κιλα ειναι ο μεγαλυτερος μου στοχος πλεον... αμα το καταφερω πιστευω τοτε θα νιωθω πραγματικα ελευθερη.. οχι τοσο αμα αποκτησω σταθερο βαρος οσο με το να μπορω να ανεχτω το ΄΄παραπανω΄΄.. εχω καποτε παρατησει σπουδες εχω χασει φιλους εχω κλειστει σπιτι μηνες εχω χασει τοσα πολλα μονο και μονο επειδη επαιρνα λιγα κιλα..

Καλώς όρισες κορίτσι μου ... Σαν παλιά δυστυχώς στο θέμα υπερφαγιας εγω . Θα σε συμβούλευα ο διατροφολόγος να ειναι ειδικός στις ΔΠΤ ειναι πολύ σημαντικό αυτο ... Όλοι το παίζουν γνώστες αλλα δεν είναι ...
Επίσης η ψυχοθεραπεία βοηθάει πολύ .. Αν και χρονοβόρα δείχνει τις αληθινές αιτίες του προβλήματος ..
Και πράγματι το ψυχολογικό κομμάτι ειναι το πιο δύσκολο .. Για πολλούς λόγους ... Σε αυτό βοηθάει και η ψυχοθεραπεία.. Δεν εινα πια ταμπού αν κάποιοι αυτο πιστεύουν ειναι δικό τους πρόβλημα ...
Αυτό το φαύλο κύκλο τον γνωρίζω καλά όπως και τα συναισθήματα, τις τύψεις - ενοχές και την απέχθεια για τον εαυτό μας !!
Καλή αρχή και μπόλικο κουράγιο και υπομονή .. Ο δρόμος ειναι μακρύς !!!!

Ψυχοθεραπεια ειχα κανει και παλαιοτερα αλλα δεν με βοηθησενα το ξεπερασω τοτε η αληθεια ειναι αυτη.. Εμαθα βεβαια αρκετα για τον εαυτο μου, καθως και απο που πηγαζουν αρκετα.. Και εχω αλλαξει πολυ σαν χαρακτηρας εκτοτε και στον τροπο που σκεφτομαι.. Να πω οτι γενικα ειμαι αρκετα καλα σαν ψυχολογια στο μεγιστο της ημερας μου, πολυ παθιασμενη με τη δουλεια μου, αρκετα αισιοδοξη και γενικα εχω πλεον φυγει τελειως απο ολο το κομματι της καταθλιψης.. Συνηθως μπορω να πω οτι νιωθω και καλα με τον εαυτο μου, η τουλαχιστον προσπαθω να ειμαι. Αλλα οταν ερχεται αυτη η ρημαδα η ωρα που κοιταω στον καθρευτη και προσεχω ποσο εχω παχυνει η δοκιμαζω καποιο στενο ρουχο ειναι σαν να αλλαζουν ολα, σαν να ξυπναει κατι κακο απο μεσα μου, το αναγνωριζω, ξερω οτι ειναι στο μυαλο μου αλλα καποιες φορες δεν μπορω να το ελεγξω.. Και εκεινο το 1% της ημερας ειναι που με διαλυει και πλεον μου φαινεται τρομερα διχασμενο... Τωρα βεβαια αυτο.. γτ γενικα ειχα κατι μερες που ειχα 4-5 φορες τη μερα βουλιμικα επεισοδεια που πραγματικα σιχαινομουν την ζωη μου με θυμαμαι με δακρυα και εμετους πανω απο την τουαλετα να λεω ειμαι αρρωστη ειμαι αρρωστη.. Να πω επισης οτι ειχα κοψει λιγο καιρο το καπνισμα και τωρα που προσπαθω να σταματησω τα επεισοδεια το ξαναρχισα δυστυχως :/ οχι την ιδια περιοδο ακριβως δεν ηταν εσκεμμενο απλα ετυχε να συμπεσουν καπως και δεν ξερω αν βοηθαει εκ των πραγματων η οχι γτ φοβαμαι μην αντικαθιστω τη μια κακια συνηθεια με την αλλη και γινει φαυλος κυκλος παλι...

Νομιζω θα τρελαθω με πιανει παλι με πιανει συχνα οσο περνανε οι μερες τοσο πιο πολυ.. δεν το αντεχω.. νιωθω οτι κανω τοσο μεγαλο κακο στον εαυτο μου στο σωμα μου στο στομαχι μου!! εχω αρχισει και φοβαμαι για το τι συνεπειες μπορει να εχει ολο αυτο για την υγεια μου ειδικα μακροχρονια.. Στην αρχη ολα πηγαιναν τοσο καλα ειχε περασει καιρος και το παλευα.. ενα επεισοδειο χρειαστηκε για να γυρισει μπουμερανγκ.. ενα μονο.. οταν ειμαι μονη μου σπιτι μου ειναι τοσο δυσκολο να κρατηθω.. οταν δεν με βλεπει κανεις ξερετε.. καθομαι κουλουριασμενη και τρεμω απτη νευρικοτητα απτην προσπαθεια να μην το σκεφτομαι ..θελω να κανω μια καλη αρχη θελω βοηθεια το τι να σκεφτω τι να κανω θελω να ξεφυγω απτο φαυλο κυκλο θελω να πω τελος και να ειναι τελος... θα αρχισω ψυχοθεραπεια μολις καταφερω να το υποστηριξω οικονομικα, αλλα μεχρι τοτε τι θα κανω? αχ γιατι δεν κρατηθηκα παλι γιατι νιωθω τοσο αδυναμη εχω σταματησει να πιστευω οτι μπορω να τα καταφερω πλεον δεν ξερω απο που να βρω ελπιδα απο που να πιαστω.. εχει αρχισει παλι και με παιρνει απο κατω δεν εχω διαθεση για τιποτα ολη μερα θελω να ειμαι σπιτι μακρια απο κοσμο κλπ... τι να κανω??θα ξαναπροσπαθησω για μια καινουργια αρχη fall down seven times stand up eight, right? αλλα μεσα μου φοβαμαι.. φοβαμαι πως για μια ακομη φορα δεν θα κρατησει.. πως να το παρω? τι διαφορετικο να προσπαθησω να κανω ωστε να σπασει ο κυκλος; κοριτσια ειλικρινα οοοτι μπορειτε να σκεφτειτε αν μου απαντησετε θα βοηθησει και θα το εκτιμησω πολυ ..νιωθω οτι εχω πεσει σε εναν μεγαλο λακκο απο βουρκο και σκαβω για να βγω αλλα αθελα μου παω προς την αντιθετη κατευθυνση και βυθιζομαι ολο και πιο βαθια..

σε ευχαριστω πολυ για τις προτασεις σου, θα το προσπαθησω.. αν θες μου λες για τα λασιξ.. μου κανει καλο να ακουω εμπειριες απο ατομα που εχουνε περασει παρομοιες καταστασεις.. επαιρνα ενα διαστημα κ τετοιου ειδους χαπια αλλα συνηθως εμετοι σε σημειο που δεν μπορω να φαω μετα να καταπιω απτο τσουξιμο στον λαιμο ο οισοφαγος μου πρεπει να εχει διαλυθει.. ειμαι χρονια σε τετοιες καταστασεις αλλα συνηθως δεν κρατουσανε πολυ μου εφευγαν για καιρο.. ασχετα που μετα ξανα τα ιδια.. τωρα ειναι η πρωτη φορα που το προσπαθω συνειδητα και αναγνωριζω το προβλημα και ειναι λες και ετσι εχει γινει πιο δυσκολο.. πραγματικα για ενα διαστημα το πιστεψα οπως εγραψα και στο πρωτο μηνυμα οτι ημουν καλα και οτι μπορουσα να τα καταφερω.. δεν ξερω γιατι το εχασα παλι μετα αλλα νιωθω απογοητευμενη πολυ απο τον εαυτο μου..θολωνω τοσο ασχημα ωρες ωρες απλα μονο καποιος ομοιοπαθης να το καταλαβαινει.. αυτο μου ειναι πολυ δυσκολο να παλεψω εκεινη την ωρα ειναι που τρελενομαι μου γινεται εμμονη και νιωθω τοσο αδυναμη να το νικησω..

Εγώ Ali θα σου πω ένα πράγμα. Εχεισ τόση δύναμη μέσα σου που θα εκπλαγείς απ τα ποσά μπορείς να αντέξεις και το πόσες φορές μπορείς να σηκωθείς. Σε καταλαβαίνω. Είμαι κι εγώ στην ηλικία σου κι η ψυχική κουραση είναι μεγάλη. Θα ρθουν στιγμές που θα είσαι ανίκανη να το αντιμετωπισεις.δεν πειράζει όμως. Την επόμενη μέρα θα βρεις αυτή τη δύναμη από ένα χαμόγελο από μια λέξη ενός κοντινου σου ανθρώπου ή από μέσα σου απ την ψυχή σου.
Εκείνη τη στιγμή που το παθαίνουμε πράγματι είμαστε αδύναμες. Βασικά δεν είμαστε καν εμείς. Θέλει αρκετή δουλειά για να μπορείς να σε ελέγχεις. ΕκεινΗ τη στιγμή δεν νιώθεις τίποτα απολύτως. Δεν πειράζει όμως. Το επόμενο πρωί θα σηκωθείς θα κοιτάχτεις στον καθρέπτη και θα πεις είμαι δυνατή και θα προσπαθήσω για μένα ξανά κι όσες φορές θα χρειαστεί ακόμα. :)
Καλή συνέχεια στον δικό σου αγώνα...

Dulcinea ποπο παλι καλα τα σταματησες, πρεπει να ητανε πολυ ασχημη εμπειρια. κιεγω εχω παρατηρησει παντως οτι σε περιοδους που εχω πολλα επεισοδεια νιωθω υποτονικα πολυ και αδυναμη.. με εχει πιασει και εντονη δυσπνοια που μπορω να πω οτι με ειχε τρομαξει πολυ γτ ενιωθα οτι θα μου κοπει η ανασα και την ωρα της δουλειας και εκανα καιρο να συνελθω.. Angel ευχαριστω πολυ τα λογια σου με εκαναν να νιωσω πολυ καλυτερα σημερα!!

Παρενθεση.. Εχετε κανενα καλο βιβλιο να προτεινετε? Σχετικο.. Που να μπορω να βρω στην αγορα..

Σε ένα ποστ που είχε ανεβάσει μια κοπέλα έγραψε τα δύο εξής βιβλια: Το ενα "Θεραπευοντας το εσωτερικό παιδί" κ το αλλο "θεραπευτικός κώδικας".

Βρηκα το πρωτο σε pdf και το κατεβασα.. θα το διαβασω και θα σας πω αν βοηθησε!! Οτι μπορουμε κανουμε.. Ευτυχως που βρηκα το μπλογκ ειναι πολυ δυσκολο να μιλησω σε καποιον εκτος για αυτο το προβλημα, δεν μπορουν να κατανοησουν δυστυχως..