http://en.wikipedia.org/wiki/Feral_child
http://www.feralchildren.com/en/index.php
http://www.supernatural.gr/files_forest_children.htm
\"Σε όλους τους αρχαίους και σύγχρονους χρόνους, η ανθρώπινη ιστορία έχει να παρουσιάσει περίεργες περιπτώσεις άγριων πλασμάτων, που δεν είναι τίποτα άλλο από την «μορφή» που παίρνουν μέσα στα δάση χαμένα άγρια παιδιά. Αυτά τα παράξενα πλάσματα, που δεν είναι ούτε ζώα αλλά ούτε και άνθρωποι, απομακρύνθηκαν κάποια στιγμή από την κοινωνία σε μικρή ηλικία. Mπορεί να χάθηκαν, να διώχτηκαν από τους ίδιους τους δικούς τους, ή ακόμα να τα έκλεψαν και να τα εγκατέλειψαν.
Απομονωμένα από τον πολιτισμό, «υιοθετήθηκαν» από κάποια ζώα, ή μεγάλωσαν από μόνα τους σε εκείνα τα αρχικά και σημαντικά για το ξεκίνημα της ζωή και την ανάπτυξή τους χρόνια. Μακριά από την ανθρώπινη επιρροή δεν μπόρεσαν να διαμορφώσουν τον έναρθρο λόγο, πολλές φορές δεν ήταν ικανά να περπατούν στην ανθρώπινη στάση αφού δεν την γνώριζαν, ενώ ήταν ευδιάκριτη η συμπεριφορά ενός ζώου.
Είτε ήταν αγόρια, είτε κορίτσια, είτε μεγάλωσαν κοντά σε λύκους, πιθήκους ακόμα και σε κάποια περίπτωση σε στρουθοκαμήλους, είτε και ακόμα και αν αναπτύχθηκαν με τις δικές τους δυνάμεις, σε όλες τις ιστορίες υπάρχει ένα κοινό στοιχείο : Το παρελθόν τους θα παραμείνει πάντα για μας ένα σκοτεινό μυστήριο.
Η περίπτωση του Victor
Ο Victor, το άγριο αγόρι του Aveyron, ήταν η αφορμή για το γύρισμα της ταινίας L’Enfant Sauvage Truffaut, η οποία για πολλούς ανθρώπους είναι η πρώτη παρουσίαση της ιστορίας ενός άγριου παιδιού. Στο τέλος του 18ου αιώνα, ήταν γνωστό στους κατοίκους των χωριών της νότιας Γαλλίας που βρίσκονταν στην περιοχή του δάσους Lacaune, ότι ένα μικρό άγριο παιδί περιπλανιόταν σ΄ αυτό. Το είχαν δει πολλές φορές να χάνεται στους πυκνούς ατέλειωτους σχηματισμούς των δέντρων ξεφεύγοντας από αυτούς που προσπαθούσαν να το πλησιάσουν. Σε κάποια απόπειρά του να προσεγγίσει την αυλή ενός απομονωμένου σπιτιού σε ένα από τα χωριά, περικυκλώθηκε από τους κατοίκους και πιάστηκε. Όπως ήταν φυσικό για ένα άγριο παιδί, δεν μπόρεσε να αντέξει την αιχμαλωσία και στην πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε κατάφερε να δραπετεύσει. Ξαναπιάστηκε ένα χρόνο αργότερα Αυτή τη φορά τον πρόσεχε στην ιδιωτική της επιχείρηση μια ηλικιωμένη χήρα, που φρόντισε να τον ντύσει και να τον ταίσει. Αυτό κράτησε μια βδομάδα μέχρι που ο Victor δραπέτευσε πάλι στο δάσος. Αυτές όμως οι επαφές με τους υπόλοιπους ανθρώπους και η καλή αντιμετώπιση που είχε, τον έκαναν να μην διστάζει πλέον να τους πλησιάζει όταν τους έβλεπε και να εκλιπαρεί για φαγητό. Εν τούτοις εξακολουθούσε να ζει μόνος τους στο δάσος και να μην δέχεται να μείνει σε κάποιο κατάλυμα των χωριών.
Η άγρια παραμονή του Victor στο δάσος σταμάτησε οριστικά δύο χρόνια ύστερα από την πρώτη του σύλληψη, στα μέσα του βαρύ χειμώνα 1799-1800. Βρισκόταν περίπου 100 χιλιόμετρα μακριά από το σημείο που πρωτοπιάστηκε, κοντά τον Άγιο Σερμίν, και προσπαθούσε να βγάλει μέσα στο σκοτάδι πατάτες από ένα κτήμα που ήταν και το αγαπημένο του φαγητό στο διάστημα που έμεινε μαζί με ανθρώπους. Σε αυτό το σημείο τον εντόπισε και τον παγίδευσε μαζί με τους εργάτες του ένας γαιοκτήμονας που λεγόταν Vidal. Ήταν και η τελευταία φορά που ο Victor βρέθηκε ελεύθερος στο δάσος.
Από τα στοιχεία που υπάρχουν για τον Victor και που αποτελούν μια αντιπροσωπευτική περίπτωση για τον τρόπο που μικρά παιδιά βρίσκονται εγκαταλειμμένα να μεγαλώνουν μόνα στους στα δάση, φαίνεται ότι όταν ανακαλύφθηκε πρώτη φορά σε ηλικία 12 ετών είχε περάσει το λιγότερο δύο χρόνια σε άγρια μορφή. Κάποιες όμως πληροφορίες τον ήθελαν να έχει εγκαταλειφθεί από τον πατέρα του από την ηλικία των 6 ετών, όταν αυτός κατάλαβε ότι δεν ήταν σε θέση να μεγαλώσει ένα ατίθασο και με δυσκολίες στην μάθηση παιδί. Για τίποτα όμως από αυτά δεν μπορεί να είμαστε σίγουροι. Όμως η ανακάλυψη της ύπαρξής του ήταν το κίνητρο για την Γαλλική κοινωνία αλλά και πέρα από αυτή να αναπτύξει μια εκτεταμένη φιλοσοφική συζήτηση για την φύση αυτών των παιδιών. Η συζήτηση αναπτύχθηκε και γύρω από την νεοδημιουργηθέντα θεωρία Rousseau για την καθαρότητα και την αγνότητα της ψυχής ενός τέτοιου παιδιού. Ήταν όμως έτσι η αντίληψη της ευρύτερης κοινωνίας και η αποστροφή σε τέτοιες ξεχωριστές περιπτώσεις μη συνεργάσιμων και απόμακρων ατόμων, που δεν κάνει καθόλου εντύπωση ότι πάρα πολλοί ήταν περισσότερο δεκτικοί σε ένα κτήνος- κακοποιό, παρά σε ένα άγριο παιδί με καθαρή όμως ψυχή.
Ο Victor παρουσίαζε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά και τις συμπεριφορές που είναι κοινά για πολλά άγρια παιδιά. Ακόμα και αν βρέθηκε με ένα υποτυπώδες κομμάτι , υπόλειμμα ενός πουκαμίσου, δεν δεχόταν κανένα άλλο ρούχο πάνω του, σκίζοντάς το αμέσως με μοναδική ευκολία. Μπορούσε να αντέξει ακραίες θερμοκρασίες, από το βαρύ κρύο μέχρι την μεγάλη ζέστη, χωρίς να δείχνει ότι επηρεαζόταν και να χρειάζεται να πάρει κάποια μέτρα να προστατευτεί. Όταν του έδιναν τροφή τότε κυριολεκτικά την καταβρόχθιζε όπως ακριβώς ένα λαίμαργο, πεινασμένο ζώο. Η συμπεριφορά του έμοιαζε, χωρίς όμως να είναι, με αυτή που ονομάζουμε σήμερα αυτιστική ταραχή, σε συνδυασμό με την πλήρη έλλειψη ενδιαφέροντος για τους άλλους ανθρώπους. Όταν βρισκόταν μαζί τους, απλά κουλουριαζόταν με τις ώρες σε κάποια γωνιά.
Ο Δρ. Jean Itard υπήρξε πρωτοπόρος στην έρευνα και μελέτη τέτοιων περιπτώσεων. Ανέλαβε και αφιέρωσε στον Victor τουλάχιστον πέντε χρόνια, προσπαθώντας να τον οδηγήσει σε μια ανθρώπινη συμπεριφορά, όπως και για να του δώσει την δυνατότητα να μιλά, να διαβάζει και να γράφει. Αν και ο Itard είχε σημαντικές επιτυχίες σ΄ αυτή την προσπάθεια, σε πάρα πολλά πράγματα όμως δεν κατάφερε να πετύχει κάτι. Το πιο καθοριστικό από τα τελευταία ήταν ότι ο Victor δεν μπόρεσε ποτέ να μιλήσει και να επικοινωνήσει με τους γύρω του. Πληροφορίες για την προέλευσή του, για το πώς βρέθηκε και μεγάλωσε στο δάσος, αλλά και για ένα μεγάλο σημάδι από χτύπημα στο λαιμό του, έμειναν για πάντα στο σκοτάδι.
Ο Victor κατά πάση πιθανότητα πρέπει να μεγάλωσε μόνος τους όπως προκύπτει από τον προσδιορισμό της ηλικίας που εκτιμάται ότι εγκαταλείφθηκε στο δάσος. Πάρα πολλά άγρια παιδιά, θεωρείται ότι « υιοθετήθηκαν» και ανατράφηκαν από ζώα. Αλλά ακόμα και αν αυτό είναι θεωρητικά δυνατό, είναι δύσκολο να δεχθούμε, τουλάχιστον χωρίς σοβαρές αμφιβολίες, το ενδεχόμενο ένα μωρό να μεγαλώσει με το γάλα λύκων. Αν δεχθούμε τις πληροφορίες και τι. αφηγήσεις που έρχονται σε μας, τότε έχουμε σε γενικές γραμμές, παιδιά που εγκαταλείπονται ή χάνονται στα δάση, έχουν σαν «μητέρες » τους κάποια ζώα που έχουν χάσει τα μικρά τους, και κάποια στιγμή έρχονται σε επαφή με ανθρώπους, με πιθανότητες μερικής επιστροφής στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Μύθοι και μύθοι, ιστορίες και αναφορές, από το μακρινό παρελθόν έως το πρόσφατο παρόν, έρχονται να δημιουργήσουν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον αλλά να φέρουν μαζί τους ατέλειωτα ερωτηματικά για την ειλικρίνεια και την ακρίβεια των πληροφοριών που μεταφέρουν.
Ο ιστορικός Procopius στο έργο του De Bello Gothico, έγραψε ότι ένα παιδί, που εγκαταλείφθηκε από την μητέρα του ύστερα από ένα πόλεμο (μια πολύ συχνή αιτία εγκατάλειψης παιδιών ), βρέθηκε και θηλάστηκε από μια άγρια κατσίκα. Όταν ύστερα από πολύ καιρό οι πρόσφυγες επέστρεψαν στα χωριά τους, η μητέρα του το βρήκε σε πολύ καλή σωματική κατάσταση, αλλά ήταν αποτυπωμένη στην πνευματική του ασάφεια η τραγική του εμπειρία στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Αυτό το γεγονός ήρθε σε μας μέσα από ιστορικές καταγραφές και διαδραματίστηκε το 250 μ.Χ. .Όμως και το παρόν έχει να δώσει ανάλογα γεγονότα, όπως για παράδειγμα η ιστορία του Andrei Tolstyk στην Ρωσία, που φαίνεται να ανατράφηκε από το σκυλί της οικογένειας όταν τόσο αυτός όσο και το κατοικίδιο ζώο εγκαταλείφθηκαν στην ερημιά από τους γονείς του παιδιού.
Kamala και Amala
Η Ινδική λαογραφία και ιστορία, αναφέρεται σε κάποιο σημείο στην ιστορία δύο μικρών κοριτσιών που ανακαλύφθηκαν το 1920. Της Kamala και της Amala που φαίνεται να έχουν ανατραφεί από μια οικογένεια λύκων όταν εγκαταλείφθηκαν από τους γονείς του σε μια δασική, απόμακρη περιοχή. Τα δύο κορίτσια, που δεν ήταν αδέλφια, αφέθηκαν στο ίδιο δάσος σε ξεχωριστές χρονικές περιόδους από διαφορετικές οικογένειες. Άγνωστο πώς, μεγάλωσαν μέσα και γύρω από την φωλιά λύκων, μέχρι τη στιγμή που τα βρήκε ένα Ινδός μοναχός παρακείμενης στο δάσος μονής. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι κάτοικοι των γύρω χωριών γνώριζαν για δύο «φαντάσματα» που βρίσκονταν στο δάσος, εμφανίζονταν από το πουθενά και έκλεβαν τροφές και πουλερικά από τις αυλές των ακριανών σπιτιών Ο ανώτερος ιερέας της περιοχής Jemey Singh αποφάσισε ότι τα «φαντάσματα » αυτά ( ή ότι άλλο ήταν), έπρεπε να βρεθούν, να πυροβοληθούν και να θανατωθούν, προκειμένου να επιστρέψει η ηρεμία στους κατοίκους. Πράγματι, συγκροτήθηκαν αποσπάσματα και άρχισαν την αναζήτηση στην γύρω δασική ζώνη. Ένα από τα αποσπάσματα, που μαζί του βρισκόταν ο ιερέας, ανακάλυψε τα δύο παιδιά να προσπαθούν να κρυφτούν σε ένα λαγούμι μαζί με έναν θηλυκό λύκο. Πυροβόλησαν και σκότωσαν τον λύκο ενώ κατάφεραν να συλλάβουν τα δύο παιδιά. Τα δύο κορίτσια οδηγήθηκαν στο ορφανοτροφείο που διατηρούσε ο Jemey Singh. Εδώ τράβηξαν την προσοχή χιλιάδων επισκεπτών, κάτι που έφερε στον ορφανοτροφείο και ένα σημαντικό ποσό χρημάτων, μεγάλη βοήθεια για την συνέχιση και αναβάθμιση της λειτουργίας και του κοινωνικού έργου του. Δυστυχώς όμως η εξέλιξη δεν ήταν καλή καθώς η Amala πέθανε έναν χρόνο ακριβώς από τη στιγμή της « σύλληψής » της. Η Kamala έζησε μέχρι το 1929 φτάνοντας στην ηλικία των 17 ετών. Όταν ανακαλύφθηκε η Kamala προχωρούσε κινούμενη στα τέσσερα, όπως ακριβώς τα ζώα, έσκιζε κάθε ρούχο που προσπαθούσαν να της φορέσουν, άρπαζε κάθε κοτόπουλο που μπορούσε να πιάσει όταν περιφερόταν στην αυλή και είχε την ευκαιρία, καταβροχθίζοντάς το ωμό. Στη συνέχεια όμως μπόρεσε να αφομοιώσει κάποιες ανθρώπινες συμπεριφορές, φτάνοντας μέχρι το σημείο να χρησιμοποιεί κάποιες απλές φράσεις.
Η παραπάνω ιστορία εκτός από το μεγάλο ενδιαφέρον που δημιούργησε δέχτηκε και πάρα πολλές κριτικές για την ορθότητά της. Οι κριτικές έφτασαν στο σημείο να την χαρακτηρίζουν ακόμα και στημένη. Ο Charles Maclean επισκέφτηκε την Ινδία και επιδόθηκε σε μια λεπτομερή και προσεχτική έρευνα, αναλύοντας όλα τα στοιχεία και τις πληροφορίες, ενώ μελέτησε μεγάλο αριθμό εγγράφων που είχε στη διάθεσή του. Και ενώ βρισκόταν στο στάδιο να τελειώσει την έρευνά του καταλογίζοντας στον Jemey Singh, ότι αυτός κατασκεύασε την ιστορία, κάποια νεώτερα στοιχεία και η επαφή με τον ίδιο τον ιερέα τον έπεισαν ότι αυτή ήταν πραγματική αλήθεια χωρίς να υπάρχει κάποιας μορφής παραπλάνηση και δολιότητα.
Memmie
Στη διάρκεια των χρόνων γράφτηκαν πολλά βιβλία για τα άγρια παιδιά. Σε πολλά από αυτά ήταν ορατή τόσο η γενική αμφισβήτηση για την δυνατότητα να μπορούν να μεγαλώσουν μικρά παιδιά στο περιβάλλον της άγριας φύσης μακριά από ανθρώπους, όσο και η προσπάθεια κατάρριψης των διάφορων ιστοριών που δημοσιοποιούνταν. Ποτέ όμως δεν υπήρξε η παραμικρή αμφισβήτηση για την περίπτωση του Marie Angelique Memmie Leblanc. O Serges Aroles συγγραφέας ενός τέτοιου βιβλίου στέκεται ιδιαίτερα σ΄ αυτή την ιστορία. Η ιστορία του Memmie αρχίζει όπως του Victor. Ανακαλύφθηκε και αυτός από χωρικούς , πενήντα όμως χρόνια νωρίτερα, το 1731,
να περιπλανιέται μέσα στο δάσος στην περιοχή Champange της Γαλλίας. Στην πρώτη αναγνώριση που έγινε επιχειρήθηκε να συνδεθεί ο Memmie με ένα ερωτικό δράμα που συγκλόνισε την περιοχή , ανάμεσα σε δύο μικρά παιδιά Το αγόρι φαίνεται πως χάθηκε - πίστευαν ότι σκοτώθηκε - ύστερα από ένα καυγά ανάμεσά τους. Η ηλικία όμως των ατόμων που αφορούσε αυτή η ιστορία δεν ήταν ικανή να δημιουργήσει ισχυρά δεδομένα για την αποδοχή της, ακόμα και όταν βρέθηκε ο Memmie, που εξακολουθούσε να είναι παιδί. Ο Serges Aroles, συγκέντρωσε πλούσια στοιχεία για την συγκεκριμένη περίπτωση - πολλά ακόμα βρίσκονται στα αρχεία του Γαλλικού κράτους - και κατέληξε στο εντελώς διαφορετικό συμπέρασμα ότι ο Memmie ήταν ένας εγγενής Αμερικανός, φυλής του Μισσούρι, που συνελήφθηκε και μέσα από ένα υπερατλαντικό ταξίδι βρέθηκε στη Γαλλία για να χρησιμοποιηθεί σαν υπηρέτης στο σπίτι κάποιου πλούσιου αστού. Κατάφερε να δραπετεύσει και να βρει καταφύγιο στα πυκνά δάση του Champagne μέχρι τη στιγμή που ανακαλύφθηκε. Η συγκεκριμένη εκδοχή φαίνεται να είναι και η επικρατέστερη για την ιστορία αυτού του άγριου παιδιού.
Κρυμμένα μυστικά για την ανθρώπινη φυλή
Οι περιπτώσεις των άγριων παιδιών συναρπάζουν πάντα τους επιστήμονες, από το παρελθόν μέχρι σήμερα. Αυτοί όμως που δείχνουν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον, είναι όσοι ασχολούνται με τον τομέα της γλωσσολογίας και της ανθρωπολογίας. Απαγορευμένο από το νόμο να εκτελέσουν ένα σχετικό πείραμα – δηλαδή να φέρουν ένα παιδί σε απομόνωση από τους υπόλοιπους ανθρώπους και την όποια επαφή μαζί τους -, εξετάζουν και μελετούν διεξοδικά τα άγρια παιδιά που κατά καιρούς ανακαλύπτονται, προσπαθώντας να κατανοήσουν τους μηχανισμούς της ανάπτυξης και πορείας του ανθρώπου στα διάφορα στάδια της εξέλιξής του. Συγκεκριμένα, το πώς αναπτύσσεται η ομιλία, η συμπεριφορά, και τελικά τι σημαίνει να είναι κανείς « ανθρώπινος », ξεχωρίζοντας από τα υπόλοιπα θηλαστικά. Οι μελέτες αυτές έχουν βοηθήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, και εκεί που επικεντρώνονται είναι να εντοπίσουν το κατά πόσο οι ικανότητές μας οφείλονται στην ίδια μας τη φύση από τη στιγμή που γεννιόμαστε, ή στα όσα μαθαίνουμε και αποκτάμε στη διάρκεια της ζωής μας.
Επειδή όμως σε πολλές περιπτώσεις – κυρίως σε χώρες υποανάπτυκτες - παιδιά που βρέθηκαν σε δάση υπέστησαν φριχτούς περιορισμούς, βασανιστήρια και εκμετάλλευση, χάθηκε η δυνατότητα άντλησης στοιχείων και μελέτης, αφού η δεύτερη, ετεροχρονισμένη ανακάλυψή τους από τους επιστήμονες άργησε καθοριστικά. Παρόλα αυτά το ενδιαφέρον παραμένει ανεξάντλητο, καθώς εκτιμάται ότι σε αυτές τις ιστορίες κρύβεται όλο το μυστικό της ανθρώπινης φυλής. Ειδικά τμήματα πανεπιστημίων που συγκροτούνται από επιστήμονες άμεσα εμπλεκόμενους με το θέμα, αναζητούν ανά τον κόσμο μέσα από ένα δίκτυο συγκέντρωσης πληροφοριών (ειρηνευτικές και ιατρικές αποστολές, ερευνητικές ομάδες, παρακολούθηση τοπικής ειδησεογραφίας), τα άγρια παιδιά, που η μελέτη και ερμηνεία της απόμακρης και μοναδικής παρουσία τους, να δώσει πολλές λύσεις στο τέλμα της δικής μας καθημερινότητας…\"
Ενδιαφέρον άρθρο. Το ποστάρω σε περίπτωση που έχετε αναρρωτηθεί τί είναι ο άνθρωπος αλλά και για να το κουβεντιάσουμε.
