μια νέα εδώ με ερωτήσεις..

καλησπέρα και από μένα, νέο μέλος εδώ και ευτυχώς που σας βρήκα...διαβάζοντας το φορουμ δεν περιμενα οτι υπάρχουν τοσοι πολλοί ανθρωποι με τα ίδια προβλήματα με μένα..
το δικό μου πρόβλημα έχει να κάνει με κρίσεις πανικού, οι οποίες δεν εμφανίζονται (ευτυχώς τακτικά), και μέχρι κάποιους μήνες πριν μπορούσα να τις αντιμετωπίσω χωρίς την βοήθεια φαρμάκων και γιατρών, γιατί πίστευα ότι όλα ειναι στο μυαλό μας, και έτσι τις πολεμούσα με θετικές σκέψεις κλπ κλπ...
Τα πράγματα όμως χειροτέρεψαν καθώς στην προσωπική μου ζωή βίωσα ένα μεγάλο και έντονο χωρισμό που με τσάκισε ψυχολογικά και παράλληλα τον θάνατο ενος συγγενικού μου ατόμου..
Και ξαφνικά εμφανίστηκε μια μεγάλη κρίση πανικού, όπου με μετέφεραν στο νοσοκομείο, και βέβαια δεν είχα τίποτα οργανικό, έφυγα από εκει αφού πρωτα ο γιατρός μου έδωσε το πρώτο μου lexotanil...
To πρόβλημα μου όμως τώρα είναι οτι εδώ και μερικούς μήνες, νομίζω ότι έχω αποκτήσει και κάποια μορφή αγοραφοβίας, δεν μπορώ να στέκομαι σε ουρές με κόσμο και δεν μπορώ τις μετακινήσεις με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, κι αυτό γιατί έχω την έμμονη φοβία ότι θα με πιάσει κάποια σωματική μου ανάγκη και μην μπορώντας να βρω τουαλέτα θα γίνω ρεζίλι....

Το ξέρω ότι είναι ίσως ανόητο, αλλά έχει αρχίσει να με ταλαιπωρεί, αν και ακόμη δεν είναι ιδιαίτερα εντονο και δεν με διακατέχει συνέχεια...

Δεδομένου ότι δεν έχω επισκεφθεί ποτέ γιατρό, τι με συμβουλεύεται να κάνω? Δεν θέλω με τίποτα να πάρω χάπια, θα ήθελα να το "πολεμήσω" με το μυαλό μου...

amarilia καλως ηρ8ες.και γω μια απο τα ιδια με σενα περασα αλλα στο τελος πηρα χαπια.Σε βοηθανε δεν ειναι τπτ σπουδαιο να παρεις αν το χριαζεσε αγχωλιτικα για να νιωσεις καλυτερα.Και γω ακριβως σαν εσενα το αντημετοπιζα μονη στην αρχη και στο τελος εφτασα να εχω μεχρι 40 ωρες κρισεις κ να τρεχω στα επειγωντα.Τελος παντον μεχρι να βρω φαμρακα π ηταν για μενα ψιλοαγανακτησα αλλα ειχα για παραδειγμα στον ενα μηνα 20 μερες απολιτης ευτυχιας π πυστευω χωρις φαρμακα μπορει αν μην τις ειχα.Αν οι κρισεις σου ειναι σε οξεια φαση μονο με φαρμακα τις ξεπερνας και εμ ψυχοθεραπεια κ αλλαγη καταστασεων π σε πιεζουν ψυχολογικα.Και γω ποτε δνε ειχα παρει τετιου ειδους φαρμακα αλλα αν πονας δεν 8α παρεις ντεπον?Και να ξερεις οτι σημερα ολο κ περισσοτεροι ανθρωποι πασχον απο αυτο και δεν ειναι κατι σοβαρο.Μην το σκευτεσαι καθολου.

μαρία ευτυχώς δεν είναι συχνές και μέχρι στιγμής τις αντιμετωπίζω...
αλλά αυτό που με προβληματίζει ιδιαίτερα εάν αυτή η εμμονή μου ή φοβία, θα ξεπεραστεί...
και πως? με χάπια ή ίσως με κάποιες συνεδρίες σε ψυχολόγο?

Και με τα δυο σηνηθως ξεπερνιεται αλλα να ξερεις δεν ξεπερνιεται ευκολα.Εγω σκοπευω να σταματησω τον δεκεμβριο τα φαρμακα και αν δω παλυ τα ιδια τα ξανααξεκιναω.Τι να κανω το πηρα απο φαση θα ζω με αυτον τον δαιμονα τον πανικο αλλα τουλαχιστον α πολεμισω με ολες τις δυναμεις μου.Κανε κ συ το ιδιο αλλαξε πραγματα π σε πιεζουν και αν δεισ κ δεν μπορεις να το αντημετωπησεις μονη σου μονο τοτε να πας σε ψυχιατρο (μονο αυτος γραφει φαρμακα) και μετα σε ψυχολογο για ψυχοθερπαεια.και γω δεν ηθελα παρε δωσε με αυτους αλλα βοηθανε καπιο λογο εχουν π υπαρχουν κ τετιοι γιατροι.

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, όπως και η ίδια η φύση της διαταραχής πανικού είναι διαφορετική ακόμα και για τον ίδιο άνθρωπο σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του. Οπότε δεν υπάρχει πανάκεια ότι για όλους χρειάζονται πρώτα φάρμακα και μετά ψυχοθεραπεία ή το αντίστροφο ή μόνο το ένα από τα δύο.

Αμαριλία με το όμορφο όνομα είναι πολύ θετικό το ότι μπορείς να τις αντιμετωπίζεις. Μπορείς να ξεκινήσεις με ψυχοθεραπεία και από εκεί και πέρα θα έχεις κάποιον να σε καθοδηγήσει ως προς τι είναι αυτό που ταιριάζει καλύτερα στη δική σου προσωπικότητα

Πάντως από δική μου εμπειρία, δεν ξέρω αν ισχύει για όλους, οτιδήποτε αντιμετωπίζεται άμεσα και δεν το αφήνουμε να χρονίζει, αντιμετωπίζεται πολύ πιο αποτελεσματικά. Για παράδειγμα, εγώ προσπαθούσα για χρόνια μόνη μου και είχα από κάποια στιγμή και μετά πάρα πολύ καλά αποτελέσματα. Επειδή ήμουν πολύ \"περήφανη\" να πάω σε ψυχολόγο, παρόλο που οι κρίσεις με είχαν ισοπεδώσει. Όμως μετά από δύσκολες καταστάσεις πισωγύρισα, όχι ευτυχώς στο σήμείο που πρωτοξεκίνησα. Αν τότε είχα ξεκινήσει ψυχοθεραπεία τώρα ίσως τα πράγματα να ήταν πολύ ΄διαφορετικά...

anwnimh απλα της ειπα ποτι αν ειναι οξεια η κριση οταν την παθενει να καταφυγει στην τελευταια λυη τα φαρμακα.εσυ πως τις ξεπερασες?

Μαρία μακάρι να το είχα ξεπεράσει. Εδώ και ένα χρόνο ξαναγύρισαν - αλλά αρκετά αραιά - αλλά εδώ και 1,5 μήνα δυναμικά. Ήμουν ένα διάστημα 4-5 χρόνων χωρίς κρίσεις ή από καμία. Μόνη μου προσπαθούσα με θετικές σκέψεις και με διαβεβαίωση ότι δεν παθαίνω τίποτα κι αν είναι να το πάθω καλύτερα από το να ζω μια ζωή μισή. Όμως, όπως είπα, δεν αρκούσε αυτό για να θεραπευτώ πλήρως, αφού στην ουσία κι εγώ τα συμπτώματα πολεμούσα και όχι τις αιτίες...
Έχω ξεκινήσει εδώ και 2,5 μήνες ψυχοθεραπεία.

οι κρισεις πανικού μου είναι σπάνιες, περίπου 2 το χρόνο. Η τελευταία ήταν περυσι αφού ειχα περάσει τα διάφορα και είχα και άγχος στην δουλειά...

κι όπως λές ανωνυμη, θέλω κι εγω να πολεμήσω τις αιτίες, γιατί όλο αυτό το θέμα (το οποίο είναι σχετικά) στην αρχή του, εννοώ την φοβία μου ότι θα γίνω ρεζίλι σε χώρο με κόσμο, που είναι μάλλον κάποια μορφή αγοραφοβίας εχει αρχίσει και με ταλαιπωρεί.
και θέλω να το ψάξω και να το ξεφορτωθώ..
δεν το έχω συζητήσει με κανένα, είναι η πρώτη φορά που το συζητώ με άλλους και με ενδιαφέρει απίστευτα η γνώμη και η συμβουλή τους..
απλά δεν ξέρω απο που να αρχίσω και που να απευθυνθώ.

Αμαριλία πραγματικά τότε μιας και είναι τόσο σπάνιες είναι πάρα πολύ καλό αυτό!

Ψάξτο με ψυχοθεραπεία και είμαι σίγουρη πως είναι θέμα χρόνου

amarilia,

Καλώς ήρθες:)

εχεις καθε δικαιωμα να σε πιάνουν κρισεις:)...κ δεν το λέω ειρωνικά, ισα ισα....Εννοω οτι δεν πιστεύω πώς μας συμβαινουν πολλα πραγματα τυχαια ειδικα σε οτι αφορα τα ψυχολογικά μας...

Καλα κανεις λοιπον που θεωρεις πώς πρεπει να το αντιμετωπισεις ετσι ωστε να νιωσεις επιτελους καλυτερα.

Εγω εκανα πολυ καιρο μεχρι να αποφασισω να ζητησω τη γνωμη κ τη βοηθεια ειδικου, θεωρώντας οτι εφτασα πάτο. Το εκανα μεσω φίλης...μπορει κ κάποιο παιδι απο δω να σου προτεινει κάποιον, αν το ζητησεις. Επισης υπάρχει μια λιστα στο φορουμ (νομιζω) οπου αναγραφονται ονοματα ειδικων.

Ηδη οτι το συζητας ειναι ενα βήμα, υπάρχουν βλέπεις πολλά άτομα που αντιμετωπιζουν κρισεις πανικου που μπορουν να ξερουν εστω στο περιπου τι σε βασανιζει. το επομενο βημα ειναι κ το πιο δύσκολο ισως αλλα κ αυτο που αξίζει να γινει...

Καλή σου δύναμη:)

αμαριλα ολες οι φοβιες καποτε ξεπερνιουνται,οταν παψουν να ειναι φοβιες.Και αυτος ειναι ο στοχος που πρεπει να καταφερεις.Αν σε κανει να νοιωσεις πιο ευχαριστα,εχε παντα μια αλλαξια μαζι σου και αν ποτε δεν καταφερεις να κρατηθεις (που δεν το πιστευω) πανε στην τουαλετα μιας μιας καφετεριας και αλλαξε.Πρεπει ομως να βρεις τα βασικα αιτια που εχουν αλλαξει την ψυχοσυνθεση σου.Τι ηταν αυτο που σε αλλαξε,να το εντοπισεις,και να προσπαθησεις να το κατανοησεις και να το ξεπερασεις.Ισως αρχικα να μην το αντιμετωπισεις ικανοποιητικα αλλα αυτο θα ειναι μεχρι να βρεις το σωστο μονοπατι στο μυαλο σου.Το σαιτ εχει αναφορες για πολλες εμπειριες,φοβιων στη θεση σου θα εκανα μια περιηγηση σε διαφορα θεματα.Μερικες απαντησεις ειναι πραγματικα θαυμαστες.Αφιερωσε λιγο χρονο να τις διαβασεις και ειμαι σιγουρος πως θα βοηθηθεις.Αν βλεπεις πως δεν τα καταφερνεις μη το βαζεις κατω,μιλησε με καποιον ψυχολογο,δεν ειναι κακο.Αν ειχε ενα προβλημα το αυτοκινητο σου θα εισουν στον μηχανικο τωρα και θα απαιτουσες την επισκευη του,γιατι να μην κανεις το ιδιο και για σενα;Και ναι μπορει να διορθωθει,μη το αφηνεις να σε τρομαζει.....

ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. και μονο το γεγονός ότι μπορώ και συζητάω το πρόβλημά μου ειναι ενθαρρυντικό και ικανοποιητικό.

η φοβία μου αυτή που ανέφερα παραπάνω, είναι αποτέλεσμα των προηγούμενων κρίσεων πανικού; στην συγκεκριμένη φάση της ζωής μου, είμαι ιδιαίτερα ήρεμη, αφού πέρασα βέβαια τα προηγούμενα 4 χρόνια διάφορα έντονα άσχημα περιστατικά και με μία δουλειά με πιεστικό ωράριο και πολλές απαιτήσεις.

όσοι απο εσάς έχετε παει για βοήθεια σε ψυχολόγο είδατε κάποια θετικά αποτελέσματα;

καλησπερα σε ολους! Και εγω νεος μελος στο forum αυτο, και για να πω την πικρη μου αληθεια, δεν ξερω απο που να ξεκινησω και που να τελειωσω!!!...
Πασχω απο ΙΨΔ (οπως την ονομαζει ο ψυχιατρος μου) και εδω και 3 1/2 χρονια, δινω μια καθημερινη μαχη στην κυριολεξια προκειμενου να μην παρω φαρμακα!!! Ομως βλεπω πια οτι ειναι δυσκολο να συνεχισω αλλο πια μονο με τις δικες μου \"δυναμεις\". Σιγουρα χρειαζομαι μια ακομη βοηθεια.... εχω περασει πολλα...παρα πολλα. 3 1/2 χρονια ειναι αυτα βλεπεις! τεσπα, σας ευχαριστω ολους παρα πολυ που με \"ακουσατε\". Ευχομαι για ολους μας , πολυ συντομα οι ψυχες να αγαλοιασουν και να ξανα βρουμε τον παλιο καλο εαυτο μας!!

Συγχαρητήρια για τον αγώνα που κάνεις. Είναι πολύ πιθανό να τα καταφέρεις, δεδομένου πως δείχνεις τόση δύναμη για 3,5 χρόνια. Ποιά συμπτώματα σε ενοχλούν περισσότερο; Πόσο χρονών είσαι: