Αυτά που δεν διηγήθηκα ποτέ στον ψυχίατρο

Κάποια στοιχεία θέλω να παραθέσω εδώ μιας και αν και γνωρίζω ότι δεν θα πάρω συμβουλές από ειδικούς ωστόσο κάποιοι μοιάζουν think tanks εδώ μέσα.

Λοιπόν γενικά πάντοτε έπαιρνα μία περίεργη αλλά πολύ αρρωστημένη και βαθιά ηδονή / ευχαρίστηση από το να απογοητεύω άτομα που δείχνουν να με υποστηρίζουν ηθικά με την συμβουλή τους ή με το ενδιαφέρον τους. Να με βλέπουν να μην προσπαθώ και να αυτοκαταστρέφομαι. Υπάρχουν και μαζοχιστικές σεξουαλικές φαντασιώσεις ωστόσο εδώ μιλάμε για άλλο πράμα, όχι για σεξουαλική διέγερση, μιλάμε για κάτι σαν μανία. Ευτυχώς δεν είμαι πάντα έτσι.

Ένα άλλο "περίεργο" περιστατικό. Είμαι στους αθλητικούς αγώνες των δημοτικών σχολείων της περιοχής μου, τρέχω 100 μέτρα, στη μέση περίπου μιας και είχα τρελή έκρηξη επιβραδύνω και γυρνάω προς τα αριστερά και πίσω να δω που είναι οι άλλοι και ακριβώς δεξιά μου είναι ο δεύτερος που δεν τον βλέπω και έτσι μιας και αυτός δεν επιβράδυνε καταφέρνει να με περάσει και έτσι να βγω δεύτερος. Ο πατέρας μου τον οποίο λάτρευα έρχεται να με συγχαρεί και εγώ παθαίνω ξαφνικά κάτι σαν αμόκ εναντίον του και αρνούμαι να περάσω στον επόμενο γύρο ως δεύτερος και να συνεχίσω να αγωνίζομαι.

Τρίτο περιστατικό που δεν μπορώ να εξηγήσω και ήταν ιδιαίτερα περίεργο και έντονο έτσι ώστε να το θυμάμαι τέλεια αν και έλαβε χρόνια πριν καμιά 35αριά χρόνια. Έχει γενέθλια ο πατέρας μου, του έχουμε φτιάξει διάφορες εκπλήξεις και τέτοια και τον περιμένουμε σπίτι. Παίρνει τηλέφωνο και λέει ότι πρέπει να πάει κάπου αλλά θα μπορούσε ίσως να γυρίσει για λίγο και να ξαναφύγει. Με πιάνει κάτι σαν λύπη αλλά και κατανόηση για τον μπαμπά μου και λέω στην μάνα μου που ήδη μιλάει μαζί του στο τηλέφωνο "Ας πάει εκεί που θέλει, κι ας μη γυρίσει (εννοώντας για να δει τις εκπλήξεις και να τις δει μια και καλή αύριο το πρωί)". Αυτή με ρωτάει τι εννοώ να μην γυρίσει? Ποτέ? Και εκεί παθαίνω αυτό το κάτι σαν αμόκ, σαν να μπαίνει άλλος άνθρωπος στο σώμα μου και της φωνάζω ΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙ ΠΟΤΕ! (και να το πάλι το συναίσθημα του μαζοχισμού, της αυτοκαταστροφής, ξέρω λέω κάτι τρισελεεινό για άνθρωπο που υπεραγαπώ και με πιάνει μία ηδονή αρρωστημένη.

Οι λόγοι που δεν έτυχε να τα διηγηθώ στον ψυχίατρο ποικίλουν και λίγο πολύ αφορούν όλους μας. Ειδικά τα τελευταία 9 χρόνια πήγαινα σε γνωσιακό ψυχίατρο τον οποίο δεν αφορούσαν κάτι τέτοια, δεν τον ενδιέφεραν. Τώρα είμαι στα ξένα και δεν με παρακολουθεί κανένας.

Οι λόγοι που σας τα λέω είναι γιατί πάλι με κυριεύει αυτή η αρρωστημένη ηδονή, ειδικά τώρα που τρώω μερικές ήττες στον αγώνα της ευρέσεως εργασίας στα ξένα και θέλω να ξέρω για τι είδους διαταραχή προσωπικότητας μιλάμε.

Quote:

---

Originally Posted by georgef1

Λοιπόν γενικά πάντοτε έπαιρνα μία περίεργη αλλά πολύ αρρωστημένη και βαθιά ηδονή / ευχαρίστηση από το να απογοητεύω άτομα που δείχνουν να με υποστηρίζουν ηθικά με την συμβουλή τους ή με το ενδιαφέρον τους. Να με βλέπουν να μην προσπαθώ και να αυτοκαταστρέφομαι.

---

Και γιατί να σε στηρίξω με συμβουλές ή να δείξω ενδιαφέρον, αν εσύ μπορεί να μου την έχεις στημένη στη γωνία και να περιμένεις να πάρεις ευχαρίστηση με το να με απογοητεύεις; :)

Quote:

---

Originally Posted by mila

Και γιατί να σε στηρίξω με συμβουλές ή να δείξω ενδιαφέρον, αν εσύ μπορεί να μου την έχεις στημένη στη γωνία και να περιμένεις να πάρεις ευχαρίστηση με το να με απογοητεύεις; :)

---

Εσένα δεν σε γνωρίζω προσωπικά για να το κάνω αυτό, επίσης αυτή η κατάσταση δεν συμβαίνει συνέχεια

Για παράδειγμα το γεγονός ότι έχω φάει τόνους απόρριψης από τις γυναίκες και δεν έχω κάνει σχεδόν ποτέ σεξ στα 40 μου, μου δίνει τεράστιες ποσότητες αρρωστημένης ευχαρίστησης, όμως κατά καιρούς είναι σαν να ξυπνάω από όλο αυτό το πράμα και να αισθάνομαι ότι η ζωή μου τελειώνει και δεν θα έχω κάνει βασικά πράγματα ή ότι όταν μεγαλώσω θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να βρω σεξ

Quote:

---

Originally Posted by georgef1

Για παράδειγμα το γεγονός ότι έχω φάει τόνους απόρριψης από τις γυναίκες και δεν έχω κάνει σχεδόν ποτέ σεξ στα 40 μου, μου δίνει τεράστιες ποσότητες αρρωστημένης ευχαρίστησης, όμως κατά καιρούς είναι σαν να ξυπνάω από όλο αυτό το πράμα και να αισθάνομαι ότι η ζωή μου τελειώνει και δεν θα έχω κάνει βασικά πράγματα ή ότι όταν μεγαλώσω θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να βρω σεξ

---

δυστυχώς να βρει κανείς ενα καλό ψυχίατρο να σε ακούει είναι θέμα είτε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα. 'Οσους όμως ψυχίατρους επισκεφθείς καθένας θα σου δώσει διαφορετική διάγνωση. Κατανοητό να ξέρεις τι έχεις και εγώ θα το ήθελα...Μην μενεις ομως τόσο στις διαγνωστικές κατηγορίες δεν έχουν μεγάλη σημασία και αγχώνουν πεισσότερο. Φυσικά αν θέλεις να μάθεις σε γενικές γραμμές τι έχεις πρέπει να προσπαθείς να πεις όσα είναι δυνατόν περισσότερα στο γιατρό

υποθετω εισαι μαζοχιστης και εχεις και σοβαρο ελλειμα κοινωνικοποιησης. οι γιατροι μαλλον εχουν καταλαβει μονο το δευτερο. πες τα σε καποιον ολα η καλυτερα γραφτα αν δυσκολευεσαι για να τα διαβασει. μαζοχισμος αντικειμενικα παει να πει βαζεις συνεχως τρικλοποδιες στον εαυτο σου.

Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά αυτό που περιγράφεις μου φαίνεται σαν μια ελαφριά αυτοκαταστροφική διαταραχή (λέω "ελαφριά" μόνο σε περίπτωση που δεν συνοδεύεται και με άλλα πράγματα, όπως αυτοτραυματισμούς, χρήση ναρκωτικών, διατροφικές διαταραχές, τάσεις αυτοκτονίας, κτλ.).

Κακό μόνο στον εαυτό σου κάνεις, σε κανέναν άλλον. Πχ. το παράδειγμα με τον μαραθώνιο είναι ξεκαθαρο ότι είχε αρνητικές συνέπειες πρωτίστως στον εαυτό σου. Όπως και το δεύτερο παράδειγμα, το να παρακινείς τον πατέρα σου να μην έρθει, έχει αρνητικές συνέπειες σε εσένα που είχες κάποια expectations. Μπορεί να νομίζεις ότι "εκδικείσαι" τους άλλους, αλλά αυτό ισχύει πιο πολύ στο μυαλό σου παρά στην πραγματικότητα. Οι συνέπειες επηρεάζουν μόνο εσένα, όχι τους άλλους.

Και δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις που σου βγαίνουν αυτές οι αυτοκαταστροφικές τάσεις, αλλά και στα δύο παραδείγματα που αναφέρεις ακολούθησε πρώτα μια μικρή απογοήτευση (ήρθες δεύτερος και ο πατέρας σου είπε ότι θα πάει πρώτα αλλού), την οποία εσύ βίωσες σε έντονο βαθμό και την μεγιστοποίησες με τις επακόλουθες πράξεις σου. Μου φαίνεται ότι αυτή η συμπεριφορά σου είναι σαν cope mechanism για κάτι που απογοητεύεσαι.

'Οσο για το ότι η ζωή σου τελειώνει, ενώ είσαι μόλις 40 χρονών, απλά βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο. Με το life expectancy για του Έλληνες να είσαι στα 80 χρόνια, μπορώ να πω ότι είσαι ακριβώς στη μέση. Επομένως προσπάθησε να δεις το ποτήρι μισογεμάτο. :)

Quote:

---

Originally Posted by nikos2

υποθετω εισαι μαζοχιστης και εχεις και σοβαρο ελλειμα κοινωνικοποιησης. οι γιατροι μαλλον εχουν καταλαβει μονο το δευτερο. πες τα σε καποιον ολα η καλυτερα γραφτα αν δυσκολευεσαι για να τα διαβασει. μαζοχισμος αντικειμενικα παει να πει βαζεις συνεχως τρικλοποδιες στον εαυτο σου.

---

Το έλλειμα κοινωνικοποίησης προκύπτει και από το γεγονός ότι ποτέ μου δεν έχω δουλέψει, ξέρεις με ένσημα και τέτοια, σε ένα περιβάλλον με συναδέλφους. Επίσης τώρα που είμαι στα ξένα για δουλειά όταν μιλάω με καινούριους ανθρώπους πιάνω τον εαυτό μου όταν μου μιλάνε ή τους μιλάω εγώ ή τους κοιτάω στα μάτια να τσιμπιέμαι ώστε να το αντέξω. Επίσης όταν μιλάω με Άγγλους και δεν καταλαβαίνω τι μου λένε με λούζει κρύος ιδρώτας και ντρέπομαι να τους ξαναρωτήσω, αν το κάνω τότε το μυαλό μου δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στο τι μου λένε ξανά.

Quote:

---

Originally Posted by black_adder

δυστυχώς να βρει κανείς ενα καλό ψυχίατρο να σε ακούει είναι θέμα είτε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα. 'Οσους όμως ψυχίατρους επισκεφθείς καθένας θα σου δώσει διαφορετική διάγνωση. Κατανοητό να ξέρεις τι έχεις και εγώ θα το ήθελα...Μην μενεις ομως τόσο στις διαγνωστικές κατηγορίες δεν έχουν μεγάλη σημασία και αγχώνουν πεισσότερο. Φυσικά αν θέλεις να μάθεις σε γενικές γραμμές τι έχεις πρέπει να προσπαθείς να πεις όσα είναι δυνατόν περισσότερα στο γιατρό

---

Είναι δύσκολη δουλειά και ψυχοφθόρος, έτσι προτιμούν να κοροϊδεύουν από το να αναλώνονται...

Quote:

---

Originally Posted by mila

Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά αυτό που περιγράφεις μου φαίνεται σαν μια ελαφριά αυτοκαταστροφική διαταραχή (λέω "ελαφριά" μόνο σε περίπτωση που δεν συνοδεύεται και με άλλα πράγματα, όπως αυτοτραυματισμούς, χρήση ναρκωτικών, διατροφικές διαταραχές, τάσεις αυτοκτονίας, κτλ.).

Κακό μόνο στον εαυτό σου κάνεις, σε κανέναν άλλον. Πχ. το παράδειγμα με τον μαραθώνιο είναι ξεκαθαρο ότι είχε αρνητικές συνέπειες πρωτίστως στον εαυτό σου. Όπως και το δεύτερο παράδειγμα, το να παρακινείς τον πατέρα σου να μην έρθει, έχει αρνητικές συνέπειες σε εσένα που είχες κάποια expectations. Μπορεί να νομίζεις ότι "εκδικείσαι" τους άλλους, αλλά αυτό ισχύει πιο πολύ στο μυαλό σου παρά στην πραγματικότητα. Οι συνέπειες επηρεάζουν μόνο εσένα, όχι τους άλλους.

Και δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις που σου βγαίνουν αυτές οι αυτοκαταστροφικές τάσεις, αλλά και στα δύο παραδείγματα που αναφέρεις ακολούθησε πρώτα μια μικρή απογοήτευση (ήρθες δεύτερος και ο πατέρας σου είπε ότι θα πάει πρώτα αλλού), την οποία εσύ βίωσες σε έντονο βαθμό και την μεγιστοποίησες με τις επακόλουθες πράξεις σου. Μου φαίνεται ότι αυτή η συμπεριφορά σου είναι σαν cope mechanism για κάτι που απογοητεύεσαι.

'Οσο για το ότι η ζωή σου τελειώνει, ενώ είσαι μόλις 40 χρονών, απλά βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο. Με το life expectancy για του Έλληνες να είσαι στα 80 χρόνια, μπορώ να πω ότι είσαι ακριβώς στη μέση. Επομένως προσπάθησε να δεις το ποτήρι μισογεμάτο. :)

---

Η σεξουαλική ζωή εννοούσα ότι τελειώνει, αφού δεν ήμουν ποθητός μικρός φαντάσου μετά τα 50...

Κατά καιρούς την αυτοκτονία την θεωρώ πολύ καλή λύση και την σκεφτόμουνα από παλιά, από τα μαθητικά μου χρόνια. Όμως ξέρω παράλληλα ότι δεν έχω και το απαιτούμενο δυναμικό ή την απαιτούμενη τρέλα να κάνω την υπέρβαση και να την πραγματοποιήσω. Το να θες να αυτοκτονήσεις και παράλληλα να είσαι ΒΕΒΑΙΟΣ ότι δεν παίζει να το κάνεις είναι πολύ καλά νέα σύμφωνα με την Lara Honos Webb, γιατί αποτελεί έκφραση επαναστατικότητας και ρήξης με το παρελθόν, με τον παλιό εαυτό προκειμένου να προκύψει το καινούριο.

Η σεξουαλική ζωή δεν τελειώνει ούτε στα 40, ούτε στα 50. Μπορεί να μην υπάρχουν οι ίδιες αντοχές που θα είχες στα 20, αλλά οκ, που είναι το πρόβλημα;

Την αυτοκτονία την έχεις σκεφτεί ως πολύ καλή λύση σε τι πράγμα ακριβώς, αν επιτρέπεται; Στα προβλήματα που έχεις στη ζωή σου ή για να κάνεις τους άλλους να υποφέρουν;

Quote:

---

Originally Posted by mila

Η σεξουαλική ζωή δεν τελειώνει ούτε στα 40, ούτε στα 50. Μπορεί να μην υπάρχουν οι ίδιες αντοχές που θα είχες στα 20, αλλά οκ, που είναι το πρόβλημα;

Την αυτοκτονία την έχεις σκεφτεί ως πολύ καλή λύση σε τι πράγμα ακριβώς, αν επιτρέπεται; Στα προβλήματα που έχεις στη ζωή σου ή για να κάνεις τους άλλους να υποφέρουν;

---

Θα κάνω τους άλλους να ΜΗΝ υποφέρουν μιας και με συντηρούν στα 40 μου και πάντα με συντηρούσαν. Η αυτοκτονία είναι λύση για μένα, το γεγονός ότι δεν έχω το δυναμικό να την πραγματοποιήσω με καθιστά εγκλωβισμένο στο κουφάρι μου.

Εστάλη από [device_name] στο E-Psychology.gr Mobile App

Ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι μια αυτοκτονία θα κάνει τους δικούς σου να υποφέρουν πολύ περισσότερο από το γεγονός ότι σε συντηρούν. Το ότι σε συντηρούν δείχνει ότι σε αγαπάνε κι ενδιαφέρονται για εσένα. Το άσχημο θα ήταν να σε είχαν αφήσει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου, πχ. άστεγο.

Τώρα, που μένεις στην Αγγλία, εργάζεσαι;

Προσπαθώ να βρω εργασία, όμως η ανεπάρκεια μου εδώ φαίνεται περισσότερο, έτσι προκειμένου να μην γυρίσω στην Κόλαση του Δάντη (Ελλάδα) θα καθαρίζω τουαλέτες στην καλύτερη

Εστάλη από [device_name] στο E-Psychology.gr Mobile App