Originally Posted by
serios
Ποιο πιστεύετε είναι το αλάτι της ζωής;;
Αυτό που κάνει την ζωή μας ξεχωριστή και της δίνει νόημα;;
Είναι ο έρωτας;;
Οι συνοδοιπόροι μας στη ζωή;;
Το να πατάμε στα πόδια μας, να προχωράμε και να γινόμαστε σοφότεροι;;
Τα τρία παραπάνω για μένα είναι σίγουρα πολύ σημαντικά για την ζωή μου.
Θέλω να μιλήσω για ένα γεγονός που υφίσταται στην ζωή μου.
Όλα αυτά τα χρόνια που έχω ζήσει τα νιώθω άγευστα. Η ιδιότητα του αλατιού είναι να δίνει ένταση στα φαγητά... ακούτε τον Σκαρμούτσο να λέει το πιάτο σου δεν είχε ένταση. Είναι και η συνολική ισορροπία των υλικών.
Έτσι κ στην ζωή μου. Την νιώθω χωρίς ένταση.
Λίγο η υπερπροστατευτικότητα των παιδικών χρόνων.
Λίγο τα ψυχολογικά και η απομόνωση των εφηβικών.
Λίγο το μπαμ στα φοιτητικά με το θέμα της σχιζοφρένειας.
Δημιούργησαν ένα πλαίσιο εξάρτησης από τους δικούς μου και μια παθητικότητα σαν στάση από την πλευρά μου.
Δεν νιώθω πρωταγωνιστής. Εκεί που άλλοι έχουν να διηγηθούν ιστορίες με δόση θετικής τρέλας ή γεγονότα που θα θυμούνται για όλη τους την ζωή εγώ έχω μια επίπεδη ''νεκρή'' παιδική-εφηβική ηλικία και μια ζωντανο-νεκρή ενηλικίωση.
Και έρχομαι στο τώρα που με βλέπω να προσπαθώ και να υπάρχει αυτό το αίσθημα ότι η ζωή που ζω δεν μου ανήκει και φαίνεται ψεύτικη. Σαν να κινούμε αλλά δεν ξέρω τι με κάνει και προχωρώ. Δεν ξέρω ποιος είναι ο προορισμός μου ή η πορεία μου τέλος πάντων.
Δεν μπορώ να καταλάβω αν η ζωή έγινε δύσκολη (εκνευρίζομαι να τα ρίχνω όλα στην πάθηση) ή τα κάνω δύσκολα στο μυαλό μου βάζοντας περιορισμούς όπως στο θέμα των σχέσεων με το άλλο φύλο πχ
Δεν ξέρω αν εκφράζει κάποιον αυτό. Αν έχετε να πείτε κάτι ευπρόσδεκτο.
