Ξαφνικό κλάμα-βούρκωμα ανάμεσα στο πλήθος
Καλησπέρα αγαπητές και αγαπητοί.
Δεν ξέρω αν η θεματική ενότητα που τοποθετώ το νήμα είναι η κατάλληλη, αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που μου συνέβη εχθές.
Χθες που λέτε, είχα μάθημα στη σχολή μου. Σε ένα σημείο, έχασα την προσοχή μου στο μάθημα και κοιτούσα απλά το ταβάνι γιατί βαριόμουνα και δεν καταλάβαινα τι έλεγε ο καθηγητής. Έπειτα έστρεψα το βλέμμα μου, δεξιά και αριστερά στο αμφιθέατρο. Κοιτούσα τους συμφοιτητές μου γύρω μου. Ένιωθα μόνος, γιατί πρακτικά ήμουν μόνος. Δεν είχα κάποιον να κουβεντιάσω.
Και ξαφνικά, ξεχείλισε ένας χείμαρρος αρνητικών σκέψεων. Κοιτούσα τις παρεούλες και ζήλευα. Κοιτούσα τα ζευγαράκια και ζήλευα. Έβλεπα κοπέλες που εξέπεμπαν απόρριψη και περιφρόνηση στα πρόσωπα και στα βλέμματά τους. Είπα: "αν έτσι είναι το σήμερα, το αύριο πως θα είναι;"
Μαζί με το χείμαρρο των αρνητικών σκέψεων, ξεχείλισαν και τα δάκρυά μου. Δάκρυα που κρατούσα καιρό και κυλούσαν. Προσπαθούσα να καθαρίσω το πρόσωπό μου γρήγορα από τα δάκρυα, όπως ο βαρκάρης που προσπαθεί να καθαρίσει μια βάρκα που μπάζει νερά για να μη βυθιστεί.
Μετά σκεφτόμουν το παρελθόν. Την απόρριψη που έχω βιώσει. Μου έρχονταν εκείνες οι στιγμές στο μυαλό μου και ήταν σαν να τις ξαναζούσα άλλη μια φορά. Τα απαξιωτικά λόγια που μου είχε πει πριν μερικούς μήνες, κάποια.
Βρισκόμουν στα τελευταία έδρανα και δεν έγινε αντιληπτό το ξέσπασμά μου από τους άλλους. Αλλά, who cares?
Θέλω να ρωτήσω από περιέργεια: σας έχει συμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο; Να κλαίτε μπροστά σε αγνώστους, έτσι ξαφνικά;
