Ακραία αναβλητικότητα και απώλεια κινήτρου στις σπουδές μου
Λοιπόν έχω σοβαρό πρόβλημα που μου επηρεάζει κυριολεκτικά την πραγματική ζωή. Από πάντα είμαι λίγο ή πολύ αναβλητικός, αλλά φέτος έχω ξεφύγει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω αναβάλει τις σπουδές μου και τώρα φτάνω λίγο πριν τις εξετάσεις. Δεν ξέρω αν έχω σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής, αλλά μάλλον έχω αδιάγνωστο. Δεν είχα τα τυπικά συμπτώματα του συνδρόμου όταν ήμουν παιδί, για παράδειγμα υπερκινητικότητα, να ενοχλώ τους άλλους κλπ. Γενικά ήμουν ήσυχος, αλλά μπορεί να έχανα την προσοχή μου. Δεν ήταν ωστόσο κάτι το αντιληπτό από άλλους τότε. Αργότερα οι συνέπειές του άρχισαν να φαίνονται περισσότερο. Γενικά στο σχολείο ήμουν καλός, αλλά όσο προχωρούσαν οι τάξεις, δυσκόλευαν ή ‘ρουτίνιαζαν’ τα μαθήματα και συνεπώς έχανα ενδιαφέρον γινόμουν χειρότερος, αλλά όχι σε σημείο που θα θορυβούσε κανέναν. Ένα άλλο σύμπτωμα που έχω από παλιά είναι ο ενθουσιασμός μου για κάτι καινούργιο όσο είναι χρονικά ακόμα μακριά από μένα, αλλά όταν φτάνει η στιγμή να το ξεκινήσω, μετά από λίγο μου φαίνεται δύσκολο και σταματάω. Έτσι έχω σταματήσει μαθήματα, αθλήματα, θέατρο, μουσική κλπ. Μετά λοιπόν πέρασα πανεπιστήμιο, παιδαγωγικό, στα μέσα των σπουδών μου είχα αμφιβολίες για το αν έπρεπε να ακολουθήσω άλλη σχολή, αλλά τελικά την τελείωσα σε 5 χρόνια. Έπειτα γράφτηκα σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα από απόσταση. Αυτό σημαίνει ότι τα μαθήματα γίνονται μέσω Διαδικτύου και δε θα πρέπει να παρευρίσκομαι στο πανεπιστήμιο.
Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με τον πολύ ελεύθερο χρόνο που αντικειμενικά αρχικά είχα, πυροδότησε μια μεγάλη ‘κρίση’ αναβλητικότητας. Ένας μήνας πέρασε, είπα θα τα κάνω τώρα, δεύτερος μήνας πέρασε, τσέκαρα τα μαθήματα λίγο, μετά το άφησα. Γενικά είχα πέσει σε εκείνο το διάστημα, είχα μειωμένη διάθεση και κίνητρο και δεν έκανα σχεδόν τίποτα. Με τους γονείς μου δε μιλάω πολύ έτσι κι αλλιώς, ο πατέρας μου προσπαθούσε να μου πει κάποια πράγματα για να με βοηθήσει, αλλά ο τρόπος του δεν ήταν σωστός. Ήξερα τι ήθελε να πει και τον άκουγα, αλλά δεν ήθελα να τα ακούω κάθε φορά που τον συναντάω. Γενικώς η άποψή του είναι ότι όλα είναι θέμα τεμπελιάς, και πως αν το πάρω απόφαση θα μπορέσω να κάνω οτιδήποτε. Εγώ δε μπορώ να το καταλάβω αυτό όμως, θέλω να κάνω κάτι, αλλά φοβάμαι και αγχώνομαι συγχρόνως και στο τέλος δεν κάνω τίποτα.
Μέσα στο διάστημα αυτό είχα και κάποια φωτεινά σημεία, πήρα το πτυχίο των γερμανικών για το οποίο προετοιμαζόμουν και ξεκίνησα λίγη γυμναστική, αλλά μετά από περίπου τρεις βδομάδες την άφησα. Επίσης ασχολήθηκα λίγο με το Γιουτιούμπ. Γενικά όμως ήμουν πεσμένος. Δεν πρόσεχα την εμφάνισή μου, πρόσκτησα αρκετό βάρος, αραίωνα τις επικοινωνίες με τους φίλους μου, σπάνια έβγαινα έξω με τους φίλους μου και κυρίως για λίγο μόνο, κλπ. Σχεδόν έχω χάσει από επαφή τον καλύτερο φίλο μου, γιατί από τη μία ούτε αυτός έπαιρνε συχνά τηλέφωνο, και από την άλλη πίστευα ότι αν τον μιλάω θα του μεταδίδω καταθλιπτικό συναίσθημα και επικοινωνούσα λιγότερο μαζί του. Πιστεύω ωστόσο πως αυτό είναι προσωρινό και πως θα μπορούσε να διορθωθεί στο μέλλον.
Ένα διάστημα λοιπόν το Νοέμβριο ανησυχούσα υπερβολικά γιατί διάβασα ότι παρόμοια συμπτώματα έχει και η έναρξη της σχιζοφρένειας: Κοινωνική απομόνωση, ανηδονία, πρόσκτηση βάρους, παραμέληση της εμφάνισης, μη ανεκτικότητα στην κριτική, αδυναμία διαχείρισης στρεσογόνων καταστάσεων, και σε ένα ξένο σάιτ διάβασα ότι ο δείκτης νοημοσύνης πέφτει κατά 30 βαθμούς στην έναρξη της ασθένειας, πριν ξεκινήσουν τα σοβαρά συμπτώματα. Άλλες περιγραφές που διάβαζα ωστόσο για την έναρξη της σχιζοφρένειας δεν ταίριαζαν με την κατάστασή μου. Επίσης αλλού έλεγε ότι οι σχιζοφρενείς αντιλαμβάνονται την κατάστασή τους, αλλού ότι όχι, είχα μπερδευτεί. Εν ολίγοις μετά από όλα αυτά ένιωθα παντελώς άχρηστός, ότι ο εγκέφαλός μου καταστράφηκε ολοκληρωτικά και πως δεν έχει νόημα να ζω άλλο. Έκλαιγα πολύ εύκολα και για κάνα δύο βδομάδες ήμουν χάλια. Μετά σταμάτησα να ασχολούμαι, αφού είχα δεν είχα κάτι η ενασχόληση δε θα μπορούσε να βοηθήσει.
Έτσι λοιπόν με το πέρασμα του χρόνου τα μαθήματα μαζεύονταν, τα ιμέιλ έρχονταν αλλά εγώ δεν τα κοίταζα. Άρχισα να αποκτώ φοβία ότι είναι τόσο πολλές και ανυπέρβλητες οι δυσκολίες, που μόλις έρχονταν ειδοποιήσεις από τη σχολή έλεγα στο μυαλό μου «σε λίγο, σε λίγο» και το άφηνα εντελώς. Δεν έκανα ούτε μία εργασία, γιατί νόμιζα πως δε θα τα καταφέρω. Ακόμα και στο πανεπιστήμιο τις απέφευγα τις εργασίες, προτιμώντας εξέταση πάνω στην ύλη. Επίσης το ημερήσιο πρόγραμμά μου δε βοηθάει. Κοιμάμαι αργά και ξυπνάω αργά, άρα η ήδη μικρή χειμωνιάτικη μέρα μου φαίνεται ακόμα μικρότερη και σκοτεινότερη. Έχω καλύτερη και σχετικά πιο δημιουργική διάθεση μόνο για 2-3 ώρες στην αρχή της μέρας, στις οποίες συνήθως είτε μπαίνω στο Ϊντερνετ είτε βγαίνω μια μικρή βόλτα έξω. Τρώω μεσημεριανό απόγευμα, και μένω ξυπνητός αρκετά αργά το βράδυ, αλλά εκείνη την ώρα συγχρόνως νιώθω «μισονυσταγμένος» και ανίκανος για υψηλού νοητικού επιπέδου ασχολίες. Επίσης υπάρχουν μέρες, περίπου οι 3-4 σε κάθε βδομάδα έτσι είναι, που ξυπνάω κουρασμένος και πεσμένος έτσι κι αλλιώς.
Και το χειρότερο απ’ όλα, το μεταπτυχιακό αυτό γίνεται με πληρωμή. Ήδη έχω δώσει κάποια ποσά. Με λίγα λόγια χάνω τα λεφτά μου χωρίς να κάνω κάτι, και γενικά δε μ’ αρέσει καθόλου να σπαταλάω λεφτά. Καταλάβατε τι εννοώ.
Βρέθηκα σε μια πολύ περίεργη κατάσταση. Δεν την βιώνω πρώτη φορά, απλά, όπως είπα στην αρχή, αυτή είναι η σοβαρότερη φορά. Αν και λογικά αντιλαμβανόμουν πλήρως τι πρέπει να κάνω και πόσο ζημιογόνα είναι η αναβλητικότητά μου, συναισθηματικά δεν ακολουθούσα, δεν το ένιωθα μέσα μου αυτό. Βρισκόμουν και εξακολουθώ να βρίσκομαι σε έναν δικό μου κόσμο όπου ακόμα είμαι καλά. Για το περισσότερο χρόνο δεν είμαι ούτε χαρούμενος ούτε λυπημένος, απλά απαθής με συναισθήματα κυρίως για πιο εφήμερα, καθημερινά πράγματα ή για πράγματα τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τα τρέχοντα μεγάλα και ουσιώδη μου προβλήματα, και επίσης αδυνατώ να σκεφτώ πέρα από περίπου 2-7 μέρες στο μέλλον. Μετά λέω «όχι, όχι, άσε καλύτερα». Από τότε που είχα διαγνωστεί με αποπροσωποποίηση και αποπραγματοποίηση 8 χρόνια πριν έχω αναπτύξει αυτήν τη πιο ηλίθια μορ΄φη ψυχολογικής άμυνας που θα μπορούσε να υπάρξει. Υπάρχουν μπροστά μου τα πραγματικά προβλήματα, κι εγώ ‘γυρίζω από την άλλη’ και προσποιούμαι πως δεν υπάρχουν.
Άρα τώρα έχω λίγες μέρες μόνο για τις εξετάσεις, το μόνο που μου μένει είναι να διαβάσω λίγη ύλη, γιατί για εργασία δε νομίζω να έχω χρόνο. Ακόμα αναβάλω, ακόμα αρνούμαι. Για να σκεφτείτε κανονικά χθες προγραμμάτιζα να δημοσιεύσω το πρόβλημά μου εδώ, πράγμα που ανέβαλα για περίπου ένα μήνα. Έως τώρα, κάθε φορά που πήγαινα να το δημοσιεύσω, ένιωθα απευθείας καλά και το ανέβαλα. Ανέβαλα επίσης την επικοινωνία με κάποιον επαγγελματία της ψυχικής υγείας που θα μπορούσε ίσως να με βοηθήσει λόγω φόβου και άγχους.
Από τα αρχεία των ηλεκτρονικών συνομιλιών με τους φίλους μου που κρατάω, η τωρινή κατάσταση άρχισε να ξεκινάει από το τέλος της άνοιξης του 2017. Από τότε τουλάχιστον άρχισαν να αναφέρονται συχνότερα φράσεις όπως «δε μπορώ», «δύσκολα πράγματα», «τι να κάνουμε;» και παρόμοιες ηττοπαθείς φράσεις στα γραφόμενά μου.
Τι έχετε να μου προτείνετε;
