τικς λογω αγχους η κατι αλλο?

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Όχι, μη φοβάσαι δεν είναι τικ.

Τικ είναι μια επαναλαμβανόμενη ακούσια κίνηση κάποιου μέλους του σώματος κι έχει νευρολογικά αίτια. Είναι κάτι άλλο το τικ...

Αυτό που έχεις εσύ είναι μια Συνήθεια.
Και την έχω κι εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Δαγκώνω τα χείλη μου, τα μάγουλά μου εσωτερικά-μέχρι να ματώσουν κάποιες φορές. Δεν τρώω τα νύχια μου αλλά τραβάω τις παρανυχίδες.
Αυτή η συνήθεια συνδέεται με νευρικότητα. Αλλά τις φορές που δεν υπάρχει νευρικότητα η συνήθεια αυτή παραμένει γιατί...έχει γίνει πλεον Συνήθεια.

Έχω βρει κάποιους τρόπους να το περιορίσω. Εννοώ να το φτάσω σ' εκείνο το βαθμό ώστε τα νύχια και τα δάχτυλά μου να μη μοιάζουν λες και το 'σκασα από κάποιον κατα συρροή δολοφόνο που με κραταγε αιχμάλωτη μέσα σε πηγάδι, ούτε τα χείλη μου πληγιασμένα κι απαίσια.
Βάφω πάντα τα νύχια μου. Έτσι όπως τα βλέπω με το πολύ ωραίο χρώμα μου κόβεται η όρεξη να τα δαγκώσω ή να τραβήξω τα πετσάκια και να χαλάσω την ωραία όψη. (Στα πετσάκια ακόμα ορμάω, αλλά δεν το παρακάνω).
Τα χείλη μου δεν τα δαγκώνω ποτέ απ την εξωτερική πλευρά. Εδώ χρησιμοποιώ ένα προϊόν ιστορικής αξίας που δύσκολα βρίσκουμε πια την αυθεντική του σύσταση στα καταστήματα. Το κλασσικό αυθεντικό "βούτυρο-κακάο". (Σου ήρθε αμέσως η μοναδική του μυρωδιά στη μνήμη; Αυτό εννοώ. Δυστυχώς τα liposan εχουν ουσίες που ξεραίνουν επήτηδες τα χείλη μόλις αφαιρεθουν για ν' αναγκαζόμαστε να το χρησιμοποιούμε συνέχεια).

Όπως είδες όμως, στην ουσία δεν το έχω κόψει. Το χω απλά περιορίσει με κάποιους τρόπους.
Αυτό κόβεται τελείως με τον ίδιο τρόπο που κόβεται κάθε Συνήθεια.
Με πολλή-μα πολλή Ισχυρή Θέληση...