γυρισαμε ελλαδα οταν ημουν 14. εφυγα για σπουδες καναδα, και μετα βρεθηκα στη βρετανια. ειμαι η μονη πλεον απτην οικογενεια μου που βρισκομαι καναδα, δλδ δεν εχω εδω ουτε αδερφια ουτε θειους ουτε κανεναν. ειμαι σε αλλη πολη απο αυτη που μεγαλωσα οποτε δεν εχω και κανεναν συμμαθητη να ανταλλασω μια κουβεντα. ο μονος λογος που μενω εδω ειναι η εργασια...αν εβρισκα δουλεια ελλαδα θα γυριζα με την πρωτη πτηση και ας αφηνα ολα μου τα υπαρχοντα εδω..ειναι λιγο περιεργο φιλινγκ διοτι αγαπω και τις δυο χωρες, και οταν ειμαι ελλαδα μου λειπει ο καναδας. αλλα πιο πολυ μου λειπει η ελλαδα. απο τοτε που ξεκινησα να δουλευω καπου 7 χρονια πριν ανακαλυψα τι σημαινει στενοχωρια. εχω αλλαξει καπου 12 δουλειες διοτι δεν μπορω να συμπλευσω με πολλους, δεν μπορω να συνηθισω καμια εργασια και κανενα περιβαλλον. δεν τα παω κοινωνικα καθολου καλα επισης. συνεχεια σκεφτομαι πως θελω να γυρισω πισω αλλα δεν εχω καταφερει ακομα ουτε συνεντευξη να κανω με καμια εταιρια ελλαδα. και βρετανια και εδω ειμαι συνεχεια κλεισμενη σπιτι. εχω προσπαθησει να κανω παρεες..να βγαινω..αλλα δεν ειναι το δυνατο μου σημειο. οταν παω στη δουλεια ειμαι καλα λεω αστεια..ιτς οκ..περναει η ωρα. αλλα απαξ και γυρισω σπιτι θελω απλα να ειμαι ξαπλα στο κρεβατι. δεν νιωθω πως εχω καταθλιψη..διοτι σπιτι τραγουδαω ..χορευω..ειμαι καλα. απλα για καποιο λογο δεν θελω να βγαινω. με ποναει παρα πολυ που ειμαι μακρυα απτην οικογενεια μου, αλλα η κριση μας τσακισε.