Γιατί το φαί μας δίνει χαρά;
Φίλοι μου , η δική μου ιστορία μοιάζει με όλες τις δικές σας απλά ήθελα κι εγώ να την μοιραστώ.. Ήμουν πάντα ενα εμφανίσιμο κοριτσι που πρόσεχε την εμφάνιση του ...Μετα απο ενα άσχημο γεγονός (βλ.θεμα υγείας γονεα) έπαθα κατάθλιψη συνοδευόμενη από κρίσεις πανικού κ από εκει που ήμουν 1.78 και 69 κιλά έφτασα 104 σταδιακα... Το έβαλα πείσμα λοιπόν κ έπεσα στα 78 κι ήμουν απίστευτα χαρούμενη για το κατόρθωμα. Τωρα ομως παλι άρχισα ν ανεβαίνω κ έφτασα 95. Πολλοί μου λένε ότι δεν μου φαίνονται επειδή ειμαι ψηλή ομως δεν είμαι στραβή .. μ ενοχλεί πολύ η εμφάνιση μου...και παρόλο που έχω τον σύντροφό μου που με υπέράγαπαει και με δέχεται όπως είμαι εμένα δεν μου αρέσω κ αυτό μου χαλάει τη διάθεση. Δεν μπορώ όμως να βάλω τον εαυτό μου σε τάξη. Το κρατάω μια εβδομάδα κ μετα παλι το χαλάω. Βρίσκομαι σε μια μεταβατική περίοδο στη ζωή μου με αρκετό άγχος.. Έχω εκκρεμότητες με τη σχολή μου, σε μερικούς μήνες θα συγκατοίκησω με τον φίλο μου κ πρέπει να μαζέψω χρήματα, Πρέπει να κάνω μια εγχείρηση κλπ κλπ πράγματα δλδ που μ έχουν αγχωσει... Έχω μπλοκάρει με τις εκκρεμότητες κ αφήνω την εμφάνιση μου πίσω ενώ αυτό με στεναχωρεί..απ την άλλη κ με τη γυμναστική δεν τα πάω πολύ καλα.. γραφτηκα γυμναστήριο αλλά σ ένα μήνα τα παράτησα... και καταλήγω στο συμπερασμα ... Ενω το φαι ουσιαστικα μου καταστρέφει την ψυχολογία γιαυι δεν κάνω χωρίς αυτό;;;;
