Τους τελευταιους 11 μηνες κανω συνεδριες ψυχοθεραπειας με ψυχολογο καθε εβδομαδα οπως εχω ξαναναφερει.
Μεσα σε ολα οσα εχουν προκυψει τον τελευταιο χρονο, χρειαστηκε αρκετες φορες να αντιμετωπισω κρισεις αγχους και φοβου στο ενδεχομενο να αντιμετωπισω κατι που θεωρουσα "λαθος" μου, κατι που θεωρουσα οτι δεν εκανα σωστα και "οπως επρεπε". Ειχα την εντυπωση οτι το μονιμο προβλημα μου σε τετοια περιστατικα ηταν το πώς θα με κρινουν και το "μα πώς τολμησα εγω να κανω λαθος? Που παντα προσπαθω να ειμαι η πιο υπευθυνη απεναντι στους αλλους?".
Τελικα ανακαλυψα με τη βοηθεια της ψυχολογου οτι εχω τρομερο φοβο στο ενδεχομενο να χρειαστει να απολογηθω για κατι. Εχω το φοβο συνεχως οτι πρεπει να απολογουμαι. Ακομα κι οταν καθολου δε χρειαζεται. Ακομα κι αν εχω κανει κατι που επηρεασε εμενα και κανεναν αλλον, εγω καπως φιαχνω το σεναριο οτι πρεπει να απολογηθω και να δικαιολογηθω.
Αυτο το "ευρημα" με ταλαιπωρει εδω και μερες.... Τι ειναι αυτος ο φοβος απολογιας? Τι ειναι αυτη η αναγκη να θεωρω οτι οφειλω εξηγησεις και απολογιας στον καθε ακυρο, αμελητεας σημασιας ανθρωπο? Γιατι?
Ε και σκεψη στη σκεψη... πριν το καψω εντελως, αρχισα να θυμαμαι περιστατικα βιας απο τον πατερα μου. Να με "χτυπαει"(Το βαζω σε εισαγωγικα γιατι το εκανε για τρομοκρατια, δεν εβαζε δυναμη) με τη ζωνη του και να κλαιω και να λεω "Ενταξει συγνωμη συγνωμη δε θα το ξανακανω συγνωμη" σα να με ακουω τωρα το γραφω και με ακουω να το λεω κλαψουριζοντας.
Θυμαμαι να αναβει φωτια σε ενα βαμβακι στο νιπτηρα του μπανιου και να μου τραβαει το χερι οτι δηθεν θα μου το καψει και εγω να το τραβαω πριν φτασει τη φωτια και παλι κλαψουριζοντας να λεω συγνωμη δε θα το ξανακανω..
Θυμαμαι να στριφογυρναω το βραδυ και να μην μπορω να κοιμηθω απο τις ενοχες... σηκωθηκα και πηγα να τον βρω στο σαλονι για να του εξομολογηθω οτι "Σημερα πηρα Β στην ορθογραφια".
Τον θυμαμαι να ριχνει μπουνιες σε πορτες να φωναζει τρομερες βρισιες οπως "Θα σου ριξω γροθια και θα σου βγαλω αιματα απο ολες τις τρυπες" και τετοια ωραια.
Οταν δεν εκανε τετοια σκηνικα μανιας, φροντιζε με χειριστικο τροπο να προκαλει ενοχες, δεν επρεπε να του αντιμιλαω και αν γινοταν αυτο, επρεπε με καθε τροπο να με κανει να το μετανιωσω, χρησιμοποιουσε ακομα περισσοτερη ψυχολογικη βια απο ο,τι λεκτικη και σωματικη(ενταξει μαλλον σωματικη δεν τη λες)
"Αν κανεις αυτο, θα σε αγαπω πιο πολυ". "Κανε αυτο για να εισαι καλο παιδι", αυτα σε πολυ μικρες ηλικιες. Μετα ηρθαν τα "Δεν μπορεις να το κανεις αυτο αστο δεν ειναι για σενα" και αργοτερα τα "Ολα τα αλλα παιδια ειναι καλυτερα"
Τελοσπαντων, ηθελα να γραψω για το φοβο απολογιας που ανακαλυψα μεσα απο την ψυχοθεραπεια και τελικα το επεκτεινα...
Πρεπει να ειμαι πολυ χαλια σημερα για να γραφω τετοια πραγματα εδω μεσα :P
Cheers