Οδυνηρες μνημες

Τους τελευταιους 11 μηνες κανω συνεδριες ψυχοθεραπειας με ψυχολογο καθε εβδομαδα οπως εχω ξαναναφερει.

Μεσα σε ολα οσα εχουν προκυψει τον τελευταιο χρονο, χρειαστηκε αρκετες φορες να αντιμετωπισω κρισεις αγχους και φοβου στο ενδεχομενο να αντιμετωπισω κατι που θεωρουσα "λαθος" μου, κατι που θεωρουσα οτι δεν εκανα σωστα και "οπως επρεπε". Ειχα την εντυπωση οτι το μονιμο προβλημα μου σε τετοια περιστατικα ηταν το πώς θα με κρινουν και το "μα πώς τολμησα εγω να κανω λαθος? Που παντα προσπαθω να ειμαι η πιο υπευθυνη απεναντι στους αλλους?".
Τελικα ανακαλυψα με τη βοηθεια της ψυχολογου οτι εχω τρομερο φοβο στο ενδεχομενο να χρειαστει να απολογηθω για κατι. Εχω το φοβο συνεχως οτι πρεπει να απολογουμαι. Ακομα κι οταν καθολου δε χρειαζεται. Ακομα κι αν εχω κανει κατι που επηρεασε εμενα και κανεναν αλλον, εγω καπως φιαχνω το σεναριο οτι πρεπει να απολογηθω και να δικαιολογηθω.
Αυτο το "ευρημα" με ταλαιπωρει εδω και μερες.... Τι ειναι αυτος ο φοβος απολογιας? Τι ειναι αυτη η αναγκη να θεωρω οτι οφειλω εξηγησεις και απολογιας στον καθε ακυρο, αμελητεας σημασιας ανθρωπο? Γιατι?

Ε και σκεψη στη σκεψη... πριν το καψω εντελως, αρχισα να θυμαμαι περιστατικα βιας απο τον πατερα μου. Να με "χτυπαει"(Το βαζω σε εισαγωγικα γιατι το εκανε για τρομοκρατια, δεν εβαζε δυναμη) με τη ζωνη του και να κλαιω και να λεω "Ενταξει συγνωμη συγνωμη δε θα το ξανακανω συγνωμη" σα να με ακουω τωρα το γραφω και με ακουω να το λεω κλαψουριζοντας.
Θυμαμαι να αναβει φωτια σε ενα βαμβακι στο νιπτηρα του μπανιου και να μου τραβαει το χερι οτι δηθεν θα μου το καψει και εγω να το τραβαω πριν φτασει τη φωτια και παλι κλαψουριζοντας να λεω συγνωμη δε θα το ξανακανω..
Θυμαμαι να στριφογυρναω το βραδυ και να μην μπορω να κοιμηθω απο τις ενοχες... σηκωθηκα και πηγα να τον βρω στο σαλονι για να του εξομολογηθω οτι "Σημερα πηρα Β στην ορθογραφια".
Τον θυμαμαι να ριχνει μπουνιες σε πορτες να φωναζει τρομερες βρισιες οπως "Θα σου ριξω γροθια και θα σου βγαλω αιματα απο ολες τις τρυπες" και τετοια ωραια.
Οταν δεν εκανε τετοια σκηνικα μανιας, φροντιζε με χειριστικο τροπο να προκαλει ενοχες, δεν επρεπε να του αντιμιλαω και αν γινοταν αυτο, επρεπε με καθε τροπο να με κανει να το μετανιωσω, χρησιμοποιουσε ακομα περισσοτερη ψυχολογικη βια απο ο,τι λεκτικη και σωματικη(ενταξει μαλλον σωματικη δεν τη λες)
"Αν κανεις αυτο, θα σε αγαπω πιο πολυ". "Κανε αυτο για να εισαι καλο παιδι", αυτα σε πολυ μικρες ηλικιες. Μετα ηρθαν τα "Δεν μπορεις να το κανεις αυτο αστο δεν ειναι για σενα" και αργοτερα τα "Ολα τα αλλα παιδια ειναι καλυτερα"

Τελοσπαντων, ηθελα να γραψω για το φοβο απολογιας που ανακαλυψα μεσα απο την ψυχοθεραπεια και τελικα το επεκτεινα...
Πρεπει να ειμαι πολυ χαλια σημερα για να γραφω τετοια πραγματα εδω μεσα :P
Cheers

Για μενα , αγαπητη savatage , η αναγκη ναπολογεισαι φανερωνει ελλειψη αυτοεκτιμησης ................... δεν εχεις αναγκη ναπολογηθεις σε κανεναν , εισαι αυτη που εισαι , και σε οποιον αρεσεις .........
το να εισαι ' το καλο παιδι ' , επειδη κι εγω εχω περασει απο αυτην την φαση , θα σεντοπισουν ατομα που θελουν εναν ακροατη , να τους λεει τα προβληματα του ................. απαλλαξου απο αυτους τους ανθρωπους , αν εχεις στην ζωη σου τετοιους , εγω αυτο εκανα , και βρηκα την ησυχια μου ...................με εντοπιζαν ' προβληματικα ' ατομα , και με επρηζαν , εγινα ολιγον γαιδουρι και ξεκοψα απο τετοιους ανθρωπους , δεν εχουν να σου προσφερουν τιποτα , ουτε να σου δωσουν εχουν , παρα μονον να σου παρουν .................δεν εισαι λοιπον η μονη που εχεις τετοιο προβλημα .......ολα τα ατομα με ενσυναισθηση , εντοπιζονται απο ' προβληματικα ' ατομα , οπως ο καρχαριας μυριζει το αιμα απο χιλιομετρα μακρια , μυστηριο πραμα ............................
ευκολα διορθωνεται το προβλημα σου , αμα συνειδητοποιησεις οτι ειναι χασιμο του πολυτιμου χρονου σου με το να απολογεισαι ..................... κοιτα πιο πολυ τον εαυτο σου , αυτα που σε απασχολουν , και ασε τους αλλους ......

αυτος που δεν κανει λαθη , ειτε κοροιδευει τον εαυτο του μη παραδεχομενος τα , ειτε δεν κανει τιποτα απολυτως ........ η δρα εκ του ασφαλους .......

Ναι, τωρα που το εντοπισα, αυτο θα αρχισω να κανω πρακτικη, να μην ψαχνω να απολογηθω χωρις λογο για μικροπραγματα.
Εγω αισθανομαι την αναγκη να το κανω, αλλα τις περισσοτερες φορες δε χρειαζεται, το μεγαλοποιω απλα. Δεν το κανω με ολους και ολα, αλιμονο, πολλους τους εχω γραμμενους πια και τους αντιμετωπιζω οπως ακριβως ειναι, αμελητεοι δηλαδη.
Αλλα απο την αλλη, αν εχω ασχοληθει με κατι και καπου κατι "χασω" με πιανει αμεσως το αγχος και ο φοβος "πωπω τι εκανα" κι ας μην εχω κανει τιποτα σοβαρο και τρομερο, καποια μικροβλακεια.. Αλλα ειναι αυτος ο παιδικος φοβος.
Οπως τοτε που δεν επιτρεποταν ουτε να μας χυθει το νερο απο το ποτηρι, μην παει και θυμωσει ο μπαμπακας......
Κολλαω τα κομματια του παζλ.

μηπως αν εχεις τραυματικες εμπειριες ειναι καλυτερα να αποφευγης τη ψυχαναληση, εμενα ο δικος μου ψυχιατρος δεν θελει να κανω ψυχαναλυση δεν τη χρειαζομαι μου λεει, και καπου ειχα διαβασει οτι οσοι πασχουν απο ψυχωσης δεν πρεπει να σκαλιζουν το παρελθον πρεπει απλως να προχωρανε λογο των πολων τραυματικων εμπειριων.
νομιζα οτι μονο τα αγορια τα μεγαλωναν σκληρα τελικα τραβανε και τα κοριτσια...
εγω ειμαι δυσλεκτικος και οι γονεις μου ποτε δεν με αποδεχτηκαν γενικος μεγαλωσα με τραυματικες εμπειριες, τωρα που γερασαν ο πατερας μου που και που τον πιανουν κρισεις και μου ζηταει συγνωμη, αλλα τωρα ειναι αργα πια για δακρυα, τη τσιμπησα τη ψυχωση...... εγω προσπαθω να μην τα σκεφτομαι και να προχωραω την καθε μερα σαν μια καινουρια μερα, αλλα δεν μπωρω παντα, με πιανει και σκεφτομαι το παρελθον.
λες η ψυχοθεραπεια να μου εκανε καλο?

Δεν ξερω, Παυλο. Εγω δεν πασχω απο ψυχωση(μεχρι τωρα τουλαχιστον) και η αληθεια ειναι οτι προτιμω στην ψυχοθεραπεια να υπαρχουν και στοιχεια ψυχαναλυσης, τη γνωσιακη τη βρισκω λιγο επιφανειακη για να ειμαι ειλικρινης. Αν ομως στην ψυχωση απαγορευεται η ψυχαναλυση για να μην παιρνει τα ηνια το ασυνειδητο (ή για καποιο αλλο σοβαρο λογο) τοτε καλα κανεις και δεν το κανεις για το καλο σου. Δεν ειναι ολες οι μεθοδοι καταλληλες για ολες τις περιπτωσεις.

Εγω γενικα ειμαι παντα της λογικης οτι για να παλεψεις εναν εχθρο, πρεπει πρωτα να τον γνωρισεις. Γι' αυτο και θεωρω το σκαλισμα χρησιμο, οσο οδυνηρο κι αν ειναι.

Ο πατερας σου αυτα που κανει στις κρισεις του, τα θυμαται μετα? Τα παραδεχεται? Ο πατερας μου λεει οτι δε θυμαται. Αλλα επειδη ειναι και μεγαλος ψευτης γενικως, δεν ξερω αν λεει αληθεια.

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

αυτος που δεν κανει λαθη , ειτε κοροιδευει τον εαυτο του μη παραδεχομενος τα , ειτε δεν κανει τιποτα απολυτως ........ η δρα εκ του ασφαλους .......

---

Τωρα το ειδα αυτο. Πολυ σωστα μακ. Αυτο που μολις περιεγραψες ειναι ο πατερας μου.

savatage απο τη πασχεις,
ναι εγω τον πιστευω το πατερα μου, γενικος ειναι στενοχωρημενος, που δεν τον θελουμε και τα δυο του παιδια, ο αδερφος μου εχει δουλεια και εχει φυγει απο το σπιτι και εχει ριξει μαυρη πετρα πισω του δεν ερχεται ποτε. εγω ζω απο αναγκη σπιτι με γονεις, γενικως στενοχωριεται και πολες φορες τον πιανει και απολογητε. απλα τωρα δεν αλλαζει τιποτα οπως μας μεγαλωσε μεγαλωσαμε. δεν του αρεσει που δεν μπωρω να βρω δουλεια....
γινοταν παντα αυτο που ηθελε αυτος, και τελικα καταφερε και με εκανε ψυχωτικο ανεργο με ενα πτυχιο πανεπηστημειου στο συρταρι, εγω ειχα κανει αλλες επιλογες και το ξερει καλα. αλλα μου επιβλιθικε τη να εκανα μικρος, η γονεις εχουν εξουσια απεναντι στα παιδια και καποιοι γονεις δεν σεβονται τα παιδια τους.

Quote:

---

Originally Posted by pavlosla

savatage απο τη πασχεις,
ναι εγω τον πιστευω το πατερα μου, γενικος ειναι στενοχωρημενος, που δεν τον θελουμε και τα δυο του παιδια, ο αδερφος μου εχει δουλεια και εχει φυγει απο το σπιτι και εχει ριξει μαυρη πετρα πισω του δεν ερχεται ποτε. εγω ζω απο αναγκη σπιτι με γονεις, γενικως στενοχωριεται και πολες φορες τον πιανει και απολογητε. απλα τωρα δεν αλλαζει τιποτα οπως μας μεγαλωσε μεγαλωσαμε. δεν του αρεσει που δεν μπωρω να βρω δουλεια....
γινοταν παντα αυτο που ηθελε αυτος, και τελικα καταφερε και με εκανε ψυχωτικο ανεργο με ενα πτυχιο πανεπηστημειου στο συρταρι, εγω ειχα κανει αλλες επιλογες και το ξερει καλα. αλλα μου επιβλιθικε τη να εκανα μικρος, η γονεις εχουν εξουσια απεναντι στα παιδια και καποιοι γονεις δεν σεβονται τα παιδια τους.

---

Εχεις δικιο σε ολα. Οταν λες τον πιστευεις, τι εννοεις? Τον πιστευεις οταν λεει οτι μετανιωνει πχ? Δηλαδη θυμαται ακριβως τι εκανε πανω στις κρισεις του?

ναι θυμαται τις βλακειες του, γενικος στα γεραματα του ειναι μετανοιωμενος, η μανα μου ειναι η αδιστακτη δεν καταλαβαινει τιποτα ιδιο στενο κεφαλι......

Quote:

---

Originally Posted by pavlosla

ναι θυμαται τις βλακειες του, γενικος στα γεραματα του ειναι μετανοιωμενος, η μανα μου ειναι η αδιστακτη δεν καταλαβαινει τιποτα ιδιο στενο κεφαλι......

---

Α καταλαβα. Εμενα οι γονεις μου ειναι το σντιστροφο. Ο πατερας μου τα ιδια χαλια, η μανα μου μπαλαντζαρει καποιες φορες απο ενοχες αλλα συχνα ειναι ξανα στο βιολι της, γενικα ειχε παντα πρωτα απο ολα εμμονη με τον πατερα μου, ολα τα αλλα ερχονταν σε τριτοτεταρτη μοιρα, συμπεριλαμβανομενων και των παιδιων της.

Πιστευω παντως οτι αυτη η παραδοχη και η μετανοια εκ μερους του πατερα σου, σου προσφερει ανακουφιση, μια αισθηση δικαιωσης για να προχωρας.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Αλλα απο την αλλη, αν εχω ασχοληθει με κατι και καπου κατι "χασω" με πιανει αμεσως το αγχος και ο φοβος "πωπω τι εκανα" κι ας μην εχω κανει τιποτα σοβαρο και τρομερο, καποια μικροβλακεια.. Αλλα ειναι αυτος ο παιδικος φοβος.
Οπως τοτε που δεν επιτρεποταν ουτε να μας χυθει το νερο απο το ποτηρι, μην παει και θυμωσει ο μπαμπακας......
Κολλαω τα κομματια του παζλ.

---

Σωστα εκφραζεσαι ' κολλαω τα κομματια του παζλ ' , διοτι περι παζλ προκειται ............. αυτες οι ανασφαλειες εχουν σχεδον παντα τις ριζες τους στην παιδικη ηλικια , και ολοι εχουμε ανασφαλειες , καλο ειναι που τις εντοπιζεις και τις αποδεχεσαι , ετσι τις ξεπερνας κιολας .......

μπα περισσοτερο απλα δεν τσακωνομαστε σπιτι οπως παλια, δεν με προκαλει τωρα, το εχει βουλωμενο ο γερος μου δε λεει τιποτα...... τη να πει τα καταφερε καλα στη ζωη του ο ενας γιος τον μιση, και ο αλλος στα ψυχοφαρμακα, πετυχε στη ζωη του......

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Πιστευω παντως οτι αυτη η παραδοχη και η μετανοια εκ μερους του πατερα σου, σου προσφερει ανακουφιση, μια αισθηση δικαιωσης για να προχωρας.

---

Μεγαλη υποθεση να αποδεχθει τα σφαλματα του γονιος , ο δικος μου δεν παραδεχεται τιποτα , παρολο το προκεχωρημενο της ηλικιας του , παντα οι αλλοι φταινε ....................................

Quote:

---

Originally Posted by pavlosla

μπα περισσοτερο απλα δεν τσακωνομαστε σπιτι οπως παλια, δεν με προκαλει τωρα, το εχει βουλωμενο ο γερος μου δε λεει τιποτα...... τη να πει τα καταφερε καλα στη ζωη του ο ενας γιος τον μιση, και ο αλλος στα ψυχοφαρμακα, πετυχε στη ζωη του......

---

Τίμια λογικη αν οντως ετσι σκεφτεται. Ο δικος μου σκεφτεται οτι δεν του ετυχαν τα σουπερ επιτυχημενα παιδια παρολο που εκεινος εκανε "τα παντα" :P χαχαχαχ

Quote:

---

Originally Posted by pavlosla

.... τη να πει τα καταφερε καλα στη ζωη του ο ενας γιος τον μιση, και ο αλλος στα ψυχοφαρμακα, πετυχε στη ζωη του......

---

Η αποτυχια των παιδιων στην ζωη σημαινει αποτυχια των γονιων στο μεγαλωμα τους .........αναμφισβητητα .....