Το πρόβλημα δεν είναι η ψυχογενής βουλιμία

Καλημέρα και από εμένα. Δεν θέλω να σταθώ στο γεγονός ότι κι εμένα με ταλαιπωρεί η μάστιγα της βουλιμίας. Κατάλαβα ότι το πρόβλημα μου δεν είναι αυτό αλλά το ότι δεν έχω αυτοπεποίθηση, δεν μπορώ να ελέγξω την ζωή μου, καταπιεζω τα συναισθήματα μου, καταπίνω υπομονετικά το κάθε τι που συμβαίνει χωρίς να αντιδρώ κτλ. Κατά συνέπεια αυτών και πολλών άλλων καταλήγω στο μόνο πράγμα που μπορώ να ελέγξω και αυτό είναι το φαγητό. Και πώς το ελέγχω; Μα φυσικά με το να απολαμβάνω οποιαδήποτε τροφή θέλω και μετά να προκαλώ εμετό θεωρώ ότι το ελέγχω.. Θέλω να σας πω απλά να αγαπήσετε τον εαυτό σας γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή και είναι κρίμα να χάνουμε στιγμές, εγώ νιώθω ήδη ότι έχω χάσει πολύτιμο χρόνο. Πάρτε τη ζωή σας στα χέρια σας. Ζητήστε τη βοήθεια κάποιου ειδικού, δεν είναι ντροπή. Δεχτείτε αυτό που είστε και συγχωρήστε τον εαυτό σας, αγκαλιάστε τον και μην είστε τόσο αυστηροί μαζί του. Δείτε τι είναι αυτό ή αυτά που σας οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση. Προσωπικά το αντιμετωπίζω με τη βοήθεια ψυχολόγου και χωρίς φαρμακευτική αγωγή αυτή τη φορά. Κάθε μέρα λέω στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω και δεν το βάζω κάτω ακόμα και όταν κάνω επεισόδιο. Μιλάω στον εαυτό μου σαν να είναι παιδί και του λέω δεν πειράζει γι αυτό που έκανες, σιγά σιγά θα το ξεπεράσεις, δεν γίνονται όλα από τη μία μέρα στην άλλη και δεν μπορείς μια συμπεριφορά 10 χρόνων να φύγει μονομιάς! Έχω κάνει πρόοδο και σκέφτομαι τα θετικά που κάνω κάθε εβδομάδα και όχι τον αριθμό των επεισοδίων. Πλέον δεν ζυγιζομαι 5 φορές τη μέρα, ούτε ζυγιζω τα φαγητά μου. Τρώω τις "απαγορευμένες τροφές" που πριν απέφευγα. Ξεκίνησα γυμναστήριο. Ασχολούμαι πάλι με κάποιες εκκρεμότητες που είχα αφήσει στο έλεος τους και γενικότερα το πιο σημαντικό είναι να έχεις ένα στόχο! Εμένα ο στόχος μου είναι να γίνω καλά για να μπορέσω να γίνω μανούλα που τόσο θέλω. Ξέρω πως τώρα που ακόμα δεν έχω ισορροπήσει δεν θα καταφέρω να φέρω στον κόσμο ένα παιδί γιατί φοβάμαι μήπως το κάνω δυστυχισμένο. Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι ότι είμαι χαρούμενη επιτέλους, απολαμβάνω τη ζωή, έχω την οικογένεια μου και πολλά παιδιά και δεν φοβάμαι να κάθομαι στο σπίτι μου! Μην το βάζετε κάτω γιατί αξίζετε!

Εστάλη από SM-G950F στο E-Psychology.gr Mobile App

καλη επιτυχια!!
παντως μην σε περνει απο κατω, πολλοι ανθρωποι εχουν περισσοτερα κιλα απο το κανονικο ο καθε ενας για τους δικους του λογους.

Σ ευχαριστώ πολύ! Ευχομαι ο, τι καλύτερο και σε εσενα! Δεν έχω παραπανίσια κιλά τωρα πια αλλά πάντα μέσα μου θα είμαι το χοντρό παιδί που το απομόνωσαν στο σχολείο και το κορόιδευαν για το πόσο άσχημο είναι.

Εστάλη από SM-G950F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by πεταλούδα

Σ ευχαριστώ πολύ! Ευχομαι ο, τι καλύτερο και σε εσενα! Δεν έχω παραπανίσια κιλά τωρα πια αλλά πάντα μέσα μου θα είμαι το χοντρό παιδί που το απομόνωσαν στο σχολείο και το κορόιδευαν για το πόσο άσχημο είναι.

Εστάλη από SM-G950F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

περασμένα ξεχασμένα πεταλουδιτσα.....φανταζομαι ότι εχεις ολο το μελλον για να προχωρήσεις...
ελπιζω να μην ξαναεχεις διατροφικες διαταραχες...
η ζωη είναι ωραια και μικρη πρεπει να την απολαμβανουμε

Quote:

---

Originally Posted by Xfactor

περασμένα ξεχασμένα πεταλουδιτσα.....φανταζομαι ότι εχεις ολο το μελλον για να προχωρήσεις...
ελπιζω να μην ξαναεχεις διατροφικες διαταραχες...
η ζωη είναι ωραια και μικρη πρεπει να την απολαμβανουμε

---

Καλημέρα xfactor! Δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα δυστυχώς αλλά προσπαθώ πολύ.. Δεν θέλω να με παίρνει από κάτω.. αν δεν τα καταφέρω ούτε τώρα νομίζω δεν θα υπάρχει επιστροφή! Πριν παραδεχτώ στους γύρω μου τι μου συμβαίνει ήθελα να αυτοκτονήσω από τις ενοχές που είχα.. είναι ένας δύσκολος αγώνας με τον εαυτό μου.. Μακάρι να ξεπεράσουμε όλοι τους δαίμονες μας!

Quote:

---

Originally Posted by πεταλούδα

Καλημέρα xfactor! Δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα δυστυχώς αλλά προσπαθώ πολύ.. Δεν θέλω να με παίρνει από κάτω.. αν δεν τα καταφέρω ούτε τώρα νομίζω δεν θα υπάρχει επιστροφή! Πριν παραδεχτώ στους γύρω μου τι μου συμβαίνει ήθελα να αυτοκτονήσω από τις ενοχές που είχα.. είναι ένας δύσκολος αγώνας με τον εαυτό μου.. Μακάρι να ξεπεράσουμε όλοι τους δαίμονες μας!

---

σε καποιον ειδικο εχεις παει?

Πρώτη φορά είχα πάει σε ψυχολόγο πριν από τριάμισι χρόνια και φυσικά πήγα και σε ψυχίατρο γιατί έπρεπε να πάρω φαρμακευτική αγωγή. Σταμάτησα τον ψυχολόγο στους έξι μήνες γιατί ήμουν άνεργη τότε και μου ήταν δύσκολο, είχα πέσει και στην παγίδα του ότι ένιωθα καλύτερα.. Από το Σεπτέμβριο και μετά ήμουν χάλια λόγω ενός περιστατικού και χειροτέρεψε η κατάσταση μου. Τώρα πηγαίνω ξανά ψυχολόγο αλλά δεν κάνω φαρμακευτική αγωγή.

Εστάλη από SM-G950F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by πεταλούδα

Πρώτη φορά είχα πάει σε ψυχολόγο πριν από τριάμισι χρόνια και φυσικά πήγα και σε ψυχίατρο γιατί έπρεπε να πάρω φαρμακευτική αγωγή. Σταμάτησα τον ψυχολόγο στους έξι μήνες γιατί ήμουν άνεργη τότε και μου ήταν δύσκολο, είχα πέσει και στην παγίδα του ότι ένιωθα καλύτερα.. Από το Σεπτέμβριο και μετά ήμουν χάλια λόγω ενός περιστατικού και χειροτέρεψε η κατάσταση μου. Τώρα πηγαίνω ξανά ψυχολόγο αλλά δεν κάνω φαρμακευτική αγωγή.

Εστάλη από SM-G950F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

ξερω ότι η βουλιμια είναι υπουλη στην αρχη λες ελα μωρε ενας εμετος είναι αλλα μετα παιρνει το κανεις συνεχεια και σε πιανει μανια με το φαγητο..ακομα και τα γραμαρια
παντως από ότι βλεπω εισαι σε καλο δρομο..πρεπει να συνεχισεις και πιστευω ότι σε λιγο καιρο ισως και κανα δυο χρονια θα σου εχει μεινει στο παρελθον πλεον...
αμα σου ξαναερθει στο μυαλο προσπαθησε να αντισταθείς...όταν το καταφερεις αυτό και το κανεις αρκετες φορες τοτε θα το εχεις αφησει πισω σου...
ισως να μην χρειαζεσαι και αγωγη οποτε καλα κανεις..
επισης εάν ποτε δν εχεις τα χρηματα να πας σε ΚΨΥ οπου είναι δωρεαν..
σου ευχομαι υγεια και να γινεις μανουλα που τοσο θελεις

Θα το αφήσω πίσω μου, έχω πείσμα ότι θα τα καταφέρω! Πρέπει να βρω αλλον τροπο να αντιμετωπίζω οτι συμβαίνει και να μην ξεσπαω στο φαγητό.. Μακάρι να είχα αποδεχτεί το πρόβλημα μου πιο νωρίς αλλά ποτέ δεν είναι αργά! Σ ευχαριστώ για τα μηνύματα σου! Καλή δύναμη και σε σένα!

Εστάλη από SM-G950F στο E-Psychology.gr Mobile App

Πεταλουδα συνεχισε ετσι ,φαινεται οτι εχεις συνειδητοποιησει πολλα και αυτο ειναι παρα πολυ καλο!!!Ετσι πρεπει...ολοι εχουμε ενα παιδι μεσα μας το οποιο θελει αγαπη...Ταυτίστηκα με καποια λογια σου γιατι και εγω εχω περασει απο διατροφικες διαταραχες και ξερω πως ειναι...Σου ευχομαι να γινεις μανουλα συντομα :)

Quote:

---

Originally Posted by takecareofyourself

Πεταλουδα συνεχισε ετσι ,φαινεται οτι εχεις συνειδητοποιησει πολλα και αυτο ειναι παρα πολυ καλο!!!Ετσι πρεπει...ολοι εχουμε ενα παιδι μεσα μας το οποιο θελει αγαπη...Ταυτίστηκα με καποια λογια σου γιατι και εγω εχω περασει απο διατροφικες διαταραχες και ξερω πως ειναι...Σου ευχομαι να γινεις μανουλα συντομα :)

---

Σ'ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι για το μήνυμα σου γιατί μου δίνεις ελπίδα! Χαίρομαι να ακούω άτομα ότι τα έχουν καταφέρει και έχουν ξεφύγει από αυτό, έχω ανάγκη μηνύματα αισιοδοξίας! Ξέρεις τι; Μου λείπει πολύ το παιδί γιατί δεν χάρηκα την παιδική μου ηλικία. Από μικρή είχαν πέσει πάνω πολλές ευθύνες. Η μαμά μου παντρεύτηκε σε ηλικία 15 ετών και ετσι δεν ήξερε να φέρεται σαν μανούλα συν του οτι ούτε εκείνη είχε πάρει αγάπη απο τη δική της μαμά. Έτσι κάποια στιγμή έγινα εγω ο γονιός για την μανα μου, τον αδερφό μου κτλ κτλ. Μην πολυλογώ όμως! Θα ήθελα πολύ να μου πεις πως τα κατάφερες!

Εστάλη από SM-G950F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by πεταλούδα

Σ'ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι για το μήνυμα σου γιατί μου δίνεις ελπίδα! Χαίρομαι να ακούω άτομα ότι τα έχουν καταφέρει και έχουν ξεφύγει από αυτό, έχω ανάγκη μηνύματα αισιοδοξίας! Ξέρεις τι; Μου λείπει πολύ το παιδί γιατί δεν χάρηκα την παιδική μου ηλικία. Από μικρή είχαν πέσει πάνω πολλές ευθύνες. Η μαμά μου παντρεύτηκε σε ηλικία 15 ετών και ετσι δεν ήξερε να φέρεται σαν μανούλα συν του οτι ούτε εκείνη είχε πάρει αγάπη απο τη δική της μαμά. Έτσι κάποια στιγμή έγινα εγω ο γονιός για την μανα μου, τον αδερφό μου κτλ κτλ. Μην πολυλογώ όμως! Θα ήθελα πολύ να μου πεις πως τα κατάφερες!

---

Αχχχ πεταλουδα μου!!Αρχικα,καλημερα :) H ιστορια σου εχει πολλα κοινα στοιχεια με την δικη μου να σου πω...Και εμενα η μαμα μου τα ιδια,απο πολυ μικρη παντρευτηκε,η σχεση με την μαμα της δυσκοση και ο μπαμπας μου λογω ψυχικης ασθενειας πολλα χρονια ηταν πολυ δυσκολα και εδω και ενα χρονο εχει φυγει απο την ζωη...Και εγω στην ζωη μου απο τα 15 επαθα νευρικη ανορεξια,υστερα για χρονια ειχα βουλιμικες τασεις,ορθορεξικη για 5 χρονια, και με ηπιες φασεις καταθλιψης που δεν καταλαβαινα οτι εχω μεσα απο οικογενειακα προβληματα.Απο τα 18 μου ημουν πολυ ανεξαρτητη και ειχα αναλαβει παρα πολλα μονη.Περσι που ο μπαμπας μου πεθανε ,επαθα καταθλιψη και τα παρατησα ολα,ημουν αδυναμη,ειχα χασει τον εαυτο μου,οι διατροφικες μου συμπεριφορες αρχικα βουλιμικες,και στην συνεχεια αποφασισα οτι δεν θελω να το κανω στον εαυτο μου,ομως για ενα χρονικο διαστημα υπηρξαν πολλα υπερφαγηκα,προσπαθουσα παρα πολυ να μην συμβαινουν,αλλα δεν μπορουσα να διαχειριστω την κατασταση,ηταν μεγαλος ο πονος της απωλειας.Εκανα ψυχοθεραπεια για καποιους μηνες,συνειδητοποιησα πολλα που δεν καταλαβαινα οτι τα κανω(ρολο γονεα για την μαμα μου και τον αδερφο μου,η τελειομανια μου επαιξε ρολο στην 'κακοποιηση'του εαυτου μου και πολλα αλλα.
Αν θες,εχω κανει θεμα,μπαινοντας στο προφιλ μου θα το βρεις γενικα με την ιστορια μου και συμβουλες που εχω γραψει,υπαρχουν τροποι να βρεις την ισορροπια...Εγω πλεον χαιρομαι που ειμαι ηρεμη και μπορει το φαγητο να μην εχει παρει ακομη μια απλη θεση στην ζωη μου,αλλα πιστευω οτι αυτο θελει χρονο και χαιρομαι που η σχεση μου με το φαγητο ειναι καλη πλεον :) Ελπιζω να μην σε κουρασα,και καθε μερα να εισαι καλυτερα!!Να θυμασαι ,οτι αξιζεις να ζησεις την ζωη σου γιατι εχεις κανει πολλη δουλεια και εχεις προσπαθησει πολυ για αυτο!!

Πόσο σε νιώθω να ξερες! Κι εγω ταυτίζομαι με εσένα και φυσικά δεν με κουράζεις! Απολαμβάνω την κουβέντα μαζί σου! Είναι σαν να διαβάζω δικά μου λόγια όταν γράφεις.. όλα ίδια εκτός από το γεγονός ότι εμένα ο μπαμπάς μου ζει. Βέβαια έχω νιώσει κι εγώ τέτοια απώλεια και πάλι σε καταλαβαίνω. Όταν ήμουν 15 χρονών χάσαμε τον αδερφό της μαμάς μου στα 41 χρόνια. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που ένιωθα μαζί του σημαντική. Σίγουρα και για τους γονείς μου ήμουν και είμαι σημαντική προς Θεού αλλά εκείνοι μου είχαν φτιάξει έναν ρόλο που έπρεπε να ακολουθώ πιστά σαν στρατιώτης και αυτό με έκανε να νιώθω ότι αν ξεφύγω από αυτό το πρότυπο παιδιού δεν θα είμαι αποδεκτή. Ο Θειος μου ηταν αλλιώς, με αποδεχόταν και κάναμε πολλά πράγματα μαζί, δεν μου έκανε ποτέ νουθεσίες για το πώς πρέπει να είμαι. Πηγαίναμε σινεμά, κάναμε βόλτες, μου έλεγε για τις σχέσεις του.. μέχρι που έφυγε και άδειασε ο κόσμος μου όλος. Ένιωσα κάθε φλέβα της καρδιάς μου να ξεριζώνεται. Μετά από αυτό ή μαμά μου άρχισε να έχει προβλήματα υγείας. Και για εκείνην ήταν σημαντικός όσο και για εμένα για παρόμοιους λόγους. Συνέχεια την πήγαινε ο μπαμπάς μου στο νοσοκομείο, ακόμα και αργά το βράδυ γιατί ξυπνούσε με ταχυπαλμίες.. Εγώ εμένα πίσω άγρυπνος στρατιώτης! Θα ήθελα να σου πω μία σκέψη μου και ίσως βοηθήσει και εσένα! Δεν έχω δεχτεί ότι ο Θείος μου έχει πεθάνει. Έχω πείσει τον εαυτό μου ότι απλά ζει μακρυά μου και δεν μπορώ να τον βλέπω. Νιώθω την προστασία του. Όταν μου λείπει κοιτάζω τον ουρανό. Ζει στην καρδιά μου και αυτό είναι το σπίτι του! Έχουν περάσει 13 χρόνια από τότε και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ γιατί ζει μέσα μου! Κανένας δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει.. ευτυχώς με βοηθησε και το γεγονός ότι δεν ήθελα να πάω στην κηδεία του και δεν με πίεσαν γιατί θεωρούσαν ότι είμαι πολύ ευαίσθητη. Όμως εγώ δεν το έκανα λόγω ευαισθησίας αλλά γιατί ήθελα να μου μείνει στο μυαλό η εικόνα του όντας ζωντανός. Κι εσένα ο μπαμπάς σε αγαπάει και θα σε προσέχει από ψηλά! Να συνεχίσεις έτσι κορίτσι μου και να τον κάνεις περήφανο. Έχεις κάνει τρομερά βήματα προς την κορυφή. Μην τα παρατήσεις ποτέ εύχομαι και να είσαι πάντα καλά από δω και πέρα! Χαίρομαι που σε γνωρίζω έστω κι από εδώ! Μια όμορφη μέρα σου εύχομαι με αισιοδοξία!

Εστάλη από SM-G950F στο E-Psychology.gr Mobile App

Λυπαμαι για την απωλεια σου,ειναι θεωρω οτι πιο δυσκολο στη ζωη...αλλα ετσι ειναι η ζωη.Εμενα ο μπαμπας μου εξαιτιας της ασθενειας του αυτοκτονησε και ηταν κατι που δεν μπορουσα αρχικα να δεχτω και γκρεμιστηκε ολος μου ο κοσμος...Πηγα στην κηδεια του και πραγματικα μεχρι να παω δεν το ειχα συνειδητοποιησει...οταν ειδα το κηδειοχαρτο ηταν το πρωτο κακο...υστερα οταν τον εβλεπα και απο μεσα μου σκεφτομουν οτι κοιμαται...ομως οταν πηγα να τον χαιρετησω,πιστευω οτι δεν υπηρξε κατι χειροτερο στη ζωη μου,μεχρι και τωρα που το σκεφτομαι βουρκωνω...παντα τον θυμωμουν δυνατο και πολυ ζεστο απο μικρη που κοιμομασταν μαζι και ενιωθα ασφαλεια...Καναμε πολλα πραγματα μαζι και δεν ενιωθα το μαυρο προβατο μαζι του,γιατι ημουν ο εαυτος μου και καταλαβαιναμε ο ενας τον αλλον...ετσ θυμαμαι χαρακτηριστικα οτι εβαλα το χερι μου μεσα απο το δερματινο του για να τον ακουμπησω...ηταν επειδη δεν το πιστευα,δεν ξερω...και τον ενιωσα κρυο και σκληρο και η θεια μου με σηκωσε απο πανω του γιατι πραγματικα λυγισα...Εχασα τον εαυτο μου μετα απο αυτο,ομως ευτυχως ειμαστε δυνατες πεταλουδα μου, και εσυ αυτο που λες για τον θειο σου ,ισχυει,γιατι ειναι μεσα σου,μαζι σου και θελει να σε βλεπει οχι απλα καλα!Ευτυχισμενη!Εγω,εκλαι� �α και εκλαιγα...και δεν μπορουσα να το δεχτω ,και ενιωθα οτι δεν υπαρχει κανενα απολυτως νοημα σε τιποτα...Και ο τροπος που εφυγε,σκεφτομουν τι θα μπορουσα να ειχα κανει εγω,ποιος εφταιγε,τα εβαζα με τον εαυτο μου και απο τις τυψεις ,τιμωρουσα τον εαυτο μου με το φαγητο...Μαζι με την βοηθεια της ψυχολογου,καταλαβα οτι δεν εφταιγα εγω και καταλαβα οτι δεν γινεται πιο ελαφρυ,παρα μονο αν θελησω να το σκεφτομαι διαφορετικα...Ετσι και εγω,πλεον αντι να πηγαινω στο μνημα μου και να του λεω γιατι(που τον πρωτο καιρο δεν πηγαινα καθολου) δεν παω συχνα γιατι νιωθω οτι τον εχω μεσα μου ,μαζι μου ,και θελει να με βλεπει χαρουμενη...ετσι,οταν συμβαινει κατι στο σπιτι και εχω πραγματα να πω,οπως παντα εκανα μαζι του οταν γινοταν κατι πχ με την μητερα μου,πηγαινω στο μνημα του,και του τα λεω,οτι νιωθω.Ευτυχως εχω και την αδερφη μου ,την θεια μου και δυο καλες μου φιλες να τα λεμε,ομως αυτο εκανα με τον μπαμπα και συνεχιζω να το κανω...Τον βλεπω πολυ συχνα στον υπνο μου,και παντα δεν λεω ηταν ενα ονειρο απλα...ηταν ενα ονειρο με τον μπαμπα μου και σημαινει το καθε ονειρο που βλεπω μαζι του κατι για μενα,γιατι ερχεται η εικονα,η φωνη του μεχρι και οταν τον ακουμπαω εκει ειναι πολυ ζωντανο,και χαιρομαι γι'αυτο..Πραγματικα και εγω αυτο πιστευω,οτι την απωλεια ειναι πολυ πολυ δυσκολο να την αποδεχτεις...και πρεπει να βρεις τον τροπο που λειτουργει σ'εσενα για να συνεχιζεις να ζεις την ζωη σου...
Και εγω πεταλουδα μου χαιρομαι που σε γνωριζω,και απο τον τροπο που γραφεις φαινεσαι πραγματικα ανθρωπος με τροπους και ενσυναισθηση!Να μας ενημερωνεις με αποριες ,προοδο και συμβουλες σου!! Θα χαρω πολυ να διαβαζω νεα σου !