Καλησπέρα σας.
Αποφάσισα να σας γράψω και τη δική μου ιστορία και να διαβάσω τις γνώμες σας καθώς είμαι σε αδιέξοδο και δεν ξέρω πώς να χειριστώ την κατάσταση...
Τον γνώρισα πριν από 2 χρόνια σε ένα chatroom, κι από τότε μιλούσαμε σχεδόν καθημερινά στο msn και στο τηλέφωνο... από την αρχή φάνηκε το ερωτικό ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο, αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα... αυτός Αθήνα, εγώ Θεσσαλονίκη. Είχαμε αυτή την επικοινωνία για 3 μήνες, εγώ κάθε μέρα «κολλούσα» όλο και περισσότερο και ένιωθα πως τον ερωτευόμουνα σιγά σιγά. Αυτός πιο επιφυλακτικός, λιγότερο εκδηλωτικός σε λόγια, αλλά έδειχνε συνέχεια το ενδιαφέρον του. Όσον αφορά τις σχέσεις, μου έλεγε ότι κατέληξε πως τελικά ήταν δεσμεύσεις χωρίς νόημα και ότι όλες οι σχέσεις στην ηλικία μας γίνονται για το σεξ, γιατί «τι περιμένεις, να παντρευτείς με τον άλλο?» Είχε πληγωθεί και από πρώην, που όλες τον είχαν κερατώσει είπε... και ότι ήθελε πια free σχέσεις (free στην επικοινωνία, όχι στο να πηγαίνει με πολλές).
Τελικά κατέβηκα Αθήνα και γνωριστήκαμε κι από κοντά, εκεί ήταν που σιγουρεύτηκα πια ότι ήμουν ερωτευμένη. Στη διάρκεια της συζήτησης μου ανοίχτηκε, μου μίλησε για το παρελθόν του και για διάφορες αποτυχίες και απογοητεύσεις στη ζωή του, που τον κάνανε μοιρολάτρη και κυνικό. Όχι και το καλύτερο φόντο για πρώτο ραντεβού... Τελικά ανέβηκα Θες/νίκη και στις επόμενες συνομιλίες μας του είπα ότι ήμουν ερωτευμένη μαζί του κι ότι ήθελα σχέση... και με προσγείωσε απότομα, μου είπε εντάξει, κι αυτός θα το ήθελε αλλά πιστεύει ότι οι σχέσεις από απόσταση δεν κρατάνε... Εγώ του είπα να το δοκιμάσουμε, κι ότι θα κατέβαινα εγώ όσο πιο συχνά μπορούσα (αυτός είχε οικογενειακά προβλήματα και ήταν πιο δύσκολο να ανέβει). Για να μην τα πολυλογώ, πέρασαν έτσι 2 μήνες στους οποίους απογοητευόμουνα συνέχεια γιατί δεν βόλευε να βρεθούμε όποτε το κανονίζαμε... Μέχρι που μετά από άλλη μια τέτοια απογοήτευση (ήταν να ανέβει αλλά το ακύρωσε πάλι επειδή προέκυψαν προβλήματα), εγώ του είπα ότι δε μπορώ άλλο έτσι χωρίς να βλεπόμαστε, και να μιλάμε φιλικά πια. Αυτός βέβαια μου είχε πει αρκετές φορές πως έβλεπε ότι μου κάνει κακό όλο αυτό, και να το κόψουμε αν είναι για να βρω κάτι πιο κοντά μου, που θα με κάλυπτε (αφού ήθελα σχέση). Έκανα το λάθος να εκλαμβάνω σαν αδιαφορία τη στάση του... και τελικά ξύπνησε ο εγωισμός μου και... πήγα με άλλον... και έκανα το λάθος και του το είπα. Το μετάνιωσα βέβαια, αλλά... από τότε όλα άλλαξαν (κομμένα τα «μωρό μου» και το καθημερινό ενδιαφέρον). Αυτός το έπαιζε άνετος ότι δεν το πήρε σαν κεράτωμα, αφού δεν είχαμε σχέση... Αλλά μου είπε ότι δεν ήμουνα τελικά το άτομο που νόμιζε, και ότι δε θα μπορούσε να μου έχει πια εμπιστοσύνη.
Τελικά πέρασε άλλο ένα εξάμηνο, εγώ κατέβαινα συχνά – πυκνά και όποτε βρισκόμασταν το κάναμε... και μετά εγώ γινόμουνα χάλια, γιατί έβλεπα ότι για αυτόν ήταν σκέτο σεξ (και κάναμε και μόνο αυτά που ήξερα ότι του άρεσαν), ενώ εγώ ήμουν ερωτευμένη. Έιχα τόσες τύψεις και ενοχές που είχα πάει με άλλον... και προσπαθούσα συνέχεια να του αποδείξω ότι εκείνο δε σήμαινε τίποτα για μένα και ότι αυτόν ήθελα πάντα. (Αυτός βέβαια μου έλεγε «δεν είναι δυνατόν να λες ότι είσαι ερωτευμένη με μένα και να πήγες με άλλον – άρα δεν ένιωθες τίποτα για μένα»). Νομίζω τώρα ότι με εκμεταλλευότανε εκείνη την περίοδο, και ενώ εγώ του έλεγα ότι με πλήγωνε η συμπεριφορά του, αυτός είχε ήσυχη τη συνείδησή του ότι «ξέρεις δεν έχουμε σχέση, αν θες μένεις αν θες φεύγεις, εγώ είμαι ξεκάθαρος, κι έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω αυτά που μου λες – ότι είσαι ερωτευμένη κλπ».
Anyway, αποφάσισα πολλές φορές να ξεκόψω για να μην πληγώνομαι άλλο, αλλά δεν τα κατάφερα... μέχρι που μου είπε ότι έχει βρει κάποια στην Αθήνα με την οποία βρίσκονται πού και πού και να τα λέμε εμείς φιλικά από κει και πέρα. Πληγώθηκα πολύ, και έπεσα πολύ χαμηλά δυστυχώς, του είπα ότι δεν έχω πρόβλημα που πάει και με άλλη και δεν ήθελα να κοπούν τα ερωτικά μεταξύ μας, αλλά αυτός έλεγε πως προτιμούσε να τα λέμε φιλικά πλέον. Του είπα ότι τον αγαπάω και είναι σημαντικός για μένα... Δεν το πιστεύω ότι για να τον κρατήσω θα έφτανα να δεχτώ να πηγαίνει και με άλλη.
Η «φιλική» επικοινωνία παρέμεινε φιλική για 5 μήνες, είχα αποφασίσει να ξεκολλήσω και να βρω κάτι άλλο, χωρίς επιτυχία όμως. Μέχρι που ξανάρχισαν τα ερωτικά υποννούμενα... και τελικά πριν 2 μήνες βρεθήκαμε και το ξανακάναμε και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι το βλέπω χαλαρά πλέον. Και του είπα κιόλας ότι δεν έχω πρόβλημα που πηγαίνει με την άλλη! Αλλά είμαι ακόμα ερωτευμένη... και του είπα πως δεν μπορώ να προχωρήσω όσο κρατάει η επικοινωνία μεταξύ μας – μου είπε ότι έχω προχωρήσει εδώ και πολύυυυ καιρό. Αυτό είναι που με τρελαίνει... πώς γίνεται να ξεγυμνώνεις την καρδιά σου σε κάποιον, να του λες ότι τον αγαπάς και θα έκανες τα πάντα για αυτόν και να σου λέει «δε σε πιστεύω???» Ας μου πει ότι απλά δε νιώθει κι αυτός το ίδιο, θα το δεχτώ. Αλλά όχι να βγάζει άκυρα τα συναισθήματά μου και την αγάπη μου!... μετά από 2 χρόνια, πώς φτάσαμε ως εδώ? Δεν το αντέχω αυτό... και δεν ξέρω τι θα μπορούσα να κάνω για να τον πείσω, και η απόσταση ήταν πάντα εναντίον μου... Και είμαστε και οι 2 δύσκολοι άνθρωποι, η κατηγορία «είμαι ανεξάρτητος και εγωκεντρικός και σχεσοφοβικός (άκου όρος!) αλλά κατά βάθος επιθυμώ όσο τίποτα άλλο την οικειότητα και το δέσιμο με το αντικείμενο του έρωτά μου».
Τώρα θα φύγει φαντάρος σε ένα μήνα, συνεχίζει να έχει προβλήματα με την οικογένεια, και γενικά μου είπε πως για αυτό δεν μου λέει να είμαστε μαζί – γιατί δε θέλει σχέση. Είχε απογοητευτεί πολύ στο παρελθόν, και είναι και τρομερά ανασφαλής... συνέχεια μου τόνιζε ότι ήταν πρόβλημα η απόσταση κλπ, γιατί είναι από τους τύπους που όταν κάνει σχέση θέλει συνεχή επικοινωνία (είναι παιδί χωρισμένων γονιών και τρομερά ανασφαλής). Μου δίνει την εντύπωση ότι σχέση θα κάνει πλέον όταν θα είναι με αυτή που στο τέλος θα παντρευτεί κιόλας, τότε μόνο θα δώσει πράγματα... δεν ξέρω τι νιώθει για μένα, δεν τολμάω να τον ρωτήσω... αν και όποτε βρισκόμαστε, νιώθω ότι σχεδόν με το ζόρι συγκρατεί τον εαυτό του, φάινεται άνετος, υψώνει ένα τοίχο να με κλείσει απέξω γιατί φοβάται να έρθει κοντά και προτιμάει να είναι μόνος από το να ξαναπληγωθεί. Σκέφτομαι να ξεκόψω για ένα διάστημα να δω αν θα επικοινωνήσει αυτός πρώτος, αλλά δε θέλω να παίξω τέτοια παιχνίδια. Και δυστυχώς με επηρεάζει πολύ η επικοινωνία μαζί του, αν έχουμε να μιλήσουμε πάνω από 3-4 μέρες χαλιέμαι... και επικοινωνώ πρώτη εγώ σχεδόν πάντα. Δεν ξέρω τι είναι το καλύτερο να κάνω και πώς να συμπεριφερθώ όταν τον ξαναδώ, και φοβάμαι πως με έχει δεδομένη... από την άλλη, μόνο έτσι νομίζω ότι θα μπορούσα να τον κερδίσω, με το να του δείχνω συνέχεια ενδιαφέρον... μόνο που η κατάσταση δεν αλλάζει, και κουράστηκα να δίνω τόσο καιρό χωρίς να παίρνω τίποτα...
(Sorry για το σεντόνι, έιναι και το μισό από αυτό που έγραψα αρχικά!)
