Φοβάμαι να είμαι ο εαυτός μου

Από όταν ήμουν μικρή φοβόμουν να εκφραστώ σχετικά με τα γούστα μου, τις επιθυμίες και τα συναισθήματα μου. Ήμουν πολύ ντροπαλή και μοναχική. Οι γονείς μου δεν είναι εκδηλωτικοί άνθρωποι και δεν εξέφραζαν ποτέ συναισθήματα, π.χ. να μου πουν ότι με αγαπάνε, να με αγκαλιάσουν ή να με φιλήσουν. Τον πατέρα μου δεν τον θυμάμαι σχεδόν καθόλου στα παιδικά μου χρόνια, προφανώς δεν ασχολιόταν και πολύ με την ανατροφή μας. Η πιο κοντινή επαφή με τη μαμά μου ήταν όταν αρρώσταινα και με φρόντιζε και όταν κοιμόμασταν εγώ και τα αδέρφια μου, ερχόταν και μας φίλαγε αφού είχαμε κοιμηθεί. Έτσι πάντα ένιωθα ότι είναι ντροπή να αγκαλιάζεις και να φιλάς κάποιον ή ότι είναι αδυναμία. Έμαθα να ντρέπομαι για όλα όσα αισθανόμουν. Είχα για πρότυπο τις δύο μεγάλες αδερφές μου και ένιωθα ότι πρέπει να είμαι σαν κι αυτές. Είχα τα ίδια γούστα με αυτές, διάβαζα τα βιβλία που διάβαζαν, ντυνόμουν όπως αυτές κτλ. Φοβόμουν να εκφραστώ για να μην χάσω την αποδοχή τους. Η μια αδερφή μου είναι πολύ απόλυτη στις απόψεις της και όταν έλεγα κάτι που δεν το θεωρούσε σωστό με κορόιδευε και με ειρωνευόταν. Μεγαλώνοντας και φεύγοντας από το σπίτι άρχιζα να μαθαίνω σιγά σιγά τον εαυτό μου και να μην δίνω τόσο σημασία στην γνώμη της οικογένειας. Όμως τελειώνοντας τις σπουδές γύρισα πίσω. Και τώρα, 26 χρονών πια συνειδητοποιώ ότι αρχίζω να γίνομαι πάλι το κοριτσάκι που ήμουν. Δεν ξέρω τι θέλω γιατί ακόμα φοβάμαι να είμαι ο εαυτός μου. Γιατί ακόμα ζητάω την αποδοχή τους και νιώθω ότι πρέπει να κάνω κάτι για να την κερδίσω. Γιατί κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι για τον εαυτό μου και ονειρεύομαι μου μπαίνουν οι σκέψεις «τι θα σκεφτούν οι γονείς μου αν κάνω αυτό; Θα είναι άραγε περήφανοι για μένα τότε;» ή «τι θα σκεφτούν οι αδερφές μου;». Πάντα νιώθω ότι δεν είμαι αρκετή, ότι πρέπει να κάνω κάτι παραπάνω για να έχω την εκτίμηση και την αποδοχή τους. Και ντρέπομαι, τα βάζω με τον εαυτό μου που σε τέτοια ηλικία δεν έχω καταφέρει ακόμα να ενηλικιωθώ με όλη την σημασία της λέξης. Ντρέπομαι που μεγάλωσα και δεν ξέρω ποια είμαι πραγματικά. Ντρέπομαι για μένα. Θέλω επιτέλους να αισθανθώ ελεύθερη, να μην σκέφτομαι τι θα πουν οι άλλοι, να μπορέσω να είμαι ο εαυτός μου. Αλλά μου φαίνεται τόσο δύσκολο να είμαι ο εαυτός μου…

Απο σχεσεις πως πας? Προσεχε αν δεν εχεις καλες εμπειριες γιατι εισαι το τελειο θυμα ενος ναρκισσου.

Είχα μόνο μια σχέση αρκετά χρόνια και πρόσφατα χώρισα. Το αγόρι μου ήταν όπως και εγώ, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, δεν πίστευε στον εαυτό του κτλ. αλλά εξωστρεφής και κοινωνικός. Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς ο νάρκισσος αλλά δεν νομίζω να ήταν.

Quote:

---

Originally Posted by poema

Από όταν ήμουν μικρή φοβόμουν να εκφραστώ σχετικά με τα γούστα μου, τις επιθυμίες και τα συναισθήματα μου. Ήμουν πολύ ντροπαλή και μοναχική. Οι γονείς μου δεν είναι εκδηλωτικοί άνθρωποι και δεν εξέφραζαν ποτέ συναισθήματα, π.χ. να μου πουν ότι με αγαπάνε, να με αγκαλιάσουν ή να με φιλήσουν. Τον πατέρα μου δεν τον θυμάμαι σχεδόν καθόλου στα παιδικά μου χρόνια, προφανώς δεν ασχολιόταν και πολύ με την ανατροφή μας. Η πιο κοντινή επαφή με τη μαμά μου ήταν όταν αρρώσταινα και με φρόντιζε και όταν κοιμόμασταν εγώ και τα αδέρφια μου, ερχόταν και μας φίλαγε αφού είχαμε κοιμηθεί. Έτσι πάντα ένιωθα ότι είναι ντροπή να αγκαλιάζεις και να φιλάς κάποιον ή ότι είναι αδυναμία. Έμαθα να ντρέπομαι για όλα όσα αισθανόμουν. Είχα για πρότυπο τις δύο μεγάλες αδερφές μου και ένιωθα ότι πρέπει να είμαι σαν κι αυτές. Είχα τα ίδια γούστα με αυτές, διάβαζα τα βιβλία που διάβαζαν, ντυνόμουν όπως αυτές κτλ. Φοβόμουν να εκφραστώ για να μην χάσω την αποδοχή τους. Η μια αδερφή μου είναι πολύ απόλυτη στις απόψεις της και όταν έλεγα κάτι που δεν το θεωρούσε σωστό με κορόιδευε και με ειρωνευόταν. Μεγαλώνοντας και φεύγοντας από το σπίτι άρχιζα να μαθαίνω σιγά σιγά τον εαυτό μου και να μην δίνω τόσο σημασία στην γνώμη της οικογένειας. Όμως τελειώνοντας τις σπουδές γύρισα πίσω. Και τώρα, 26 χρονών πια συνειδητοποιώ ότι αρχίζω να γίνομαι πάλι το κοριτσάκι που ήμουν. Δεν ξέρω τι θέλω γιατί ακόμα φοβάμαι να είμαι ο εαυτός μου. Γιατί ακόμα ζητάω την αποδοχή τους και νιώθω ότι πρέπει να κάνω κάτι για να την κερδίσω. Γιατί κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι για τον εαυτό μου και ονειρεύομαι μου μπαίνουν οι σκέψεις «τι θα σκεφτούν οι γονείς μου αν κάνω αυτό; Θα είναι άραγε περήφανοι για μένα τότε;» ή «τι θα σκεφτούν οι αδερφές μου;». Πάντα νιώθω ότι δεν είμαι αρκετή, ότι πρέπει να κάνω κάτι παραπάνω για να έχω την εκτίμηση και την αποδοχή τους. Και ντρέπομαι, τα βάζω με τον εαυτό μου που σε τέτοια ηλικία δεν έχω καταφέρει ακόμα να ενηλικιωθώ με όλη την σημασία της λέξης. Ντρέπομαι που μεγάλωσα και δεν ξέρω ποια είμαι πραγματικά. Ντρέπομαι για μένα. Θέλω επιτέλους να αισθανθώ ελεύθερη, να μην σκέφτομαι τι θα πουν οι άλλοι, να μπορέσω να είμαι ο εαυτός μου. Αλλά μου φαίνεται τόσο δύσκολο να είμαι ο εαυτός μου…

---

πολύ χαμηλη αυτοεκτιμηση διακρινω..σε νοιαζει τι λενε οι αλλοι...
φιλους εχεις? και αν ναι...π[ως συμπεριφέρεσαι?
σε ψυχολογο εχεις παει για να δουλεψεις λιγο τα θεμα αυτοεκτίμησης?
φταινε οι γονεις που σε μεγαλωσαν ετσι και σου κοψαν τα "φτερα"

Καταρχην ξερεις ποιος ειναι ο εαυτος σου; Ξερεις τι θα ηθελες να κανεις, τι σου αρεσει, τι σε ενδιαφερει, τι προτιμας και τι οχι; Τι θα σε εκανε να νιωσεις ανετα στο πετσι σου; Ειχα και ακομα εχω παρομοια θεματα και γνωριζω πως απο ενα σημειο και μετα αυτη η ταση να ζητας την αποδοχη/εγκριση τριτων απο νεαρη ηλικια σε εμποδιζει και να εξερευνησεις/εντοπισεις το τι θελεις, θολωνονται τα ορια μεταξυ του τι ειναι δικο σου και το τι ειναι ξενη επιρροη. (Ξενη που λεει ο λογος, συνηθως ειναι θεμα γονεϊκης αποδοχης, ειδικα μητρικης, το λες και μονη σου οτι στερηθηκες στοργη)...Λες "καθε φορα που σκεφτομαι κατι για τον εαυτο μου και ονειρευομαι"...αρα εχεις μια αμυδρη εστω ιδεα απο λιγο πιο συγκεκριμενα πραγματα για το ποια εισαι/τι σου αρεσει, σωστα; Γιατι δεν δοκιμαζεις λοιπον ενα μικρο βημα τη φορα να αψηφησεις το "πωπω τι θα ελεγε η μαμα/η αδερφη/η θεια μου" για το ταδε πραγμα που σε κανει να αισθανεσαι καλα; Δοκιμασε κατι μικρο και απλο...εγω ειχα ξεκινησει απο ρουχα και μαλλια. Ηταν αποτυχημενες επιλογες τωρα που τα θυμαμαι εκ των υστερων, λολ, αλλα μονο και μονο το πεισμα να πω στη μανα μου" δε με νοιαζει η γνωμη σου, μου αρεσει", ηταν καπως απελευθερωτικο...εχεις κατι συγκεκριμενο στο μυαλο σου οταν λες οτι δεν μπορεις να εισαι ο εαυτος σου η δυσκολευεσαι και να προσδιορισεις πανω κατω το ποια αισθανεσαι οτι εισαι;

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Καταρχην ξερεις ποιος ειναι ο εαυτος σου; Ξερεις τι θα ηθελες να κανεις, τι σου αρεσει, τι σε ενδιαφερει, τι προτιμας και τι οχι; Τι θα σε εκανε να νιωσεις ανετα στο πετσι σου; Ειχα και ακομα εχω παρομοια θεματα και γνωριζω πως απο ενα σημειο και μετα αυτη η ταση να ζητας την αποδοχη/εγκριση τριτων απο νεαρη ηλικια σε εμποδιζει και να εξερευνησεις/εντοπισεις το τι θελεις, θολωνονται τα ορια μεταξυ του τι ειναι δικο σου και το τι ειναι ξενη επιρροη. (Ξενη που λεει ο λογος, συνηθως ειναι θεμα γονεϊκης αποδοχης, ειδικα μητρικης, το λες και μονη σου οτι στερηθηκες στοργη)...Λες "καθε φορα που σκεφτομαι κατι για τον εαυτο μου και ονειρευομαι"...αρα εχεις μια αμυδρη εστω ιδεα απο λιγο πιο συγκεκριμενα πραγματα για το ποια εισαι/τι σου αρεσει, σωστα; Γιατι δεν δοκιμαζεις λοιπον ενα μικρο βημα τη φορα να αψηφησεις το "πωπω τι θα ελεγε η μαμα/η αδερφη/η θεια μου" για το ταδε πραγμα που σε κανει να αισθανεσαι καλα; Δοκιμασε κατι μικρο και απλο...εγω ειχα ξεκινησει απο ρουχα και μαλλια. Ηταν αποτυχημενες επιλογες τωρα που τα θυμαμαι εκ των υστερων, λολ, αλλα μονο και μονο το πεισμα να πω στη μανα μου" δε με νοιαζει η γνωμη σου, μου αρεσει", ηταν καπως απελευθερωτικο...εχεις κατι συγκεκριμενο στο μυαλο σου οταν λες οτι δεν μπορεις να εισαι ο εαυτος σου η δυσκολευεσαι και να προσδιορισεις πανω κατω το ποια αισθανεσαι οτι εισαι;

---

Νομίζω πως ξέρω ποιος είναι ο εαυτός μου, δηλαδή ξέρω ότι κάτι μου αρέσει αλλά φοβάμαι να το εκφράσω και να το κάνω γιατί σκέφτομαι ότι μπορεί να μην αρέσει στην οικογένεια μου. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να τους πάω κόντρα, το κάνω αλλά μετά νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου και λέω γιατί ρε γαμώτο να μην με ενθαρρύνουν σε τίποτα; Και νιώθω και άσχημα γιατί πίστευα ότι θα το είχα ξεπεράσει σε αυτή την ηλικία και δεν θα με ένοιαζε η αποδοχή τους. Επειδή ποτέ δεν άκουσα ένα αληθινό μπράβο από το στόμα τους, περιμένω ακόμα να το ακούσω και σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω για να τους κάνω περήφανους για μένα και έτσι αφήνω στην άκρη το τι θέλω πραγματικά. Από το πιο απλό πράγμα, να ξεκινήσω π.χ. ένα χόμπι μέχρι το τι δουλειά θα κάνω νιώθω να με καταδιώκουν οι σκέψεις του τι θα σκεφτούν. Όλα αυτά τα χρόνια δεν με ενθάρρυναν σε τίποτα και ένιωθα ότι κατέκριναν όλες τις επιλογές μου. Τόσα χρόνια μάλλον έκανα ότι δεν με ένοιαζε ή προσπαθούσα να είμαι ο εαυτός μου ανεξάρτητα από το τι θα πουν αλλά μέσα μου στενοχωριόμουν. Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο ο πατέρας μου δεν χάρηκε καν, γιατί δεν δήλωσα τη σχολή που μου πρότεινε και επέλεξα μόνη μου αυτό που ήθελα. Το μόνο που μου είπε ήταν ότι δεν θα βρω δουλειά και εγώ το πίστεψα και όταν τέλειωσα τη σχολή δεν προσπάθησα καν να βρω δουλειά. Τότε έκανα ότι δεν με ένοιαζε η στάση του αλλά σίγουρα με ένοιαξε γιατί θυμάμαι εκείνη τη στιγμή σαν να ήταν χτες. Πιστεύω ότι αν εγώ είμαι χαρούμενη και πραγματικά ο εαυτός μου θα είναι και αυτοί χαρούμενοι για μένα αλλά μετά από τόσες αρνητικές κριτικές φοβάμαι να είμαι ο εαυτός μου και δεν κάνω τίποτα από φόβο μη κάνω κάτι και με κατακρίνουν. Και τώρα με βλέπουν σαν ένα αδύναμο πλάσμα που παίρνει λάθος επιλογές (το γεγονός ότι τις θεωρούν λάθος με σαμποτάρει, με απογοητεύει και ποτέ δεν πετυχαίνω κάτι ) και δεν ξέρει τι θέλει. Δηλαδή δεν μπορώ να υποστηρίξω τις επιλογές μου, τα θέλω μου…

Όλα αυτά που περιγράφεις είναι μια οπτική γωνία, η δική σου και σχετίζεται πως έχεις βιώσει τον ρόλο σου μέσα στην οικογένεια..
Το πρόβλημα έγκειται ότι όλες αυτές οι σκέψεις είναι ενδόμυχα συναισθηματα που δεν εξωτερικεύονται και δεν συζητιούνται μάλλον...
Αν έχεις την διάθεση να βελτιώσεις τις σχέσεις σου γιατί δεν ζητάς την δική τους οπτική γωνία? Γιατί δεν εκφράζεις τα συναισθήματά σου?
Κάποιες φορές αλλα νομιζουμε για τους άλλους και τελικά όλα καταλήγουν σε μια αντανάκλαση των δικών μας προβληματισμών...
Παρολαυτά κατανοώ τι σε ανησυχεί.. Δεν βιώνεις ανευ όρων αποδοχή από τους οικείους και δυστυχώς λίγοι είναι οι γονείς που έχουν αυτή την αρετή... Θεωρώ είναι πολύ δύσκολο να πάρεις 100% την αποδοχή τους χωρίς να θυσιασεις μέρος του εαυτού σου και των δικών σου θέλω.. Όμως άραγε τι πραγματικά αξίζει? Να είμαστε ετερόφωτοι ή αυτόφωτοι? Πιθανόν οι γονείς να εγκρίνουν ή και όχι ως ένα βαθμό εσένα και τις επιλογές σου όμως αυτό δεν συνιστά δικό τους πρόβλημα? Για ποιο λόγο να το επωμιστείς εσύ και όχι να το διαχειριστούν οι ίδιοι?
Αν θες μια ποιότική αλλαγή στον εαυτό σου δώσε μια υπόσχεση σε σένα να είσαι ο αυθεντικός εαυτός σου πάντα ακόμη και αν δεν αρέσει στους άλλους.. Κατανοώ πως όταν μένεις στο πατρικό η οικογένεια σου είναι εκείνη που σου ασκεί την μεγαλύτερη επιρροή αλλά μέχρι να ανεξαρτοποιηθείς προσπάθησε να λες ότι πραγματικά πιστεύεις να κάνεις ότι πραγματικά σε γεμίζει και ας σε ειρωνευτούν κριτικάρουν.. Αλλωστε αν είναι τέτοιοι άνθρωποι κάποια στιγμή θα βρούν άλλη αφορμή να το κάνουν... Αξιοποιησε την ευκαιρία να γίνεις αυτό που πραγματικά θες, δυναμική και συναισθηματικά ανεξάρτητη!

Όταν λέμε ότι κάποιος έχει αυτοεκτίμηση εννοούμε να πιστεύει στις ικανότητες του, να είναι αισιόδοξος να ξέρει πώς αν απέτυχε στην σχέση ή στην εργασιακή αναζήτηση αυτό ήταν απλά κάτι για να γίνει καλυτρεις και να εξελιχθεί. Αυτό είναι αυτοεκτίμηση