Βουλιμία: έχουμε φτάσει στο επίπεδο του εθισμού..

Καλησπέρα σε όλα τα μέλη του φόρουμ!!
Έχω καιρό να δημοσιεύσω κάτι, αλλά πλέον κρίνεται αναγκαίο καθώς έχω φτάσει σε ένα αδιέξοδο. Θα τα πάρω όμως από την αρχή και όσο πιο συνοπτικά μπορώ.
Διαγνώστηκα με μεταιχμιακή διαταραχή (αφού πρώτα ακολούθησα αγωγή για διπολική διαταραχή) και πάσχω από βουλιμία, αυτοκαταστροφή και κατά καιρούς λήψη μη χορηγούμενων φαρμάκων. Πάνε 4 χρόνια από τότε που ξεκίνησα την πρώτη μου αυτοπροκαλούμενη αποβολή φαγητού. Είχα σκοπό να χάσω κάποια κιλά, τα οποία και έχασα. Ήμουν 80 και έφτασα 51. Σταδιακά ανέβηκα στα 65 κατέβηκα στα 54 και τώρα είμαι πάλι στα 63... Και θελω να χάσω τουλάχιστον 10. Ακολουθούσα κατά καιρούς διατροφικά πλάνα αλλά η βουλιμία μου δε με αφήνει και δεν ξέρω πως να απαλλαγώ από αυτήν. Mπλέκονται στη μέση αυτοκαταστροφική συμπεριφορά και τάση πρός αδηφαγία για να καταπνίξω τα αρνητικά μου συναισθήματα και δε με νοιάζει τίποτα.....
Σας παρακαλώ προτείνετε μου κάτι...παλεύω να ακολουθήσω ένα διατροφικό πλάνο, αλλά έχω φτάσει τα 4 επεισόδια τη μέρα. Μπορώ να απαντήσω και σε τυχούσες ερωτήσεις σας επί του θέματος...

Ευχαριστώ!!

Quote:

---

Originally Posted by Vivianp

Καλησπέρα σε όλα τα μέλη του φόρουμ!!
Έχω καιρό να δημοσιεύσω κάτι, αλλά πλέον κρίνεται αναγκαίο καθώς έχω φτάσει σε ένα αδιέξοδο. Θα τα πάρω όμως από την αρχή και όσο πιο συνοπτικά μπορώ.
Διαγνώστηκα με μεταιχμιακή διαταραχή (αφού πρώτα ακολούθησα αγωγή για διπολική διαταραχή) και πάσχω από βουλιμία, αυτοκαταστροφή και κατά καιρούς λήψη μη χορηγούμενων φαρμάκων. Πάνε 4 χρόνια από τότε που ξεκίνησα την πρώτη μου αυτοπροκαλούμενη αποβολή φαγητού. Είχα σκοπό να χάσω κάποια κιλά, τα οποία και έχασα. Ήμουν 80 και έφτασα 51. Σταδιακά ανέβηκα στα 65 κατέβηκα στα 54 και τώρα είμαι πάλι στα 63... Και θελω να χάσω τουλάχιστον 10. Ακολουθούσα κατά καιρούς διατροφικά πλάνα αλλά η βουλιμία μου δε με αφήνει και δεν ξέρω πως να απαλλαγώ από αυτήν. Mπλέκονται στη μέση αυτοκαταστροφική συμπεριφορά και τάση πρός αδηφαγία για να καταπνίξω τα αρνητικά μου συναισθήματα και δε με νοιάζει τίποτα.....
Σας παρακαλώ προτείνετε μου κάτι...παλεύω να ακολουθήσω ένα διατροφικό πλάνο, αλλά έχω φτάσει τα 4 επεισόδια τη μέρα. Μπορώ να απαντήσω και σε τυχούσες ερωτήσεις σας επί του θέματος...

Ευχαριστώ!!

---

αν και δεν δεν ξερω πολλα για την βουλιμια...
θελω να ρωτησω νιώθεις συναισθηματικο κενο?
δεν μπορεις να το καταπολεμήσεις?

Μια χαρά είσαι στα κιλά........

Θελεις να τρως μεγαλες ποσοτητες αλλα και ικανοποιεις και την γευση ?

Μηπως εχει ''παρει το ματι σου'' σε καμμια σελιδα την ''διαιτα Dukan'' ? (εχει πολλες συνταγες που ξεφευγουν απο τις γνωστες διαιτες)
εγω την ξεκινησα και σε 10 μερες εχασα 3.600kgr...δεν πεινουσα...την συνεχιζω...αλλα καμμια φορα κανω και τις παρασπονδιες μου, αλλα χανω βαρος ...

μπορεις να φτιαχνεις μονη σου τηγανιτες, ομελετες, κοτοπιτες , μπισκοτα, διαφορα γλυκα με διαφορες γευσεις κτλ....

επισης απεριοριστες ποσοτητες απαχου κρεατος με διαφορες ολιγοθερμιδικες sauces, ακομη και μαγιονεζα και κετσαπ (εαν σε ενδιαφερει βεβαιως κατι τετοιο)

Xfactor: Nιώθω μόνιμα ένα συναισθηματικό κενό. Κάτι ανεκλπήρωτο. Δύσκολα ικανοποιούμαι παρόλο που το πολεμάω με διάφορα πράγματα.
Έχω δώσει τρείς φορές πανελλήνιες, με αποτυχές αποτέλεσμα καθώς δεν πέρασα πουθενά και τις τρεις φορές. Από το καλοκαίρι ευτυχώς έχω την δουλειά μου, που αυτό πάει καλά. Και παράλληλα φοιτώ σε ιεκ. Προσπαθώ να καταπολεμώ τα συναισθήματα κενού και μαυρίλας...Και μέχρι τώρα με βοηθούσα οι αυτοκαταστροφικές μου τεχνικές (κόψιμο, πρόκληση εμμέτου, λήψη φαρμάκων), αλλά τον τελευταίο καιρό ούτε αυτό. Σαφώς καιρός του ήταν και θα μπορούσα να είμαι και χειρότερα...αλλά είναι ένα μόνιμο βασανίστηριο..

λουλούδι: Είμαι 1.53 στο ύψος....

willowfairy: Mου κίνησες το ενδιαφέρον....θα την ψάξω!!
Δεν είναι εκεί το πρόβλημα...κρύβεται ολόκληρη φιλοσοφία πίσω από αυτό. Τρώω ό,τι και όσο θα με οδηγήσει στο να νιώσω άρρωστα φουσκωμένη έτσι ώστε να το αποβάλλω μετά..

Quote:

---

Originally Posted by Vivianp

Xfactor: Nιώθω μόνιμα ένα συναισθηματικό κενό. Κάτι ανεκλπήρωτο. Δύσκολα ικανοποιούμαι παρόλο που το πολεμάω με διάφορα πράγματα.
Έχω δώσει τρείς φορές πανελλήνιες, με αποτυχές αποτέλεσμα καθώς δεν πέρασα πουθενά και τις τρεις φορές. Από το καλοκαίρι ευτυχώς έχω την δουλειά μου, που αυτό πάει καλά. Και παράλληλα φοιτώ σε ιεκ. Προσπαθώ να καταπολεμώ τα συναισθήματα κενού και μαυρίλας...Και μέχρι τώρα με βοηθούσα οι αυτοκαταστροφικές μου τεχνικές (κόψιμο, πρόκληση εμμέτου, λήψη φαρμάκων), αλλά τον τελευταίο καιρό ούτε αυτό. Σαφώς καιρός του ήταν και θα μπορούσα να είμαι και χειρότερα...αλλά είναι ένα μόνιμο βασανίστηριο..

---

σχεση εχεις? με την οικογενεια σ πως τα πας? γτ συνηθως πισω από αυτά κατι τετοιο κρυβεται..
παννεληνιες εννοεις δεν περασες εκει που θες? γιατι ολο και σ καποια σχολη θα περασες..
φανταζομαι τρως πολύ και μετα κανεις εμετο..? δεν μπορεις να σταματήσεις ένα από τα δυο? η να τρως η κοψεις τον εμετο? εχεις παει σε καποιον ειδικο? η τα φαρμακα τα παιρνεις από μονη σου?

Xfactor: Όχι δεν έχω κάποια σχέση αυτόν τον καιρό. Το καλοκαίρι του 2016 ξεκίνησα να υπάρχω με ένα αγόρι για τέσσερις μήνες περίπου (ήμουν 19 και ήτανε ο πρώτος μου σε όλους τους τομείς) αλλά μετά σταματήσαμε να συναναστρεφόμαστε και το πήρα λίγο βαριά. Τώρα έχω κολλήσει με κάποιον μεγαλύτερο μου, που υπήρξε ένα περιστατικό μεταξύ μας και μιλούσαμε κιόλας ένα διάστημα. Αλλά πλέον έχουμε διακόψει κάθε επαφή και εμεινα μόνη μου με τα συναισθήματα μου που προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά.
Όσον αφορά τις Πανελλήνιες, ήθελα να μπω στο Φυσικό και επειδή την πρώτη χρονιά δεν έγραψα καλά, δεν έκανα καν μηχανογραφικό και απλά άρχισα προετοιμασία για δεύτερη χρονιά. Την δεύτερη χρονιά, την άνοιξη πέρασα μια πολύ βαριά περίοδο με τις διαταραχές μου και επίσης δεν έγραψα καλά και στο μηχανογραφικό δήλωσα μόνο Θεσσαλονίκη και φυσικά δεν έπιασα καμία σχολή. Τρίτη χρονιά ξεκίνησα το χειμώνα την προετοιμασία και άρχισα και μαθήματα (την δεύτερη χρονιά δεν πήγα φροντιστήριο) και όλα έμελλαν να πάνε καλά. Αλλά δεν έγραψα καλα και οι βάσεις εκτοξεύθηκα, οπότε πάλι δεν πέρασα πουθενά.
Ακριβώς...τρώω πολύ επίτηδες κάπιθες συγκεκριμένες φορές και μετά αυτοπροκαλώ εμμετό. Προσπαθώ να τα σταματήσω αυτά...
Με την οικογένεια μου είμαστε καλά....αν και έχουμε ζήσει τις στιγμές μας. Πιο μικρή δεχόμουν πολύ συχνά επιπληξεις για το σωματικό μου βάρος κάτι που με στοίχειωνε. Στα 9 μου, χάσαμε τον αδερφό μου από πνευμονία (23 ετών) και βίωσα πολλές στιγμές όταν ήταν υπό επήρεια ναρκωτικών ουσιών. Έχω μια μικρή αδερφή και έναν μεγάλο αδερφό ο οποίος ζει στη Μεγαλη Βρετανία και πάσχει από διπολική διαταραχή (36 ετών). Έχουμε σχετικά καλές σχέσεις πλέον. Υπήρχαν παλιότερα εντάσεις σχετικά πχ με το θέμα της εκκλησίας, μέχρι τα 15 μου ήμουν ενεργό μέλος, αλλά μετά έγινα πιο σκεπτικίστρια καιδεν το δέχθηκαν και πολύ αυτό...
Πρόπερσι ξεκίνησα συνεδρίες με ψυχολόγο. Αυτή με παρέπεμψε σε ψυχίατρο. Ο ψυχίατρος με διέγνωσε με διπολική διαταραχή και μου έδωσε seroquel. Δυο μήνες μετά που άρχισα να τραβιέμαι με το αγόρι τα έκοψα. Όταν χωρίσαμε τα ξαναρχισα και ξαναπήγα σε αυτόν. Μου ξαναεδφωσε seroquel αλλά έπαιρνα μεγάλες δοσεις για να είμαι σε λήθαργο (πάνω από 900 μιλιγραμ ενώ η δόση μου ήτανε στα 800) και μου χορήγησε και ένα αντικαταθλιπτικό το Lamot. Μετά τα έκοψα όλα μαχαίρι γιατί πήρα κιλά και άρχισε η έξαρση των βουλιμικών μου επεισοδίων. Αλλά δεν πήγαινε άλλο και πήγα σε άλλον ψυχίατρο (πολύ καλύτερο από τους προηγούμενος στον οποίο πηγαίνω πλέον τακτικά) με τον οποίον φτάσαμε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι διπολική αλλά μεταιχμιακή διαταραχή και μου άλλαξε τα φάρμακα σε Ladose & Zyprexa. Αλλά μου έχουν περισσέψει seroquel 300 και τηντελευταία που πήρα έφτασα στην δόση των 1800 μιλιγκράμ..

Quote:

---

Originally Posted by Vivianp

Xfactor: Όχι δεν έχω κάποια σχέση αυτόν τον καιρό. Το καλοκαίρι του 2016 ξεκίνησα να υπάρχω με ένα αγόρι για τέσσερις μήνες περίπου (ήμουν 19 και ήτανε ο πρώτος μου σε όλους τους τομείς) αλλά μετά σταματήσαμε να συναναστρεφόμαστε και το πήρα λίγο βαριά. Τώρα έχω κολλήσει με κάποιον μεγαλύτερο μου, που υπήρξε ένα περιστατικό μεταξύ μας και μιλούσαμε κιόλας ένα διάστημα. Αλλά πλέον έχουμε διακόψει κάθε επαφή και εμεινα μόνη μου με τα συναισθήματα μου που προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά.
Όσον αφορά τις Πανελλήνιες, ήθελα να μπω στο Φυσικό και επειδή την πρώτη χρονιά δεν έγραψα καλά, δεν έκανα καν μηχανογραφικό και απλά άρχισα προετοιμασία για δεύτερη χρονιά. Την δεύτερη χρονιά, την άνοιξη πέρασα μια πολύ βαριά περίοδο με τις διαταραχές μου και επίσης δεν έγραψα καλά και στο μηχανογραφικό δήλωσα μόνο Θεσσαλονίκη και φυσικά δεν έπιασα καμία σχολή. Τρίτη χρονιά ξεκίνησα το χειμώνα την προετοιμασία και άρχισα και μαθήματα (την δεύτερη χρονιά δεν πήγα φροντιστήριο) και όλα έμελλαν να πάνε καλά. Αλλά δεν έγραψα καλα και οι βάσεις εκτοξεύθηκα, οπότε πάλι δεν πέρασα πουθενά.
Ακριβώς...τρώω πολύ επίτηδες κάπιθες συγκεκριμένες φορές και μετά αυτοπροκαλώ εμμετό. Προσπαθώ να τα σταματήσω αυτά...
Με την οικογένεια μου είμαστε καλά....αν και έχουμε ζήσει τις στιγμές μας. Πιο μικρή δεχόμουν πολύ συχνά επιπληξεις για το σωματικό μου βάρος κάτι που με στοίχειωνε. Στα 9 μου, χάσαμε τον αδερφό μου από πνευμονία (23 ετών) και βίωσα πολλές στιγμές όταν ήταν υπό επήρεια ναρκωτικών ουσιών. Έχω μια μικρή αδερφή και έναν μεγάλο αδερφό ο οποίος ζει στη Μεγαλη Βρετανία και πάσχει από διπολική διαταραχή (36 ετών). Έχουμε σχετικά καλές σχέσεις πλέον. Υπήρχαν παλιότερα εντάσεις σχετικά πχ με το θέμα της εκκλησίας, μέχρι τα 15 μου ήμουν ενεργό μέλος, αλλά μετά έγινα πιο σκεπτικίστρια καιδεν το δέχθηκαν και πολύ αυτό...
Πρόπερσι ξεκίνησα συνεδρίες με ψυχολόγο. Αυτή με παρέπεμψε σε ψυχίατρο. Ο ψυχίατρος με διέγνωσε με διπολική διαταραχή και μου έδωσε seroquel. Δυο μήνες μετά που άρχισα να τραβιέμαι με το αγόρι τα έκοψα. Όταν χωρίσαμε τα ξαναρχισα και ξαναπήγα σε αυτόν. Μου ξαναεδφωσε seroquel αλλά έπαιρνα μεγάλες δοσεις για να είμαι σε λήθαργο (πάνω από 900 μιλιγραμ ενώ η δόση μου ήτανε στα 800) και μου χορήγησε και ένα αντικαταθλιπτικό το Lamot. Μετά τα έκοψα όλα μαχαίρι γιατί πήρα κιλά και άρχισε η έξαρση των βουλιμικών μου επεισοδίων. Αλλά δεν πήγαινε άλλο και πήγα σε άλλον ψυχίατρο (πολύ καλύτερο από τους προηγούμενος στον οποίο πηγαίνω πλέον τακτικά) με τον οποίον φτάσαμε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι διπολική αλλά μεταιχμιακή διαταραχή και μου άλλαξε τα φάρμακα σε Ladose & Zyprexa. Αλλά μου έχουν περισσέψει seroquel 300 και τηντελευταία που πήρα έφτασα στην δόση των 1800 μιλιγκράμ..

---

εχεις περασει πολλα από ότι βλεπω..
επισης αυτό που εκανε η μανα σου για το βαρος σου...νομιζω ότι από εκει ξεκιναει η βουλιμια...
εχεις μια προδιαθεση για υπερφαγια από ότι καταλαβαίνω..λογω συναισθηματικου κενου και μετα τα κανεις εμετο...εχοντας ενοχες για το ότι εφαγες και θα παρεις κιλα..
το ότι συνεχεια σταματούσες τα χαπια ηταν τεραστιο λαθος....πρεπει να εχεις μια αγωγη μεχρι να γινεις τελειως καλα και τοτε να παιρνεις απλα δοση συντηρησης...εσυ κάθε 3 μηνες την εκοβες μονη σου

το ότι ο κάθε ψυχίατρος σου βαζει μια καινουργια διαταραχή αυτό με ξεπερνα.....διπολικη διαταραχή ξερεις τι είναι?
η μεταιχμιακη? τα εχεις διαβασει? ψαξτο λιγο πριν σου δωσουν την αγωγη......
πανω από όλα είναι η υγεια ασε τα κιλα αυτά διορθώνονται/.////
πως εισαι ψυχικα? εκτος από τα βουλιμικα επεισοδια νιώθεις ενταξει?
επισης την ωρα που πας να τα κανεις εμετο εχεις προσπαθησει να μην τα κανεις? ολο αυτό είναι σαν συνηθεια οσο περισσοτερο το κανεις τοσο περισσοτερο θα σουε ρχεται...
και κατι ακομα βλεπω ότι σαν οικογενεια αρκετα μελη εχουν προδιαθεση ψυχικων διαταραων..
πρεπει να πας σε καποιον ειδικο και να δουλεψεις μαζι του..και όχι να τους αλλαζεις σαν τα πουκαμισα...να το δεις σοβαρα το θεμα

Διαιτα ντουκαν και βουλιμία =αυτοκαταστροφή ..
Θα την ακολουθήσεις μια δυο μέρες και ο.τι χάσεις θα το πάρεις στο 3πλασιο με συνεχόμενα επεισόδια .
Έχεις βαρύ ιστορικό και οι λάθος γιατροί και διαγνώσεις δεν βοήθησαν και πολύ .
Τρως τα συναισθήματα σου και κανεις καλό στον εαυτό σου σαν να τον τιμωρεις για όσα σου συμβαίνουν με τεράστιες ποσότητες φαγητού που δεν τις ευχαριστιεσαι ούτε αυτο φυσικά .

Τα αίτια είναι πολύ βαθύτερα και αν ο ψυχίατρος σου είναι καλός θα σε βοηθήσει ..Τα ladose πόσο καιρό τα παιρεις? Αυτά λένε ότι βοηθούν στη μείωση της όρεξης

Xfactor: 'Eχεις απόλυτο δίκιο σε ό,τι λες. Όσον αοφρά τις διαγνώσεις, όταν πήγα στον πρώτο ψυχίατρο ήμουν βέβαιη ότι θα με διαγνώσει με μεταιχμιακή διαταραχή. Αλλά τα συμπτώματα μου ταιριάζουν πολύ με της διπολικής, απλά δεν είχα τις λεγόμενες κρίσεις. Ο καινούριος ψυχίατρος μου έλεγε στην αρχή πως δεν πρόκειται για διπολική και συνεδρία με την συνεδρία το επιβεβαίωσε..

Έχω περάσει περιόδους ανάρρωσης που δεν απέαλλα φαγητό και προσπαθώ να το υιοθετήσω όλο αυτό...αλλά μετά με την παραμικρή αφορμή είναι λες και όλη η προδιαθεση της ανάρρωσης εξατμίζεται..

Ψυχικά...νιώθω αυτό το μόνιμο κενό....ελάχιστα πράγματα με αγγίζουν συναισθηματικά. Έχω καιρό να παρουσιάσω καταθλιπτικό επεισόδιο αλλά πρόσφατα πάλι πέρασα φάση με λήψη seroquel (κόντεψα να πέσω σε κόμμα, αλλά ευτυχώς δεν υπήρξε κάποιο πρόβλημα) και υπάρχουν μέρες που φτάνω τα 4 επεισόδια βουλιμίας μέσα σε λιγότεροο από10 ώρες..

Quote:

---

Originally Posted by Vivianp

Xfactor: 'Eχεις απόλυτο δίκιο σε ό,τι λες. Όσον αοφρά τις διαγνώσεις, όταν πήγα στον πρώτο ψυχίατρο ήμουν βέβαιη ότι θα με διαγνώσει με μεταιχμιακή διαταραχή. Αλλά τα συμπτώματα μου ταιριάζουν πολύ με της διπολικής, απλά δεν είχα τις λεγόμενες κρίσεις. Ο καινούριος ψυχίατρος μου έλεγε στην αρχή πως δεν πρόκειται για διπολική και συνεδρία με την συνεδρία το επιβεβαίωσε..

Έχω περάσει περιόδους ανάρρωσης που δεν απέαλλα φαγητό και προσπαθώ να το υιοθετήσω όλο αυτό...αλλά μετά με την παραμικρή αφορμή είναι λες και όλη η προδιαθεση της ανάρρωσης εξατμίζεται..

Ψυχικά...νιώθω αυτό το μόνιμο κενό....ελάχιστα πράγματα με αγγίζουν συναισθηματικά. Έχω καιρό να παρουσιάσω καταθλιπτικό επεισόδιο αλλά πρόσφατα πάλι πέρασα φάση με λήψη seroquel (κόντεψα να πέσω σε κόμμα, αλλά ευτυχώς δεν υπήρξε κάποιο πρόβλημα) και υπάρχουν μέρες που φτάνω τα 4 επεισόδια βουλιμίας μέσα σε λιγότεροο από10 ώρες..

---

ωραια προσπαθησε να δουλεψεις μ αυτόν τον ψυχιατρο και να δεις πως παει...παρε την αγωγη και μην την κοψεις εκτος εάν σ πει ο ψυχίατρος...
τι εννοεις με την παραμικρη αφορμή? δλδ αμα στεναχωρήθεις για κατι πας και κανεις εμετο?

μαλλον σου λειπει λιγη συντροφια..εγω αυτό καταλαβαίνω...στο κοινωνικο σου περιβάλλον πως τα πας?

Xfactor: άμα νιώσω το παραμικρό άσχημο συναίσθημα όσο σημαντικό ή όχι έίναι κατευθείαν τρώω όσο περισσότερο μπορώ και το αποβάλλω...
Έχωτην κολλητή μου που με στηρίζει άπειρα..και δυο κορίτσια ακόμα που κάνουμε παρέα. Παλιότερα είχα και μια παρέα ακόμα....αλλά πλέον δε μιλάμε καν..

Quote:

---

Originally Posted by Vivianp

Xfactor: άμα νιώσω το παραμικρό άσχημο συναίσθημα όσο σημαντικό ή όχι έίναι κατευθείαν τρώω όσο περισσότερο μπορώ και το αποβάλλω...
Έχωτην κολλητή μου που με στηρίζει άπειρα..και δυο κορίτσια ακόμα που κάνουμε παρέα. Παλιότερα είχα και μια παρέα ακόμα....αλλά πλέον δε μιλάμε καν..

---

είναι καλο ότι εχεις ατομα διπλα σου...
ναι..οποτε πρεπει ν βρεις έναν τροπο όταν νιώθεις κατι ασχημο να το συγκρατεις..αντι να ξεσπας στο φαι να ξεσπας καπου αλλου...
αυτό θελει δουλεια με τον εαυτο σου βεβαια και για το καταφερεις είναι δυσκολο...