ΜΕ ΑΝΗΣΥΧΕΙ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ

Καλημέρα σας,
Είμαι 30 και έχω ένα γιο 3 ετών.
"Πόνεσα πολύ" για να τον αποκτήσω αν σκεφτεί κανείς ότι πριν από τον Γιάννη μου έχασα 2 παιδιά. Λίγο λοιπόν οι κακές μου εμπειρίες, λίγο η φύση μου που είναι ..."ένα συναίσθημα", έπεσα με τα μούτρα στο γιο μου, του έχω τρομερή αδυναμία.
Ποτέ δεν υπολόγισα την κούραση μού ή τις δικές μου ανάγκες μπροστά στην διασκέδαση και διαπαιδαγώγηση του Γιάννη. Μπορούμε να παιζουμε κρυφτο, μπασκετ, κουκλοθέατρο, για ώρες και ας είμαι στο πόδι απο τις 6:00 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ.
Το μόνο που θέλω είναι να μεγαλώσει μέσα στην αγάπη, την ηρεμία και την καλοπέραση.
Δόξα το Θεό, θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα ότι έχω παράπονο από τη ζωή μας. Ο άντρας μου είναι και καλός σύντροφος και καλός πατέρας.
Με λίγα λόγια ο Γιάννης μεγαλώνει μέσα σε μια υγειή και ήρεμη οικογένεια και αναρωτιέμαι λοιπόν ΠΟΥ ΩΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΤΟΣΑ ΝΕΥΡΑ !!!
Εδώ και 6 μήνες νιώθω ότι έχω χάσει τον έλεγχο. Ο Γιάννης έχει γίνει πολύ αντιδραστικός, ότι και να του προτείνεις λέει όχι, μπορεί να μου ζητήσει τα πιο τρελά πραγματα και οταν φυσικα του τα αρνηθω αντιδρά με έναν τρόπο που με μου κόβει την ανάσα.
Χτυπιέται, ουρλιάζει σα να τον σφάζουνε, σηκώνει χέρι πάνω μου, και γενικά τετοιες στιγμές δεν τον αναγνωρίζω.
Δεν ειναι βέβαια πάντα έτσι. Τέτοια ξεσπάσματα μπορει να υπάρξουν 1-2 φορές τη μέρα ή ακόμη και 2 φορές την εβδομάδα.
Τις υπόλοιπες ώρες είναι σκέτη γλύκα. Είναι πολύ τρυφερό παιδί, ευαίσθητο και δυναμικό. Ενας συνδυασμός εκρηκτικός.
Του αρέσει πολύ να συζητάμε.
Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν ξέρω πως να φερθώ όταν τον πιάνουν αυτές οι "κρίσεις".
Δεν τον έχω δείρει ποτέ και ούτε θέλω να το κάνω. Δεν βγαίνει τίποτα καλό απο το ξύλο.
Εχω δοκιμάσει και την την τιμωρία όμως αυτό βλέπω ότι τον εξαγριώνει περισσότερο.
Εχω αδιαφορήσει και καποιες φορές και βλέπω ότι ηρεμεί γρηγορότερα όμως δεν έχω πάντα την υπομονη να το πετύχω.
Άλλωστε πως να αδιαφορήσω όταν έχει την απαίτηση να μην θέλει να κατέβει απο το αυτοκίνητο και αν στέκομαι σαν ηλιθια μπροστά του μέχρι να του έρθει η ορεξη αν το κάνει;
Ή όταν θέλει να βγεί στο μπαλκόνι να παίξει μπάσκευ και να φωνάζει στις 3:00 το μεσημέρι.
Ή πάλι όταν πηγαίνουμε στο Super Market και αρχιζει να ουρλιάζει γιατί τον εμποδίζω να γεμίσει το καρότσι με ένα σωρο από άχρηστα πράγματα μόνο και μόνο επειδή του γυάλισε η συκευασία.
Πως μπορώ να αδιαφορήσω εκείνη τη στιγμή, τον βάζω στο αυτοκίνητο και αρχίζω να του φωνάζω.

Αυτο είναι το μόνο σημείο που μου βαραίνει την συνείδηση σαν μητέρα.
Οι φωνές που βλέπω ότι δεν τον φοβίζουν όπως άλλα παιδάκια αλλά τον πληγώνουν, στεναχωριέται και κλαίει με΄σα απο την ψυχή του εκείνη τη στιγμή και έρχεται και κουρνιάζει στην αγκαλιά μου. Η συνέχεια είναι το βράδυ που θα τον κοιμήσω και αφου έχει προηγηθεί ένα τοσο άσχημο πρωινό ή απογευμα κάθομαι και κλαίω από τυψεις.
Αναρωτιέμαι αν είμαι καλή μαμά, τι θα έκανα αν μου πάθαινε τιποτα και διάφορες άλλες σκέψεις που με τρελαίνουν.

Πείτε μου τη γνώμη σας, πως να συμπεριφέρομαι;

Ευχαριστώ και συγνώμη αν σας κούρασα.

Φωτεινή

Καλησπέρα!
Καταρχήν η αντιδραστικότητα είναι χαρακτηριστικό γνωρισμα αυτής της ηλικίας..Σημα κατατεθέν της θα έλεγα οτι είναι το \"όχι\". Τώρα όσον αφορά την αντιμετώπιση εγώ προσωπικά είμαι κατά της τιμωρίας. Παρολα αυτά τα ορια στα παιδιά είναι απαραίτητα. Υπάρχει μια τακτική που θα σου έλεγα να δοκιμάσεις. Καταρχήν πρέπει να βρείς τι είναι αυτό που ενισχύει τη συμπεριφορά του παιδιού σου..Συνήθως είναι η απόδοση προσοχής..Η καλύτερη τακτική είναι να του στερήσεις την ενίσχυση όταν κάνει κάτι \"κακό\" και ταυτόχρονα να τον ενισχύεις όταν κάνει κάτι καλό..Με συνέπεια και υπομονή είναι απολύτως αποτελεσματικό..Αυτό συμβαίνει γιατι ως άνθρωποι πάντα κάνουμε όσα με κάποιον τρόπο μας ενισχύουνε..Ακόμα κι αν αυτό που μας ενισχυει είναι αντικειμενικά αρνητικό..Δηλαδη ακόμα και οι φωνές μπορεί να ενισχύουν τη συμπεριφορά ενος παιδιού..Ξέρω βεβαια οτι στη πράξη όλα αυτά είναι πολύ δύσκολα να εφαρμοστόυν..Στο σουπερμαρκετ για παραδειγμα οταν φωναζει η καλυτερη τακτικη είναι να μην αντιδράς καθόλου και φυσικα να μη του κανεις το χατιρι-αυτο ειναι το σημαντικοτερο..Μπορεις να κατεβεις στο υψος του και με ηρεμη φωνη να του πεις π.χ. :\"Σημερα δε θα σου παρω σοκολατα και οι φωνες και τα κλαματα δε μου αλλαζουν γνωμη\"..Μετα πρεπει να τηρησεις αυτο που είπες και όσο κλαιει να τον αγνοείς συνεχίζοντας τη δουλεια σου..Οταν σταματησει να κλαιει, εστω και για λιγο, πες του π.χ. : \"Μπραβο αγαπη μου..Τι καλο και μεγαλο παιδί που είσαι !\"..Η ενίσχυση είναι παρα πολυ σημαντικη αλλιως αν μονο τον αγνοεις κανεις μισή δουλεια..Ο κανονας λοιπον θα ελεγα οτι είναι να ενισχυεις τη καλη συμπεριφορα ή την εγγυτερη προσεγγιση αυτης και να μην ενισχυεις με κανενα τροπο την ανεπιθυμητη συμπεριφορα..Εξηγησε του το επιθημητο και οταν κανει και την παραμικρη προσπαθεια προς αυτο ενισχυσε τον. Να θυμασαι οτι αν τον αφησεις λιγο να κλαψει μη κανοντας του τα χατιρια του κανεις καλο..Ξερω οτι μπορει να ειναι επωδυνο αλλα να ξερεις οτι εκεινη τη στιγμη το παιδι σου δεν υποφερει, απλα σε δοκιμαζει..Αν θελεις οποιαδηποτε διευκρινιση στειλε μου μηνυμα..¨Εχω ασχολήθει αρκετα με το θέμα..

Υ.Γ. Δεν είμαι ψυχολόγος..Είμαι φοιτητρια ψυχολογιας..Οσα σου λεω είναι όλα οσα έχω διαβάσει σχετικά..Τιποτα απο όλα αυτά δεν είναι απλά προσωπική μου γνώμη..Επίσης βασιζονται στην προσεγγιση του συμπεριφορισμού, που κατα τη γνώμη μου έχει να προσφέρει πολλά στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών..Αυτά στα λέω για να ξέρεις που βασίζονται τα παραπανω και πόσο βάρος να τους αποδόσεις..

Την συμπεριφορά που περιγράφεις την εχω δει σε παιδάκι φιλικής μου οικογένειας . Η μαμα του , αφού συμβουλεύτηκε ψυχολόγο, παρέμενε ψύχραιμη και αδιάφορη , οταν το μικρό ούρλιαζε και φώναζε σαν υστερικό .
Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η συμπεριφορά του , ήταν πού ακραία . Ευτυχώς ήταν παροδική . Τώρα το παιδάκι είναι γλυκήτατο και δεν εμφανίζει παρόμοιες συμπεριφορες .

Η αντιδραστικότητα ήταν και δικό μου χαρακτηριστικό όταν ήμουν μικρός και σε πολύ έντονο βαθμό ιδίως απέναντι στους γονείς μου. Βέβαια εγώ ήμουν συνέχεια αντιδραστικός και σχεδόν ποτέ γλυκός...
Συνεχώς είχα την ανάγκη να αντιδράσω ακόμα και αν καταλάβαινα οτι αντιδρούσα για \"χαζα\" πράγματα ή οτι αντιδρούσα σε πράγματα που δεν ήθελα... π.χ. μου έλεγε η μητέρα μου να πάω να παίξω κι ενώ μέσα μου ήθελα να πάω σαν τρελός έλεγα \"τώρα δεν πάω!\" επειδή κάτι ασήμαντο που είχε προηγηθεί είχε φουντώσει την αντίδραση μέσα μου...και όλο αυτό με \"έτρωγε\"...
Τώρα με τη ψυχοθεραπεία που κάνω βλέπω οτι η αντίδραση ήταν αποτέλεσμα κάποιου ψυχολογικού \"προβλήματος\"...
Πάντως για να έγραψες στο φορουμ σημαίνει οτι πάει το μυαλό σου και σε κάτι \"ψυχολογικό\" και αυτό δείχνει πως οι κεραίες σου είναι ανοιχτές!!
Δεν λέω οτι η αντιδραστικότητα συνεπάγεται οπωσδήποτε ψυχολογικό \"πρόβλημα\" αλλά καταθέτω τη προσωπική μου εμπειρία...
Ίσως να έπρεπε να απευθυνθείς και σε έναν παιδοψυχολογό για να έχεις και μία άποψη ειδικού , αν δεν το έχεισ κάνει ήδη...

Συμφωνώ με την evath, το \"όχι\" είναι αναμενόμενο στην ηλικία αυτή, και τονίζω αυτό που λέει:

\"Με συνέπεια και υπομονή\"

Έχει τεράστια σημασία να ενισχύεις την επιθυμητή συμπεριφορά και να μην ενισχύεις την ανεπιθύμητη κι όχι το αντίθετο. Και πράγματι είναι η πιο αποτελεσματική μέθοδος. Πάντα όμως πρέπει να υπάρχει συνέπεια στα λεγόμενα, δλδ όχι μια φορά έτσι μια αλλιώς. Επίσης συνέπεια πρέπει να υπάρχει και μεταξύ των δύο γονιών.

και \"Εξηγησε του το επιθημητο\"

Με το να εξηγούμε στο παιδί για ποιο λόγο κάτι είναι επιθυμητό ή όχι, σημαίνει ότι υπάρχει μια λογική γύρω από αυτά τα πράγματα, και σιγά σιγά όπως μεγαλώνει θα μπορεί και μόνος του να κρίνει τι είναι \"σωστό\" να κάνει και τι όχι. Εκτιμά δλδ με τον καιρό μόνος του τις καταστάσεις και συμπεριφέρεται ανάλογα. Για παράδειγμα.... \"μη φωνάζεις στο μπαλκόνι το μεσημέρι επειδή οι γείτονες μπορεί να κοιμούνται και θα τους ξυπνήσεις\"...

Καλημέρα Φωτεινή, όσα σου έγραψαν οι evath και Paprika είναι πάρα πολύ σωστά. Πρώτα από όλα μην πιστεύεις ότι φταίει κάτι για τη συμπεριφορά του παιδιού σου, σε αυτή την ηλικία είναι απόλυτα φυσιολογικό. Ακόμα και παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα πολύ ήρεμο περιβάλλον μπορεί να έχουν τέτοια συμπεριφορά, δεν είναι \'νεύρα\', αλλά η φυσιολογική προσπάθεια του παιδιού να δηλώσει την ανεξαρτησία του. Το παιδάκι απλά προσπαθεί να σου δείξει ότι είναι ξεχωριστό από εσένα, αλλά δεν έχει ούτε το ανεπτυγμένο λεξιλόγιο των ενηλίκων, ούτε την ικανότητα που αποκτάμε καθώς μεγαλώνουμε να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας και να αντέχουμε την απογοήτευση. Έτσι αντιδρά με αυτόν τον τρόπο.

Αν εσύ παραμείνεις ήρεμη και σταθερή σε κάποιες αποφάσεις, θα δεις ότι με τον καιρό θα ξεπεραστεί. Δώστου τη δυνατότητα να διαλέξει τι προτιμά να κάνει, όταν πράγματι υπάρχει δυνατότητα επιλογής. Αν όχι, μείνε σταθερή στον κανόνα που έχεις θέσει. Για παράδειγμα στο σουπερμάρκετ ξεκαθάρισέ του ότι μπορεί να διαλέξει μόνο ένα πράγμα, ανάμεσα σε κάποια που θεωρείς ότι μπορείτε να αγοράσετε. Δώσε έμφαση σε ζητήματα που έχουν σχέση με την ασφάλειά του και μην τα διαπραγματεύεσαι, ας πούμε δεν μπορεί στο αυτοκίνητο να διαλέξει τη θέση που θα κάτσει, στο σπίτι όμως μπορεί. Είναι σημαντικό να καταλάβει ότι σε κάποιες περιπτώσεις η συμπεριφορά του δεν έχει κανένα αποτέλεσμα και δεν κερδίζει κάτι.

Και κάτι άλλο: μην αγχώνεσαι και μην στενοχωριέσαι όταν δεν καταφέρνεις να είσαι η \'τέλεια\' μαμά. Δεν υπάρχει \'τέλειο\' στην ανθρώπινη συμπεριφορά και το παιδάκι σου μεγαλώνοντας δεν θα βρεθεί ανάμεσα σε ανθρώπους που θα φροντίζουν όλες του τις επιθυμίες. Γι\' αυτό όσο κι αν καταλαβαίνω ότι ήταν για εσένα ένα παιδί που ήρθε δύσκολα, είναι καλό να μην το υπερπροστατεύεις και να αγχώνεσαι μην τυχόν και στενοχωρηθεί. Από τη στιγμή που γενικά μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον με αγάπη και ενδιαφέρον, δεν πρόκειται να πάθει κάτι αν κάποια στιγμή του φωνάξεις.

Καλημέρα..και παλι!
Αυτό που είπε η marina38, το να δίνεις δηλαδή στο παιδί τη δυνατότητα να επιλέξει, είναι πάρα πολυ σημαντικό..
Ετσι το κάνεις να νιώθει οτι το ίδιο πήρε την απόφαση και δεν του το επέβαλες εσύ..Κατι που είναι ιδιαιτερα σημαντικό λόγω της ανάγκης του σε αυτη την ηλικια να νιώθει ανεξάρτητος..Να του βάζεις όμως κάποια όρια στην επίλογη του..Για παράδειγμα μη πεις : \"Διαλεξε να φορεσεις ο,τι θες\", αλλα πες: \"Προτιμας αυτό ή αυτό το παντελονι; \"..Οι δύο εναλλακτικές επιλογες ειναι ιδανικό σε αυτην την ηλικια..Προσφέρει ελευθερία ταυτοχρονα όμως με όρια..Ετσι εξυπηρετουνται οι δυο αντικρουομενες αναγκες του παιδιου: απο τη μια η αναγκη ανεξαρτησιας και απο την αλλη η αναγκη ασφαλειας και προστασιας απο τους γονεις του (τα ορια κανουν το παιδι να νιωθει ασφαλεια) ..Με λιγα λογια να του δινεις τη δυνατοτητα να επιλεξει, θετοντας ομως καποιο οριο στις επιλογες του..
Και εδω το αρχαιο ρητο \"(Παν) μέτρον άριστον\" εχει μεγαλη αξία..
Καλη συνεχεια!

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για το χρόνο σας.
Δεν έχω απευθυνθεί ποτέ σε παιδοψυχολόγο αλλά έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία παιδοψυχολογίας.
Ξέρω πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί να του ενισχύουν την αυτοπεποίθηση, να του αναγνωρίζουν το δικαίωμα επιλογής και όλα αυτά είναι πράγματα που εφαρμόζω.
Συγκεκριμένα αυτό με το ντύσιμο συμβαίνει από τότε που άρχισε να μιλάει.
Πάνω στο κρεβάτι του, του αφήνω 2-3 σύνολα και τον ρωτάω ποιο απ\'όλα θέλει να φορέσει, και τα παπούτσια του μόνος τα διαλέγει.
Πολλές φορές έχουμε φτιάξει μαζί γλυκό και όταν το τελειώνουμε του δίνω φιλάκια και του λέω πόσο σημαντική ήταν η βοήθεια του και πως χωρίς τη συνεργασία μας δεν θα μπορούσα να το φτιάξω.
Και στο S.M. απο το αυτοκίνητο ακόμη του εξηγώ πως έχουμε χρήματα μόνο για ένα πραγμα και του προτείνω 3-4 αφήνωντας τον να επιλέξει ποιο θέλει.Και αυτό όχι βέβαια γιατί δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να του αγοράσω 2 πράγματα αντί για ένα αλλά μόνο και μόνο για να του περάσω το μήνυμα ότι δεν μπορούμε να αποκτάμε πάντα αυτό που θέλουμε.
Πρεπει να ομολογήσω ότι με καθησυχάσατε αρκετα στο ότι μάλλον ωφείλεται στην ηλικία. Θα περιμένω και μέχρι τότε θα προσπαθήσω να οπλιστώ με περισσότερη υπομονή.
Σας ευχαριστώ και πάλι.
Φωτεινή.

Επιμένω να λέω πως δεν γνωρίζω πολλά περί παιδιών αλλά νομίζω πως δεν εκφράζονται όλα τα παιδάκια της ηλικίας του με νεύρα, φωνές και ουρλιαχτά.

Δεν αντιλέγω πως μπορεί να είναι φυσιολογική αντίδραση της ηλικίας του αλλά έχω δει και παιδάκια 3 ετών, πιο ήρεμα και πιο πειθαρχημένα με την καλή έννοια.

Πέρα από το οικογενειακό περιβάλλον που απ ότι μας λες είναι ήρεμο, με τον άντρα σου αγαπιέστε;

Σκέφτηκα να σου κάνω αυτή την ερώτηση στο ενδεχόμενο ότι το παιδί κατανοεί πως -παρόλη την ηρεμία-λείπει κάτι από το περιβάλλον του και εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο....μπορεί και να λέω βλακείες αλλά για κάποιο λόγο αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό!

Συνφονω με τα παιδια παραπανω οτι ειναι της ηλικιας αυτη η συμπεριφορα.Κα8ολου παραξενη.Ειναι η ηλικια οπου το παιδι μαθενει να βγαζει τον θυμο του με ολους αυτους τους τροπους.Εσυ θα του λες πιο ειναι το σωστο και σιγα σιγα θα ηρεμησει και θα προσπαθει να κανει πραγματα που ειναι αποδεκτα και σωστα .