Τι να κάνω για να τον βοηθήσω?

Γειά σας και καλή δύναμη σε όλους.

Ζητάω τη βοήθειά σας για ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο αδερφός μου, γιατί δεν έχω πού αλλού να απευθυνθώ και πρέπει να κάνω κάτι ΓΡΗΓΟΡΑ.

Ο αδερφός μου είναι 32 ετών, πολύ καλό παιδί αλλά κλειστός και στενόχωρος χαρακτήρας, υπερβολικά φιλότιμος και ντροπαλός. Δε νομίζω ότι είχε ποτέ σχέση και υποπτεύομαι ότι δεν έχει πάει ποτέ με γυναίκα.

Τα τελευταία 1-2 χρόνια άρχισε να δείχνει μελαγχολικός, να κλείνεται στον εαυτό του, να ξεκόβει από παρέες κλπ. χωρίς όμως να φαίνεται κάτι σοβαρότερο. Πριν από μερικούς μήνες τον είδα (δεν μένουμε μαζί) και μου φάνηκε ότι άρχισε να παρουσιάζει συμπτώματα κατάθλιψης.

Πρόσφατα όμως η μητέρα μου μου ανέφερε περιστατικά που δείχνουν ότι πάσχει απο κάποιου είδους ψυχωσική διαταραχή. Τα συμπτώματα με συντομία είναι τα εξής:

1. Έχει επίμονες ιδέες ότι τον παρακολουθούν, ότι το σπίτι έχει μικρόφωνα κλπ.

2. Αλλάζει δρόμους και δεν χρησιμοποιεί την εσωτερική σκάλα του σπιτιού

3. Παρουσιάζει περίεργη συμπεριφορά στη δουλειά, είναι ευερέθιστος και μία ή δύο φορές έχει κάνει περίεργες κινήσεις (κάτι σαν να προσπαθεί να περάσει ανύπαρκτα εμπόδια).

Με άλλα λόγια, το παραλήρημα είναι βέβαιο 100% και ενδεχομένως έχει και παραισθήσεις.

Το πρόβλημα είναι ότι αρνείται ότι του συμβαίνει κάτι και αντιδρά πολύ έντονα όταν του μιλάμε για γιατρό. Επισκέφθηκα ψυχίατρο και μου συνέστησε να προσπαθήσω να τον πείσω και αν δεν τα καταφέρω να του δώσουμε φάρμακα εν αγνοία του.

Διευκρινίζω ότι εργάζεται, μιλάει συγκροτημένα, συμμετέχει σε συζητήσεις και έχει μια (ελάχιστη) κοινωνική ζωή. Πρόσφατα άρχισε πάλι να δείχνει κάποιο ενδιαφέρον σε διάφορα πράγματα, να γελάει κλπ. Όμως, ενώ νομίζαμε ότι το ξεπέρασε, ξαφνικά τα συμπτώματα επέστρεψαν.

Οποιοδήποτε σχόλιο είναι ευπρόσδεκτο, κυρίως όμως θα ήθελα να μάθω τα εξής από την εμπειρία σας:

1. Όταν τα συμπτώματα είναι σε υποχώρηση, καταλαβαίνει ότι οι σκέψεις του είναι παράλογες? Εχω καμμία ελπίδα να τον πείσω να δει γιατρό αν πρώτα πάρει φάρμακα και ηρεμήσει?

2. Αν έχει παραισθήσεις, είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει εκ των υστέρων ότι κάτι δεν πάει καλά? Και αν ναι, γιατί αρνείται τόσο έντονα ότι έχει πρόβλημα?

Σας ευχαριστώ πολύ

Καλησπέρα

Αυτά που περιγράφεις θα μπορούσαν να είναι στοιχεία ψύχωσης.

Πραγματικά απορώ πώς ένας γιατρός μπορεί να δώσει συνταγή για φάρμακα για κάποιον που δεν έχει δει καν αυτοπροσώπως!

Φάρμακα εν αγνοία του?εχμ....
Πολλά ηθικά θέματα που προκύπτουν εδώ (πχ από πού κι ως πού επεμβαίνει κάποιος και παίρνει αποφάσεις για τη ζωή και την προσωπικότητα ενός άλλου?)...

Έτσι κι αλλιώς, ειδικά άνθρωποι με παράνοια καταφέρνουν, συχνά, να μην παίρνουν τα φάρμακά τους.

Όλα αυτά, έχει σημασία να τα δεις σ ένα πλαίσιο συνθηκών, γιατί τώρα εμφάνισε όλα αυτά? μπορεί να είναι κάτι παροδικό, μπορεί τα φάρμακα να μην αποτελούν λύση...

Εφόσον όπως λες είναι λειτουργικός στη δουλειά, στις ασχολείες και στις κοινωνικές του επαφές, όσο ελάχιστες κι αν είναι αυτές, τότε φαίνεται να μην έχει λόγο να ανησυχεί. Βλέπεις, πέρα από κάποια βασικά κριτήρια, το τι είναι πρόβλημα και τι δεν είναι, είναι ένα θέμα περισσότερο υποκειμενικό.

Ρίξε μια μάτια στο θέμα και τα ξαναλέμε (είναι παραπλήσια ιστορία και σίγουρα θα πάρεις μια απάντηση για το θέμα των φάρμακων εν αγνεία του ) .Τα ξαναλέμε

http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=3251#pid70023

Quote:

---

Originally posted by Paprika
Έτσι κι αλλιώς, ειδικά άνθρωποι με παράνοια καταφέρνουν, συχνά, να μην παίρνουν τα φάρμακά τους.

---

Θα σταθώ σε αυτό και θα πάρω αφορμή για τα δικά μου σχόλια. Η ψύχωση είναι ένα πειστικό σενάριο. Δεν μπορείς να αποδεχτείς με τίποτα οτι πάσχεις. Η επίγνωση συνήθως έρχεται μετά απο θεραπεία με φαρμακευτική αγωγή και αυτό παίρνει αρκετό καιρό. Για έναν ψυχωσικό ο κόσμος είναι λάθος και όχι ο ίδιος.
Η ερώτηση πως πείθεις κάποιον με τέτοιου είδους συμπτώματα να επισκευτεί ειδικό, είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση. Όπως έγραψε και ο Thessalo υπάρχουν διάφορα θέματα επι του αντικειμένου και καλό είναι να ρίξεις μια ματιά brother.
Λές επίσης οτι ο αδελφός σου δεν έχει κάνει ολοκληρωμένη σχέση. Να σου πώ και εγώ που είχα κάνει προτού ασθενήσω δεν την γλύτωσα, αν και είχα μια ερωτική απογοήτευση (πέραν άλλων) που συνέβαλε στην δημιουργία της ασθένειας.

Μερικά σχόλια ακόμα..

Δίνοντας φάρμακα εν άγνοια του ασθενή -> Σίγουρα η πολλή σχιζοφρένεια θα φύγει έτσι αλλά είναι κρίμα να τον ποτίσετε και να μην ξέρει για ποιο λόγο θα αισθάνεται σαν φυτό έπειτα..

Είναι καλύτερα χωρίς ή μέ τα φάρμακα? -> Τα φάρμακα είναι καλό να μην χρησιμοποιούνται σε μεγάλη δόση καθώς σε διαφορετική περίπτωση έχουμε ένα ζομπικό αποτέλεσμα και όχι έναν άνθρωπο ικανό να σταθεί στα πόδια του.

Δυστυχώς δεν μπορώ να σε βοηθήσω, αν και χρονίως ψυχωτικός. Εγώ είχα πάθει νευρικό κλονισμό και ήρθαν απότομα όλα τα συμπτώματα. Πάντως αίσθηση του νοσηρού δεν υπήρχε σε μένα, όπως και σε όλους νομίζω.

Αν γίνεται, και σε 2 και σε 3 ψυχιάτρους να πάτε να ζητήσετε βοήθεια, γιατί όντως υπάρχει πρόβλημα με τον αδερφό σας.

Βοηθάει πολύ να υπάρχει απόλυτη λογική και συνέπεια στα λόγια και στις πράξεις σας απέναντί του, αλλά όλα αυτά θα σας τα πουν καλύτερα οι ειδικοί.

Εύχομαι καλή δύναμη και κουράγιο.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τις απαντήσεις σας.

Έχω πάρει και τη γνώμη δύο ψυχιάτρων. Με βάση τις οδηγίες του δεύτερου, η μητέρα μου του βάζει Risperdal στο φαγητό (1mg την ημέρα), με σκοπό να υποχωρήσουν λίγο τα συμπτώματα και να τον πείσουμε να δει γιατρό.

Παραμένει όμως αρνητικός.