Ψυχοσωματικά, άπειρα!

Όλα γύρω μου τα βλέπω ανιαρά, δεν συζητάω με κανέναν πια γιατί δε με καταλαβαίνει. Είμαι κοντά σε όποιον θέλει έναν ακροατή και για να δώσω λύσεις στα προβλήματα τους. Τα δικά μου όμως ποιός θα τα λύσει, ποιός θα τα ακούσει; Τα κρατάω όλα μέσα μου για να μη τους στεναχωρήσω και γιατί θεωρούν πως εγώ είμαι πάντα δυνατή και αντέχω. Όμως αυτό μου έχει δημιουργήσει πολλά ψυχαγωγικά και το χειρότερο μου είναι η ζαλάδες, μου πέφτει η πίεση λόγω κατάθλιψης θεωρώ. Πώς θα το ξεπεράσω; Νιώθω ότι έχω πέσει σε ένα κενό και δεν υπάρχει κανείς να με σηκώσει. Πανικός

Η πιεση σου μπορει να πεφτει και για παθολογικους λογους.
Οταν δεν υπαρχει κανεις αλλος να μας σηκωσει, η επιλογη μας ειναι να σηκωσουμε εμεις τον εαυτο μας και συχνα ειναι μονοδρομος για ατομα που συνεχως νιωθουν την αναγκη να σηκωνουν τους αλλους. Ωστοσο, για να φτασουμε να σηκωσουμε τον εαυτο μας, ειναι χρησιμο να αποδεχομαστε οτι χρειαζεται να ζητησουμε βοηθεια και να λαβουμε τη βοηθεια που διεκδικουμε ή που μας προσφερεται και αυτο ειναι εξισου δυσκολο οταν εχεις μαθει να μη ζητας.

Ευχαριστώ για την απάντηση. Δεν είναι παθολογικά τα αίτια, έχω περάσει από κάθε ιδιόκτητα της ιατρικής που γνωρίζω. Έχω αποδεχτεί το γεγονός ότι πρέπει να ζητήσω βοήθεια, για αυτό και έγραψα στο φόρουμ. Τι είδους βοήθεια να ζητήσω όμως; Αφού ακόμη και γω η ίδια δε ξέρω τι μπορεί να με βοηθήσει πια. Είμαι απελπισμένη.

καπου ειχα διαβασει σε ενα βιβλιο του τομας χαρις κατι σχετικο με αυτο που λες ελεγε οτι οταν εισουν μικρη οσα κατεγραψες στον εγκεφαλο σου ηταν ανουσια και σχηματισες αυτη τη προσωπικοτητα.

Quote:

---

Originally Posted by Δέσποινα Πολ

Ευχαριστώ για την απάντηση. Δεν είναι παθολογικά τα αίτια, έχω περάσει από κάθε ιδιόκτητα της ιατρικής που γνωρίζω. Έχω αποδεχτεί το γεγονός ότι πρέπει να ζητήσω βοήθεια, για αυτό και έγραψα στο φόρουμ. Τι είδους βοήθεια να ζητήσω όμως; Αφού ακόμη και γω η ίδια δε ξέρω τι μπορεί να με βοηθήσει πια. Είμαι απελπισμένη.

---

Ψυχολογικη βοηθεια.

υπαρχει κατι που δε το βλεπεις ανιαρο?

[QUOTE=αλεξανδρος_77;986695]υπαρχει κατι που δε το βλεπεις ανιαρο?[/QUOTE.

Πολλά, στην αρχή έχουν ενδιαφέρον, ίσως και να ενθουσιάζομαι κάποιες φορές, από ανθρώπους μέχρι αντικείμενα. Μετά από κάποιο διάστημα όμως δεν έχει ουσία.

αυτο μαλον ετσι οπως το διατυπωνεις στο προβαλει το μυαλο σου και οχι αυτα που ακους απ τους αλλους.

Γεια σου Δέσποινα, και γιατί πρέπει οι αλλοι να θεωρούν οτι εσύ είσαι πάντα δυνατή? Αφού δεν είσαι!! Τι θα γίνει αν ζητήσεις τη βοηθειά τους? Θα μειωθεί η αξία σου κ η ασφάλειά σου? Μου ακούγεται οτι σ αυτή τη φάση δεν αποδέχεσαι κ δεν αγαπάς τον εαυτό σου γιατι νιώθεις έτσι..το ίδιο κάνω και εγώ σε μένα και τώρα αποφασίζω να δηλώσω οτι εχω πρόβλημα στους άλλους αν χρειαστεί, ναι, οτι διαγνώστηκα με διαταραχή πανικού κ δεν είμαι σ αυτή τη φάση το δυναμικό κορίτσι που παλια γνωρίζατε...είμαι αγχωμένη κ θέλω να το ξέρετε...πιστεύω οτι αυτή η παραδοχή κάπως θα ηρεμίσει την κατάσταση μου...θα μου πεις...υπάρχει το κοινωνικό στίγμα, ναι θα συμφωνήσω, εκει είναι λοιπόν που κολλάμε, μη μας πουν τρελές, ωραία και να μας πουν τι θα γίνει? Μήπως αυτή η παραδοχή, ναι οτι τώρα υποφέρουμε απο άγχος, φέρει σιγά σιγά και τη λύση?

................................

Αν το μόνο ψυχοσωματικό που αισθάνεσαι είναι ζαλάδες, καλά είσαι σχετικά. Για ρώτα και άλλους λολ

Δεν έχω πολυκαταλάβει ποια είναι τα πολλά ψυχολογικά που έχεις; Είσαι στα κάτω σου για κάποια συγκεκριμένη αφορμή, έχεις απογοητευτεί μετά από συγκεκριμένο περιστατικό από τις παρέες σου, έχεις αποκοπεί από φίλους και ασχολίες; Έχει επηρεαστεί σημαντικά η λειτουργικότητα και η καθημερινότητά σου;