Δεν ξερω τι πρεπει να κανω...

Καλησπερα σας κι απο μενα παιδια,
Ειμαι 21 χρονων και πριν απο ενα χρονο τα έφτιαξα με ενα παιδι που ειναι 28 τωρα...η αληθεια ειναι οτι δεν τον ερωτευτηκα με την πρωτη ματια γιατι εξωτερικα δεν ηταν "ο τυπος μου". Ειχε ομως όλα τα στοιχεια που εγω εψαχνα σε εναν αντρα και συντομα τον ερωτευτηκα πολυ και εκεινος το ιδιο απο την πρωτη στιγμη. σ'αυτο το χρονο που ειμαστε μαζι εχω νιωσει απιστευτα συναισθηματα γι'αυτον αλλα και πρωτογνωρα καθως ειναι η πρωτη μου σοβαρη και ολοκληρωμενη σχεση...περασαμε εναν υπεροχο χειμωνα με εκδρομες και περνωντας πολυ χρονο μαζι σε κοινα ενδιαφεροντα, ενιωσα οτι ειναι το αλλο μου μισο...
ολα αυτα μεχρι και πριν ενα μηνα περιπου που, αφου ειχαμε παει μαζι διακοπεσ και περασαμε πολυ ωραια εγω πηγα στους δικους μου στην επαρχια και τελος αυγουστου κατεβηκα αθηνα για την εξεταστικη...ενω οταν ημουν στους δικους μου μου ελειπε και ηθελα να τον δω, μια εβδομαδα αφου γυρισα αρχισα να νιωθω αμφιβολιες για τα συναισθηματα μου και απο τοτε βασανιζομαι πολυ...νομιζω οτι δεν ειμαι ερωτευμενη μαζι του πια αλλα απο την αλλη τον αγαπαω πολυ και δεν ειμαι σιγουρη οτι μπορω να τον αφησω...
Πριν απο 2-3 εβδομαδες με επιασαν τα κλαμματα και του ειπα πως νιωθω πιεσμενη και οτι θα ηθελα να μεινω μονη μου, δεν αντεξα ομως ηθελα να του μιλαω στο τηλεφωνο και τελικα αποφασισα οτι ηθελα να ειμαι μαζι του απλα λιγο πιο χαλαρα, να εχει δηλαδη, ο καθενασ και χρονο για τον εαυτο του. Εκεινος μου ειπε οτι θα το προσπαθησει πολυ γιατι με αγαπαει πολυ και θα κανει τα παντα για να με κρατησει και εγω θελω πολυ να το προσπαθησω γιατι τον αγαπαω...
Το θεμα ειναι οτι αυτες τις μερες που ειμαστε μαζι εγω αισθανομαι μια καλα κι οτι θα παει καλα αφου το προσπαθουμε και οι δυο και με στηριζει, και απο την αλλη νιωθω οτι δεν ειμαι πλεον ερωτευμενη και δεν εχει νοημα ολο αυτο...
το αποτελεσμα ειναι να αλλαζει η διαθεση μου συνεχεια, να κλαιω, να μην εχω ορεξη ουτε να φαω και να μη βρισκω ενδιαφερον σε τιποτα..δε μπορω να συγκεντρωθω στα μαθηματα μου και το μονο που θελω ειναι να ειμαι απασχολημενη συνεχως για να μη σκεφτομαι, πραγμα αδυνατον!
Οι ανθρωποι που ειναι γυρω μου μου λενε οτι ειναι απλα μια φαση και θα περασει αφου δεν υπαρχει τριτο προσωπο στη μεση(πραγματικα δε σκεφτομαι οτι θα ηθελα να εχω καποιον αλλον) κι οτι ειμαι πιεσμενη λογω της εξεταστικης και λογω καποιων οικογενεικων προβληματων που ειχα μεσα στο χειμωνα(στα οποια εκεινος με στηριξε πολυ)
Το θεμα ειναι οτι αυτη τη στιγμη ειμαι πολυ μπερδεμενη και δεν κερω τι πρεπει να κανω, δεν ειμαι σιγουρη αν θελω πραγματικα να χωρισω και απο την αλλη μερικες φορες το θεωρω τελειωμενο...
Γινεται να ξαναερωτευτω αυτον τον ανθρωπο που τον αγαπαω τοσο πολυ και να νιωσω τον ενθουσιασμο που ενιωθα τον προηγουμενο καιρο και να κανουμε κοινα σχεδια για το μελλον; η αυτη η σχεση εκανε τον κυκλο της και πρεπει να φυγω; πως θα καταλαβω ποια ειναι η απαντηση;;;
δεν ξερω τι πρεπει να κανω ουτε θελω να τον πλήγωνω ενω δε φταιει σε τιποτα...εχω σκεφτει να μιλησω σε καποιον ειδικο αλλα εχω ακουσει οτι κοστιζει αρκετα και δεν ξερω αν θα μπορω να το καλυψω οικονομικα...

Ο ειδικος μπορει να βοηθησει ασφαλως, ομως νομιζω οτι την αποφαση την εχεις παρει ηδη...Οταν εχουμε αμφιβολιες για κατι τοτε το γυαλι εχει ραγισει...

Θέλεις να πεις igloo τι ακριβώς λείπει τώρα απο τη σχέση σου που το είχες πρίν? Δηλαδή τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένη με κάποιον όπως εσύ το αντιλαμβάνεσαι. Καταλαβαίνω οτι αγαπάς αυτόν τον άνθρωπο και δεν θέλεις επιπόλαια να πάρεις μια απόφαση αλλά οτι κάτι έχει αλλάξει μέσα σου κι αυτό σου προκαλεί απελπισία.

Αυτο που νιωθω οτι λειπει ειναι ο ενθουσιασμος, η ορεξη για νεα πραγματα, σα να μαθαμε ο ενας τον αλλον και δεν υπαρχει συνεχεια, μια στασιμοτητα ενιωσα...και ολο αυτο κανει κυκλο, μια καλη ψυχολογικη διαθεση που μου δινει αισιοδοξια για να συνεχισω διαδεχεται την κακη ψυχολογικη διαθεση της απαισιοδοξιας για να το παρατησω κ.ο.κ
Ευχαριστω για το ενδιαφερον...

Έχω την αίσθηση, και μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια, οτι η σχέση σας ξεκινάει έναν νέο κύκλο. Πέρασε ο καιρός που καθετί που ήταν ή έκανε ο καλός σου ήταν πρωτόγνωρο, μυστήριο και νέο. Τώρα γνωρίζετε πια αρκετά καλά ο ένας τον άλλο ώστε να μην μπορεί εκείνος να σε εκπλήξει εύκολα και αντίστοιχα κι εσύ εκείνον. Σαν ένα καινούριο σπίτι που στην αρχή μας ενθουσιάζει και μόνο να περιπλανιώμαστε στα δωμάτιά του αλλά με τον καιρό δεν μας κάνει εντύπωση.
Δεν ξέρω κατά πόσον έχει σχέση με όλο αυτό αυτό που λες παραπάνω : \"τελικα αποφασισα οτι ηθελα να ειμαι μαζι του απλα λιγο πιο χαλαρα, να εχει δηλαδη, ο καθενασ και χρονο για τον εαυτο του\". Σαν μόνη σου να μπορείς να κάνεις νέα πράγματα και να βγεις απο αυτή τη στασιμότητα ενώ μαζί του όχι?
Κι απο τη μια λες \"Θα το παλέψω, τον αγαπώ αυτό τον άνθρωπο!\" κι απο την άλλη αισθάνεσαι οτι δεν μπορείς να κάνεις κάτι και θέλεις να το παρατήσεις.
Κι η αλήθεια είναι οτι μια σχέση φτιάχνεται απο δυο οπότε το βάρος δεν πέφτει μόνο στους δικούς σου ώμους αλλά και στους δικούς του. Εκείνος όμως, αν έχω καταλάβει καλά δείχνει ανοιχτός σε νέες προτάσεις προκειμένου να είσαστε μαζί, έτσι δεν είναι?

Εκεινος οντως ειναι ανοιχτος και προσπαθει να με στηριξει κανοντας οτι πιστευει οτι θα βοηθησει, δειχνει μεγαλη συγκαταβαση γιατι αποτι μου ειπε για εκεινον ο ενθουσιασμος υπαρχει ακομη, του εχω μιλησει ακριβως για το πως αισθανομαι βλεπεις...
Οσο για αυτο με το χρονο απλα ειπαμε μηπως μας εχει κουρασει η καθημερινοτητα οποτε αν καναμε και περισσοτερα πραγματα ο καθενας μονος του ισως να ηταν καλυτερα γιατι θα λειπαμε περισσοτερο ο ενας στον αλλον και θα μας ενθουσιαζε περισσοτερο ο κοινος χρονος.
Απο την αλλη οταν με πιανουν οι αμφιβολιες του στυλ: μηπως τελειωσε και νιωθω χαλια και κλαιω και μετα συνερχομαι και σκεφτομαι θετικα και θελω να συνεχισω και μετα μπορει να σκεφτω παλι μηπως και οχι(χωρις να μεσολαβησει κατι, απλα σκεφτομαι) και να χαλασει παλι η διαθεση μου και να απογοητευτω...η διαθεση μου επηρεαζει τις σκεψεις μου και το αντιστροφο...:(

Δεν έχεις ακούσει μικρούλα το σημερινών ήμερα δεν είναι δύσκολο να κάνεις σχέσης αλλά να την διατιμήσεις ;
Στην αρχή ήταν τα φτερά του έρωτα που σας έφεραν ως εδώ ...ήρθε όμως ο καιρός που πρέπει εσείς να προσπαθήσετε για να απογειώσετε τη σχέση σας , διαφορετικά η δύναμη της \'\'βαρύτητας\'\' θα σας προσγείωσε στα πεζά και συνηθισμένα.. :)
Δεν φτάνει μόνο ο ενθουσιασμός, δεν μπορεί να είσαι κάθε μέρα στην τρελή χαρά , δεν είναι φυσιολογικό, και ούτε κάθε μέρα γίνετε να ανακαλύπτεις νέα πράγματα στο σύντροφο σου , όχι πως δεν έχει, απλά θέλει χρόνο και αντοχές , και γνώση , ίσως ο σοφός δημιουργός μας θέλησε να βραβεύσει με αυτόν τον τρόπο αυτούς που θα θελήσουν να το πάνε μέχρι το τέλος το ταξίδι... Με λίγα λόγια για να διατηρηθεί μια σχέση δεν αρκεί ούτε ο ενθουσιασμός , ούτε ο ερωτισμός ούτε το καλό σεξ , ούτε το ότι περνάτε καλά ... κυρίως θα πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένη για το τι ακριβός θέλεις από αυτήν τη σχέση, για το τι να περιμένεις , για το τι είσαι διατεθειμένη να κάνεις για να πετύχεις τους στόχους σου... Αυτό λέγετε διαφορετικά πείρα και αποκτιέστε σταγόνα σταγόνα και πολλές φορές από τα λάθη που κάνεις ...



carrie ---η πριγκίπισσα κουράστηκε :)

Δηλαδή, μέσα στο μυαλό σου γίνεται κάθε τόσο δικαστήριο της σχέσης με αμείλικτο δικαστή την αναποφάσιστη διάθεσή σου, έτσι?
Έχεις αμφιβολίες του στυλ : \"Μήπως τελείωσε\" κι εδώ θα σου πω οτι η προσωπική άποψή μου είναι οτι η σχέση είναι ένα παιδί και των δυο σας και δεν \"τελειώνει\" έτσι απο μόνη της. Εξαρτάται και απο τους δυο σας αν θα την συνεχίσετε ή θα την τερματίστε.
Απο την άλλη ακούω πόσο διχασμένη είσαι μέσα σου και πόσο ταλαντεύεσαι. Επίσης ακούω οτι σαν να έχεις πάρει όλη την ευθύνη και το βάρος για ό, τι συμβαίνει πάνω σου, μιας και εκείνος έχει ακόμα ενθουσιασμό ενώ εσύ όχι. Νιώθεις λίγο οτι φταίς για αυτό που συμβαίνει ή είναι απλά η ιδέα μου?
Πάντως χαίρομαι πραγματικά που έχετε συζητήσει αυτό που συμβαίνει. Για μένα αυτό δείχνει μια καλή επικοινωνία, πράγμα που θεωρώ πολύ σημαντικό.

Φοιβη μου,
δεν ειναι ακριβως ετσι οσον αφορα τη \"δικη\"...απλα η ψυχολογια μου επηρεαζει ολο το μπαχαλο που νιωθω,και το μπαχαλο επηρεαζει την ψυχολογια μου, ειναι λογικο νομιζω...
όσον αφορα το βαρος, ναι ειναι αληθεια οτι το εχω παρει πανω μου αφου απο τη μερια του δηλωνει οτι νιωθει οπως στην αρχη και ανταποκρινεται οπως στην αρχη. Εκεινος συνεχιζει να νιωθει ερωτευμενος και τα συναισθηματα του ειναι ξεκαθαρα...το αν θα συνεχιστει αυτη η σχεση κρινεται απο μενα λοιπον, αφου εκεινος θελει να συνεχιστει...γι\'αυτο νιωθω και το βαρος αυτο...πρεπει να αποφασισω και για τους δυο μας. Δε μου το ριχνει εκεινος το βαρος, εγω νιωθω ετσι...
Εχουμε πολυ καλη επικοινωνια και του εχω εξηγησει ακριβως το πως αισθανομαι, κι εκεινος το δεχτηκε και θελει να το προσπαθησουμε, δε θεωρησε τη συμπεριφορα μου παιδικη οπως μου ειπαν πολλοι οτι θα μπορουσε να θεωρησει, αλλα επειδη ξερει οτι τον αγαπαω κι εγω με στηριζει σ\'αυτο...και καθε φορα που με πιανει το συζηταμε και με ανακουφιζει αυτο...

Το θεμα ειναι οτι δε μπορω να χαλαρωσω και να το αφησω να κυλησει μονο του γιατι συνεχως το αναλυω μες στο μυαλο μου, περιμενω καθε στιγμη να βρω τη λυση και φυσικα ποτε δεν τη βρισκω...ειναι σχεδον 3 εβδομαδες που γινεται αυτο και νομιζω οτι ειναι αιωνας, ο χρονος δεν κυλαει με τιποτα και νομιζω οτι δε θα ξεφυγω ποτε απο αυτη τη συγχυση!!
Ποτε δηλαδη καταλαβαινει καποιος οτι τελειωσε μια σχεση;
Καποιοι μου ειπαν οτι θα ενιωθα απωση αν ηταν ετσι...αλλα θα μπορουσα να νιωσω ποτε απωση για καποιον που εχω αγαπησει τοσο πολυ;;;
Κι απο την αλλη, αν οντως η σχεση μας εχει περασει σε αλλο επιπεδο τωρα, πως πρεπει να το χειριστω; Κι αυτο τι σημαινει; Οτι η σχεση θα κρατησει για παντα οταν υπαρχει επικοινωνια;;;
Ειναι και θεμα timing...εκεινος ειναι σχεδον 30 με δουλεια και μισθο εξασφαλισμενα και με αλλο τροπο σκεψης για το μελλον, εγω εχω και τις ανασφαλειες μου για το τι ειμαι και που παω...θελω να εξελιχθω...δε νιωθω κατασταλαγμενη...θα μπορεσω να εξελιχθω μαζι του;;;

Σας ευχαριστω ολους που ασχολειστε με το θεμα μου...(Thessalo μου αρεσει πολυ η προταση στην υπογραφη σου!)

σιγουρα πρεπει να κανεις και εσυ τον κυκλο σου,να γνωρισεις τον κοσμο.αν εισουν και εσυ 30 ισως να χαιροσουν που βρηκες εναν αντρα που σε αγαπαει και σε θελει.τωρα θελεις να δεις να γνωρισεις.εχω ομως γνωρισει αρκετες γυναικες που εφυγαν απο μια σχεση για να βρουν το κατι καινουριο και μετα απο αρκετες περιπετειες κατεληξαν στο συμπερασμα πως κακως εφυγαν απο την σταθερη τους σχεση.και ειναι κριμα γιατι ειναι δυστηχησμενες γυναικες.μονες χωρις να τις ικανοποιει τιποτα,καθως παντα συγκρινουν καταστασεις και προσωπα.απο την αλλη και να εχεις απωθημενα ειναι μια αρνητικη κατασταση απο μονη της.το σιγουρο ειναι πως οσους και να ερωτευθεις καποτε η ενταση του ερωτα θα περασει και θα μεινει αγαπη,εμπιστοσυνη (αν υπαρχουν βεβαια στη σχεση).η αποφαση ειναι δικη σου και κανενας δεν μπορει και δεν πρεπει να την παρει για σενα γιατι εσυ θα υποστεις τις συνεπειες και ο αντρας που αγαπας.εκπληκτικες οι απαντησεις των υπολοιπων παντως,με καθηλωσαν.

εμενα μου φαινεται οτι συντομα θα τελειωσει η σχεση σας, χωρις να θελω να γινω μαντης κακων.. αυτο που λεει ο Εμπνευστης εχει βαση, αλλα οι ορμες για να δεις κατι αλλο που πιστευεις οτι θα σου δωσει χαρα και η ρουτινα που νιωθεις οτι σε αποκλειει απο αυτη τη χαρα και τη ζωντανια, ειναι πολυ δυνατες... τωρα ποιος πρεπει νικησει ποιον, και ποιο ειναι, το σωστο, ρωτηστε κανεναν αλλο

και μια ερωτηση για την ιγκλου,αν σου ελεγε το αγορι σου πως θελει να φυγει,πως δεν ειναι ικανοποιημενο τι θα σκεφτοσουν;αν ενοιωθες πως τον εχανες θα αλλαζε ο τροπος σκεψης σου,το δεδομενο να μην ειναι πια δεδομενο.θα ενοιωθες ασχημα;θα ενοιωθες ανακουφιση;μπες σε αυτη τη θεση και απαντησε μου αν θελεις ....

Οσο κι αν σου φανει περιεργο, επειδη εχω σκεφτει κι αυτη την εκδοχη, κι εδω ειμαι διχασμενη, απο τη μια φανταζομαι να τρεχω πισω του και να του λεω οτι τον αγαπαω κι απο την αλλη οτι ισως να ειναι καλυτερα ετσι, να βρει εκείνος καποια που θα του αξιζει περισσοτερο...οπως καταλαβαινεις ειμαι σε πληρη συγχυση!!

χρονος υπαρχει,γιατι δεν προσπαθεις να ηρεμησεις για λιγο,σταματησε να το σκεφτεσαι και η απαντηση θα ερθει μονη της.Πιεζεις παρα πολυ τον εαυτο σου για κατι που ειναι δυσδιακριτο αυτη τη στιγμη.Αφησε το να καταλαγιασει μεσα του,και αποφασιζεις λιγο αργοτερα,οταν θα ξεκαθαρισει τι θελεις σε ενα μηνα πχ. Εξαλου με το να εισαι μαζι του ικανοποιεις το μισο σου εαυτο.και μια που πιασαμε τετοια συζητηση και επειδη γενικα μου αρεσει να ρωταω,θα αντεχες στη μοναξια ιγκλου;αν σταματουσαν ολα,θα μπορουσες να τα πας καλα με τον εαυτο σου;(η ερωτηση ειναι καθαρα φιλοσοφικη και ενδιαφερομαι να μαθω αν τελικα δεν φταιει το αγορι σου αλλα καποιο κενο που εχεις εσυ,και αν ειναι ετσι μπας και μπορεσουμε να το εντοπισουμε).Αν σε δυσκολευει η ερωτηση απλα την αγνοεις

ιγκλού...καταρχήν καλώς ήρθες....

Η προσωπική μου αίσθηση είναι πως είσαι ένας βαθιά ευαίσθητος άνθρωπος που ενώ μέσα του έχει τελειώσει η σχέση, βασανίζεσαι από τύψεις για τον φίλο σου και όλα αυτά που έχετε περάσει μαζί.
Είσαι πολύ μίκρή για να συμβιβαστείς και αρκετά μεγάλη για να λες ψέματα στον εαυτό σου.
Θα πονέσεις, θα στεναχωρηθείς, αλλά δυστυχώς οι σχέσεις τελειώνουν όταν αρχίσουμε να βλέπουμε τον σύντροφο ως φίλο που δεν θέλουμε να πληγώσουμε.
Σκέψου πως έχεις ένα δόντι που χαλάει. Θα πονέσει λίγο όταν το βγάλεις, αλλά είναι προτιμότερο από το να προσπαθείς να το σώσεις χωρίς αποτέλεσμα.