Ειρωνεία και υποτίμηση σε συνέντευξη για δουλειά
Πήγα σε μία συνέντευξη για δουλειά πριν λίγες μέρες και αυτός που μου πήρε συνέντευξη με ειρωνευόταν συνέχεια και μου έκανε ερωτήσεις που εγώ εκείνη τη στιγμή μέσα στο άγχος μου δεν συνειδητοποίησα καν ότι δεν όφειλα να απαντήσω. Μόλις μπήκα με έκανε με το ύφος του να αισθανθώ κατώτερη. Σε όλες τις συνεντεύξεις που έχω πάει δεν μου έχει ξανασυμβεί, πάντα είναι ευγενικοί, με ρωτάνε για μένα και στο τέλος μου λένε αν έχω εγώ κάποια ερώτηση. Αυτός με έπιασε εντελώς απροετοίμαστη, δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Στην αρχή με ρώτησε για την προηγούμενη δουλειά μου, οπότε άρχισα να του λέω τι καθήκοντα είχα, πως δουλεύαμε κλπ. και με ρωτάει γιατί σταμάτησα οπότε του λέω έληξε η σύμβαση μου. Και μου λέει γιατί δεν στην ανανέωσαν, τι τους έκανες;; Του λέω δεν ξέρω, δεν έκανα κάτι. Μετά μου λέει από το 2015 μέχρι τώρα δεν έχεις δουλέψει; Του λέω όχι (και δεν καταλαβαίνω γιατί ρωτάει αφού το βλέπει στο βιογραφικό μου). Με ρωτάει τότε «και τι κάνεις από το 2015 μέχρι σήμερα;» Του απαντάω ότι ψάχνω για δουλειά. Και μου λέει «καλά και τόσα χρόνια δεν έχεις βρει δουλειά;;» Του λέω δυστυχώς όχι. Τότε μου κάνει «να σε ρωτήσω, εκεί στα μέρη σου (η συνέντευξη ήταν στην Αθήνα και εγώ μένω σε μια κοντινή πόλη) δεν έχετε μαγαζιά και τουρισμό;» Του λέω ότι έχει λίγο τουρισμό το καλοκαίρι. «Αλλά παρ’ όλα αυτά δεν έχεις βρει δουλειά εεε;» μου λέει με ύφος σαν να υπονοεί ότι έχω κάποιο κουσούρι που του κρύβω ή ότι του λέω ψέματα πως ψάχνω για δουλειά. Συνεχίζει με το ειρωνικό του χαμόγελο με την ερώτηση «και αφού δεν δουλεύεις τόσο καιρό, πώς ζεις; Ποιος σε ζει;» Και εγώ σαν χαζή του απαντάω ότι με ζουν οι γονείς μου. Σε όλη τη διάρκεια δεν μου έκανε καμία ερώτηση για να δει τις ικανότητες μου, ούτε μου είπε τίποτα για τη δουλειά. Το μόνο που μου είπε στο τέλος για να με ξεφορτωθεί ήταν να με ρωτήσει πως μετακινούμαι στην Αθήνα οπότε του λέω με τα μέσα μεταφοράς και μου λέει ότι η δουλειά ξεκινάει 5 η ώρα το πρωί και τότε δεν έχει λεωφορεία οπότε δεν μπορώ να πηγαίνω. Και μου λέει με κοροϊδευτικό ύφος: «Έχεις δίπλωμα αλλά δεν έχεις αυτοκίνητο!». Μόλις έφυγα μου ήρθε να βάλω τα κλάματα που έκατσα έτσι να με ειρωνεύεται και να με μειώνει χωρίς να αντιδράσω. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν συνειδητοποίησα πόσο αδιάκριτη ήταν η ερώτηση «ποιος σε ζει;» και καθόμουν και απαντούσα σαν να έπρεπε να απαντήσω. Δεν θέλω αν μου ξανασυμβεί να το αφήσω έτσι. Πώς έπρεπε να είχα αντιδράσει; Δεν μου πάει να ειρωνευτώ και εγώ αλλά θα ήθελα τόσο πολύ να τον είχα βάλει στη θέση του.
