Τι να φταίει άραγε?

Καλημέρα!☺
Πέρασαν οι μέρες αυτές και ξανά το ίδιο πρόγραμμα.
Έχω κάποιες υποχρεώσεις( αφορά σπουδές) που εγώ τις δημιούργησα και τις επέλεξα να τις κάνω για να διευρύνω τους ορίζοντες μου και να δικτυωθώ με άλλα άτομα.
Ύστερα από αρκετή σκέψη εάν μπορώ να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του συγκεκριμένου προγράμματος, εαν πραγματικά με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με αυτό και αφού υπολόγισα και άλλους παράγοντες( οικονομικούς κοκ) αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό. Όμως τώρα δεν αισθάνομαι καλά, ενώ όλο αυτόν τον καιρό ήθελα να μπω, να γίνω δεκτή στο πρόγραμμα τώρα απλώς είμαι ουδέτερη σε όλο αυτό.
Και δεν συμβαίνει αυτό μόνο σε αυτήν την περίπτωση αλλά γενικά ενώ προσπαθώ να πετύχω κάτι, όταν καταφέρνω να πραγματοποιήσω αυτό που θέλω στη συνέχεια μένω απαθής και ουδέτερη.
Δεν ξέρω ακόμα και όταν πετυχαίνω κάτι προχωρώ στον επόμενο στόχο.
Αισθάνομαι πως τίποτα από όσα ανω δεν είναι αρκετά, ότι χρειάζεται να κάνω όλο και περισσότερα για να πετύχω και να μπορώ να σταθώ επάξια σε μία επαγγελματική θέση.
Άλλες φορές σκέφτομαι την ηλικία μου και ότι έχω μεγαλώσει και έτσι πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες. Και όλο αυτό δεν ξέρω που θα με βγάλει αισθάνομαι σαν να είμαι ενα ρομποτ που απλώς κάνει τις δουλειες και δεν αισθάνομαι ακόμα και για όσα μου αρέσουν πραγματικά το ζήλο, το μεράκι, το να δίνω πραγματικό νόημα σε αυτό που κάνω.
Όλο αυτό με πιέζει αρκετά, μελαγχολώ, σκέφτομαι ότι δεν είμαι αρκετά καλή ότι κάποιες άλλες κοπέλες είναι καλύτερες και ξεκινά ένας φαύλος κύκλος.
Πολλές φορές θέλω να αποφύγω να ασχολούμαι με οτιδήποτε.
Τι φταίει?

έχεις βάλει πολύ υψηλά standards για τον εαυτό σου και καλά κάνεις γιατί εσύ ξέρεις τι αξίζεις πραγματικά. Το πρώτο ερώτημα που πιστεύω πως πρέπει να θέσεις στον εαυτό σου είναι αν τα έβαλες εσύ ή οι γονείς σου για εσένα;
αυτό που διακρίνω στα λόγια σου είναι ότι κάτι σου λείπει, μάλλον κάτι πιο ουσιαστικό από τη δουλεια και τη μόρφωση. όχι ότι αυτά δεν είναι σημαντικά στη ζωή μας. Αλλά αφού απαντήσεις στο πρώτο ερώτημα μετά βάλε ένα ακόμη, αυτό του τι σου λείπει πραγματικά από τη ζωή σου.
βρες τι είναι αυτό που σου λείπει πραγματικά!

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.
Οι στόχοι είναι δικοί μου, ωστόσο αυτό που μου λείπει πραγματικά είναι η ανεμελιά.
Όταν ήμουν από 18 και κάτω ότι και εαν εκανα με γέμιζε, γιατί ότι έκανα το έκανα για εμένα, μπορεί να υπήρξαν δύσκολες και αγχωτικές στιγμές όμως τις αντιμετώπιζα χάρη στο μερακι μου στο διάβασμα και τον αθλητισμό.
Ότςν μπήκα στο πανεπιστήμιο ακόμα και το γεγονός ότι είναι μια προσωπική επιλογή που μου αρέσει πάρα πολύ, κάπου κουράστηκα.
Κουράστηκα να πρέπει να να έχω μια εικόνα, να φροντίζω γι αυτήν, κουραστικα να προσπαθώ να πρέπει να σκέφτομαι τον ανταγωνισμό που υπάρχει, οτι οτιδήποτε και να κάνω δεν έχει και κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρον στην κοινωνία, ότι ναι μεν με ενδιαφέρει η επιστήμη όμως θα πρέπει να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη.

Quote:

---

Originally Posted by Tania96

Κουράστηκα να πρέπει να να έχω μια εικόνα, να φροντίζω γι αυτήν, κουραστικα να προσπαθώ να πρέπει να σκέφτομαι τον ανταγωνισμό που υπάρχει, οτι οτιδήποτε και να κάνω δεν έχει και κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρον στην κοινωνία.

---

Ίσως σε απογοητεύσω αλλά όποια δουλειά κι αν διαλέξεις η εικόνα σου θα είναι πάντα σημαντική, ακόμη και σε αποθήκη να δουλεύεις (πχ) θέλεις να είσαι αρεστή στους συναδέλφους σου. Είναι κάτι που το κάνουμε άθελα μας.
Κάθε μέρα στην αγορά εργασίας, όσο κι αν αγαπάμε αυτό που κάνουμε, όσο κι αν μας γεμίζει πάντα προσπαθούμε να βελτιώνουμε την εικόνα μας και είναι συχνά πολύ κουραστικό, να στο πω πιο απλά, προσπαθούμε να πουλάμε τον εαυτό μας.

Μήπως όμως δεν αρέσει σε εσένα η εικόνα σου; Μήπως εσύ επιζητείς να την αλλάξεις για να σε γεμίσει;

Θεωρώ πως η εικόνα είναι καλή επιδέχεται βελτίωση.
Αυτό που θέλω εγώ είναι να είμαι ο εαυτός μου και αυτο να εκπροσωπώ και όχι λίγο από όλα και στην ουσία τίποτα.

Quote:

---

Originally Posted by Tania96

Καλημέρα!☺
Πέρασαν οι μέρες αυτές και ξανά το ίδιο πρόγραμμα.
Έχω κάποιες υποχρεώσεις( αφορά σπουδές) που εγώ τις δημιούργησα και τις επέλεξα να τις κάνω για να διευρύνω τους ορίζοντες μου και να δικτυωθώ με άλλα άτομα.
Ύστερα από αρκετή σκέψη εάν μπορώ να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του συγκεκριμένου προγράμματος, εαν πραγματικά με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με αυτό και αφού υπολόγισα και άλλους παράγοντες( οικονομικούς κοκ) αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό. Όμως τώρα δεν αισθάνομαι καλά, ενώ όλο αυτόν τον καιρό ήθελα να μπω, να γίνω δεκτή στο πρόγραμμα τώρα απλώς είμαι ουδέτερη σε όλο αυτό.
Και δεν συμβαίνει αυτό μόνο σε αυτήν την περίπτωση αλλά γενικά ενώ προσπαθώ να πετύχω κάτι, όταν καταφέρνω να πραγματοποιήσω αυτό που θέλω στη συνέχεια μένω απαθής και ουδέτερη.
Δεν ξέρω ακόμα και όταν πετυχαίνω κάτι προχωρώ στον επόμενο στόχο.
Αισθάνομαι πως τίποτα από όσα ανω δεν είναι αρκετά, ότι χρειάζεται να κάνω όλο και περισσότερα για να πετύχω και να μπορώ να σταθώ επάξια σε μία επαγγελματική θέση.
Άλλες φορές σκέφτομαι την ηλικία μου και ότι έχω μεγαλώσει και έτσι πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες. Και όλο αυτό δεν ξέρω που θα με βγάλει αισθάνομαι σαν να είμαι ενα ρομποτ που απλώς κάνει τις δουλειες και δεν αισθάνομαι ακόμα και για όσα μου αρέσουν πραγματικά το ζήλο, το μεράκι, το να δίνω πραγματικό νόημα σε αυτό που κάνω.
Όλο αυτό με πιέζει αρκετά, μελαγχολώ, σκέφτομαι ότι δεν είμαι αρκετά καλή ότι κάποιες άλλες κοπέλες είναι καλύτερες και ξεκινά ένας φαύλος κύκλος.
Πολλές φορές θέλω να αποφύγω να ασχολούμαι με οτιδήποτε.
Τι φταίει?

---

καλημερα,
νομιζω οτι αυτα σου συμβαινουν, γιατι εχεις λαθος επιδιωξεις απο λαθος πραγματα...

δλδ.
αν ξεκινας μια σπουδη στην κομμωτικη, στην φυσικη, σε οτιδηποτε, για να γινεις ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ, η ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ, ειναι οχι μονο υπερβολικη επιδιωξη, ειναι ΛΑΘΟΣ επιδιωξη.
φυσικη μαθαινεις, για να ξερεις φυσικη, και πιθανον με την ελπιδα καποτε να διοριστεις (?) να εχεις επαγγελματικη εξελιξη.
ΟΧΙ για να γινεις ευτυχισμενος ομως, ουτε για να γινεις επιτυχημενος, ουτε για να βρεις ανδρα, ουτε για να υποκλινονται ολοι στην ικανοτητα σου.
ολα τα παραπανω ειναι επιδιωξεις, ασχετες με την σπουδη, ειναι αποτελεσμα αλλων ΠΟΛΛΩΝ πραγματων.
εχω την εντυπωση απο το σχολιο σου ¨για να δικτυωθω΄αλλα και το γενικοτερο αγχος που εκφραζεις, οτι εχεις ΛΑΘΟΣ επιδιωξεις για αυτα με τα οποια ασχολεισαι, και οταν στην συνεχεια διαψευστουν οι ελπιδες σου και δεις οτι ουτε φιλους κανεις επειδη διαβαζεις φυσικη, ουτε τον θαυμασμο προκαλεις, απογοητευεσαι.

βαζε τα πραγματα, τις δραστηριοτητες σου στις σωστες τους βασεις και εχε πραγματικες απαιτησεις απο τις δραστηριοτητες αυτες, οχι ασχετες η ανεδαφικες.

το δευτερο που σου προκαλει αγχος, ειναι οπως λες κι εσυ κι οπως σου ειπε και το αλλο μελος, η συγκριση, η εικονα σου στους αλλους, κλπ.
αυτα υπαρχουν παντα και σε ολους μας.
ειναι θεμα δικης σου διαχειρισης το ποσο θα επιτρεψεις να σε επηρεαζουν, αναλογα με το τι θεση εχουν στην ζωη σου.
θελει δουλεια με τον εαυτο σου να επηρρεαζεσαι μονο απο τα σημαντικα και οχι αποτ ο οτιδηποτε.
χονδρικως, αυτα... :)

Καλησπέρα, ευχαριατώ για την απάντηση. Δεν σκέφτομαι ότι κάνοντας κάτι θα γίνω ευτυχισμένη-επιτυχημένη, ότι κάνω προσπαθώ να με γεμίζει. Δεν με ενδιαφέρει εαν κάποιος με αποδεχθεί από αυτό που εγώ κάνω, εγώ έχω θέμα με εμένα αυτό καταλαβαίνω εγώ.

Ίσως αυτό που "φταίει" να είναι το ότι βρίσκεσαι σε ένα μεταβατικό στάδιο στην εξέλιξή σου κατά το οποίο αναφύονται υπαρξιακές προκλήσεις που καλούνται να επιλυθούν. Αυτή η σκέψη ενισχύεται από την φράση "Άλλες φορές σκέφτομαι την ηλικία μου και ότι έχω μεγαλώσει και έτσι πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες". Αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό και συμβαίνει σε όλους. Καθώς μεγαλώνουμε νέες ανάγκες (συναισθηματικές και υλικές) δημιουργούνται και νέες προκλήσεις τις οποίες θα πρέπει να βρούμε το δυναμικό να επιλύσουμε. Κατά την άποψή μου πρόκειται για μία διαδικασία ωρίμανσης, αναπροσαρμογής σε νέες συνθήκες και καταστάσεις και αναζήτησης νοήματος. Όμως, η αίσθηση που προκαλεί όλο αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο κινητοποίησης.

Μία διαφορετική ερμηνεία που δεν είχα υπολογίσει, ευχαριστώ πολύ.

Χαίρομαι! θεωρώ ότι το βασικό ζητούμενο εδώ είναι να εξερευνήσουμε και άλλες οπτικές στα ζητήματά μας.