Το θέμα μου είναι απλό. είναι το πρίν και το μετά των σχέσεων με χρονικό σημείο αναφοράς την αποθεραπεία από κάποια κατάσταση ψυχολογική.
Ειμαι 31, παλεύω με κατάθλιψη και διάφορα άλλα συμπτώματα από τα 20 περίπου. έκανα σχεδόν 6 χρόνια ψυχοθεραπεία. Ένα χρόνο και κάτι είμαι πάρα πολύ καλά, όχι με την έννοια πως όλα μου πάνε τέλεια, έχω τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις του μέσου ανθρώπου, αλλά είμαι λειτουργική, νοιώθω δυνατή και ελευθερωμένη από διάφορα συμπτώματα που είχα και μπορώ να πω πως στηρίζομαι στα πόδια μου για το οτιδήποτε με απασχολεί, δεν εχ κρισεις πανικού, καταθλιψη ή αποπροσωποποιήσεις που πάθαινα παλαιοτερα, ούτε και αποφεύγω να αναλάβω ευθύνες αλλά ούτε αναλαμβάνω ευθύνες οι οποίες δεν ου αναλογούν. Τιποτα από όλα αυτά. Βιώνω τα συναισθήματα μου χωρίς να τα απωθώ (πχ δεν με πιάνει πανικός στην ιδέα να νοιώσω λύπη ή απογοήτευση και να εχω προδρόμους κατάθλιψης και μονο στην ιδέα μιας αποτυχίας) αλλά και χωρίς να το παρακάνω γιατί πλέον εχω καταλήξει πως καμία συμπεριφορά μας δεν μπορεί να μεταβάλλει την πραγματικότητα. ούτε η κατάσταση μιας ερεβώδους κατάθλιψης θα προλάβει την αποτυχία, ούτε μια μεγαλειώδης κρισάρα πανικού προλαμβάνει τον οποιονδήποτε κίνδυνο/φόβο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο, από μόνη της, ούτε η αποπροσωποίηση ανασχηματίζει τον ρόλο κανενός μέσα στις καταστάσεις.
Όλες αυτές οι διεργασίες δεν με άλλαξαν ως άνθρωπο ποιοτικά. Θέλω να πω πως ότι αγαπούσα από παιδί να κάνω ή να θέλω συνεχίζω να το αγαπώ και τωρα, ότι με ενοχλούσε, συνεχίζει να με ενοχλεί κοκ. Ποσοτικά όμως υπάρχουν αλλαγές. Δηλαδή πλέον επειδή κίνητρο για κάθε συναίσθημα δεν είναι ο απωθημένος φοβος αλλά το ερέθισμα της κατάστασης αυτης καθ'αυτής, πάντα στα πλαίσια της πραγματικότητας και της λογικής που την διέπει, υπάρχει μεγαλύτερη ένταση στο βίωμα κάποιων καταστάσεων.
Όλη αυτή η αλλαγή είναι για εμένα μεγάλο δώρο. Όμως οι άνθωποι του περιγυρου μου, δεν μπορούν να το δεχτούν. Η μετάβαση από τη φαση της ασθένειας στη φαση της ίασης εχει αφήσει σε κάποιους από τους ανθρώπους του περίγυρού μου την αίσθηση πως ανεξαρτητοποιήθηκα, σαν να μην τους εχω ναναγκηπλέον και πως τώρα θα τους εγκαταλείψω. Αυτό όμως δεν ισχύει καθόλου.
Πως το διαχειριζόμαστε αυτό; εννοείται πως το να υποστηρίζεις τους ανθρώπους που επιλέγεις να εχεις διπλα σου και να επικοινωνείς έμπρακτα το τι νοιωθεις γι αυτούς είναι το ιδανικό, αλλά όταν ο άλλος "σκαλώσει" τι κάνεις; αναλαμβάνεις την ευθύνη να γίνεις η "μαμά" του και σκίζεσαι για να μην εχει παράπονα ή κάνεις μόνο ότι θέλεις και αν το καταλάβει το κατάλαβε, αν όχι ας πρόσεχε; Θα μου πεις, υποτίθεται εγινες καλά κοπελιά, πως είναι δυνατον να μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς ότι θα χειραγωγήσεις τα συναισθήματα κάποιου αναλαμβάνοντας κάθε ευθύνη σε μια διαπροσωπική σχέση; είναι παράλογο, οκ. Αλλά όταν δε θέλεις να πεθάνει μια σχέση τι κάνεις;;
