OCD & OCPD & αλλες ιστοριες...

Γεια σε ολους...
Διαβασα καποια θεματα στο φορουμ και τα βρηκα πολυ ενδιαφεροντα. Σκεφτηκα οτι ισως με βοηθησει και μενα αν μιλησω...
Εχω καποια χαρακτηριστικα ιδεοψυχαναγκαστικης νευρωσης (OCD) οπως ανακαλυψα μετα απο μερικες επισκεψεις σε ψυχολογο. Μαζι με αυτο πιστευω οτι εχω και ψυχαναγκαστικη διαταραχη προσωπικοτητας (OCPD) που απ' οτι ξερω δεν ειναι το ιδιο πραγμα.
Για το OCD το ξερω εδω και ενα χρονο οταν χρειαστηκε να παω σε ψυχολογο για καποιο θεμα σχεσης. Αυτη η σχεση -η οποια συνεχιζεται ακομα- ειναι μια σχεση αγαπης που μου αλλαξε τη ζωη και που για χαρη της αφησα τη ζωη μου στην Ελλαδα και τωρα ζω στην Ισπανια.
Το προβλημα ξεκιναει απο μενα και ενω επηρρεαζει τον συντροφο μου καταληγει παλι σε μενα. Θελω να πω οτι ο ανθρωπος που ειμαι μαζι του ειναι καλος μαζι μου, υπομονετικος, με κατανοηση και αγαπη. Η ζωη μας εδω ειναι πολυ καλη, καλυτερη απ' οτι θα μπορουσα να ονειρευτω οτι μου αξιζει. Ομως εγω, παρ'ολα αυτα, υπαρχουν φορες που δεν νιωθω ικανοποιημενη, που παραπονιεμαι για λεπτομερειες, που βρισκω κατι να καταλογισω στο συντροφο μου, που τα βαζω με τον εαυτο μου και θελω να γυρισω πισω να κρυφτω στο σπιτακι μου μονη μου οπως ημουν για χρονια. Εκεινος κανει οτι μπορει, μου προσφερει ακομα περισσοτερα αλλα αυτο εχει σαν αποτελεσμα να δυναμωνει τον φαυλο κυκλο και εγω τωρα να νιωθω παγιδευμενη στον εαυτο μου και χωρις δυναμεις για δραση αφου δεν ξερω καν τι θελω απο τη ζωη μου.
Αναγνωριζω οτι παλιοτερα στη ζωη μου και σε αλλες σχεσεις τα πραγματα ηταν πραγματικα χειροτερα και νιωθω αδεια οταν συνειδητοποιω οτι εχω μια ζωη τοσο καλη και ομως ειμαι ετοιμη να την πεταξω στα σκουπιδια λογω των εμμονων και της τελειομανιας μου.
Αυτη τη στιγμη πραγματικα δεν ξερω τι να σκεφτω και πως να αντιδρασω απεναντι στον εαυτο μου, με επηρεαζει πολυ η αισθηση οτι οταν συμβαινει κατι δεν ξερω αν αντιδρω εγω ή η νευρωση μου και πως θα ξερω αν αντιδρω σαν φυσιολογικος ανθρωπος. Επισης νιωθω οτι ειμαι αποτυχημενη, ειμαι 33 χρονων και δεν εχω κανει τιποτα στη ζωη μου, δεν δουλευω και φοβαμαι ενα σωρο πραγματα και το μονο που κανω ειναι να ζω εις βαρος των αλλων και να τους κανω τη ζωη δυσκολη. Νιωθω οτι δεν ειμαι ικανη για τιποτα και ουτε μου αξιζει η κατασταση που ζω, ειμαι πιο σιγουρη στη μοναξια και τη μιζερια μου με τους καταναγκασμους μου και τις εμμονες μου.
Ελπιζω να μην σας κουρασα και αν εχετε διαβασει μεχρι εδω...
σας ευχαριστω!

το μονο που εχεις να σκεφτεις ειναι πως θα ειναι η ζωη σου αν φυγεις.την μοναξια,το αγχος,το να μην ενδιαφερονται για σενα η να θελουν να σε κοροιδεψουν/εκμεταλευτουν.Να το σκεφτεσαι καλα αυτο.Μα τι θελεις;τι θελεις ακομα να εισαι ευχαριστημενη;βρες ενα νοημα στη ζωη,ψαξου μεσα σου.το ξερεις πως τα εχεις ολα και ακομα περισσοτερα.μηπως ειναι ωρα να επιβληθεις σε αυτο το κακομαθημενο παιδι μεσα σου;που παει στο σουπερ μαρκετ και τα θελει ολα και παλι γκρινιαζει;μηπως πρεπει να χασεις καποια πραγματα για να τα εκτιμησεις;η πιστευεις πως ειναι δεδομενα να τα εχεις;αφου ξερεις πως φταιει η τελειομανια σου και ξερεις πως τελειος δεν ειναι κανενας ξεκινα να αναζητας μια ζωη λιγοτερη τελεια,αλλαξε τους στοχους σου.αφησε τον εαυτο σου να χαρει αυτα που εχει και μη βαζεις το μυαλο σου συνεχεια να σκεφτεται τι δεν εχει.ταρακουνησε λιγο το ειναι σου,δες γυρω τη δυστηχια ....
αν ειμουν λιγο επιθετικος ειναι για το καλο σου,αλλα σκεψου να εισουν αναπηρη σε ενα καροτσακι,τι θα ελεγες τοτε.δηλαδη πρεπει να φτασεις σε αυτη τη θεση για να ξυπνησεις απο το ληθαργο σου;

Φυσικα κ αντιδρας σαν φυσιολογικος ανθρωπος απλως κατι σου λειπει.Ψαξε να το βρεις,δεν ξερω αν εχεις σπουδασει η αν ξερεις καποια δουλεια.Αν οχι δεν ειναι ποτε αργα,εισαι πολυ μικρη ολη η ζωη ειναι μπροστα σου.Κοιταξε μεσα σου κ μαθε τι θελεις.Ευχομαι να το βρεις κ να ειναι συμπρωταγωνιστης σου ο υπεροχος ανθρωπος που ειναι τωρα διπλα σου.

Empneustns σε ευχαριστω για το σχολιο σου, τα εχω σκεφτει ολα αυτα που μου λες και εχεις δικιο (και δεν με ενοχλει ο τροπος που τα λες) Το ξερω καλα οτι το προβλημα ειμαι εγω. Μου λες να ψαχτω μεσα μου, το νιωθω κι εγω οτι αυτο εχω αναγκη να κανω. Αλλα δεν μου ειναι ευκολο. Η ιδεοψυχαναγκαστικη νευρωση μου δημιουργει ενα σωρο ιδεες και μερικες φορες πεφτω μεσα στην παγιδα αλλες παλι λεω να ξεγελασω τη νευρωση μεχρι να δω τι θα κανω κι ετσι περναει ο καιρος τελευταια. Ομως νιωθω οτι ολα αυτα με βαραινουν, εχω τυψεις που αφησα την οικογενεια μου, που εδω δεν δουλευω, που... που... που...
mariafound82 κι εσενα σε ευχαριστω, δεν νιωθω πολυ φυσιολογικος ανθρωπος αλλα το παλευω. Εχω σπουδασει κατι τεχνικο αλλα εδω δεν εχω βρει ακομα δουλεια, τωρα ετοιμαζομαι να αρχισω καποια μαθηματα-σεμιναρια. Ξερω οτι κατι καλυτερο απ\' αυτο που μου συμβαινει δεν προκειται να μου συμβει κι οτι εγω ειμαι που παω να το χαλασω. Σκεφτομαι να παρω το αεροπλανο και να γυρισω στην Ελλαδα ακομα κι αν στα μισα της διαδρομης εχω ηρεμησει και θελω να γυρισω πισω. Κι ουτε θελω να βλαπτω αυτο τον υπεροχο ανθρωπο που ειναι διπλα μου...
Τελος παντων, θα δω τι θα κανω. Σας ευχαριστω και παλι!

ευχες για οτι καλυτερο κοπελα μου

παλι εγω δηλαδη πρεπει να βγαλω το φιδι απ\' την τρυπα;;;;

:) αστειευομαι φυσικα! ευχαριστω για τις ευχες!
αλλα μακαρι να μην ειχα τοσες αρνητικες σκεψεις στο κεφαλι μου και να εβλεπα τη ζωη απλα...
σαν παιδακι!