Originally Posted by
savatage
Εγω φωνες δεν ακουγα, αλλα ειχα φοβους που ποτέ δεν ελεγα σε κανεναν. Ακουγα ηχους και νομιζα οτι καποιος ειναι πχ ή νομιζα οτι μεσα στο σκοταδι υπαρχει καποιος, επεφτα για υπνο με εντονους παλμους και δεν καταλαβαινα τι ειναι αυτο που ακουω κατω απο το μαξιλαρι, εκλεινα τα ματια μου για χρονια και εβλεπα ενα αγριο βλεμμα χωρις κανονικη μορφη, μονο ενα πολυ αγριεμενο υφος επικριτικο παρατηρητικο και τρομακτικο, με ειχε πιασει κιολας για ενα διαστημα ενω ημουν παρα πολυ μικρη να σκεφτομαι καθε μερα οτι αμα πεθανω τι θα γινει και μετα απο πολυ καιρο αποφασισα να μου δωσω την απαντηση οτι δε θα υπαρχω αρα δε θα νιωθω αρα οκ.
Και δεν ελεγα ποτε κιχ σε κανεναν για ολα αυτα. Ποτέ ομως. Αν με ρωτας, κι εγω πιστευω οτι ηταν εκφραση αγχους και φοβου ολα αυτα, μερικα λογω των γονιων μου και μερικα απλως παιδικες φοβιες πχ το σκοταδι.
Για μενα ειναι κριτηριο το αν μιλαμε για ευχαριστες φαντασιωσεις ή δυσαρεστες. Στην ψυχωση, ΑΝ εχω καταλαβει καλα, το ασυνειδητο παιρνει οπτικοακουστικη μορφη. Αν εμενα που δεν πασχω απο ψυχωση το ασυνειδητο μου μου λεει μην το κανεις αυτο δε θα τα καταφερεις, αυτος που πασχει μπορει να ακουει κανονικα αυτη τη φραση με φωνη και να τη βλεπει ακομα και σαν παρουσια ή να μεταφερει αυτη τη φραση σε φωνη της τηλεορασης ή μιας εικονας σε καδρο ή οπουδηποτε. Οποτε μιλαμε για κατι εσωτερικο βασανιστικο που ομως εχει ριζα τη σκληρη πραγματικοτητα που εχει βιωσει το ατομο. Ενω η παιδικη φαντασια εχει μια ανεμελια.
