Printable View
Έχω μονίμως ένα κακό προαίσθημα ότι κάτι κακό θα συμβεί. Σα να περιμένω μια καταστροφή να έρθει. Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό. Είμαι σε μια αγωνία διαρκώς. Έχει πάντως αρκετό καιρό που το αισθάνομαι αυτό. Εδώ και μια 5ετία νιώθω ότι έχω μπει σε μια φθίνουσα πορεία κι ότι φεύγω σιγά-σιγά. Τελευταία κάνω κάποιες αδιαθεσίες με το φαγητό. Ό,τι κι αν τρώω με πειράζει, μου φέρνει ζαλάδες, αδιαθεσία, τάση προς έμετο.. δεν ξέρω, φοβάμαι.
Αν έχεις κάνει τις παθολογικές εξετάσεις και είσαι καλά, και δεν είσαι πάνω απο 80 χρονών, τότε καταλαβαίνεις και εσύ πως αυτά που γράφεις δεν είναι πραγματικότητα αλλά αρνητικές σκέψεις. Συμβαίνει όντως κάτι κακό στην υγεία σου για να το αισθάνεσαι αυτό? Οι ζαλάδες μετά το φαγητό μου ακούγονται για στρες, και εγώ το παθαίνω αυτό οταν ειμαι πολυ αγχωμένη, ολοι το παθαίνουμε. Μη φοβάσαι, κάνε ολες τις εξετάσεις σου, κοίταξε και το θυροειδή και βλέπεις!Quote:
Originally Posted by novia35
Έχω κάνει εξετάσεις και τα ευρήματα είναι χαμήλη D3 και πάρα πολύ ανεβασμένη παραθορμόλη, όλες οι άλλες εξετάσεις οι ορμονολογικές είναι καλές, έχω μια πίεση και ένα σάκχαρο οριακά φυσιολογικά, μια λιπώδη διήθηση στο ήπαρ, κατα καιρούς μου πέφτει το σίδηρο και η φεριττίνη και πρέπει να την ελέγχω τακτικά, έχω ένα φύσημα στη μητροειδή βαλβίδα που επίσης πρέπει να ελέγχω ανά 6μηνό και έναν μικρό πολύποδα στη χολή επίσης πρέπει να χάσω κιλά, έχω πάρει 25 κιλά παραπάνω απο τα κανονικά μου. Η ενδοκρινολόγος υποπτεύεται μεταβολικό σύνδρομο. Ο παράγοντας στρες είναι πάρα πολύ επιβαρυντικός. Είμαι 44 χρονών. Απο εκεί και πέρα έχω καθημερινά σχεδόν πονοκεφάλους, μουδιάσματα στο κεφάλι, πόνους στα κόκκαλα, αδιαθεσίες γενικά, ανακατωσούρες και κουράζομαι πολύ εύκολα. Πολλές φορές με πιάνει και κάτι σαν τάση λιποθυμίας. Έχω πάρα πολύ άγχος βέβαια γιατί έχω μείνει απο το 2012 άνεργη και δεν έχω κανένα απολύτως εισόδημα, με συντηρούν οι γονείς μου. Ζω μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια, είχα πάρα πολλές ατυχίες και στην επαγγελματική και στην προσωπική μου ζωή κι αυτό με έχει κουράσει γιατί δεν μπορώ να έχω αυτονομία και υποχρεώνομαι αν και νεός άνθρωπος να ζω σαν ηλικιωμένη. Όλη μέρα ασχολούμαι με τα φάρμακα τους, τους γιατρούς τους, τις εξετάσεις τους, να μετρήσουμε το σάκχαρο, την πίεση, τις δουλειές για το σπίτι, τα καθημερινά ψώνια κτλ κτλ. Η ζωή μου είναι αυτή πια. Κοινωνική ζωή μηδέν. Επίσης είμαι μόνη μου, δεν έχω έναν άνθρωπο στην προσωπική μου ζωή να με στηρίζει και γενικότερα έχω μείνει μόνη μου μιας και οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν οικογένειες και ζουν μια άλλη ζωή. Έχω προσπαθεί να βρώ εργασία αλλά με θεωρούν πολύ μεγάλη έπειτα οι δουλειές που υπάρχουν δεν σου προσφέρουν πλέον παρά ένα χαρτζηλίκι, έστω κι αυτό όμως θα ήταν πολύ σημαντικό για μένα είχα συνηθίσει να δουλεύω και να έχω πάντα το πορτοφόλι μου γεμάτο. Έχω επίσης προσπαθήσει να κάνω σχέση αλλά όλοι οι άντρες της ηλικίας μου κοιτάνε πολύ μικρότερες γυναίκες. Βιώνω απόρριψη γενικότερα κάτι που μια 10ετία πίσω δεν πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει. Δυστυχώς η κοινωνία είναι πάρα πολύ σκληρή απέναντι στη γυναίκα που μεγαλώνει και έχει φτάσει σε μια ηλικία δίχως να έχει παντρευτεί ή να έχει κάνει οικογένεια. Οι περισσότερες γυναίκες είτε επειδή είναι σε μικρότερες ηλικίες, είτε επειδή είναι προστατευμένες μέσα σε ένα γάμο δεν μπορούν να το αντιληφθούν όμως ο ρατσισμός είναι πάρα πολύ μεγάλος. Σε θεωρούν σκουπίδι, αποτυχημένη, κακομοίρα και τελειωμένη. Χρειάζομαι τόσο πολύ μια δουλειά για να μπορέσω να φέρω τα πράγματα σε μια ισορροπία, δυστυχώς αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο και 5 χρόνια ανεργίας είναι πάρα πολλά, σου αλλάζουν τελείως τον ψυχισμό. Εγώ βλέπω ότι έχω γίνει ένας άλλος άνθρωπος. Δεν με αναγνωρίζω.
Κοπέλα μου δεν έχεις τπτ... έχεις πέσει σε λουπα.. Πρέπει να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν.. βγες μια βόλτα κοντά στη θάλασσα.. Για καφέ... Για ψώνια.. αν κάθεσαι σπίτι και κοιτάς φάρμακα και πιεσόμετρα δεν θα ηρεμήσεις.. Δεν είσαι καμία γρια! Νέα γυναίκα είσαι... θα δεις που αν αλλάξεις λίγο τον τρόπο ζωής σου θα σου περάσουν όλα αυτά..
Εστάλη από SM-A510F στο E-Psychology.gr Mobile App
Γεια σου novia35! Θα σου έλεγα να βγαίνεις και να κάνεις παρέα με φίλες, αλλάζουν πολύ την ψυχολογία οι συναναστροφές και οι παρέες.
Όσο για τις αποτυχίες στη ζωή, αυτό είναι κανόνας για τους περισσότερους ανθρώπους, μη στεναχωριέσαι... Εγώ να δεις αποτυχίες..!
Έχεις μια σχετικά καλή υγεία απ ό,τι καταλαβαίνω, έχεις και τους γονείς σου... Ε, σιγά σιγά κάτι θα βρεθεί και από δουλειά, μην απελπίζεσαι...
Στην παρουσα φαση δεν εχεις προβληματα υγειας τουλαχιστον κατι σοβαρο. Εισαι ενας νεος ανθρωπος. Δουλεψε με την αυτοπεποιθηση σου. Βαλε μικρους καθημερινους στοχους. Χασε τα περιττα κιλα. Κοινονικοποιησου! Δεν χρειαζονται πολλα χρηματα να ξεκινησεισ μικρες δραστηριοτητες κ να γνωρισεις καινουργιους ανθρωπους. Οταν ανεβασειςτην ψυχολογια σου, θα βρεις κ δουλεια. Ολα αυτα που περιγραφεις ειναι η σωματοποιηση του στρες κ των αρνητικων σκεψεων. Βγες εξω πες τα στις φιλες σου η; σε μια δημοτικη συμβουλο ψυχικης υγειας να τα εκφρασεις να φυγουν. Μη κολλας σε δικαιολογιες οπως η κοινωνια ειναι ρατσιστικη κλπ. Δεν ειναι η κοινωνια. Εσυ βλεπεις ετσι τον εαυτο σου κ αντανακλας τις σκεψεις σου. Γι αυτο παρε τα πανω σου...κανονιζε καθε μερα να βγαινεις εξω να περπατας. Ν ακους ωραιες μουσικες το πρωι. Να κανονιζεις συναντησεις με κοσμο...ολα καλα θα πανε. Εισαι νεα κοπελα!!Quote:
Originally Posted by novia35
Όσον αφορά το θέμα των σχέσεων, η γνώμη μου είναι οτι αν δεν βρεις κάποιον να σε εκτιμήσει ως άνθρωπο, γι αυτό που είσαι, καλλίτερα μόνη σου! Άστους να ψάχνουν για μικρότερες.
Πόση εκτίμηση μπορεί να έχει ένας άντρας σε μια γυναίκα αν κοιτάει απλώς να είναι μικρότερη; Θα μου πεις τώρα, οι σαρανταπεντάρηδες ψάχνουν για καμιά δεκαετία νεώτερη γυναίκα για να κάνει παιδιά. Ε, για μένα αυτό είναι λάθος κριτήριο και σημαίνει οτι βλέπουν τις γυναίκες ως δυνάμει παραγωγικές μηχανές παιδιών, ή μελλοντικές γηροκόμους ή για να κάνουν φιγούρα και πάντως όχι ως ισότιμες συντρόφους που θέλουν να αγαπήσουν και να τις εκτιμήσουν ως χαρακτήρα, ως σύντροφο και ως άνθρωπο..
Και μετά αρχίζουν τα προβλήματα και τα παράπονα: "η γυναίκα μου δεν με καταλαβαίνει, δεν ξέρει τί θέλει, δεν έχουμε επικοινωνία ..." Ε, πώς να έχεις επικοινωνία ρε φίλε με μια γυναίκα μία γενιά μικρότερη; Δεν σε ενδιέφερε εξ αρχής το θέμα της επικοινωνίας όταν έκανες την επιλογή σου! Κοίταξες μόνο την εμφάνιση και την ημερομηνία λήξης λες και είναι η γυναίκα αντικείμενο προς χρήση και όχι άνθρωπος. Ό,τι ζητάς παίρνεις.
Άσε καλλίτερα κοπέλα μου, μην ψάχνεις! Ξέρεις πόσες "τσουρουφλισμένες" από τον γάμο τους γνωρίζω; Οι 9 στις 10 γυναίκες το μετανιώνουν που παντρεύονται. Ο γάμος είναι μόνο για να βολεύονται οι άντρες.
Κάνω πράγματα, για παράδειγμα ήμουν σε ένα ποιητικό εργαστήρι. Στην αρχή ήταν καλά, όμορφα, ένιωθα τη ζωή μου να έχει πάρει νόημα, σαν ν' άνοιξε ένας καινούργιος κόσμος, είχα χαρά, ενδιαφέρον, μετά την πάτησα με τον δάσκαλο, τον ερωτεύτηκα, εκείνος δεν ανταποκρινόταν ή τουλάχιστον είχε μια συμπεριφορά διφορούμενη, άρχισα να τον ζηλεύω, να υποφέρω όταν μιλούσε με άλλες ή έδειχνε περισσότερο ενδαφέρον, μου είχε γίνει έμμονη ιδέα, κάθε κοίταγμα του σε κάποια, κάθε χαμόγελο, κάθε σχόλιο στο προφίλ του το έβλεπα ύποπτο, ήθελα τόσο πολύ να τον κερδίσω, είχα αρρωστήσει κι όσο με έφτυνε και ασχολιόταν με άλλες τόσο περισσότερο τρελαινόμουν, δεν ήθελα ν' ασχολείται με καμία άλλη, ήθελα να μονοπωλώ τον ενδιαφέρον του. Τελικά έγινε σούσουρο γιατί έκανα το λάθος να το εκμυστηρευτω σε κάποιους εκεί μέσα, περιθωριοποιήθηκα απο την ομάδα κι έφυγα κακήν κακώς, έγινε μπάχαλο το πράγμα δηλαδή, εκτέθηκα πάρα πολύ άσχημα για τα δικά μου δεδομένα, πέρασα πολύ δύσκολα μετά, τσακώθηκα με ανθρώπους και απομονώθηκα κι γενικά έδειξα ένα κακό πρόσωπο και άφησα άσχημες εντυπώσεις. Ακόμη δεν έχω βρει τις ισορροπίες μου. Ύστερα γράφτηκα σε μια σχολή γραφιστικής την οποία και τελείωσα και τώρα κάνω λογοτεχνική μετάφραση και επιμέλεια κειμένου σε ένα δημόσιο ΙΕΚ. Βγαίνω πολύ επιλεκτικά γιατί τα χρήματα μου δεν μου το επιτρέπουν και έχω 1-2 ανθρώπους που θα βρεθούμε για καφέ μια στο τόσο, πλην της οικογένειας μου με την οποία η επικοινωνία είναι επιφανειακή δηλαδή τα τυπικά, τι θα μαγειρέψουμε, τι δουλειές έχουμε για το σπίτι κτλ, όχι πιο εσωτερικά πράγματα. Κατα τ' άλλα τον περισσότερο χρόνο τον περνάω μόνη μου. Δεν θα μιλήσω στο τηλέφωνο με ανθρώπους. Πολύ σπάνια ίσως. Περισσότερο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περνάω το χρόνο μου, ανεβάζοντας αμένσιοτα, δακρύβρεχτα status και καταθλιπτικά ή διαπληκτιζόμενη για τα πολιτικά και γενικώς ξεφτιλίζοντας τη δημόσια εικόνα μου.Quote:
Originally Posted by kounelaki1
Λοιπόν, κατά την γνώμη μου πρέπει να βάλεις κάποιους μικρούς αρχικά, μεγαλύτερους στην συνέχεια στόχους. Ας πούμε τι επαγγελματική εμπειρία έχεις; Οι προηγούμενες δουλειές σου ήταν κάτι που σε ευχαριστούσε; Ίσως από το να πηγαίνεις σε ποιητικά εργαστήρια και σχολές λογοτεχνικής μετάφρασης να πρέπει να δουλέψεις κάτι πάνω στο αντικείμενο, που θα σου δώσει προσόντα και γνωριμίες για να βρεις δουλειά. Τώρα αν το ΙΕΚ είναι πάνω στο αντικείμενο της δουλειάς σου, πάω πάσο. Νομίζω ότι μεταφράσεις κτλ είναι δουλειά που γίνεται κι από το σπίτι, γιατί δεν στέλνεις κανένα βιογραφικό σε εκδοτικούς οίκους ή όπου αλλού; Πάλεψε το θέμα δουλειάς λίγο περισσότερο, διότι όσο το αφήνεις σε αφήνει.
Πως τα πας με γυμναστικές και περπάτημα; Ακολουθείς συγκεκριμένη διατροφή για τα θεματάκια που έχεις με την υγεία; Αν δεν περπατάς καθόλου, βγες από το σπίτι και ρίξτο στο περπάτημα. Βοηθάει αρκετά και την υγεία και ακόμα περισσότερο την ψυχολογία. Αυτό στο λέει 100 κιλά γουμάρα που είχε πολλά κιλά από παιδί, πάντοτε περπατούσε έστω και μισή ώρα την ημέρα, ποτέ δεν έγινε συλφίδα από το περπάτημα, αλλά σε αντοχή, ελαστικότητα και φυσική κατάσταση βάζει κάτω φίλες της με τα μισά κιλά που δεν περπατάνε ούτε ως το περίπτερο. Το μυαλό ξεφεύγει πολύ με το περπάτημα επίσης, τρομερό αντιαγχωτικό. Άσε που αναλόγως τις περιστάσεις μπορεί να πιάσεις την συζήτηση με κόσμο αν θες, ιδίως αν ζεις σε πόλη και πας σε κανένα χώρο πρασίνου ή πάρκο ή έστω για μια βόλτα στους πιο ήσυχους δρόμους της πόλης... Αν πάλι ψήνεσαι για γυμναστήριο ή κανένα σπορ, ακόμα καλύτερα. Το ένα φέρνει το άλλο. Και η υγεία σου θα βελτιωθεί και η ψυχολογία σου και η εμφάνισή σου και όσο βελτιώνεται το ένα θα βελτιώνεται το άλλο. Μίλα με τους γιατρούς για κάποια κατάλληλη διατροφή. Όταν ζεις με άλλους είναι δύσκολο να ακολουθήσεις ειδική διατροφή, αλλά όταν αποφασίσεις να αρχίσεις, πάρε το διατροφολόγιο, βάλτο σε εμφανές σημείο, ενημέρωσε τους δικούς σου ότι πρέπει να το τηρήσεις, πάρε τις κατάλληλες προμήθειες και ξεκίνα.
Μην κάθεσαι και υπεραναλύεις τα πράγματα. Κάνε απλές, πρακτικές κινήσεις. Βήμα-βήμα ξεκόλλα από το τέλμα. Όλα καλά θα πάνε.