Originally Posted by
NickosDark
Καλημερα σε ολη την παρεα για αλλη μια φορα.
Και που λετε πριν περιπου 2 χρονια, εχασα τον πατερα μου (στα γενεθλια μου) και απο τοτε πανω κατω εχασα και την γη κατω απο τα ποδια μου. Εμφανισα διαταραχη πανικου και με δυσκολεψε τρομακτικα πολυ στην καθημερινοτητα μου, εκει μαλιστα που καταφερνα και την εφερνα βολτα λογω καποιων στρεσσογονων περιστασεων κατα τρομαξα και τα παρατησα ολα. Σχολη, φιλους, τα παντα. Ξεκινησα αντικαταθληπτικα (την ελαχιστη δοση) και σιγα σιγα ενιωσα καλυτερα. Καταφερα (μετα απο εναν χρονο ξεκουρασης) και συνεχιζω (για την ωρα) την σχολη μου, ενταχθηκα και παλι στον κοινωνικο μου κυκλο, μεχρι και ημερησιες διακοπες πηγα το καλοκαιρι που μας περασε. Ενιωθα πολυ καλα με τον εαυτο μου.
Πολυ περιληπτικα εχω περασει καρκινο, εζησα τον πατερα μου με εγκεφαλικο για 7 χρονια και την γιαγια μου με ανοια και επισης αναπηρη, στο ιδιο σπιτι. Απο τα εξι μου μεχρι τα 18 μου πανω κατω η ζωη μου καπως ετσι ηταν. Πλεον φοβαμαι οτι μονο ετσι θα ειναι, με δεινα και κακουχιες..
Τον περασμενο μηνα δυο πολυ καλες μου φιλες μου ανακοινωσαν οτι φευγουν στο εξωτερικο για να βρουν δουλεια, ανεξαρτοποιουνται και καπου εκει ξανα χαθηκε η Γη κατω απο τα ποδια μου... Αφενος χαρηκα που το πηραν αποφαση και θα το τολμησουν, αφετερου εξαιτιας αυτου αρχισα να σκεφτομαι τα υπαρξιακα μου... Και απο εκει ξεκινησε η κατρακυλα... Οι κρισεις πανικου σταματησαν μαχαιρι και εντελως και ''βλεπω'' ολους μου τους φοβους κατα ματα. Ολες τις ανασφαλειες που νομιζω πως τις προκαλουν. Οι οποιες με τρομαζουν τοσο μα τοσο πολυ...
Μετα την απωλεια του πατερα μου ηρθα πολυ κοντα με την μαμα μου, ειμαι και μοναχογιος βλεπετε οποτε εχουμε ο ενας τον αλλον. Με βοηθησε παρα πολυ να σταθω στα ποδια μου και τωρα πια εχω εξαρτηθει απιστευτα απο την ιδια... Τρεμω στην σκεψη οτι μια μερα θα πεθανει, φοβαμαι μην πεθανει ξαφνικα η συντομα. Μονο που το γραφω θελω να βαλω τα κλαμματα... Δεν νιωθω ετοιμος για την ζωη. Φοβαμαι οτι θα μεινω μονος μου, οτι δεν θα γνωρισω καποιον συντροφο να με αγαπαει, φοβαμαι οτι θα κανω κακο στον εαυτο μου, οτι δεν θα βρω ποτε δουλεια, οτι θα μεινω αστεγος,οτι δεν θα εχω να φαω, οτι θα περιμενω απλα να πεθανω καποια στιγμη γιατι απλα θα υποφερω απο τους φοβους μου.
Αναγνωριζω οτι η μεγαλυτερη δυσκολια σε καθε καινουργια αρχη ειναι ο φοβος... Οτι αυτος σε κραταει πισω και τα κανει ολα να μοιαζουν τοσο τραγικα και τεραστια, αλλα πραγματικα εχω χεστει επανω μου απο τον φοβο... Φοβαμαι για το πως θα αντιμετωπισω την ζωη μονος μου... Μικροτερος εφευγα εμενα σε ενα τροχοσπιτο ενα ολοκληρο καλοκαιρι χωρις τους γονεις μου και δεν με ενοιαζε καθολου... Τωρα στην ιδεα του να παω να μεινω σε ενα σπιτι μονος μου (για μεταπτυχιακο η το οτιδηποτε) με φρικαρει...
Και ολο αυτο με αδειαζει τοσο πολυ ζωτικα, νιωθω οτι δεν θελω να ζησω αλλο, μου φαινεται πολυ δυσκολη η ζωη, πολυ αβεβαιη, πολυ τρομακτικη,μοναχικη....
Και με οποιον και να το συζητησω και σε οποιον και να απευθυνθω δεν νιωθω καλυτερα, γιατι η απαντηση που παιρνω ειναι πως ετσι ειναι η ζωη, προχωραει... Ναι προχωραει αλλα αμα παει κατα διαολου;
Δεν ξερω πως να ηρεμησω, πως να σταματησω να πανικοβαλομαι για ζητηματα που αφορουν ολη μου την ζωη και απλα να χαρω το παρον μου. Ειλικρινα δεν ξερω...
Ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας και ευελπιστω σε καποια απαντηση... οποιαδηποτε απαντηση...
