Θα ήθελα να σας πω μια ανησυχία που έχω τον τελευταίο καιρό.
Γεια σας,
Είμαι καινούριο μέλος στο φόρουμ και θα ήθελα να σας πω μια ανησυχία που έχω τον τελευταίο καιρό.
Αρχικά αυτό όλο έχει να κάνει με την μητέρα μου το οποίο παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και στην δική μου ψυχολογία. Πολλά χρόνια πάσχει από κατάθλιψη και γενικότερα έχει πολύ άγχος δεν εκφράζεται αν δεν είναι καλά και τα μαζεύει σιγά σιγά και ξεσπάει με κρίσεις πανικού. Την περασμένη εβδομάδα έπαθε έντονη κρίση πανικού και την πήγαμε νοσοκομείο γιατί είχε χάσει τις αισθήσεις της, όπου της έκαναν κάποιες εξετάσεις και την κράτησαν για πρώτη φορά σε τέτοιο περιστατικό μέσα στην ψυχιατρική κλινική. Παλαιότερα αν συνέβαινε κάποιο αντίστοιχο περιστατικό δεν την κρατούσαν ποτέ.
Μετά από λίγες ημέρες πήγαμε και την πήραμε και ήρθαμε σπίτι. Επειδή και εγώ σαν χαρακτήρας είμαι αρκετά ευαίσθητη, θέλω να γίνει καλά γρήγορα γιατί δεν αντέχω να την βλέπω έτσι. Να ενημερώσω ότι πριν γίνει αυτό το περιστατικό δεν την παρακολουθούσε κανένας γιατρός του χώρου, είχε να δει περίπου δύο χρόνια τον ψυχίατρο της, και έπαιρνε μια συγκεκριμένη αγωγή.
Κουράζεται γενικά πολύ εύκολα, είναι πολύ κομμένη, έχει χάσει την ζωντάνια της το χρώμα της, όλα γενικά. Και βλέποντας την έτσι πέφτω και εγώ αλλά δεν της το δείχνω γιατί δεν θέλω να την στεναχωρώ.
Και για να μην πολυλογώ γιατί θα σας έχω κουράσει, και συγγνώμη γι’ αυτό, θα την παρακολουθούν γιατροί (ψυχίατρος και ψυχολόγος) για ψυχοθεραπεία. Εγώ τι μπορώ να κάνω γενικά? Πότε θα δω λίγο περισσότερη ενέργεια? Και κάτι τελευταίο, κάνει πολλά σχέδια η μαμά μου για όταν θα γίνει καλά. Μου λέει, όταν γίνω καλά θέλω να πάμε εκεί, θέλω να κάνουμε αυτό και άλλα τέτοια θετικά.
Με όλη την κατάσταση και όλη την ψυχική πίεση που τράβηξα τις προηγούμενες ημέρες νιώθω μια εξάντληση και εγώ και συνεχώς κάνω αρνητικές σκέψεις στο μυαλό μου και στεναχωριέμαι γενικώς πολύ. Έχω υπάρξει και εγώ πέρσι σε κρίση πανικού ελαφριάς μορφής γιατί πιο πολύ ο φόβος μου το προκάλεσε και οι αρνητικές μου σκέψεις παρά κάτι άλλο. Συχνά πυκνά λοιπόν για να μην πω κάθε μέρα από την ημέρα που γύρισε η μητέρα μου, αν μείνω λίγο μόνη μου με πιάνει πάλι αυτό. Σφίξιμο στο στήθος, ταχυπαλμία, αίσθημα ότι χάνω τον κόσμο και ίσως να πίνω ένα ηρεμιστικό χαπάκι για να χαλαρώσω λίγο και μετά πχ μου περνάει. Αλλά οι αρνητικές σκέψεις δεν σταματάνε. Είδα και έπαθα να ξεπεράσω την προηγούμενη της που δεν ήταν τόσο σοβαρή και τώρα με αυτήν ισοπεδώθηκα.
Αυτά είχα να σας πω. Θα ήθελα μια άποψη για το πως θα χειριστώ το θέμα και για να μην ανησυχώ και εγώ γιατί έχω χάσει και τον ύπνο μου και θέλω και εγώ να ανέβω ψυχολογικά αλλά και εκείνη (πρώτα εκείνη).
Ευχαριστώ και συγγνώμη για το μακροσκελές μου μήνυμα.