Άγχος για τα πάντα ,αρρωστοφοβία,θα πεθανουν ολοι,τι θα γινεισ το μελλον?

Καλησπέρα σε όλους σας!

Ειμαι καινουρια στο φορουμ και ειπα να γράψω κ εγω τον μεγάλο καημό μου.Μια ωραία μερα μετα τα Χριστούγεννα κ εκεί που μαγείρευα,χωρίς να συμβεί εκεινη την ωρα κατι επαθα την πρωτη κρίση πανικού.Δεν ειχα ξαναπαθει ποτε μεχρι τοτε,δεν αντιμετώπιζα ποτέ θέματα άγχους,γενικα ημουν παντα μεσα στην αισιοδοξία και την θετική ενέργεια την οποία σκόρπιζα απλόχερα σε όλους.Μέχρι εκείνη την ημέρα.Βίωσα πολύ έντονα συμπτώματα εκείνη την φορά,επίσης να αναφέρω πως έχω σπουδάσει παρεμφερή κλάδο με την ψυχολογία και έχω κάποιες γνώσεις σε αυτά τα θέματα,αλλά εκείνη την ώρα δνε κατάλαβα τι μου συνέβη.Άρχισα να περιφερομαι μεσα στο σπίτι πάνω κάτω,ίδρωνα-ξείδρωνα,νόμιζα οτι τρελάινομαι,σαν να άκουγα φωνές μέσα στο κεφάλι που μου έλεγαν ένα σωρο πράγματα ,σκεφτομουν οτι τωρα που τρελαινομαι :D τι θα απογίνω,θα απογοητεύσω τους γονείς μου,τους φίλους μου όλους,έκανα εμετούς κλπ κλπ.Υστερα απο αρκετή ώρα προσπαθώντας να ημερήσω και αφόυ ειχα ξαπλώσει κοιμήθηκα και την άλλη μερα ουτε ειχα τρελαθει ουτε φωνες ακουγα οποτε εκει συνειδητοποιησα πως ολο αυτο ηταν κριση πανικου.Συνοπτικα θα σας πω,πως απο τοτε μεχρι σημερα εχει αλλαξει ολη μου η ζωη απο τον Ιανουαριο μεχρι τωρα σταδιακά εχω περάσει πολύ ασχημα,αναγνωριζω πως υπαρχει μια θετική εξελιξη και πως δεν ημουν οπως στις αρχες αλλα δεν παύει να έχει αλλαξει η ζωή μου κι εγώ η ίδια.Οι σκεψεις που κανω σε καθημερινη βάση είναι πως φυσικά κατι έχω και όχι ότι κ ότι καρκινο καραμπινατο καπου βεβαια απροσδιοριστα,αλλα καπου θα εχω,πως τι θα γινει αμα χασω τους γονεις μου,οτι δεν θα το αντέξω,φοβάμαι μη πάθουν κάτι,ότι θα μέινω μόνη μου,τι θα γινει στο μέλλον αμα χασω την δουλεια μου ή αμα φύγω -που πολυ το θελω- οτι δεν θα βρω αλλη δουλεια,μη παθει κατι ο φίλος μου και γενικα ενας βομβαρδισμος αρνητικών σκεψεων που με βαραίνουν στην καθημερινότητα.Για ένα μηνα ξυπνούσα 6 το πρωι με αγχος και ταχυπαλμια με το που ανοιγα τα ματια μου,τωρα θα ξυπνησω κατα τις 7 και όχι απαραιτητα καθε μερα την ιδια ωρα αλλες φορες με αγχος,άλλες όχι,αλλα εννοειται πως μεσα στην ημερα οι αρνητικες σκεψεις θα μου κατσικωθούν στο κεφαλι και δωστου οι πονοκεφαλοι και οι ζαλαδες.Ημουν παντα μεσα στη χαρα και στη θετικη ενεργεια και το χιουμορ και τωρα που τα εχω χασει ολα αυτα ,με σταναχωρει αφορητα οταν σκεφτομαι οτι ισως να μη καταφερω να βγω απ ολο αυτο.Θα ήθελα τις γνωμες σας,τις συμβουλές σας οτιδήποτε θα μπορούσε να με βοηθήσει,οι καιροι ειναι περιεργοι και ξερω πως πολλοι αντιμετωπιζουμε παρομοιες καταστασεις αλλοι πιο πολυ αλλοι λιγοτερο,αλλα ρε παιδια δεν γινεται ετσι!Η ζωη είναι μια και μας αξιζει να τη ζησουμε εντονα,να κανουμε ονειρα και να απομονώνουμε οτι μας φθηρει ψυχολογικά,εμεις πρεπει να κανουμε κουμάντο στο μυαλό,όχι εκείνο σε εμάς.Τα λεω σε εσας για να τα ακουσω κι εγω!

Quote:

---

Originally Posted by lelou

Καλησπέρα σε όλους σας!

Ειμαι καινουρια στο φορουμ και ειπα να γράψω κ εγω τον μεγάλο καημό μου.Μια ωραία μερα μετα τα Χριστούγεννα κ εκεί που μαγείρευα,χωρίς να συμβεί εκεινη την ωρα κατι επαθα την πρωτη κρίση πανικού.Δεν ειχα ξαναπαθει ποτε μεχρι τοτε,δεν αντιμετώπιζα ποτέ θέματα άγχους,γενικα ημουν παντα μεσα στην αισιοδοξία και την θετική ενέργεια την οποία σκόρπιζα απλόχερα σε όλους.Μέχρι εκείνη την ημέρα.Βίωσα πολύ έντονα συμπτώματα εκείνη την φορά,επίσης να αναφέρω πως έχω σπουδάσει παρεμφερή κλάδο με την ψυχολογία και έχω κάποιες γνώσεις σε αυτά τα θέματα,αλλά εκείνη την ώρα δνε κατάλαβα τι μου συνέβη.Άρχισα να περιφερομαι μεσα στο σπίτι πάνω κάτω,ίδρωνα-ξείδρωνα,νόμιζα οτι τρελάινομαι,σαν να άκουγα φωνές μέσα στο κεφάλι που μου έλεγαν ένα σωρο πράγματα ,σκεφτομουν οτι τωρα που τρελαινομαι :D τι θα απογίνω,θα απογοητεύσω τους γονείς μου,τους φίλους μου όλους,έκανα εμετούς κλπ κλπ.Υστερα απο αρκετή ώρα προσπαθώντας να ημερήσω και αφόυ ειχα ξαπλώσει κοιμήθηκα και την άλλη μερα ουτε ειχα τρελαθει ουτε φωνες ακουγα οποτε εκει συνειδητοποιησα πως ολο αυτο ηταν κριση πανικου.Συνοπτικα θα σας πω,πως απο τοτε μεχρι σημερα εχει αλλαξει ολη μου η ζωη απο τον Ιανουαριο μεχρι τωρα σταδιακά εχω περάσει πολύ ασχημα,αναγνωριζω πως υπαρχει μια θετική εξελιξη και πως δεν ημουν οπως στις αρχες αλλα δεν παύει να έχει αλλαξει η ζωή μου κι εγώ η ίδια.Οι σκεψεις που κανω σε καθημερινη βάση είναι πως φυσικά κατι έχω και όχι ότι κ ότι καρκινο καραμπινατο καπου βεβαια απροσδιοριστα,αλλα καπου θα εχω,πως τι θα γινει αμα χασω τους γονεις μου,οτι δεν θα το αντέξω,φοβάμαι μη πάθουν κάτι,ότι θα μέινω μόνη μου,τι θα γινει στο μέλλον αμα χασω την δουλεια μου ή αμα φύγω -που πολυ το θελω- οτι δεν θα βρω αλλη δουλεια,μη παθει κατι ο φίλος μου και γενικα ενας βομβαρδισμος αρνητικών σκεψεων που με βαραίνουν στην καθημερινότητα.Για ένα μηνα ξυπνούσα 6 το πρωι με αγχος και ταχυπαλμια με το που ανοιγα τα ματια μου,τωρα θα ξυπνησω κατα τις 7 και όχι απαραιτητα καθε μερα την ιδια ωρα αλλες φορες με αγχος,άλλες όχι,αλλα εννοειται πως μεσα στην ημερα οι αρνητικες σκεψεις θα μου κατσικωθούν στο κεφαλι και δωστου οι πονοκεφαλοι και οι ζαλαδες.Ημουν παντα μεσα στη χαρα και στη θετικη ενεργεια και το χιουμορ και τωρα που τα εχω χασει ολα αυτα ,με σταναχωρει αφορητα οταν σκεφτομαι οτι ισως να μη καταφερω να βγω απ ολο αυτο.Θα ήθελα τις γνωμες σας,τις συμβουλές σας οτιδήποτε θα μπορούσε να με βοηθήσει,οι καιροι ειναι περιεργοι και ξερω πως πολλοι αντιμετωπιζουμε παρομοιες καταστασεις αλλοι πιο πολυ αλλοι λιγοτερο,αλλα ρε παιδια δεν γινεται ετσι!Η ζωη είναι μια και μας αξιζει να τη ζησουμε εντονα,να κανουμε ονειρα και να απομονώνουμε οτι μας φθηρει ψυχολογικά,εμεις πρεπει να κανουμε κουμάντο στο μυαλό,όχι εκείνο σε εμάς.Τα λεω σε εσας για να τα ακουσω κι εγω!

---

Θα σου περάσει σιγά σιγά
. Πρέπει να χαλαρώσεις και να ηρεμήσεις... έρχεται καλοκαίρι.. θα βάλουμε τα καλοκαιρινά μας.. θα πάμε και μια βόλτα στη θάλασσα.. θα μας ζεστάνει λίγο ο ήλιος.. θα σου περάσουν όλα αυτά.. το ξέρουμε και οι 2 ότι δεν έχεις κάτι.. απλώς στρεσαριστικες και είναι λογικό να σε επηρέασε και να θέλει λίγο χρόνο για να το ξεχάσεις και να πας παρακατω! Μην βασανίζεις το μυαλουδάκι σου για πράγματα που μπορεί να μην συμβούν ποτέ η μετα απο 20+++ Χρόνια.. Τώρα είσαι υγιής.. Νέα.. Και έχεις πολύ πιο όμορφα πράγματα να κάνεις

Kατά βάθος το ξέρω καλή μου,έχω κι εγώ πίστη,αλλά δυστυχώς δεν ειναι τόσο απλό.Εχω απευθυνθεί ήδη σε ψυχολόγο γιατι θεωρώ πως πολλά πραγματα τα έχω προκαλέσει εγώ η ίδια στον εαυτό μου.Δηλαδή είμαι σε μια σχεση απο πολυ μικρη ηλικία,στην οποία τα τελευταία 2 χρόνια εχω περάσει πολύ δύσκολα με τσακωμους και εντάσεις και υποτιθέμενους χωρισμούς στους οποίους δεν ειχα καν τη δυναμη να φύγω ποτε,με ποτελεσμα ολο αυτο να με κουρασει ψυχολογικα γιατι φοβομουν στο τελος πως θα χασω αυτο που εχω,πως δεν θα βρω καποιον άλλο καλυτερο,πως θα μεινω μόνη μου και πως μια ζωη θα το μετανιωνω.Ίσως φοβομουν να χάσω τη ''σιγουριά'' μου απο δικες μου ανασφάλειες.Ξαφνικα ομως ηρθε στη ζωη μου ενα αλλο ατομο το οποιο πραγματικά,εκει που ειχα χασει καθε ενδιαφερον και ειχα ξεχασει πως ειναι να νιωθεις γυναικα και να σε κανει ο αλλος να το νιωσεις,με εκανε να νιωσω αυτοπεποιθηση,σιγουρια,εβλ επα στα ματια του θαυμασμό,εκτίμηση,πραγματα τα οποια στη σχεση μου ειχαν χαθει και εχουν μεινει μονο η αγαπη και η οικειοτητα.Δεν μπορεσα ποτε να φυγω απο την σχεση μου κι ουτε νομιζω πως θα τα καταφερω ποτε,δεν ξερω αν αυτο ειναι σωστο ή λάθος.Σε οτι αναφερθηκα παραπανω παντως,ολα ξεκινησαν απο τοτε που αρχισα να νιωθω να με κατακλυζουν οι τυψεις και οι ενοχες που προδωσα τον φιλο μου.Και απο τοτε απλα το ενα φερνει το αλλο.Ντρεπομαι πολυ που φερθηκα έτσι και ωρες ωρες πιστευω πως ολα αυτα τα περναω επειδη μου αξιζει.Οποτε γι αυτο απευθυνθηκα σ ενα ψυχολογο για να μπορεσω να δω τι γινεται μεσα στο κεφαλι μου και γιατι τοση ανασφαλεια.

Quote:

---

Originally Posted by lelou

Kατά βάθος το ξέρω καλή μου,έχω κι εγώ πίστη,αλλά δυστυχώς δεν ειναι τόσο απλό.Εχω απευθυνθεί ήδη σε ψυχολόγο γιατι θεωρώ πως πολλά πραγματα τα έχω προκαλέσει εγώ η ίδια στον εαυτό μου.Δηλαδή είμαι σε μια σχεση απο πολυ μικρη ηλικία,στην οποία τα τελευταία 2 χρόνια εχω περάσει πολύ δύσκολα με τσακωμους και εντάσεις και υποτιθέμενους χωρισμούς στους οποίους δεν ειχα καν τη δυναμη να φύγω ποτε,με ποτελεσμα ολο αυτο να με κουρασει ψυχολογικα γιατι φοβομουν στο τελος πως θα χασω αυτο που εχω,πως δεν θα βρω καποιον άλλο καλυτερο,πως θα μεινω μόνη μου και πως μια ζωη θα το μετανιωνω.Ίσως φοβομουν να χάσω τη ''σιγουριά'' μου απο δικες μου ανασφάλειες.Ξαφνικα ομως ηρθε στη ζωη μου ενα αλλο ατομο το οποιο πραγματικά,εκει που ειχα χασει καθε ενδιαφερον και ειχα ξεχασει πως ειναι να νιωθεις γυναικα και να σε κανει ο αλλος να το νιωσεις,με εκανε να νιωσω αυτοπεποιθηση,σιγουρια,εβλ επα στα ματια του θαυμασμό,εκτίμηση,πραγματα τα οποια στη σχεση μου ειχαν χαθει και εχουν μεινει μονο η αγαπη και η οικειοτητα.Δεν μπορεσα ποτε να φυγω απο την σχεση μου κι ουτε νομιζω πως θα τα καταφερω ποτε,δεν ξερω αν αυτο ειναι σωστο ή λάθος.Σε οτι αναφερθηκα παραπανω παντως,ολα ξεκινησαν απο τοτε που αρχισα να νιωθω να με κατακλυζουν οι τυψεις και οι ενοχες που προδωσα τον φιλο μου.Και απο τοτε απλα το ενα φερνει το αλλο.Ντρεπομαι πολυ που φερθηκα έτσι και ωρες ωρες πιστευω πως ολα αυτα τα περναω επειδη μου αξιζει.Οποτε γι αυτο απευθυνθηκα σ ενα ψυχολογο για να μπορεσω να δω τι γινεται μεσα στο κεφαλι μου και γιατι τοση ανασφαλεια.

---

Αυτό το πέρασα εγώ πέρσι.. ήμουν με κάποιον και πιεζομουν πολύ.. Δεν ήμουν ερωτευμένη.. πίστευα ότι δεν θα βρω άλλον.. έκανα υπομονή.. Μέχρι που αρρώστησα.. πήγαινα σε γιατρούς και δεν μου έβρισκαν τπτ! Ένα χρόνο ταλαιπωρία.. ψυχική και σωματική.. Μέχρι που νευρίασα με τον εαυτό μου και επιτέλους χώρισα.. Και μαντεψε.. Μέσα σε 1 μήνα περδικι το Χριστινάκι ως δια μαγειας.. Σαν να μην είχε συμβεί τπτ... Όλα είναι στο μυαλό μας..
Θα γνωρίσεις πάρα πολλούς ανθρώπους στη ζωή σου.. Αφού δεν είσαι χαρούμενη απλώς φύγε.. το μόνο που θα νιώσεις θα είναι ανακούφιση όπως εγώ.. Στο κάτω κάτω αν δεν είστε παντρεμένοι μετά από τόσα χρόνια τι περιμένεις άλλο από αυτόν? Βρες κάποιον να κάνεις οικογενεια.. Γιατί μάλλον αυτός δεν είναι..