Mελλοθάνατοι. Δικαιώματα ή και υποχρεώσεις ? ?
Μπορεί και νάχω κατανοήσει το δικό μου οικογενειακό ιστορικό όμως αισθάνομαι την ανάγκη να το βάλω κάπως στο σκαμνί, σαν άνθρωπος πλέον και όχι σαν κόρη.
Ο φάδερ μου ήταν ο έρωτάς μου ανέκαθεν. Οχι αρρωστημένα, αλλά με όλη την ανεξάντλητη συναισθηματικότητα ενός παιδιού 9 ετών. Πού νάξερα ότι ήταν χτισμένη πάνω σ ένα ψέμα. Ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων, μ έσπειρε κρύβοντας την αρρώστια του από τη γυναίκα που αγάπησε, ευτυχώς όχι κληρονομική - καρδιά σμπαράλια από ρευματισμούς, χαρίζοντας στη μάνα μου μιά ζωή γεμάτη χαρές στην αρχή, και νοσοκομεία στη συνέχεια.
Παιδί χαρισματικό ο ίδιος, με όλη την προσοχή και αγάπη από τους δικούς του, κακο-καλομαθημένο - λόγω ασθένειας και μοναχοπαιδίασης -, όπου στα 30 του ηράσθη την πιτσιρίκα των 18 και... φυσικά με την ανοχή - σιωπή όλων, κατάφερε να την παντρευτεί... και εκεί αρχίζει ο γολγοθάς.
Ο πατέρας μου μετά από πολλές σοβαρές εγχειρήσεις, και αφού κέρδισε στο πλευρό του τη γυναίκα του γιατί τον αγαπούσε παρά το ψέμα του, με άφησε σύξυλη ένα πρωινό του ιούλη κι έφυγε.. έτσι ξαφνικά.. στην ηλικία μου..47.., εγώ τότε μόνο 9 !
Ολοι είπαν ότι αυτοκτόνησε. Κι όμως, το θέμα μπήκε για αυτό ακριβώς το λόγο. Επιστρέφοντας απ την εγχείρηση στο λονδίνο, οι γιατροί τούδωσαν 20 χρόνια ζωής, με πολύ καλή συντήρηση, μέτρο, όχι καταχρήσεις, όχι κάπνισμα, όχι αλκοόλ, όχι πολλή δουλειά. Μια ζωή, την οποία ποτέ ο ίδιος δεν έκανε και δέν ήθελε να κάνει.
Εγώ απ ό,τι φάνηκε δεν υπήρξα αρκετή για να ακολουθήσει μιά τέτοια ζωή. Αυτό είναι το δικό μου παράπονο. Πιστεύω για πάντα θα με ακολουθεί παρά το ό,τι το κατανοώ θεωρητικά....
