Τι κανω;

Καλημερα
Ειμαι νεα εδω. Εχω θεμα με το φαγητο εδω και 20+ χρονια..
Ολα συνδεονται με το φαγητο. Ολα εξαρτωνται απο το φαγητο. Η διαθεση μου οριζεται απο αυτο..
Μια ζωη ειμαι σε διαιτα..Τα κιλα μου απο λιγα εως φυσιολογικα. Η εικονα μου ομως αποδεκτη απο εμενα μονο στα λιγα..
Ειμαι 40 χρονων και ακομη δεν εχω καταφερει να με αποδεχτω..Δεν εχω καποια σχεση εδω και αρκετο καιρο..Πως θα με αποδεχτει καποιος οταν δεν μπορω εγω;;Οταν γνωριζω καποιον, κοβω το φαι. Και με το που θα δω κατι στον αλλο που θα μου ξινισει, τον κοβω αυτον. Και νιωθω μια ανακουφιση αντι για απογοητευση..γιατι επιτελους μπορω να φαω!
Ειναι τραγικο...Εδω και καιρο, και ουσα σε μια περιοδο καταθλιψης λογω απωλειας αγαπημενου προσωπου, το ριξα εξ ολοκληρου στο θεμα φαγητο. Ν ασχολουμαι μ αυτο για να μην σκεφτομαι τον πονο μου
Οποτε το θεμα οσο παει και χειροτερευει...
Νιωθω απαισια..Εχω απομονωθει αρκετα..Θα ηθελα να επισκεφτω ψυχιατρο αλλα τα χρηματα λειπουν..
Υπερφαγικα, καπακι διαιτα, προγραμματισμος διαιτας και τουμπαλιν.
Γεμιζω τη ζωη μου μ αυτον τον τροπο σκεψης;
Αναζητω ισορροπιες στο φαγητο οταν δεν μπορω να ρυθμισω αυτες της ζωης μου;
Ειμαι μπερδεμενη.
Δεν ξερω πως να βοηθηθω. Μιλω για το θεμα μου με φιλους και γενικα τους κοντινους μου. Δεν μπορουν να βοηθησουν. Εχω παραδοθει σ ολο αυτο νομιζω..
Ειμαι σε καταθλιψη; Τι να κανω ;

Κάνεις και εμετους ?
Τι αισθάνεσαι πως είναι αυτό που σου λείπει από τη ζωή σου ?
Σκέψου από πότε ξεκίνησε αυτό ..Λες πριν από 20 χρόνια .
Κάτι συναιβη τότε και ξύπνησε την διαταραχή ..
Όμως αυτή δεν ήταν η αιτία ήταν η αφορμή ..
Οι δικοί σου ναι δεν μπορούν να βοηθήσουν και είναι λογικό .
Σκέφτεσαι λάθος στο θέμα ψυχίατρος ..Κατηγορηματικά όχι !!! Θα σε γεμίσει με φάρμακα και οι ΔΔ δεν θεραπεύονται έτσι .Αγωγή δίνεται μόνο σε ειδικές περιπτώσεις και όχι για τις ΔΔ
Ψυχοθεραπευτή χρειάζεσαι ..
Υπάρχουν ειδικά κέντρα που είναι δωρεάν και παρέχουν αυτό που χρειάζεται..
Δεν μπορώ δυστυχως να σου στείλω μνμ ούτε εσύ γιατί πρέπει να συμπληρώσεις 50 ποστς ..
Από το κείμενο σου καταλαβαίνω πολλά πράγματα ,ζητά λοιπόν τη βοήθεια ειδικού

Quote:

---

Originally Posted by Thesti

Καλημερα
Ειμαι νεα εδω. Εχω θεμα με το φαγητο εδω και 20+ χρονια..
Ολα συνδεονται με το φαγητο. Ολα εξαρτωνται απο το φαγητο. Η διαθεση μου οριζεται απο αυτο..
Μια ζωη ειμαι σε διαιτα..Τα κιλα μου απο λιγα εως φυσιολογικα. Η εικονα μου ομως αποδεκτη απο εμενα μονο στα λιγα..
Ειμαι 40 χρονων και ακομη δεν εχω καταφερει να με αποδεχτω..Δεν εχω καποια σχεση εδω και αρκετο καιρο..Πως θα με αποδεχτει καποιος οταν δεν μπορω εγω;;Οταν γνωριζω καποιον, κοβω το φαι. Και με το που θα δω κατι στον αλλο που θα μου ξινισει, τον κοβω αυτον. Και νιωθω μια ανακουφιση αντι για απογοητευση..γιατι επιτελους μπορω να φαω!
Ειναι τραγικο...Εδω και καιρο, και ουσα σε μια περιοδο καταθλιψης λογω απωλειας αγαπημενου προσωπου, το ριξα εξ ολοκληρου στο θεμα φαγητο. Ν ασχολουμαι μ αυτο για να μην σκεφτομαι τον πονο μου
Οποτε το θεμα οσο παει και χειροτερευει...
Νιωθω απαισια..Εχω απομονωθει αρκετα..Θα ηθελα να επισκεφτω ψυχιατρο αλλα τα χρηματα λειπουν..
Υπερφαγικα, καπακι διαιτα, προγραμματισμος διαιτας και τουμπαλιν.
Γεμιζω τη ζωη μου μ αυτον τον τροπο σκεψης;
Αναζητω ισορροπιες στο φαγητο οταν δεν μπορω να ρυθμισω αυτες της ζωης μου;
Ειμαι μπερδεμενη.
Δεν ξερω πως να βοηθηθω. Μιλω για το θεμα μου με φιλους και γενικα τους κοντινους μου. Δεν μπορουν να βοηθησουν. Εχω παραδοθει σ ολο αυτο νομιζω..
Ειμαι σε καταθλιψη; Τι να κανω ;

---

Thesti καλημερα,για το οικονομικο θεμα μπορεις να απευθυνθεις και σε κεντρα ψυχικης υγειας που εχουν ψυχολογους και ειναι δωρεαν...εγω που απο μικρη αντιμετωπισα διατροφικες διαταραχες,απευθυνθηκα εκει περα,και οταν εχασα τον μπαμπα μου παλι εκει και μ'εχει βοηθησει απιστευτα!!Τα παραπανω που εγραψες ηταν σαν να ακουγα τον εαυτο μου..
Βρες πραγματα που να σ'αρεσουν να κανεις .Και καλο θα ηταν να σταματησεις την οποιαδήποτε διαιτα,γιατι πολλες φορες αυτο το γιο-γιο ειναι αποτελεσμα και της διαιτας.Αυτο τον καιρο (ειδικα) αφιερωσε χρονο στο να βελτιωσεις τη σχεση σου με το φαγητο,να τρως καλα,υγιεινα και ετσι θα νιωθεις και καλυτερα,οχι ομως στερητικα,να απολαμβανεις το φαγητο και να αφιερωνεις χρονο στα γευματα σου (να τρως με ηρεμια) και σκεψου οτι για να γινει κατι συνηθεια θελει λιγες εβδομαδες ...ειδικα ενα τετοιο θεμα δεν κοβεται μαχαιρι...αφιερωσε χρονο σε διατροφη(πλουσια και υγιεινη) ασε την ζυγαρια στην ακρη,το επικριτικο κοιταγμα στον καθρευτη(επισης ασκησεις αναπνοες-γιογκα βοηθανε) ,να προσπαθεις καθημερινα να αποδεχτεις σημεια του σωματος σου που μπορει να μην σε ικανοποιουν τοσο,κανεις δεν εχει το τελειο σωμα ή το τελειο προσωπο και αυτο μας κανει μοναδικους!!Πραγματικα ,γεμισε την ημερα σου,με θετικοτητα,οι σκεψεις σου να ειναι θετικες οσο μπορεις...δεν ειναι ευκολο γιατι το μυαλο οταν συνηθιζει σε καποια κατασταση ακολουθει ενεργειες οι οποιες φερνουν τετοιες συμπεριφορες και σκεψεις.

Ξερω πως ειναι να νιωθεις μονη,απομονωμενη...οτι εσυ εχεις μεινει στασιμη ενω οι αλλοι προχωρανε,ολα αυτα τα εμπρος πισω και ο καιρος να περναει...ομως σκεψου οτι ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος,δεν ξερω ποσο καιρο εχει που εχεις χασει αυτο το αγαπημενο προσωπο σου,ομως επετρεψε στον εαυτο σου να πενθησει,ασε τα συναισθηματα σου ελευθερα(σ'αυτο θα σε βοηθησει ενας ειδικος σιγουρα) ο καθενας ειναι διαφορετικος και το αντιμετωπιζει διαφορετικα...και εγω παλια εκει ξεσπουσα,πλεον τα βγαζω,οσο μπορω ,τα λεω,τα επιτρεπω στον εαυτο μου.

Επισης ,οταν συμβαινει υπερφαγικο,μην πανικοβαλλεσαι,οσο μπορεις,η αποδοχη της καταστασης την αποδυναμωνει...Ετσι ,καποια στιγμη θα σταματησουν...χωρις καν το καταλαβεις...αυτο ομως αν στερεις απο τον οργανισμο σου, και εισαι επικριτικη συνεχεια,δεν θα συμβει,να σε φροντιζεις και θα σε βοηθησουν αν ψαξεις και βιντεακια αυτοβοηθειας-αποδοχης...
Εγω καθημερινα,πιεζα τον εαυτο μου να βγει εξω...η αλλαγη της χρονιας μ'εκανε να νιωσω πως περασε ο καιρος και ποσο αυστηρη παντα ημουν με τον εαυτο μου,ποσο χαλια ηταν η χρονια και πολλα αλλα!!Ετσι ,πραγματικα, απο την πρωτη μερα το 2018,δεν σταματησα να βγαινω εξω,να περπαταω για 1 ωρα περιπου με το σκυλακι μου,και αρχικα ,να τρωω καλα (διατροφη οχι διαιτα )Στην αρχη δεν ηταν οτι πιο ευκολο,αλλα μετα απο 3-4 εβδομαδες συνηθιζεις,γινεται συνηθεια..αυτο το εκανα για τρεις μηνες περιπου,υπηρξαν πολυ λιγες κακες μερες στα δαχτυλα μετρημενες..υστερα (επειδη πηρα βαρος απο την καταθλιψη και θυρεοειδη) αποφασισα λιγο να κοψω καποιες θερμιδες απο την ημερα μου κανοντας πλεον διατροφη-διαιτα ,ομως καθε αλλαγη και καθε αρχη ειναι δυσκολη,και θελει χρονο το μυαλο σου να συνηθησει,ειναι φυσιολογικο...αλλα νιωθω πολυ καλα,πολυ περηφανη για τον εαυτο μου που οντως το 2018 με προσεχω.Και οταν υπαρχουν,κακες σκεψεις ,η νιωθω περιεργα,δεν το αφηνω να με παρει απο κατω,βγαινω βολτα,επαναλαμβανω θετικα λογια απο μεσα μου,μου υπενθυμιζω τι θελω...και φανταζομαι τον εαυτο μου πως τον θελω...Αλλα αν συμβαινει κατι και δεν ειμαι καλα,το αφηνω,να κλαψω,να εκτονωθω...Αυτα πανω κατω,ελπιζω να μην σε κουρασα και να σε βοηθησε εστω και κατι απο αυτα που ειπα!!! Ελπιζω πραγματικα να βρεις τις ισορροπίες σου και να ηρεμησεις :)

Πολύ βοηθητικα όλα αυτά..και το πλέον βοηθητικό, το να ακούσεις απλά κάποιον άλλον να σ λέει πως έχει βιώσει το ίδιο κ το παλεύει κ πετυχαίνει. Αργά, με υπομονή, το κατανοώ..θα δοκιμάσω..τι άλλη επιλογή υπάρχει; Όσο κάποιοι κ, λιγοι κ καλοί,, ανθρώποιτάω κ στον εαυτό μου κ σ αυτους.. ευχαριστώ :)

σε καταλαβαινω απολυτα να ξερεις..μπορει να μην εχω κατι να σου πω για να σε βοηθησω αλλα βρισκομαι σε ακριβως ιδια κατασταση..και νιωθω το ιδιο ανημπορη και πελαγωμενη..