Νέο Μέλος:Τι μου συμβαίνει;

Καλησπέρα σας.Είμαι νέο μέλος στο φόρουμ σας και θα εκτιμούσα τις συμβουλές σας σε ορισμένα θέματα τα οποία νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ.Βιώνω ποικίλα ζητήματα,κοντά στα 3 χρόνια τώρα τα οποία και διστάζω να μοιραστώ με ανθρώπους στον περίγυρο μου χωρίς αυτό να αναιρεί το γεγονός των πολυάριθμων προσπαθειών μου.Θεωρώ πως η πηγή του προβλήματος ξεκινά σε αρκετά νεαρή ηλικία,όταν και μου δημιουργήθηκαν αρκετές εσωτερικές ανασφάλειες όσων αφορά την εικόνα μου.Απο νεαρή ηλικία αποτελούσα ένα παχουλο άτομο με αποτέλεσμα αυτό να μειώσει την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση μου.Δεν ήμουν αποδεκτή από τους συμμαθητές μου, γεγονός το οποίο αντιλαμβανόμουν και με πλήγωνε.Στο γυμνάσιο θα έλεγα πως ήμουν παιδί της ηλικίας μου.Ερωτεύτηκα με τεράστιο πάθος ένα άτομο,το οποίο δεν γνώρισα ποτέ αλλά βρισκόμασταν στο ίδιο σχολείο.Εφόσον όπως ήταν φυσικό να συμβεί εκείνο το άτομο συνέχισε τη ζωή του,έμεινα εγώ πίσω,με πληγές και κενά.Ετσι ακολούθησε ένα καλοκαίρι γεμάτο με λάθη στον τομέα των διαπροσωπικων μου σχέσεων,αναζητώντας στα πλέον ακατάλληλα άτομα να γεμίσουν τα κενά μου και να καθησυχάσουν τις ανασφάλειες μου, με λίγα λόγια ασχολούμουν με ανούσιες καταστάσεις.Και κάπου εδώ συνέβη κάτι το οποίο με..σημάδεψε.Γνωρισα ένα παλικάρι πολύ μεγαλύτερο από εμένα,το οποίο ως γνωστόν με έκανε να αισθάνομαι καλά, να αισθάνομαι όμορφη και αρεστή.Με πίεση και "πριξιμο" κατάφερε να με κάνει να τον φιλήσω-να σημειώσω πως αποτελούσε το πρώτο αγόρι όχι μόνο που φίλησα, αλλά και που είχα κάποιου είδους επικοινωνία ή πνευματική επαφή, ανταλλαγή απόψεων κλπ-.Καποια μέρα βρεθήκαμε στο σπίτι του.Μόνοι μας.Έγινε ότι έγινε υπό τεράστια βιασύνη,πίεση και εκμετάλλευση της στιγμής από τον ίδιο.Μετά από κάμποσες μέρες ξανά βρεθήκαμε στο σπίτι του, μου πρότεινε ξανά το ίδιο, αρνήθηκα, μου θύμωσε και έτσι έφυγα χωρίς να γνωρίζω πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπα από κοντά.Οχι πολύ καιρό αργότερα χωρίσαμε διαδικτυακά.Τον ερωτεύτηκα και δέθηκα συναισθηματικά μαζί του,εκείνος ποτέ.Χρήση μου έκανε, τόση όση εγώ του επέτρεψα, τόση που ήταν αρκετή για να δημιουργήσει θέματα σε εμένα.Για 2 χρόνια απείχα από τα πάντα.Περιοριστηκα σε κάποιες βασικές παρέες,η απόδοση μου στα μαθήματα έπεσε ραγδαία,μισούσα τον εαυτό μου μέρα με την μέρα πιο πολύ,ντρεπόμουν να κοιταχτώ στον καθρέπτη.Πως του το επέτρεψα να μου το κάνει αυτό;Γιατί έπεσα τόσο χαμηλά;Τι μου συμβαίνει; Πως έγινα έτσι,γιατί άλλαξα τόσο απότομα και βρέθηκα σε μια κατάσταση τόσο αρνητικά φορτισμένη;Ερωτήματα τα οποία δεν έχουν απαντηθεί μέχρι και σήμερα.Και αυτό ήταν μόνο η αρχή της σταδιακής απώλειας του εαυτού μου.Επίσης καθ'όλη τη διάρκεια αυτών των χρόνων βίωνα και συνεχίζω να βιώνω αισθήματα κενού, θυμού προς τον εαυτό μου,άγχους, για την ακρίβεια τεράστιου άγχους,από εκείνα του τύπου που νιώθεις ότι πνίγεσαι και δεν μπορείς να ανασανεις,ότι χάνεις το μυαλό σου και λοιπά.Και κάπως έτσι συνεχίζει το σκηνικό μέχρι σήμερα.Στο μυαλό μου,κανείς δεν με γουστάρει.Όλοι επιζητούν να πάρουν κάτι από εμένα, να με χρησιμοποιήσουν και ύστερα να με πετάξουν.Έτσι κρατώ αποστάσεις,δυσκολεύομαι να δημιουργήσω επικοινωνία με κάποιο άλλο άτομο σε φιλικό ή ερωτικό επίπεδο και πολλά άλλα που δεν είναι της παρούσης.Με συγχωρείτε για το τεράστιο κείμενο.Ποια είναι η άποψη σας για όλα αυτά.Αν και δεν έχω πει ούτε τα μισά,θα ήθελα να ακούσω κάποια γνώμη,που ίσως θα αποτελούσε τροφή για τη σκέψη μου Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

Καλημέρα!
Λοιπόν, το μόνο που αναφέρεις για τον εαυτό σου είναι ότι είσαι ένα παχουλό άτομο και ότι δεν ήσουν αποδεκτή από τους συμμαθητές σου. Κάτι άλλο δεν έχεις να πεις για τον εαυτό σου; Καθορίζεσαι απλά από τα περιττά κιλά σου θεωρείς; Δεν έχεις ξέρω κι εγώ, ωραία μάτια, πυκνά μαλλιά, ταλέντο στην μουσική, γνώσεις ξένων γλωσσών, μεγάλη αντίληψη και ενσυναίσθηση, δεν είσαι γενναιόδωρη ή ειλικρινής; Τυχαία παραδείγματα δίνω, ένας άνθρωπος έχει χιλιάδες χαρακτηριστικά, εσύ γιατί στέκεσαι απλά μόνο στο ένα και το αφήνεις να σου ρίχνει την αυτοπεποίθηση; Λες ότι οι συμμαθητές σου καταλάβαινες ότι σε απορρίπταν; Σου το είπαν ποτέ; Σε κοροϊδέψανε; Ήταν όλοι μα όλοι έτσι; Εσύ τι έκανες για να βρεις παρέες ή για να τους αλλάξεις γνώμη; Ερωτεύτηκες κάποιον εξ αποστάσεως και ποτέ δεν το έμαθε αν κατάλαβα καλά. Τι εννοείς συνέχισε την ζωή του κι εσύ έμεινες πίσω; Τι κενά και πληγές σου άφησε κάτι που υπήρξε απλά στο κεφάλι σου; Ως εδώ μου φαίνεται ότι έχεις αφήσει τον εαυτό σου να μιζεριάζει από μόνος του χωρίς να κάνεις κάτι για να τον βοηθήσεις. Βρίσκεται ένας μεγαλύτερος, σου την πέφτει, σε κάνει να αισθάνεσαι καλά, καταλαβαίνεις ότι σε θέλει μόνο για σεξ, πληγώνεσαι. Λογικό. Από εκεί και πέρα όμως γιατί κατηγορείς εσένα αποκλειστικά και όχι αυτόν; Αυτός φέρθηκε σκάρτα, όχι εσύ. Γιατί τόσο καιρό μετά αφήνεσαι να σε επηρεάσει τόσο; Τι πάει να πει ντρέπεσαι να κοιταχθείς στον καθρέφτη; Αν δεν αγαπάς και δεν σέβεσαι εσύ τον εαυτό σου, πως περιμένεις να τον αγαπούν και να τον σέβονται οι άλλοι; Πρέπει να αλλάξεις τρόπο σκέψης άμεσα!
Επικεντρώσου στα θετικά σου σημεία. Κανείς δεν είναι μαύρο ή άσπρο, όλοι έχουν καλά και κακά στοιχεία και στην εμφάνιση και στον χαρακτήρα τους. Αν έχεις τόσο μεγάλο θέμα με το βάρος σου και σε επηρεάζει τόσο πολύ στην ψυχολογία, τι έχεις κάνει για αυτό; Πήγαινε σε διατροφολόγο και άρχισε δίαιτα και βάλε την άθληση στην ζωή σου. Δούλεψε τους τρόπους και τον χαρακτήρα σου. Ιδίως στις νεαρές ηλικίες είναι λογικό ο άλλος να περιμένει κάποια διαδραστικότητα στις παρέες. Αν είσαι ντροπαλή και δεν ανοίγεις το στόμα σου να εκφράσεις μια γνώμη υπό τον φόβο ότι δεν θα είναι αρεστή, ή αν αντίθετα είσαι απόλυτη και δεν μπορείς καν να στοιχειοθετήσεις τις απόψεις σου ή αν αποφεύγεις συζητήσεις που σε ενοχλούν, είναι λογικό οι άλλοι είτε να σε αποφεύγουν είτε να σε θεωρούν βαρετή παρέα. Αν δεν κάνεις ποτέ εσύ την πρώτη κίνηση να ανοίξεις μία συζήτηση, πως θα γνωρίσεις κόσμο, νέους φίλους, γκόμενους μελλοντικά;
Λες έχεις κάποιες βασικές παρέες. Φίλους, φίλες να εμπιστεύεσαι έχεις; Είναι σημαντικό να μπορείς να τα συζητάς όλα αυτά με ανθρώπους που εμπιστεύεσαι. Οι παρέες σου θεωρείς ότι θέλουν να πάρουν κάτι από εσένα, να σε χρησιμοποιήσουν και να σε πετάξουν; Αν όχι, τότε γιατί σε κάνουν παρέα; Μήπως επειδή κάτι θετικό βλέπουν σε εσένα που εσύ δεν το βλέπεις;

Καταρχήν σε ευχαριστώ πολύ που μου εκφράζεις την άποψη σου.Όλα όσα μου λες μου φαίνονται ορθολογικά, χωρίς όμως να αντιπροσωπεύουν σε πολλά σημεία την πραγματικότητα διότι εγώ η ίδια δεν εξήγησα επαρκώς την κατάσταση.Στο μήνυμα μου παραπάνω,μίλησα για μια ανασφάλεια που ήταν τα κιλά μου και η εμφάνιση μου το οποίο θέμα πλέον έχει εξαλειφθεί.Πλέον αισθάνομαι πολύ καλά με την εξωτερική μου εμφάνιση.Αναγνωρίζω πολλά από τα προτερήματά μου,το ίδιο και οι φίλοι μου,όπως πολύ σωστά προανέφερες και δεν ξέρω ίσως να μην έγινα πολύ σαφής, αλλά σε καμία περίπτωση δεν με θεωρώ άτομο μη ικανό να δημιουργήσω σχέσεις φιλικές ή ερωτικές.Απλώς για κάποιο λόγο,εξαιτίας δικών μου λανθασμένων επιλογών στο παρελθόν,υψώνω τείχη και δεν επιτρέπω την περαιτέρω επικοινωνία με άτομα "άγνωστα" ας το πούμε "όχι τόσο οικεία" σε εμένα με αποτέλεσμα να κάνω την διαδικασία αλληλεπίδρασης με άλλα άτομα αρκετά πιο δύσκολη από ότι ήδη είναι.Προτιμώ εδώ και χρόνια να βρίσκομαι σε ένα comfort zone όπως λέγεται,το οποίο αποτελείται από 5-6 κοπέλες τις οποίες θεωρώ ενδιαφέροντα άτομα και είμαι συναισθηματικά συνδεδεμένη μαζί τους,όμως μένω εκεί.Όσων αφορά τα θέματα που έχω και τα ζητήματα που με απασχολούν,δεν τολμώ να μιλήσω.Και εδώ θα ήθελα να σημειώσω πως δεν θεωρώ τη συμπεριφορά μου φυσιολογική.Δεν θεωρώ τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι απολύτως λογικό.Έχω κολλήματα τα οποία για αυτό το λόγο βρίσκομαι κιόλας εδώ,εκμεταλλευόμενη την ανωνυμία,ίσως θα μπορούσα να αντλησω χρήσιμες συμβουλές από άτομα τα οποία μπορεί να έχουν κάτι να μου πουν.Εκτός αυτού τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν να πάω και σε ειδικό.Δεν είμαι σίγουρη ακόμα,κυρίως το αναβάλω και πειθώ τον εαυτό μου πως θα τα καταφέρω μόνη μου.Η αλήθεια είναι πως αναγνωρίζω ότι η κατάσταση μέσα στο μυαλό μου είναι πιεστική,γεμάτη άγχος και ενοχές.Αναγνωρίζω τη λανθασμένη αυτή αντίληψη,δεν βρίσκομαι εδώ περιμένοντας κάποιος να μου πει "Ξέρεις κάτι,έχεις δίκιο.". Αναζητώ τρόπους επίλυσης της κατάστασης που με ταλαιπωρεί χρόνια τώρα,μιας κατάστασης η οποία θεωρώ πως είναι βαθιά ριζωμένη,ειδάλλως την είχα επιλύσει και η ίδια μόνη μου.

Οταν γνωριζεισ αγνωστα ατομα αναγκαστηκα εκτιθεσαι ολεσ οι ανασφαλειεσ χτυπαν κοκκινο γτ φοβασαι την απποριψη

Το δευτερο μυνημα σου επρεπε να ειναι το πρωτο

Εσυ εχεισ μαθει οτι τα λεμε ολα πρεπει να καταλαβεισ οτι στουσ αγνωστουσ λεμε μπαρουφεσ τα παρουσιαζουμαι η τελεια η χαλια με αρκετη σαλτσα

Για τα κιλα κανε γυμναστικη χοντρη δεν μασ πειραζει να καθεσαι ολη μερα πειραζει

Ισχύει αυτό.

Δεν έχω πλέον τέτοιο πρόβλημα.

Quote:

---

Originally Posted by loveisallweneed

Καλησπέρα σας.Είμαι νέο μέλος στο φόρουμ σας και θα εκτιμούσα τις συμβουλές σας σε ορισμένα θέματα τα οποία νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ.Βιώνω ποικίλα ζητήματα,κοντά στα 3 χρόνια τώρα τα οποία και διστάζω να μοιραστώ με ανθρώπους στον περίγυρο μου χωρίς αυτό να αναιρεί το γεγονός των πολυάριθμων προσπαθειών μου.Θεωρώ πως η πηγή του προβλήματος ξεκινά σε αρκετά νεαρή ηλικία,όταν και μου δημιουργήθηκαν αρκετές εσωτερικές ανασφάλειες όσων αφορά την εικόνα μου.Απο νεαρή ηλικία αποτελούσα ένα παχουλο άτομο με αποτέλεσμα αυτό να μειώσει την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση μου.Δεν ήμουν αποδεκτή από τους συμμαθητές μου, γεγονός το οποίο αντιλαμβανόμουν και με πλήγωνε.Στο γυμνάσιο θα έλεγα πως ήμουν παιδί της ηλικίας μου.Ερωτεύτηκα με τεράστιο πάθος ένα άτομο,το οποίο δεν γνώρισα ποτέ αλλά βρισκόμασταν στο ίδιο σχολείο.Εφόσον όπως ήταν φυσικό να συμβεί εκείνο το άτομο συνέχισε τη ζωή του,έμεινα εγώ πίσω,με πληγές και κενά.Ετσι ακολούθησε ένα καλοκαίρι γεμάτο με λάθη στον τομέα των διαπροσωπικων μου σχέσεων,αναζητώντας στα πλέον ακατάλληλα άτομα να γεμίσουν τα κενά μου και να καθησυχάσουν τις ανασφάλειες μου, με λίγα λόγια ασχολούμουν με ανούσιες καταστάσεις.Και κάπου εδώ συνέβη κάτι το οποίο με..σημάδεψε.Γνωρισα ένα παλικάρι πολύ μεγαλύτερο από εμένα,το οποίο ως γνωστόν με έκανε να αισθάνομαι καλά, να αισθάνομαι όμορφη και αρεστή.Με πίεση και "πριξιμο" κατάφερε να με κάνει να τον φιλήσω-να σημειώσω πως αποτελούσε το πρώτο αγόρι όχι μόνο που φίλησα, αλλά και που είχα κάποιου είδους επικοινωνία ή πνευματική επαφή, ανταλλαγή απόψεων κλπ-.Καποια μέρα βρεθήκαμε στο σπίτι του.Μόνοι μας.Έγινε ότι έγινε υπό τεράστια βιασύνη,πίεση και εκμετάλλευση της στιγμής από τον ίδιο.Μετά από κάμποσες μέρες ξανά βρεθήκαμε στο σπίτι του, μου πρότεινε ξανά το ίδιο, αρνήθηκα, μου θύμωσε και έτσι έφυγα χωρίς να γνωρίζω πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπα από κοντά.Οχι πολύ καιρό αργότερα χωρίσαμε διαδικτυακά.Τον ερωτεύτηκα και δέθηκα συναισθηματικά μαζί του,εκείνος ποτέ.Χρήση μου έκανε, τόση όση εγώ του επέτρεψα, τόση που ήταν αρκετή για να δημιουργήσει θέματα σε εμένα.Για 2 χρόνια απείχα από τα πάντα.Περιοριστηκα σε κάποιες βασικές παρέες,η απόδοση μου στα μαθήματα έπεσε ραγδαία,μισούσα τον εαυτό μου μέρα με την μέρα πιο πολύ,ντρεπόμουν να κοιταχτώ στον καθρέπτη.Πως του το επέτρεψα να μου το κάνει αυτό;Γιατί έπεσα τόσο χαμηλά;Τι μου συμβαίνει; Πως έγινα έτσι,γιατί άλλαξα τόσο απότομα και βρέθηκα σε μια κατάσταση τόσο αρνητικά φορτισμένη;Ερωτήματα τα οποία δεν έχουν απαντηθεί μέχρι και σήμερα.Και αυτό ήταν μόνο η αρχή της σταδιακής απώλειας του εαυτού μου.Επίσης καθ'όλη τη διάρκεια αυτών των χρόνων βίωνα και συνεχίζω να βιώνω αισθήματα κενού, θυμού προς τον εαυτό μου,άγχους, για την ακρίβεια τεράστιου άγχους,από εκείνα του τύπου που νιώθεις ότι πνίγεσαι και δεν μπορείς να ανασανεις,ότι χάνεις το μυαλό σου και λοιπά.Και κάπως έτσι συνεχίζει το σκηνικό μέχρι σήμερα.Στο μυαλό μου,κανείς δεν με γουστάρει.Όλοι επιζητούν να πάρουν κάτι από εμένα, να με χρησιμοποιήσουν και ύστερα να με πετάξουν.Έτσι κρατώ αποστάσεις,δυσκολεύομαι να δημιουργήσω επικοινωνία με κάποιο άλλο άτομο σε φιλικό ή ερωτικό επίπεδο και πολλά άλλα που δεν είναι της παρούσης.Με συγχωρείτε για το τεράστιο κείμενο.Ποια είναι η άποψη σας για όλα αυτά.Αν και δεν έχω πει ούτε τα μισά,θα ήθελα να ακούσω κάποια γνώμη,που ίσως θα αποτελούσε τροφή για τη σκέψη μου Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

---

Σε καταλαβαίνω απόλυτα.. Και ξέρεις τι; Μπορεί να αδυνατίσεις, να αλλάξεις ακόμα και φύλο(!), όμως μερικά πράγματα δεν αλλάζουν. Η προσωπικότητα σου, το "είναι" σου. Για αυτά, οφείλεις να είσαι περήφανη. Μιλάω σκληρά και περίεργα, όμως σε καταλαβαίνω απολύτως. Γνωρίζω για ποιο πράγμα μιλάς. Αν ήθελες, θα μπορούσες να μου στείλεις ένα προσωπικό μήνυμα, γιατί όπως μαθαίνουμε και στα μαθηματικά/οικονομία, όταν απομονώσουμε ένα μεγάλο πρόβλημα σε μικρότερα, θα το λύσουμε καλύτερα ;)

Quote:

---

Originally Posted by loveisallweneed

Καταρχήν σε ευχαριστώ πολύ που μου εκφράζεις την άποψη σου.Όλα όσα μου λες μου φαίνονται ορθολογικά, χωρίς όμως να αντιπροσωπεύουν σε πολλά σημεία την πραγματικότητα διότι εγώ η ίδια δεν εξήγησα επαρκώς την κατάσταση.Στο μήνυμα μου παραπάνω,μίλησα για μια ανασφάλεια που ήταν τα κιλά μου και η εμφάνιση μου το οποίο θέμα πλέον έχει εξαλειφθεί.Πλέον αισθάνομαι πολύ καλά με την εξωτερική μου εμφάνιση.Αναγνωρίζω πολλά από τα προτερήματά μου,το ίδιο και οι φίλοι μου,όπως πολύ σωστά προανέφερες και δεν ξέρω ίσως να μην έγινα πολύ σαφής, αλλά σε καμία περίπτωση δεν με θεωρώ άτομο μη ικανό να δημιουργήσω σχέσεις φιλικές ή ερωτικές.Απλώς για κάποιο λόγο,εξαιτίας δικών μου λανθασμένων επιλογών στο παρελθόν,υψώνω τείχη και δεν επιτρέπω την περαιτέρω επικοινωνία με άτομα "άγνωστα" ας το πούμε "όχι τόσο οικεία" σε εμένα με αποτέλεσμα να κάνω την διαδικασία αλληλεπίδρασης με άλλα άτομα αρκετά πιο δύσκολη από ότι ήδη είναι.Προτιμώ εδώ και χρόνια να βρίσκομαι σε ένα comfort zone όπως λέγεται,το οποίο αποτελείται από 5-6 κοπέλες τις οποίες θεωρώ ενδιαφέροντα άτομα και είμαι συναισθηματικά συνδεδεμένη μαζί τους,όμως μένω εκεί.Όσων αφορά τα θέματα που έχω και τα ζητήματα που με απασχολούν,δεν τολμώ να μιλήσω.Και εδώ θα ήθελα να σημειώσω πως δεν θεωρώ τη συμπεριφορά μου φυσιολογική.Δεν θεωρώ τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι απολύτως λογικό.Έχω κολλήματα τα οποία για αυτό το λόγο βρίσκομαι κιόλας εδώ,εκμεταλλευόμενη την ανωνυμία,ίσως θα μπορούσα να αντλησω χρήσιμες συμβουλές από άτομα τα οποία μπορεί να έχουν κάτι να μου πουν.Εκτός αυτού τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν να πάω και σε ειδικό.Δεν είμαι σίγουρη ακόμα,κυρίως το αναβάλω και πειθώ τον εαυτό μου πως θα τα καταφέρω μόνη μου.Η αλήθεια είναι πως αναγνωρίζω ότι η κατάσταση μέσα στο μυαλό μου είναι πιεστική,γεμάτη άγχος και ενοχές.Αναγνωρίζω τη λανθασμένη αυτή αντίληψη,δεν βρίσκομαι εδώ περιμένοντας κάποιος να μου πει "Ξέρεις κάτι,έχεις δίκιο.". Αναζητώ τρόπους επίλυσης της κατάστασης που με ταλαιπωρεί χρόνια τώρα,μιας κατάστασης η οποία θεωρώ πως είναι βαθιά ριζωμένη,ειδάλλως την είχα επιλύσει και η ίδια μόνη μου.

---

Με γρίφους μιλάς γέροντα lol

Αν δεν γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένη δεν ξέρω τι θα μπορούσαμε να σου πούμε... Έχεις σκεφτείς πάντως μήπως το μεγεθύνεις λιγάκι στο μυαλό σου όλο αυτό; Βέβαια πάλι, αν έχεις τόσο έντονα ψυχοσωματικά όπως περιγράφεις και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν είναι κακό να ζητήσεις την βοήθεια ειδικού...