Ο αδερφός μου παράτησε το σχολείο από το άγχος του!

Καλησπέρα σας, ο αδερφός μου από πέρυσι (Β γυμνασίου) απέκτησε -μάλλον- κοινωνική φοβία/άγχος. Όντας αδύναμος μαθητής αγχωνόταν υπερβολικά όταν του έλεγαν να πει μάθημα και το γεγονός που πιστεύω χειροτέρεψε την κατάσταση ήταν ότι έμεινε μετεξεταστέος στην πρώτη. Παρά το γεγονός ότι πέρασε την τάξη, στην δευτέρα πολλοί καθηγητές του έλεγαν πως θα τον αφήσουν "για να μάθει". Έτσι κάθε πρωί σηκωνόταν με εμετούς και πήγαινε στο σχολείο με τα χίλια ζόρια, μέχρι που μια μέρα ενώ ήταν στην τάξη κάποιοι συμμαθητές του παρατήρησαν ότι του ερχόταν αναγούλα και γέλασαν. Αυτό ευτυχώς έγινε προς το τέλος της χρονιάς οπότε είχε αρκετές απουσίες και δεν κινδύνευε. Πέρασε την τάξη μετά βασάνων και δακρύων και φέτος πιστεύαμε ότι θα το είχε ξεπεράσει. Δυστυχώς όχι. Ξεκίνησε στην αρχή να κάνει κάποιες απουσίες, μετά για ένα διάστημα πήγαινε κι από τα Χριστούγεννα και μετά σταμάτησε εντελώς. Άρχισε να τον παρακολουθεί μια απαράδεκτη κατά την γνώμη μου ψυχίατρος και στη συνέχεια εδώ και περίπου ενάμιση μήνα άλλαξε και πήγε σε μια ψυχολόγο ειδικευμένη σε θέματα άγχους. Εκείνη είπε ότι έχει κατάθλιψη γιατί έχει χάσει την ταυτότητά του ως μαθητής και ότι η αυτοεκτίμησή του είναι στο μηδέν. Πλέον δε βγαίνει από το σπίτι σχεδόν καθόλου και η μόνη του ασχολία είναι τα ηλεκτρονικά. Μέσω αυτών επικοινωνεί και με τους συμμαθητές του αφού παίζουν μαζί, τότε φέρεται φυσιολογικά αφού γελάει και μιλάει όλη την ώρα. Ωστόσο, όταν τους συναντήσει από κοντά αγχώνεται μάλλον μην τον κρίνουν που δεν πηγαίνει σχολείο, νιώθει μειονεκτικά και του έρχεται αναγούλα. Γενικά ο αδερφός μου ήταν αυτό που λέμε ο χαβαλές της τάξης και είχε αρκετούς φίλους οπότε τώρα που έχει χαλάσει η εικόνα του αισθάνεται κατώτερος. Οι γονείς μου έχουν τρέξει όσο δε πάει προκειμένου να περάσει την τάξη με την βοήθεια του Υπουργείου Παιδείας και ίσως του δωθεί η ευκαιρία να επιστρέψει στο σχολείο και να κάνει μόνος του μάθημα σε τάξη. Ο ίδιος λέει πως θέλει να πάει γιατί έχει βαρεθεί στο σπίτι, αλλά όταν του είπαμε ότι μάλλον έχει εγκριθεί το αίτημα τον έπιασε πανικός. Ανησυχώ πάρα πολύ για εκεινόν, φοβάμαι ότι δε θα μπορέσει να ανταπεξέλθει και θα το κυνηγάει αυτό το πρόβλημα μια ζωή. Διαβάζω στο φόρουμ ότι πολλοί από εσάς δεν το έχετε ξεπεράσει ούτε και με φάρμακα ακόμα και απελπίζομαι. Η ψυχολόγος είναι πολύ καλή αλλά και πάλι δε βλέπω να τον έχει βοηθήσει ιδιαίτερα μέχρι στιγμής. Χρειάζομαι λίγη ελπίδα, μια επιβεβαίωση ότι θα πάνε όλα καλά, γιατί αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση θα πέσω κι εγώ σε κατάθλιψη...

Το πρόβλημα είναι η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας.
Ανάλογα με το τι εικόνα έχουμε πληγωνόμαστε σε λόγια τρίτων και σε καταστάσεις που μας κάνουν να την χάσουμε.
Στην ουσία είναι μια αυταπάτη αλλά δεν έχω απαντήσεις στο πως να το αποφύγουμε γιατί έτσι λειτουργούμε όλοι σχεδόν.

Ο αδερφός σου έχτισε μια εικόνα για τον εαυτό του μέσα από τον χαβαλέ που έκανε με τους άλλους. Αλλοι χτίζουν την εικόνα του καλού παιδιού. Άλλοι του παιδιού που λέει εξυπνάδες και λαμβάνουν αυτοπεποίθηση όταν σου τη λένε.
Είναι πως τροφοδοτεί ο καθένας το εγώ του.
Στην ίδια κατάσταση θα μπορούσε να είναι κ κάποιος ο οποίος όντας καλός μαθητής θα κινδύνευε να πάρει κακό βαθμό ή να αποτύχει στις εξετάσεις.

Νομίζω λύση είναι να μάθει να είναι υπεύθυνος και να διοχετεύει την ενέργεια του σε πιο παραγωγικά πράγματα ώστε να λαμβάνει αυτοπεποίθηση που θα έχει πιο στέρεα θεμέλια. Να μαθαίνει από τα λάθη του και να αποδέχεται την ευθύνη και να αλλάζει μέσα από αυτό.
Ο χαβαλές κάποτε τελειώνει. Οι ευθύνες ποτέ.

Quote:

---

Originally Posted by serios

Νομίζω λύση είναι να μάθει να είναι υπεύθυνος και να διοχετεύει την ενέργεια του σε πιο παραγωγικά πράγματα ώστε να λαμβάνει αυτοπεποίθηση που θα έχει πιο στέρεα θεμέλια. Να μαθαίνει από τα λάθη του και να αποδέχεται την ευθύνη και να αλλάζει μέσα από αυτό.
Ο χαβαλές κάποτε τελειώνει. Οι ευθύνες ποτέ.

---

και πώς γίνεται αυτό;

ταρακουνόντας τον από το συννεφάκι που έχει στρογγυλοκαθίσει.

κοιτα καταλαβαίνω πώς το λες αλλά μη ξεχνάς πως αναφερόμαστε σε έναν έφηβο που καλά καλά δε ξέρει τι να περιμένει από τη ζωή του και που ακόμα φέρεται σαν παιδί. Αυτό που προτείνεις απαιτεί αρκετά ώριμη σκέψη που ούτε ενήλικες καλά καλά δεν έχουν. Κι εγώ μέχρι πριν λίγους μήνες πίστευα ότι έχει βολευτεί στο "συννεφάκι" του αλλά πλέον η κατάστασή του έχει χειροτερέψει υπερβολικά οπότε θεωρώ υπεραπλουστευμένο αυτό που λες.

Nαι το έθεσα απλουστευμένα σε ένα ζήτημα που είναι πιο σύνθετο.
Αυτή την στιγμή ο αδερφός σου λειτουργεί αποφευκτικά λόγω του άγχους του και αναβλητικά.
Χρειάζεται να δει πιο ρεαλιστικά τα πράγματα και δεν είναι κάτι πιο ρεαλιστικό από το να μάθει πως έχει και προσωπική ευθύνη για αυτή την κατάσταση κ στο σημείο που έχει φτάσει.
Το να τρέχει σε ψυχολόγους να του χαϊδεύουν τα αυτιά κ να του τρων τα χρήματα δεν νομίζω να βγάλει πουθενά.
Ή λαμβάνει δράση και αναλαμβάνει ευθύνες ή παραμένει στον κόσμο του ολη του την ζωή.
Αυτά νομίζω ισχύουν για όλους μας. Δεν λέω ότι προσωπικά είχα την ωριμότητα στα 13-16 να ξέρω τι θέλω να κάνω στην ζωή μου. Ακόμα κ τώρα μπερδεμένος είμαι. Αυτό που είναι λάθος σ'αυτή την υπόθεση είναι ότι δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της στάσης του κ των συνεπειών της.

Quote:

---

Originally Posted by serios

Nαι το έθεσα απλουστευμένα σε ένα ζήτημα που είναι πιο σύνθετο.
Αυτή την στιγμή ο αδερφός σου λειτουργεί αποφευκτικά λόγω του άγχους του και αναβλητικά.
Χρειάζεται να δει πιο ρεαλιστικά τα πράγματα και δεν είναι κάτι πιο ρεαλιστικό από το να μάθει πως έχει και προσωπική ευθύνη για αυτή την κατάσταση κ στο σημείο που έχει φτάσει.
Το να τρέχει σε ψυχολόγους να του χαϊδεύουν τα αυτιά κ να του τρων τα χρήματα δεν νομίζω να βγάλει πουθενά.
.

---

το να προτεινεις σε καποιον με αγχωδη διαταραχη να δει "πιο ρεαλιστικα τα πραγματα" ειναι σαν να προτεινεις σε καποιο μωρο να σου διαβασει! Το προβλημα με το αγχος ειναι οτι τα ατομα που υποφερουν απο αυτο δε μπορουν να δουν ρεαλιστικα τις καταστασεις. Κατι τετοιο κανει τους ψυχολογους πιο απαραιτητους απο ποτε. Εγω πιστευω οτι εχει δει τα αποτελεσματα της αδιαφοριας του για τις υποχρεωσεις του, οχι ρεαλιστικα οπως προτεινεις αλλα μαλλον απαισιοδοξα και γι'αυτο εχει φτασει σε αυτο το τελμα. Μη ξεχνας οτι εχει και αρκετα χαμηλη αυτοεκτιμηση που κανει ακομα χειροτερα τα πραγματα. Δε θεωρει οτι μπορει να τα καταφερει γιατι εχει μεινει πισω κι ετσι εχει παραιτηθει. Εγω αυτο που θελω να μαθω ειναι αν αυτη η κατασταση ειναι αναστρεψιμη

Καλησπέρα! Υπάρχουν μαθησιακές δυσκολίες και έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση ή απλώς δεν θέλει να διαβάζει; Θέλω να πω, δυσκολεύεται να κατανοήσει τα μαθήματα που διαβάζει και απογοητεύεται και δεν πάει σχολείο;
Από πού νομίζεις οτι προέρχεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση;
Από οικογενειακό περιβάλλον πώς πάτε; Μήπως οι γονείς είναι πολύ επικριτικοί, κάνουν συγκρίσεις ή όταν κάνει κάτι λάθος τον μειώνουν (π.χ. του λένε : δεν κάνεις για τίποτα, πάλι τα έκανες μαντάρα, δεν ξέρεις εσύ, είσαι ανίδεος, είσαι άχρηστος κλπ)

Έχετε κοιτάξει αν έχει το παιδί μαθησιακές δυσκολίες

Εστάλη από MotoG3 στο E-Psychology.gr Mobile App

Έχετε σκεφτεί μήπως έχει γίνει κάποιο άλλο σκηνικό και σας το κρύβει; Γιατί οι καθηγητές είπαν ότι θα τον αφήσουν "για να μάθει"; Είναι διασταυρωμένο αυτό; Έκανε φασαρίες μέσα στην τάξη; Ήταν ατίθασος; Το έχετε συζητήσει με το σχολείο; Τώρα πως του φέρονται;
Από ψυχή της παρέας και χαβαλές ξαφνικά αισθάνθηκε άσχημα λόγω μαθημάτων και σχολείου; Συνήθως οι χαβαλέδες το έχουν και σαν παράσημο αν έχουν κόντρα με τους καθηγητές και δεν τους ενοχλεί αν τα πάνε σκ*τα στα μαθήματα. Λίγο περίεργα μου φαίνονται αυτά που λες. Μήπως έγινε κάτι πιο χοντρό είτε με τα άλλα παιδιά είτε μα κάποιον καθηγητή και δεν σας το λέει;

δεν υπαρχει χαβαλες μαθητης, ειναι εντελως λαθος αυτο, χαβαλες ειναι στη πραγματικοτητα μια αμυνα γιατι νοιωθουν ασχημα που δεν τα καταφερνουν στο σχολειο, συνηθως ειναι η ατομα με μαθησιακες δυσκολιες, δυσλεξια π.χ. η απλα μειωμενες λεκτικες ικανοτητες, το να πουλαει τρελα και να κανει χαβαλε ειναι το πρωτο σταδιο αμυνας του μαθητη στη δυσκολια του να ανταπεξερθει στο σχολειο, μετα μπωρει φυσικα να μην θελει το σχολειο και αλλα τετοια.....
εγω ειμουν δυσλεκτικος μαθητης πριν 25 χρονια τωρα ειμαι 39 που κανεις δεν νοιαζοταν για τη δυσλεξια, και περασα απο χιλια βασανα μεσα στο σχολικο περιβαλλον... γενικος μπωρει απο τη μια πλευρα να με πεις χαβαλε μαθητη, αλλα ξερω πολυ καλα οτι ηταν απλα μια αμυνα στης δυσκολιες που τραβουσα. εχω ριξει παμπολες φορες βρισιμο σε καθηγητες μου γιατι με κοροειδευαν και με χλεβαζαν για την αδυναμια μου να γραψω αντι να με παρουν απο κοντα και να πουν στους γονεις μου οτι εχω δυσλεξια..... γενικος τους καθηγητες τους σιχαινομαι.

το ποιο δυσκολο πραγμα για μενα ηταν να βγαινω στο πινακα. στο λυκειο τους το ειχα ξεκοψει των καθηγητον μου οτι πινακα δεν βγαινω..... φυσικα δεν εβγαινα γιατι με κοροειδευαν που γραφω τα γραματα αναποδα και μπερδευω γραμματα λογω δυσλεξιας. εχω σκιλοβρυση ολη την αιθουσα και το καθηγητη μαζει πολλες φορες, γιατι εβαζαν τα γελια ετσι οπως γραφω.... γενικος η καταληξη μου ηταν να παθω καταθλιψη 20 χρονων και στα 34 μου να παθω ψυχωση ηταν μαθηματικος βεβαιη. φυσικα για ολλα αυτα φταιει το κρατος με τους καθηγητες της πλακας που μας καναν μαθημα, εγω μεγαλωσα απλα λαθος και με μαθηματικη ακριβεια αποκτησα τα προβληματα που εχω..... το σχολειο για μενα ηταν μια ψυχοτραυματικη εμπειρια.....
πιστοποιησα τη δυσλεξια μου 25 χρονων και πηγα και τελειωσα το μικρο πανεπηστημειο που ειχα περασει με της πανελαδικες...... εμαθα απο τη τηλεωραση οτι ειμαι δυσλεκτικος απο μια εκπομπη που παιζοταν παλια το συν και πλην στην ερτ1, αμα θυμαται κανεις........ γενικος αν ειχα σοβαρους καθηγητες και οχι τους γελοιους θα ταν αλλη η εξελιξη μου, θα ειχα μπει σε μια σχολη απο της πρωτες μου επιλογες και τωρα δεν θα ειμουν ανεργος και με ψυχωση....... γενικος η βαθμολογια μου θα ηταν 30% με 40% ποιο υψιλη με της προφορικες εξετασης, περασα με 12 μεσο ωρο σε μια μικρη σχολη και αν ειχα εξετασθη προφορικα θα ειχα γυρω στο 16 και θα γινομουν ηλεκτρονικος μαχανικος η σχολη που ηθελα και ολλα θα κιλουσαν διαφορετικα........ οι γονεις μου το μονο που μου λενε ειναι οτι δεν ηξεραν και δεν τους ενημερωσε κανεις.. με τους γονεις μου ειμουν πολλα χρονια αγρια τσακωσμενος γιατι δεν με στηριξαν ποτε και παντα επαιρναν το μερος των καθηγητων μου και ποτε το δικο μου... και τελικα αποδειχθηκε οτι εγω ειχα δικαιο και οτι ολλοι τους ηταν @#$%^....
τωρα ειμαι ανεργος περιβαντολογος, με ψυχωσικη συνδρομη και μαλλον δεν θα γινω ποτε καλα..........

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Καλησπέρα! Υπάρχουν μαθησιακές δυσκολίες και έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση ή απλώς δεν θέλει να διαβάζει; Θέλω να πω, δυσκολεύεται να κατανοήσει τα μαθήματα που διαβάζει και απογοητεύεται και δεν πάει σχολείο;
Από πού νομίζεις οτι προέρχεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση;
Από οικογενειακό περιβάλλον πώς πάτε; Μήπως οι γονείς είναι πολύ επικριτικοί, κάνουν συγκρίσεις ή όταν κάνει κάτι λάθος τον μειώνουν (π.χ. του λένε : δεν κάνεις για τίποτα, πάλι τα έκανες μαντάρα, δεν ξέρεις εσύ, είσαι ανίδεος, είσαι άχρηστος κλπ)

---

Μαθησιακες δυσκολιες δεν υπαρχουν το εχουμε διασταυρωσει. Ωστοσο, μας ειπαν οτι εχει οριακη νοημοσυνη. Δεν εχει ομως καποια καθυστερηση, ειναι στα ορια του φυσιολογικου. Τωρα οσον αφορα τους γονεις μας υπαρχουν μεγαλες συγκρουσεις με τον πατερα μου δυστυχως. Συγκρισεις ισως γινονταν γιατι εγω ημουν το ακριβως αντιθετο, ημουν αριστη μαθητρια. Σιγουρα ολο αυτο εχει συμβαλλει στο να μειωθει η αυτοεκτιμηση του. Γενικα μας λενε οτι αυτο το προβλημα υπαρχει χρονια κι απλα ξεσπασε τωρα που οι απαιτησεις αυξηθηκαν στο σχολειο, εχει εξετασεις κλπ.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Έχετε σκεφτεί μήπως έχει γίνει κάποιο άλλο σκηνικό και σας το κρύβει; Γιατί οι καθηγητές είπαν ότι θα τον αφήσουν "για να μάθει"; Είναι διασταυρωμένο αυτό; Έκανε φασαρίες μέσα στην τάξη; Ήταν ατίθασος; Το έχετε συζητήσει με το σχολείο; Τώρα πως του φέρονται;
Από ψυχή της παρέας και χαβαλές ξαφνικά αισθάνθηκε άσχημα λόγω μαθημάτων και σχολείου; Συνήθως οι χαβαλέδες το έχουν και σαν παράσημο αν έχουν κόντρα με τους καθηγητές και δεν τους ενοχλεί αν τα πάνε σκ*τα στα μαθήματα. Λίγο περίεργα μου φαίνονται αυτά που λες. Μήπως έγινε κάτι πιο χοντρό είτε με τα άλλα παιδιά είτε μα κάποιον καθηγητή και δεν σας το λέει;

---

δε νομιζω πως εχει γινει καποιο αλλο σκηνικο. Τους καθηγητες που εχει τωρα τους ειχα κι εγω πριν καποια χρονια. Οι ανθρωποι δεν αξιζουν να κανουν αυτο το επαγγελμα, απο τοτε που τους θυμαμαι μειωναν τους αδυναμους μαθητες. Ειναι πολυ εκδικητικοι και μιλουν με μισος. Δεν υπερβαλλω καθολου σε αυτα που λεω. Η ειρωνια ειναι οτι ηταν οι ιδιοι καθηγητες που επαιρναν τηλεφωνο στο σπιτι και ρωτουσαν πώς ειναι κι αν μπορουν να βοηθησουν. Πραγματικα για κλαματα! Για εναν εφηβο -γενικα παντα- που νοιαζεται για την αυτοεικονα του οσο τιποτα σε αυτη την ηλικια, το να εχεις καθηγητες που σε χλευαζουν μπροστα στους συμμαθητες σου-οσο και να τους καταστρεφεις το μαθημα- μονο ψυχολογικα μπορει να σου δημιουργησει. Εγω για καθηγητρια σπουδαζω και γνωριζω τι ειναι παιδαγωγικο και τι οχι

Μήπως θα ήταν καλό να αλλάξει σχολείο;