Originally Posted by
tsd
Γεια σας. Ας ειμαι ευγενική. Θα προσπαθήσω γιατι κλαίω. Κλαίω μέρα νύχτα. Παίρνω. Wellbutrin. Ξεκίνησα παλι και ladose. Παίρνω και lexotanil. Ειμαι 38. Σύντροφο δεν εχω. Φίλους δεν εχω. Εχω δουλεια τουλάχιστον. Εχω και προβλημα υγείας. Βαρέθηκα τα πάντα.Τις διαδρομές με το αμάξι. Τη ρουτίνα. Κι όμως μόνο αυτή μου εχει απομείνει. Τρέμω τα Σαββατοκύριακα. Δεν εχω τι να κάνω. Με ποιον. Μοναξιά. Ατελείωτη μοναξιά. Οχι δε θέλω να βρω άλλες δραστηριότητες. Οχτω χρονια εχω κάνει τα πάντα. Οι ζωές όλων γύρω μου προχωρούν. Κι εγω εκει. Στάσιμη. Με χάπια ευτυχίας, ψεύτικης ευτυχίας. Εχω καταθλιψη. Απ την αρρώστια μου. Εχει επηρεάσει την προσωπικότητα μου. Απ τα φάρμακα της αρρώστιας μου. Απ τη στασιμότητα της ζωής. Θεατής στα χρονια μου που περνούν. Μοναξιά. Μοναξιά. Μοναξιά. Βουβαμάρα. Το τηλ δε χτυπάει. Στο σπιτι μου δεν έρχεται κανεις. Ψάχνω και παρακαλάω για μια επικοινωνία, λίγα λεπτά στις ζωές των άλλων. Και ειμαι ο κλόουν που πάντα γελάει αλλα πάντα κλαιει.