Βουλιμία, Αυτός ο Δυνάστης - Νέο Μέλος

Καλό απόγευμα σε ολη την κοινότητα του φόρουμ, χαίρομαι που επιτέλους βρήκα το θάρρος να μιλήσω μαζί σας !

Είμαι 22 ετών, φοιτήτρια Ιατρικής, και δεν εχω να καταχραστώ το χρόνο σας με κάτι άλλο πέρα απο το δυνάστη της ζωής μου, τη βουλιμία ! Πάει ενας χρόνος απο τον πρώτο εμετό, όπου απλά απέβαλλα το διαιτητικό μεσημεριανό μου, και σε λίγο καιρό είχα μπει στον κύκλο του εθισμού. Τα δυο προηγούμενα χρόνια κατάφερα με προσωπική σταδιακή προσπάθεια, με διατροφή και πολλή γυμναστική να αλλάω εντελώς την εικόνα του σώματός και απο το ανέκαθεν υπέρβαρο παιδί-έφηβη να μη με αναγνωρίζει σχεδόν ο περίγυρός μου και να απολαμβάνω μόνο κολακευτικά σχόλια και θαυμασμό. Το φθινώπορο είχα έντονα συμπτώματα ανορεξίας που έδωσε τη θέση της στην ψυχογενή βουλιμία.. Μετά απο πάρα πολλές ταλαιπωρίες, αναγκαστική αλλαγή περιβάλλοντος και πολλά άλλα, τώρα νιώθω πραγματικά να βρίσκομαι σε μια φυλακή !! Με κατάθλιψη πια, αυτοκαταστροφική συμπεριφορά και αδυναμία αποδοχής του εαυτού μου, το μόνο που θέλω είναι να βλέπω το βάρος μου να μειώνεται. Τα κατώτερα μου ηταν τα 52 kg με 1.68m ύψος και 9% λίπος. Απο τότε εχω πάρει λίγο και εχω τρομάξει αφού ξέρω πόσο μα πόσο εχω πονέσει για να αλλάξω.. Πονάω όμως τώρα να βλέπω τη ζωη μου να φεύγει, να βυθίζομαι στο τέλμα και την απομόνωση. Εχω την τύχη να εχω δυο γονείς που με λατρεύουν και η υπερβολική τους αγάπη -ούσα μοναχοπαίδι- δημιουργεί ακόμη περισσότερο φόβο και εντάσεις. Ο ψυχίατρος που επισκέπτομαι τον τελευταίο καιρό είναι εξαίρετος επιστήμονας αλλά νιώθω την ψυχοθεραπεία πολύ πιεστική και απαιτητική. Είμαι ηδη τόσο ενοχική και αυστηρή με εμένα που το μόνο που δε μου χρειάζεται είναι το επιπλέον αυτομαστίγωμα - το εχω κάνει άλλωστε κατ' επανάληψη στο παρελθόν. Γι' αυτο και του ζήτησα μια πολύ πιο supportive προσέγγιση απο το να φθάνουμε κάθε φορά το μαχαίρι στο κόκκαλο και μετά να γίνομαι ράκος... Στη ζωη μου εχω μάθει να αγωνίζομαι : Έδωσε 4 διαδοχικές φορές Πανελλήνιες για το όνειρό μου, καταπολέμησα το άγχος και άντλησα απο μέσα μου δύναμη που ούτε εγω η ίδια δε γνώριζα. Ονειρεύομαι μια καριέρα και χρόνια γεμάτα προσφοράς. Να κάνω υπερήφανους τους ανθρώπους που εχουν δώσει τα πάντα για εμένα, απαλλαγμένη απο αυτο το δαίμονα !

Τουλάχιστον εχω καταφέρει να απεξαρτηθώ απο τα καθαρτικά και εχω κρατήσει κάποια μικρά διαστήματα και χωρίς εμετούς, πράγμα για το οποίο είμαι υπερήφανη. Νιωθω όμως οτι το υποσυνείδητο παίζει παιχνίδια και πλέον η υπερφαγία-εμετός γίνονται είτε απο ψυχαναγκασμό, συναισθηματικό κενό και σπανιότερα λόγω μεγάλης πείνας.. Είμαι παράλληλα εθισμένη στις συγκρίσεις με τα πρότυπα της μόδας (περιοδικά, πολύ instagram κλπ) και μου φαίνομαι διαρκώς χοντρή ή μάλλον υπερμεγέθης για το ιδανικό που εχω στο μυαλό μου. Μου είναι αδύνατο να με αποδεχτώ, πέφτω στον κύκλο της τελειομανίας και νιώθω οτι δε θα ξεφύγω ποτέ. Οση Αγάπη και στήριξη και αν παίρνω, βυθίζομαι στο αίσθημα ντροπής/ελαττωματικότητας που κυριολεκτικά μου απορροφά ολη τη ζωη, ολα τα όμορφα που εχω μέσα μου και θέλω να προσφέρω.. Ειλικρινά αισθάνομαι οτι θα γίνω και πάλι το κορίτσι +30kg που σιχενόταν το σώμα του και κατάφερε να το αλλάξει με πραγματικό ιδρώτα !!!

Με συγχωρείτε πολύ αν σας κούρασα. Ολα τα παραπάνω δεν είναι τίποτα παρά η ανάγκη να ακούσω αυτη τη μαγική κουβέντα.. Οτι μπορώ να τα ξεπεράσω ολα χωρίς να με εκδικούμαι και να αυτοκαταστρέφομαι, χωρίς να νιώθω συνέχεια ''λίγη'' και χωρίς να πληγώνω όσους με αγαπούν ! Η αγάπη για τον ευατό μας δεν είναι πάντα αυτονόητη, σε εμένα μοιάζει με πραγματική επανάσταση !!

Quote:

---

Originally Posted by StavMed

Με συγχωρείτε πολύ αν σας κούρασα. Ολα τα παραπάνω δεν είναι τίποτα παρά η ανάγκη να ακούσω αυτη τη μαγική κουβέντα.. Οτι μπορώ να τα ξεπεράσω ολα χωρίς να με εκδικούμαι και να αυτοκαταστρέφομαι, χωρίς να νιώθω συνέχεια ''λίγη'' και χωρίς να πληγώνω όσους με αγαπούν ! Η αγάπη για τον ευατό μας δεν είναι πάντα αυτονόητη, σε εμένα μοιάζει με πραγματική επανάσταση !!

---

Δεν είναι κωμικό το πόσο μηδαμινά και ευεπίλυτα μας φαίνονται τα προβλήματα των άλλων όταν τα συγκρίνουμε με τα δικά μας,αλλά παρ'όλα αυτά τα δικά μας μοιάζουν με βουνό μολονότι μπορεί να είναι εξίσου μηδαμινά?

Νομίζω ο δαίμονας και ο δυνάστης στην δική σου περίπτωση,δεν είναι η βουλιμία καθ'εαυτήν,αλλά η έλλειψη αυτοπειθαρχίας και αυτεγκράτειας...Δικοί μου δαίμονες επίσης,όμως όχι λόγω της έλλειψής τους,αλλά του πλεονασμού τους...
Αν και εγώ είμαι στον αντίποδα...Έχω πάρει με τόσο φόβο και αηδία την ζωή,που δεν κατεβαίνει το φαγητό...και χρειάζομαι να πάρω βάρος.
Νομίζω πως έχεις αναπτύξει ενοχικό σύνδρομο με τον παλιό/αδύναμο εαυτό σου και φοβάσαι μην του μοιάσεις ξάνα.
Χρειάζεσαι κάτι για να σπάσεις αυτην την ενοχή.
Η γονεική αγάπη,όσο ανόθευτη και ανιδιοτελής και αν είναι,δεν επαρκεί...το βλέπω και στην δική μου περίπτωση.
Ίσως χρειάζεσαι καποιο άλλο άτομο/καθρέπτη που θα ανανοηματοδοτήσει την ζωή σου.

Άν υπάρχει κάτι ενθαρρυντικό στην περίπτωσή σου,είναι ότι ο εχθρός έχει σάρκα και οστά και τον έχεις ήδη αναγνωρίσει και εσύ η ίδια...Φαντάσου να πάλευες με ένα φάντασμα,όπως εγώ..

Καταρχασ ηρεμησε εισαι στην ανωτερη βαθμισα τησ κοινωνιασ πιο πανω δεν παει το θεμα ειναι οτι δεν εχεισ αποδεχτει την ιδιοτητα σου ακομα νιωθεισ απλο κοριτσι δεν εισαι εισαι εξυπνη κ ικανη το θεμα ειναι οτι στον κοσμο υπαρχουν κι αλλοι εξυπνοι κ ικανοι υπαρχουν καταπληκτικεσ νοσηλευτριεσ σερβιτορεσ δασκαλεσ που κι αυτεσ βαζουν το λιθαρακι τουσ στον κοσμο για να συγκριθεισ με αυτεσ στα περιοδικα μονο οταν γινεισ πλουσια μεχρι τοτε προσγειωσου κ απολαυσε τη φοιτιτικη σου ζωη

Επισησ πρεπει να εκτιμησεισ την αξια τησ συζητησησ με τον οποιονδηποτε γνωστο σου η κ με μασ εδω σκεψου οτι εδω μπορεισ να πεισ οτι θελεισ κ να συζητησεισ με τον καθενα

Γεια σου.
Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιείς και στην πράξη αλλά, όπως τα περιγράφεις... δεν είναι ήδη υπερήφανοι, οι "άνθρωποι που έχουν δώσει τα πάντα" για εσένα;
Αν στην πράξη δεν είναι... μήπως δεν έχουν τρόπο να το δείξουν; Μήπως δεν καταλαβαίνουν τα όρια της υγιούς ενθάρρυνσης και προβολής των προσδοκιών τους πάνω σου;
Νομίζω στη θέση τους θα ήμουν όχι απλά υπερήφανος, αλλά και λίγο προβληματισμένος, στο γιατί δεν μπόρεσα να μεταδώσω στο παιδί μου έναν υγιή/παραγωγικό τρόπο διαχείρισης του άγχους που παρουσιάζεται σε όλους κάποια στιγμή, και κατά κόρον πλέον σε δυτικοποιημένες κοινωνίες. Αν όμως και οι ίδιοι έχουν κάποιο καμουφλαρισμένο ζήτημα διαχείρισης του άγχους ή της ίδιας τους της εικόνας... τότε θα θεωρείτο λογικό και αναμενόμενο να μη μπόρεσαν να στο μεταδώσουν. Αυτό όμως δεν θα με εμπόδιζε και απ'το να νιώσω υπερήφανος, να σε βλέπω να παλεύεις κάτι που εγώ δεν μπόρεσα. Τους βλέπεις λοιπόν ήδη περήφανους, ή όχι;


Κατά τα άλλα... τα παρακάτω γραφόμενά σου, μου χτύπησαν με αρκετά αντιφατικό τρόπο μεταξύ τους...

Quote:

---

Originally Posted by StavMed

Εχω την τύχη να εχω δυο γονείς που με λατρεύουν και η υπερβολική τους αγάπη -ούσα μοναχοπαίδι- δημιουργεί ακόμη περισσότερο φόβο και εντάσεις.

---

Quote:

---

Originally Posted by StavMed

Ο ψυχίατρος που επισκέπτομαι τον τελευταίο καιρό είναι εξαίρετος επιστήμονας αλλά....
....Γι' αυτο και του ζήτησα μια πολύ πιο supportive προσέγγιση απο το να φθάνουμε κάθε φορά το μαχαίρι στο κόκκαλο και μετά να γίνομαι ράκος...

---

Ενώ η λογική λέει οτι πρώτο ζητούμενο είναι και να το δοκιμάσεις αν όντως σε βοηθάει στην πράξη... έχεις συζητήσει και το ενδεχόμενο, μια πιο supportive προσέγγιση να καταλήγει σε ένα απλό enabling;
Επίσης θα έλεγα κάποια στιγμή (αν δεν το έχεις κάνει ήδη) να τον φέρεις αντιμέτωπο και να επιμείνεις στην ερώτηση, αν πιστεύει οτι μπορείτε να αντιμετωπίσετε αυτό το οποίο θεωρεί οτι σε ταλαιπωρεί. Αν προβληματιστείς με την απάντησή του... γράψ'την και εδώ και ίσως να πάρεις γνώμες που θα σε βοηθήσουν.



Τέλος σαν μια πιο γενική κουβέντα θέλω να σου γράψω το εξής...
Θεωρώ οτι αν κάποιος έχει μεγαλώσει με γονείς που δεν του έδειχναν την αρμόζουσα αναγνώριση και αποδοχή-απόρριψη στα διάφορα στάδιά του καθώς μεγάλωνε... σε επιτυχίες, σε αποτυχίες, σε προσπάθειες, σε τεμπελιές, σε ξεγνοιασιές... αλλά το μυαλό τους γύριζε μόνιμα γύρω από τη μαύρη τρύπα που περιγράφεται ως "το παιδί μου θα γίνει, το παιδί μου θα κάνει, το παιδί μου αυτό, το παιδί μου το άλλο" (ο Μαχαιρίτσας στο "Τερατάκια τσέπης" το περιγράφει απείρως πιο εύστοχα και... αρκετά πιο λυρικά)... αν λοιπόν γινόταν αυτό... δεν θα μπορούσες να πεις κι εσύ με βάση τη λογική, οτι ένας τέτοιος άνθρωπος, δεν θα είχε καταφέρει εύκολα να αποκτήσει ένα κατάλληλο μέτρο σύγκρισης σχετικά με το τί θα αρκούσε για να του προσφέρει εσωτερική ευχαρίστηση-ικανοποίηση και σε ποιο σημείο θα έπρεπε να σταματάει να πέφτει, μέσα σε αυτή την αχόρταγη μάυρη τρύπα, η προσωπική του προσπάθεια και τα κατορθώματά του (μικρά και μεγάλα)...; Εγώ θεωρώ πως ναι. Θα συναντούσε μεγάλη δυσκολία ένας άνθρωπος σε τέτοιο σενάριο και θα υπήρχε ένα μόνιμο συναίσθημα ετεροπροσδιορισμού, ανικανοποίητης δυσαρέσκειας, τελειομανίας, αναποφασιστικότητας, αγχώδους αντιμετώπισης των προβληματισμών του... και γενικώς θα περνούσε από αρκετές φουρτούνες μέχρι να το συνειδητοποιήσει.



Στο κάτω κάτω της γραφής πάντως... αν μη τί άλλο... σε έχουν βοηθήσει οι δικοί σου να γίνεις ένας σκεπτόμενος άνθρωπος.
Είναι πολύ σημαντικό εφόδιο... Και για την ηλικία σου, είναι και λίγο σπάνιο. Ευχαριστήσου το, μια σταλιά παραπάνω.
Πιστεύω οτι είσαι σε αρκετά καλό δρόμο. Να επιμείνεις.

Καλώς ήρθες Stavmed,ελπίζω να είσαι καλα.Η ιδια,λες πως το οικογενειακο σου περιβαλλον ηταν πολυ ευνοϊκό και γεματο αγαπη.Μηπως δεν ηταν τοσο οσο λες?Δεν αμφιβάλλω οτι εχεις δυο εξαιρετικούς γονεις οπως λες,αλλα μηπως οι απαιτησεις ενος 'τελειου' παιδιου σε οδηγησαν υποσυνείδητα απο μικρη στην τελειομανία..?Εγραψες πολλα και δεν ξερω απο που να ξεκινησω και δεν θελω να παρεξηγήσεις κατι ,απλα μερικες φορες δεν τα βλεπουμε ξεκαθαρα τα πραγματα...
Εγω περασα διαφορες δυσκολιες απο πολυ νεαρη ηλικια ,και εχω αντιμετωπισει ανορεξια,βουλιμια,υπερφαγι α...τωρα ειμαι καλυτερα...ομως εκανα ψυχοθεραπεια και θελει υπομονη και επιμονη για να βγεις απο μια τετοια κατασταση που μονο κακο σου προκαλει.Και εγω ειμαι τελειοθηρικό ατομο και κανοντας ψυχοθεραπεια ,διαχειριζομαι καλυτερα καταστασεις,δεν σημαινει οτι κανοντας ψυχοθεραπεια θα γινεις καποια εντελως διαφορετικη ουτε θα παψεις να εισαι τελειομανής...
Δεν ξερω γιατι σου φαινεται η ψυχοθεραπεια πιεστικη,με την ψυχοθεραπεια θα βοηθηθεις...θελει προσπαθεια και να θελεις η ιδια να βοηθησεις τον εαυτο σου...
Και εγω οταν ημουν μικρη ημουν ενα παιδακι με λιγα παραπανω κιλα,καποια στιγμη στο γυμνασιο τα εχασα ,ομως ξεφυγα και εφτασα να ζυγιζω 47 κιλα με υψος 173..και μετα για χρονια ημουν αυστηρη(ορθορεξικη) με το φαγητο μου..αφου εχασα τον μπαμπα μου ομως ηταν που εσκασα...και περασα καταθλιψη και εβαλα πολλα κιλα(βουλιμια-υπερφαγια)...ομως ολα για καποιο λογο γινονται...εδω μεσα ειμασται μια 'ομαδα' ατομων οπου ο καθενας λεει το προβλημα του ή παιρνει λιγη βοηθεια ....απλα να ξερεις οτι ολες οι λυσεις ειναι μεσα μας,πρεπει οι ιδιοι να θελουμε να αγκαλιασουμε τον εαυτο μας..να ειμαστε πιο καλοι μαζι του.Δεν νομιζω οτι θα βρεις την τελεια απαντηση απο καποιον ή καποια αμεση λυση,αφου δεν υπαρχει κατι τετοιο.Κατα την γνωμη μου,αν δεν σου ταιριαζει αυτος ο ψυχιατρος,βρες αλλον...απλα πρεπει να θες η ιδια να αφησεις αυτο το 'κομματι' σου..Ουτε γινεται απο την μια μερα στην αλλη,να σταματησουν ολες αυτες οι συμπεριφορες,μπορει να εχεις και κακες μερες,το θεμα ειναι πως τις διαχειριζεσαι,και σ'αυτο θα σε βοηθησει ενας ειδικος.


Μικρες συμβουλες που ισως θα μπορουσα να σου δωσω : Σταματα τους εμετους...και να υπαρξει μερα που θα φας παραπανω,ακομη και πολυ παραπανω,μην κανεις εμετο,ετσι γινεται ενας φαυλος κυκλος και το δυναμωνεις ακομη περισσοτερο.. Βρες ασχολιες που θα σε κανουν να ξεχνιεσαι και φιλους/συγγενεις που θα σε κανουν να νιωθεις ανετα..Καλα γευματα,γυμναστικη,καλος υπνος παντα βοηθουν...Τωρα οτι αλλο και να σου πω νομιζω ειναι περιττο,δεν ξερω σε τι κατασταση εισαι και ο καθενας ειναι διαφορετικος...Δηλαδη εαν περνας καταθλιψη καλο ειναι με την βοηθεια ενος ειδικου να βρεις τις αιτιες της καταστασης..να αποδεχεσαι τα συναισθηματα σου..και οταν αρχισεις να εισαι καλυτερα,θα δεις οτι ολα θα στρωσουν σιγα σιγα.

Καλό σας ημέρα, χαίρομαι που βρίσκω και πάλι το χρόνο να επικοινωνήσω μαζί σας και την ευχέρεια να μοιραστώ τις σκέψεις μου..


Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς για την ανταπόκριση, διάβασα όλα τα μήνυμα με μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον! Μπορώ να πω ότι ένιωσα το μοναδικό εκείνο συναίσθημα της κατανόησης και της ταύτισης που μου γέμισε την καρδιά.. Από την τελευταία φορά έχουν αλλάξει πολλά προς το καλυτερο με τα ups 'n downs όπως οφείλω . Με τον ψυχοθεραπευτή μου έχουμε βρει πολύ καλούς κώδικες πλέον και με βοηθά, κάνουμε ανασκόπηση στο παρελθόν και έχω πάρει πολλές απαντήσεις κυρίως σχετικά με τους γονείς μου. Όπως πολύ σωστά εντοπίσετε, δεν ήταν όλα τόσα αγγελικά πλασμένα όπως νόμιζα. Πολλά λάθος μηνύματα, υπερβολική κριτική απ' τη μητέρα, ένας πατέρας εντελώς απών και πολλά αρνητικά συναισθήματα που με στοίχιωναν όσο μεγάλωνα. Γενικά θα έλεγα ότι η ψυχοθεραπεία είναι μια αργή, σταδιακή αλλά και πολύ ουσιαστική διαδικασία που σίγουρα απαιτεί προσπάθεια αλλά λυτρώνει συνάμα

Πλέον νιώθω κάθε μέρα να κάνω ένα βήμα στη μάχη της κατάθλιψης ! Προσπαθώ να μην αφήνω τον εαυτό μου να "πέφτει" ο,τι και αν συμβεί, είτε γίνεται Βουλιμικό είτε όχι.

Προς το παρόν είχα διακόψει τις σπουδές μου μιας και η κατάσταση στην πόλη που εμένα είχα γίνει αβίωτη.. Δε μπορούσα να συνηθίσω με τίποτα. Ζούσα το βάσανο της υπερφαγίας στη μοναξιά και απλά δεν πηγαίνε αλλο !! Γύρισα στους δικούς μου στο χωριό. Το ένστικτο της ασφάλειας, τηε επιστροφής στο καταφύγιο ήταν μάλλον πολύ ισχυρό. Ενώ έχω βρει την ηρεμία και ισορρόπησα τα γεύματά μου, νιώθω να πλήττω, να μου λείπει η παλιά ενεργητική ζωή μου στην Αθήνα με τις δραστηριότητες και την καθημερινότητα που πάντα ονειρευόμουν .. Εκεί ήμουν ο καλύτερος εαυτός μου Ενώ εδώ νιώθω να ξυπνώ κάθε μέρα και να ψάχνω απ την αρχή το κίνητρο και την έμπνευση !! Ξέρω ότι σε κάποιους όλα αυτά μπορεί να ακούγονται σαν την ακατάσχετη μπουρδολογία μιας κακομαθημένη μα εγώ κάθε μέρα προσπαθώ να βγω από έναν εφιάλτη με τις συνθήκες να μην εννοούν. Το μόνο θετικό είναι ότι σύντομα θα βγει η κατ' εξαίρεση μετεγγραφή μου για την Αθήνα. Θέλω να ανοίξω και πάλι τα φτερά μου, να γυρίσω στην πόλη που αγαπώ καλύτερη από ποτέ και εκεί να βάλω τις βάσεις για το μέλλον ! Ένα μέλλον όμορφο και αυθεντικό μακριά απ τις διαταραχές! Με σχέσεις που με γεμίζουν και με την ψυχοθεραπεία που θα παλέψω να με κάνει έναν πιο υγιή και ευτυχισμένο άνθρωπο.

Το να έχω ένα πολύ όμορφο και αδύνατο σώμα θα είναι πάντα μια επιδίωξη αλλά όχι η πρώτη προτεραιότητα. Όπως έχω μάθει, και αρχίζω σιγά σιγά να βιώνω, θα είμαι στα κιλά που θέλω όταν αγαπήσω τον εαυτό μου σε όποια κιλά και αν είναι..

Κάθε μέρα νιώθω να βρίσκω τον εαυτό μου και το κυριότερο, να τα βρίσκω με τον εαυτό μου έχοντας όμως ακόμη πολύ δρόμο να διανύσω ! Δεν ξέρω πόσο δεδομένο είναι αυτό για όλους εκεί έξω, μα εύχομαι από καρδιάς να είναι ηδη ή να γίνει κεκτημένο κάθε ανθρώπου !! Το αξίζουμε από καταβολής ανθρώπινης ύπαρξης. Διαφορετικά νομίζω απλά παρασιτούμε και βυθιζόμαστε ..

Καλή μέρα σε όλους με ευχές για πνευματική και ψυχική Ευημερία!!

Στάλθηκε από το SM-J530F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

StavMed ,χαιρομαι που εισαι καλυτερα :) Και 'γω να σου πω ,πως εμενα μονη ,ειχα φυγει απο το χωριο που εμενα με την οικογενεια και ημουν πολυ ανεξαρτητη,ομως οταν εχασα τον μπαμπα μου και αρχισαν ολα τα αρνητικα συναισθηματα που δεν εξωτερικευα να βγαινουν στην επιφανεια..δεν αντεχα..προσπαθησα μηνες να συνεχισω να δουλευω,να πηγαινω στην σχολη, να ειμαι παραγωγικη,τελικα αυτο ολο και περισσοτερο κακο μου εκανε,ωσπου αποφασισα να τα παρατησω ολα και να γυρισω στην οικογενεια!Ηταν σωστη αποφαση,δυσκολη βεβαια, αλλα δεν το μετανιωνω καθολου.Και 'γω μετα απο μηνες ψυχοθεραπειας και πολλης προσπαθειας καταφερα να βγω απο την καταθλιψη και απο τα υπερφαγικα,ειμαι καλυτερα και δεν το βαζω κατω.Πολλες φορες ,με πιανουν και εμενα αυτα τα συναισθηματα(ελλειψη παραγωγικοτητας) ομως δινω χρονο στον εαυτο μου,κατι που πραγματικα το χρειαζοταν..και οταν νιωθω ετσι ,πιανοντας με να με κρινω,το σταματαω...με δικαιολογω,γιατι μετα απο ολα αυτα που περασα ,το αξιζω.Η ψυχολογια σου να ειναι καλη και ολα τα αλλα φτιαχνουν!!
Χαιρομαι πραγματικα πολυ για 'σενα!!!

Κοριτσια ολεσ ειστε το ιδιο ικανεσ με τουσ αντρεσ το θεμα ειναι οτι μεγαλωνετε αλλιωσ σαν μυαλα εξυπναδα ειστε ανωτερεσ εγκεφαλικα αλλα λογω μεγαλωματοσ δεν κατεβαινουν τα αλογα στον τροχο εγω θελω εσεισ να τα καταφερνετε εσεισ να εχετε τα λεφτα κι οχι να εξαρτασται απο αλλουσ οικονομικα πρεπει να το αλλαξετε αυτο καπωσ

Quote:

---

Originally Posted by takecareofyourself

StavMed ,χαιρομαι που εισαι καλυτερα :) Και 'γω να σου πω ,πως εμενα μονη ,ειχα φυγει απο το χωριο που εμενα με την οικογενεια και ημουν πολυ ανεξαρτητη,ομως οταν εχασα τον μπαμπα μου και αρχισαν ολα τα αρνητικα συναισθηματα που δεν εξωτερικευα να βγαινουν στην επιφανεια..δεν αντεχα..προσπαθησα μηνες να συνεχισω να δουλευω,να πηγαινω στην σχολη, να ειμαι παραγωγικη,τελικα αυτο ολο και περισσοτερο κακο μου εκανε,ωσπου αποφασισα να τα παρατησω ολα και να γυρισω στην οικογενεια!Ηταν σωστη αποφαση,δυσκολη βεβαια, αλλα δεν το μετανιωνω καθολου.Και 'γω μετα απο μηνες ψυχοθεραπειας και πολλης προσπαθειας καταφερα να βγω απο την καταθλιψη και απο τα υπερφαγικα,ειμαι καλυτερα και δεν το βαζω κατω.Πολλες φορες ,με πιανουν και εμενα αυτα τα συναισθηματα(ελλειψη παραγωγικοτητας) ομως δινω χρονο στον εαυτο μου,κατι που πραγματικα το χρειαζοταν..και οταν νιωθω ετσι ,πιανοντας με να με κρινω,το σταματαω...με δικαιολογω,γιατι μετα απο ολα αυτα που περασα ,το αξιζω.Η ψυχολογια σου να ειναι καλη και ολα τα αλλα φτιαχνουν!!
Χαιρομαι πραγματικα πολυ για 'σενα!!!

---

Καλή μου, τα λόγια σου ήταν ο,τι καλύτερο θα μπορούσα να διαβάσω στο τέλος της μέρας, ένα πραγματικό βάλσαμο! Είναι μαγικό το συναίσθημα της αμοιβαιότητας και της ταύτισης. Όπως λέει και ο ψυχοθεραπευτής μου δε μπορώ να έχω την απαίτηση από τον καθένα να κατανοεί αυτό που ζω.. Σκληρό μα πέρα για πέρα αληθινό!! Κι όμως, διαβάζοντας ένα μόνο μήνυμα , το δικό σου, γεμίζω θάρρος και ελπίδα ότι θα έρθουν ακόμα καλύτερες μέρες ! Όπως είπες και εσύ η απόφαση της επιστροφής ήταν και είναι πολύ δύσκολη.. Απλά τα ζύγισα και επέλεξα αυτό που πονούσε λιγότερο ή μαλλον τη μόνη πραγματικά βιώσιμη λύση. Κάθε μέρα σκέφτομαι πως αυτό που ζω τώρα δεν θα καθορίσει το μέλλον μου. Άλλωστε, όσο δύσκολη και αν είναι μια κατάσταση πάντα ερχεται η στιγμή που ο πόνος καταλαγιάζει.. Έστω λίγο, έστω βασανιστικά αργά.. Κάτι αλλάζει όμως προς το καλύτερο !

Και για εμένα είναι πολύ δύσκολο να ζω εδώ όταν για χρόνια πάλευα να ανοίξω τα φτερά μου για τη ζωή στην Αθήνα. Ήταν όντως η πόλη που μου άλλαξε τη ζωή ! Οι συγκυρίες και οι ατυχίες όμως φέτος οδήγησαν σε μια μεγάλη υποτροπή, διατροφική και ψυχολογική που δε μπορούσα να χειριστώ αν δεν "πατούσα το pause" και δεν επέστρεφα εδώ.

Είναι φοβερό.. Απο εκεί που είχες μάθει να είσαι τόσο δραστήριος, να χτίζεις το μέλλον σου και να περιστοιχίζεσαι από ανθρώπους που αγαπάς και σε εμπνέουν, βρίσκεσαι σε ένα χωριό που από χρόνια νιώθεις να σε πνίγει. Πρώτα ήρθε η αναγκαστική Αλλαγή Περιβάλλοντος. Μόνο μέσα στη σχολή ήμουν καλά, οπουδήποτε Εκτός αυτής Αλήθεια νομίζα ότι με είχαν πετάξει κατά λάθος [emoji45][emoji45] Και εκεί έβρισκε η βουλιμία και με γονάτιζε χωρίς να έχω κάπου να πιαστώ..

Το καλό νέο σχετικά με την εξέλιξη της μετεγγραφής μου και πόσω μάλλον το μήνυμά σου μου δίνουν ένα ισχυρό κίνητρο να σηκωθώ Αύριο το πρωί με χαρά και κίνητρο. Κίνητρο να κατακτήσω τη μέρα, να νιώσω ζωντανή και να ονειρευτώ τη ζωή που πάντα ήθελα να έχω

Ειλικρινά σε ευχαριστώ απ την καρδιά μου γι' αυτό το μήνυμα !! Σου εύχομαι κάθε καλό, ευημερία ψυχική και πνευματική.. Να απολάμβανεις τη ζωή σου, να μην πάψεις στιγμή να πιστεύεις ότι αξίζεις να βιώσεις το καλύτερο και φυσικά να το διεκδικείς [emoji173][emoji173][emoji173]

Την Αγάπη μου και την Εκτίμησή μου

Στάλθηκε από το SM-J530F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Quote:

---

Originally Posted by StavMed

Καλή μου, τα λόγια σου ήταν ο,τι καλύτερο θα μπορούσα να διαβάσω στο τέλος της μέρας, ένα πραγματικό βάλσαμο! Είναι μαγικό το συναίσθημα της αμοιβαιότητας και της ταύτισης. Όπως λέει και ο ψυχοθεραπευτής μου δε μπορώ να έχω την απαίτηση από τον καθένα να κατανοεί αυτό που ζω.. Σκληρό μα πέρα για πέρα αληθινό!! Κι όμως, διαβάζοντας ένα μόνο μήνυμα , το δικό σου, γεμίζω θάρρος και ελπίδα ότι θα έρθουν ακόμα καλύτερες μέρες ! Όπως είπες και εσύ η απόφαση της επιστροφής ήταν και είναι πολύ δύσκολη.. Απλά τα ζύγισα και επέλεξα αυτό που πονούσε λιγότερο ή μαλλον τη μόνη πραγματικά βιώσιμη λύση. Κάθε μέρα σκέφτομαι πως αυτό που ζω τώρα δεν θα καθορίσει το μέλλον μου. Άλλωστε, όσο δύσκολη και αν είναι μια κατάσταση πάντα ερχεται η στιγμή που ο πόνος καταλαγιάζει.. Έστω λίγο, έστω βασανιστικά αργά.. Κάτι αλλάζει όμως προς το καλύτερο !

Και για εμένα είναι πολύ δύσκολο να ζω εδώ όταν για χρόνια πάλευα να ανοίξω τα φτερά μου για τη ζωή στην Αθήνα. Ήταν όντως η πόλη που μου άλλαξε τη ζωή ! Οι συγκυρίες και οι ατυχίες όμως φέτος οδήγησαν σε μια μεγάλη υποτροπή, διατροφική και ψυχολογική που δε μπορούσα να χειριστώ αν δεν "πατούσα το pause" και δεν επέστρεφα εδώ.

Είναι φοβερό.. Απο εκεί που είχες μάθει να είσαι τόσο δραστήριος, να χτίζεις το μέλλον σου και να περιστοιχίζεσαι από ανθρώπους που αγαπάς και σε εμπνέουν, βρίσκεσαι σε ένα χωριό που από χρόνια νιώθεις να σε πνίγει. Πρώτα ήρθε η αναγκαστική Αλλαγή Περιβάλλοντος. Μόνο μέσα στη σχολή ήμουν καλά, οπουδήποτε Εκτός αυτής Αλήθεια νομίζα ότι με είχαν πετάξει κατά λάθος [emoji45][emoji45] Και εκεί έβρισκε η βουλιμία και με γονάτιζε χωρίς να έχω κάπου να πιαστώ..

Το καλό νέο σχετικά με την εξέλιξη της μετεγγραφής μου και πόσω μάλλον το μήνυμά σου μου δίνουν ένα ισχυρό κίνητρο να σηκωθώ Αύριο το πρωί με χαρά και κίνητρο. Κίνητρο να κατακτήσω τη μέρα, να νιώσω ζωντανή και να ονειρευτώ τη ζωή που πάντα ήθελα να έχω

Ειλικρινά σε ευχαριστώ απ την καρδιά μου γι' αυτό το μήνυμα !! Σου εύχομαι κάθε καλό, ευημερία ψυχική και πνευματική.. Να απολάμβανεις τη ζωή σου, να μην πάψεις στιγμή να πιστεύεις ότι αξίζεις να βιώσεις το καλύτερο και φυσικά να το διεκδικείς [emoji173][emoji173][emoji173]

Την Αγάπη μου και την Εκτίμησή μου

Στάλθηκε από το SM-J530F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

---

Ποσο ομορφα εκφραζεσαι!!Πραγματικα!Στη ζωη ετσι ειναι,πεφτεις ,σηκωνεσαι,ξαναπεφτεις...το θεμα ειναι αντι να αυτομαστιγωνομαστε ,να δειχνουμε κατανόηση ,προσπαθωντας καθημερινα να απαλλαχτούμε απο ο'τι μας προβληματιζει και μας παει πισω!!Και εγω σου ευχομαι τα καλυτερα ,οπως ειπα και παραπανω,να κανεις τα ονειρα σου πραγματικοτητα <3

Quote:

---

Originally Posted by takecareofyourself

Ποσο ομορφα εκφραζεσαι!!Πραγματικα!Στη ζωη ετσι ειναι,πεφτεις ,σηκωνεσαι,ξαναπεφτεις...το θεμα ειναι αντι να αυτομαστιγωνομαστε ,να δειχνουμε κατανόηση ,προσπαθωντας καθημερινα να απαλλαχτούμε απο ο'τι μας προβληματιζει και μας παει πισω!!Και εγω σου ευχομαι τα καλυτερα ,οπως ειπα και παραπανω,να κανεις τα ονειρα σου πραγματικοτητα <3

---

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο !! Είναι μαγική αίσθηση η ταύτιση και όσο και αν είναι ανορθόδοξες οι συνθήκες κάτω απ' τις οποίες ήρθε.. Μακάρι να μην έπρεπε ποτέ να μεταξύ.εε αυτή τη δοκιμασία, αλλά είναι σίγουρη ότι θα έχει μια πολύ καλή έκβαση! Ίσως ήταν και μια "ευκαιρία" για εσωτερική δουλειά, για το coaching της ζωής απέναντι σε τόσους ανθρώπους και προκλήσεις. Όπως τόσο εύστοχα λέει και ο γιατρός μου, η βουλιμία ήταν απλά το σύμπτωμα, η κορυφή του παγόβουνου.. Ήταν απλά το προσωπείο πολύ βαθύτερων προβλημάτων. Και εκεί ακριβώς βρίσκεσαι το μεγάλο στοίχημα, χτυπάς στο επίκεντρο του προβλήματος και απελευθερώνεσαι σιγά σιγά

Δε θα ήθελα με τίποτα να χάσουμε επικοινωνία, παίρνω στα αλήθεια πολύ καινούργιο !!

Σε φιλώ, Καλό σου απόγευμα και ελπίζω πράγματι να είναι πολύ Καλά!

Στάλθηκε από το SM-J530F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Quote:

---

Originally Posted by StavMed

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο !! Είναι μαγική αίσθηση η ταύτιση και όσο και αν είναι ανορθόδοξες οι συνθήκες κάτω απ' τις οποίες ήρθε.. Μακάρι να μην έπρεπε ποτέ να μεταξύ.εε αυτή τη δοκιμασία, αλλά είναι σίγουρη ότι θα έχει μια πολύ καλή έκβαση! Ίσως ήταν και μια "ευκαιρία" για εσωτερική δουλειά, για το coaching της ζωής απέναντι σε τόσους ανθρώπους και προκλήσεις. Όπως τόσο εύστοχα λέει και ο γιατρός μου, η βουλιμία ήταν απλά το σύμπτωμα, η κορυφή του παγόβουνου.. Ήταν απλά το προσωπείο πολύ βαθύτερων προβλημάτων. Και εκεί ακριβώς βρίσκεσαι το μεγάλο στοίχημα, χτυπάς στο επίκεντρο του προβλήματος και απελευθερώνεσαι σιγά σιγά

Δε θα ήθελα με τίποτα να χάσουμε επικοινωνία, παίρνω στα αλήθεια πολύ καινούργιο !!

Σε φιλώ, Καλό σου απόγευμα και ελπίζω πράγματι να είναι πολύ Καλά!

Στάλθηκε από το SM-J530F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

---

Kαι 'γω το ιδιο!!Ετσι ακριβως ειναι...και 'γω ορισμενες φορες σκεφτομαι πως εαν δεν ειχαν ερθει ετσι τα πραγματα(οσο ασχημα και αν ηρθαν) ισως να μην καταλαβαινα ποτε (ή αργα) οτι περναω μια διατροφικη διαταραχη χρονια...γιατι το κακο ειναι οτι σε τετοιες καταστασεις..δεν το καταλαβαινεις παντα...εμενα ειχε την 'μασκα' της ανορεξιας,της ορθορεξιας..του ελεγχου και ελεγα παντα οκ φυσιολογικο ειναι να προσεχω...αλλα ηταν σε πολυ υπερβολικο βαθμο και παντα αν μου ελεγε κατι καποιος ελεγα που ειναι το κακο..ομως οταν ηρθε και η καταθλιψη και βγηκαν βουλιμιες..υπερφαγιες..και δεν μπορουσα να διαχειριστω τιποτα!Τοτε το καταλαβα...τι ζημια προκαλουσα στον ιδιο μου τον εαυτο χρονια.Χαιρομαι που εχετε τοσο καλη συνεργασια με τον γιατρο σου,και 'γω εκανα μηνες ψυχοθεραπεια και τωρα τον Οκτωβριο θα με ξαναδει...απλα για να δει πως ειμαι ,πλεον χαιρομαι πολυ για τον εαυτο μου που εχω ξεπερασει την καταθλιψη και τις διαταραχες με το φαγητο(αν και ειναι ακομη νωρις για να το λεω) χαιρομαι γιατι και να συμβει κατι τετοιο...ειμαι πιο καλη με τον εαυτο μου..και λεω οκ,συμβαινουν και αυτα,εχουμε και τις ορμονες μου,ανθρωποι ειμαστε!Θα χαρω να ακουω νεα σου,και σου ευχομαι ολοψυχα την ψυχικη σου ηρεμια και ευτυχια!!

Σε ευχαριστώ πολύ για τη συνεχή ανταπόκριση, μου δίνεις πραγματική δύναμη σε σημείο που δε φαντάζεσαι!! Ξέρεις, δε μπορεί κάθε μέρα δεν είναι ίδια και εγώ τώρα είμαι στο μεταβατικό στάδιο όπου πρέπει να μάθω να με αντιμετωπίζω με Αγάπη και Κατανόηση Ο,τι και αν συμβεί. Δεν το έχω καταντήσει ακόμα, με επηρεάζει το υπερφαγικό. Φυσικά ολα είναι πολύ καλύτερα σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα, αλλά είναι αυτή η ανυπόφορη έλλειψη επαφών και ενδιαφερόντων εδώ στο χωριό. Τουλάχιστον έχω κερδίσει τη στοργή και την ασφάλεια μα η βουλιμία έχει μπει τόσο πολύ στη ζωή μου που ίσως να κάνω επεισόδιο ακόμα και από πλήξη. Μέχρι πριν λίγο καιρό έκανα Βουλιμικά για να με εκδικούμαι, μισούσα τον εαυτό μου.. :'(

Είμαι στην ψυχοθεραπεία 1,5 μήνα περίπου και αναγκαστικά η θεραπεία εξελίσσεται σταδιακά, η αλλαγή δε μπορεί ποτέ να έρθει στον αυτόματο. Ως τότε όμως θα πρέπει να κάνω υπομονή, όπως ακριβώς κάνω και μέχρι να εγκριθεί η μετεγγραφή μου και να συνεχίσω τη ζωή που ονειρευόμουν !! Ξέρω ότι γράφω, αναλώνομαι σε επουσιώδη πράγματα και σε κουράζω. Μα η ανάγκη να αντλήσω δύναμη είναι ακατανίκητη.. Θα έρθουν και οι καλύτερες μέρες, έτσι δεν είναι;

Καλή σου μέρα, σε φιλώ!

Στάλθηκε από το SM-J530F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk