H ψυχολογία των Μνημονίων στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Εχετε απάντηση στο τι είναι ένα μνημόνιο;; Πως λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός στήριξης μιας χρεωμένης ή χρεωκοπημένης χώρας;; Τι αποβλέπει;; Ποια συμφέροντα κρύβονται από πίσω του;; Ποιοι είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση της χώρας μας και αν η στάση των πολιτών είναι σωστή;; Υπάρχουν λύσεις;;
Φυσικά τα ερωτήματα ίσως είναι καυτά και χρειάζεται ενασχόληση με τα πολιτικά πράγματα και ενημέρωση που πιθανόν να είναι ελλιπής. Δύσκολα να γνωρίζεις σε βάθος πως κινούνται τα νήματα σε πολιτικό και οικονομικό κομμάτι διεθνώς. Υπάρχουν αντικρουόμενες θέσεις που πολλές φορές χρωματίζεται με δογματισμό και η κάθε πλευρά ίσως χάνει το δίκιο της και την αλήθεια.
Εκτός των απόψεων ατόμων που ίσως γνωρίζουν κάτι παραπάνω θα ήθελα να επικεντρωθούμε μιας και είμαστε σε σαϊτ ψυχολογίας στο κομμάτι των ψυχολογικών επιπτώσεων αυτής της κατάστασης και του μαζικού χαρακτήρα της ψυχολογίας ίσως.
Θυμάμαι αρχές του 2009-2012 όταν ήμουν σε θέση να ασχοληθώ με τα πολιτικά και ενημερωνόμουν.
Παρατήρησα κάτι στον εαυτό μου στο άκουσμα ότι έχουμε οικονομική κρίση κ λιτότητα.
Ήταν ένα αίσθημα υπόγειου άγχους, ανασφάλειας για το μέλλον και μιζέριας. Είχα παρατηρήσει στις αρχές πριν τις περικοπές σε μισθούς ότι ενώ η αγοραστική μου δυναμη δεν είχε μεταβληθεί κατά πολύ αν κ υπήρχαν ανατιμήσεις, άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικά. Εγινα πιο συντηρητικός στις αγορές μου, σύγκρινα τιμές πιο εξονυχιστικά και δεν ήμουν τόσο σπάταλος και ανάλαφρος σε αγορές όπως πριν. Νομίζω αυτή η ψυχολογία της μιζέριας ήταν κάτι που άρχισε να εξαπλώνεται σε πολλούς συμπολίτες μου.
Βέβαια δεν ονομάζω μιζέρια το να κάνει ένα σπίτι προυπολογισμό για τα οικονομικά του αλλά καταλαβαίνεται, το να υπάρχει συνεχώς στο μυαλό σου ο υπολογισμός των εξόδων.
Πλέον τα αποτελέσματα αυτής της κρίσης είναι ορατά σε ένα ευρύ κοινωνικό φάσμα.
Η μείωση της αγοραστικής δυναμης έφτασε μέχρι κ 40% πιθανόν. Φτωχοποιήθηκε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και εξαλείφθηκε η μεσαία τάξη. Η ανεργία εκτινάχθηκε στο 20% και η μετανάστευση έφτασε στους 500000-600000 έλληνες πολίτες κυρίως νέους με πτυχία που σε μια χώρα που γερνάει και έχει έλλειψη εργατικού δυναμικού σημαίνει μελλοντική καταστροφή. Οι δαπάνες σε τομείς όπως η υγεία και η παιδεία έπεσαν κατακόρυφα και οι δαπάνες σε προστασία του πολίτη και στρατό αυξήθηκαν.
Μέσα σ'αυτό τον κυκεώνα φορολογικών μέτρων, αστάθειας, καταστολής, ατόμων που χάνουν την πρώτη τους κατοικία τι πιστεύεται ότι είναι το κυρίαρχο συναίσθημα;;
Ο φόβος φυσικά!! Ο φόβος που κάνει τους ανθρώπους ζόμπι και χειραγωγήσιμους, απαθείς , αποξενωμένους και αλλοτριωμένους. Ο φοβισμένος γίνεται ανθρωπάκος που δεν θα τα βάλει με τους δυνατούς αλλά θα βγάλει το μένος του στον αδύναμο, θα κοιτάξει να συγκριθεί με την ευτυχία ή δυστυχία του άλλου για να νιώσει καλά και θα περιμένει τον ψόφο της κατσίκας του γείτονα.
Έτσι αυτό που αυξάνεται είναι ο θυμός, ο ατομικισμός καθώς ο καθένας ενδιαφέρεται για την επιβίωση του και δυστυχώς όπως δείχνει η εξέλιξη των πραγμάτων σε μια κοινωνία διχασμένη χάνεται η αλληλεγγύη.
Αν και νιώθω χαμένος σε οικονομικούς όρους και νομοσχέδια βιώνω το σβήσιμο και τον αργό θάνατο των συμπολιτών μου και της χώρας μου.
Τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας ατομικά;;
Πως βιώνεται στην ψυχολογία σας αυτη την κατάσταση;;
