Αδιέξοδο και βοήθεια...

Καλημερα σας!

Εχω πολύ καιρό να μπω στο σαιτ αλλά, όπως λένε, ποτέ δεν είναι αργά... :)

Ειλικρινά θα ήθελα τη βοήθεια σας... Εχω μία σχέση 5 χρόνια. Εγώ 34 αυτός 37. Πιτσιρίκια δλδ... Τον αγαπάω πάρα πολύ κι αυτός το ίδιο.

Αυτο που θα ήθελα να συζητήσω μαζί σας είναι τα τραυματικά βιώματα που κουβαλάμε και τα οποία έχουν φτάσει τη σχέση σε αδιέξοδο. Κάνω ψυχοθεραπεία τον τελευταίο χρόνο (έχω κάνει και στο παρελθόν) και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως η συμπεριφορά μου και ο τρόπος που σκέφτομαι και λειτουργώ έχουν τις ρίζες τους από την παιδική μου ηλικία και κυρίως από τις σχέσεις μου με τους γονείς μου. Διαπίστωσα πόσα προβλήματα δημιούργησα στη σχέση μου με τις φοβίες μου και τις προκαταλήψεις μου και στάθηκα απέναντι στον άνθρωπο μου και τα αποκάλυψα όλα. Τις αδυναμίες μου, το γιατί έκανα ότι έκανα στη σχέση, τους φόβους μου, τα πάντα. Ο σύντροφος μου με άκουσε, με κατάλαβε, με στήριξε και αυτό ήταν ότι καλύτερο μου έτυχε ποτέ. Ακόμα προσπαθώ να βρω την ισορροπία μέσα μου και κάνω συνεχώς βήματα γι' αυτό. Πολλές φορές κάνω τα ίδια λάθη αλλά σημασία έχει ότι το αντιλαμβάνομαι εγκαίρως και αναλαμβάνω την ευθύνη των πράξεων μου χωρίς άμυνες πλέον.

Ο σύντροφος μου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Στο πρόσωπο του βρήκα τον άνθρωπο που με στηρίζει, με προσέχει, με αγαπά κυρίως. Ταυτόχρονα όμως, στο πρόσωπο του βρήκα τη μητέρα μου. Βρήκα τον άνθρωπο για τον οποίο ξεκίνησα την ψυχοθεραπεία, τον άνθρωπο που έπαιξε στη ζωή μου τόσο καταλυτικό ρόλο ώστε να ξεχάσω ποια είμαι πραγματικά και να γίνω η τέλεια κόρη, να ψάχνω να βρω τον εαυτό μου σ' αυτή την ηλικία και να προσπαθώ καθημερινά να βγω από τον έλεγχο της, για να γίνω ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Αυτό που προσπαθώ να σας πω (ίσως εσείς που κάνετε ψυχοθεραπεία να το καταλάβετε καλύτερα) είναι ότι πάνω στον σύντροφο μου προβάλω τη μητέρα μου. Πως γίνεται αυτό; Ο σύντροφος μου έχει πολλές ομοιότητες στη συμπεριφορά του με τη μαμά μου. Είναι επικριτικός, ειρωνικός, πιστεύει ότι έχει πάντα δίκιο και είναι πολύ εγωιστής. Μαζί του νιώθω πως γίνομαι πάλι το παιδί που προσπαθεί να μην απορριφθεί, να μην εγκαταληφθεί, να μην προδωθεί. Δεν είναι κακός άνθρωπος. Το αντίθετο. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος κουβαλά κι αυτός πολλά τραύματα από την οικογένεια του και πολλές φορές κάνει υποσυνείδητα τις ίδιες προβολές πάνω μου. Δεν κάνει ψυχοθεραπεία και προσπαθεί να καταλάβει με τη λογική αλλά δεν ακουμπά καθόλου το συναίσθημα γιατί τον πονά. Αυτός όμως είναι και ο λόγος που δημιουργείται τέτοια ανισορροπία ανάμεσα μας.

Το θέμα είναι ότι πάρα πολλές φορές δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Εχουμε πρόβλημα. Αυτός δεν με ακούει, εγώ προσπαθώ να τον ακούσω (η ψυχοθεραπεία βοήθησε σ' αυτό) και μία τεράστια απογοήτευση έχει δημιουργηθεί στη σχέση μας. Αυτό που μας κρατά μαζί είναι μία τεράστια αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλο και αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε προσπαθήσει να χωρίσουμε αλλά δεν τα καταφέραμε. Το συναίσθημα είναι τόσο δυνατό που μας κρατά πολύ στενά δεμένους.

Δεν ξέρω πλέον τι να κάνω. Κάνω συνεχώς πίσω γιατί αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει αλλά κάποιες φορές νιώθω τις διαφορές μας σαν ένα τεράστιο βουνό που με πλακώνει και με κάνει να θέλω να τα τινάξω όλα στον αέρα... Προσπαθώ να χειριστώ τις καταστάσεις με διπλωματία για να μην τον πληγώσω ή τον εκνευρίσω και ξυπνήσει "η μαμά μου" πάλι αλλά κάποιες φορές τρελαίνομαι. Πολλές φορές υποστηρίζει ότι δεν του συμπαραστέκομαι και δεν είμαι κοντά του αλλά η αλήθεια είναι ότι με την ψυχοθεραπεία αντιλαμβάνομαι ότι το πρόβλημα δεν το έχω εγώ αλλά αυτός μέσα του.

Ισως να μην εξέφρασα σωστά το πρόβλημα μου. Ισως οι σκέψεις και τα συναισθήματα μου αυτή τη στιγμή να είναι πολύ μπερδεμένα. Εχω σταματήσει την ψυχοθεραπεία εδώ και δύο μήνες λόγω οικονομικών προβλημάτων και νιώθω να πνίγομαι πάλι (βλέπετε, η ανάγκη μου να μου πει κάποιος άλλος ποιο είναι το σωστό γιατί εγώ δεν ξέρω...)

Το μόνο που ξέρω σίγουρα όμως είναι πως λατρεύω αυτόν τον άνθρωπο, δεν θέλω να χωρίσω μαζί του αλλά πλέον δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι και ξέρω ότι δεν μπορώ να του ζητήσω ν' αλλάξει. Δεν ξέρω πως να τον κάνω να ξυπνήσει και να συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει και πως επιτρέπει στις φοβίες του και τις ανασφάλειες του να μπουν μέσα στη σχέση και να την καταστρέψουν σιγά σιγά.

Θα ήθελα τη βοήθεια σας γιατί είμαι τόσο μπερδεμένη αυτή τη στιγμή και έχουν ενεργοποιηθεί όλοι οι φόβοι μου. Το μόνο που ζητάω είναι να με "δείτε" για λίγο σαν την καλύτερη σας φίλη και να μου δείξετε το δρόμο για να βγω από αυτό το αδιέξοδο που έχω μπει και κάνει τα πάντα να φαίνονται βουνό...


Σας ευχαριστώ...

Καλημέρα Balance.
Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως αν σ\'αυτόν τον άνθρωπο βλέπεις τα κουσούρια της μητέρας σου, (εννοώ αυτά που σου είχαν κάνει τη ζωή δύσκολη), αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Τα έζησες και δεν μπορούν να σβήσουν από τη μνήμη σου.
Αν αυτός έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, θα σου θυμίζει πάντα τη μητέρα σου, πιστεύω, όση ψυχοθεραπεία και αν κάνεις. Σκέψου αν μπορείς να ζήσεις μαζί του ή όχι. Αν κλίνεις προς το ναι, τότε χαλάρωσε και σταμάτα να εμβαθύνεις.
Προσωπικά πιστεύω ότι η ψυχοθεραπεία προσφέρει μεγάλο καλό αλλά .....ουδεν καλόν αμιγές ...κακού. Και το κακό εδώ είναι πως η πολύ ενασχόληση με το βάθος του εαυτού μας μας κάνει να χάνουμε το μυστήριο, την έκπληξη και τον αυθορμητισμό του εαυτού μας. Διάβασα κάπου ότι ο Φρόυντ πρότεινε στον Αινστάιν να κάνει ψυχανάλυση και αυτός απάντησε: Ευχαριστώ αλλά θα προτιμίσω να μείνω στο σκοτάδι μου....
Αν λοιπόν αποφασίσεις πως υπερισχύει η ανάγκη σου να είστε μαζί ή η αγάπη σου τότε ...μείνε στο σκοτάδι σου, εννοώ μην τη ψάχνεις πολύ.
Να είσαι καλά

Quote:

---

Originally posted by BALANCE
(βλέπετε, η ανάγκη μου να μου πει κάποιος άλλος ποιο είναι το σωστό γιατί εγώ δεν ξέρω...)

---

Καλημέρα!
Μου έκανε εντύπωση αυτή η φράση σου (όπως και η υπογραφή σου!) γιατί και εγώ έχω μία τέτοια διάθεση να \"κάνω\" ίσως οτι δεν ξέρω ποιό είναι το σωστό για μένα και να ρωτάω να με καθοδηγήσουν οι άλλοι! Όμως πράγματι δεν ξέρεις ποιό είναι το σωστό για εσένα??
Αυτό το προβληματισμό ήθελα να θέσω ... :)

Σας ευχαριστώ πολύ για τις άμεσες απαντήσεις σας. :)

Καταρχάς GreenPeyote ο λόγος που το έγραψα αυτό είναι μία διαπίστωση που έκανα τον τελευταίο χρόνο και προέρχεται από το γεγονός ότι ζώντας με μία μητέρα που ήλεγχε τη ζωή μου χρόνια ολόκληρα και αναλάμβανε όλες μου τις ευθύνες μαζί με μία αντιμετώπιση μου ότι εγώ δεν ξέρω κι αυτή ξέρει καλύτερα από μένα για μένα, κουβαλώ έντονα μέσα μου την αντίληψη ότι εγώ δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό για μένα κι ότι οι άλλοι ξέρουν καλύτερα από μένα για μένα... Η παγίδα μου... Αυτός είναι και ο λόγος που τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να εμπιστευθώ την ίδια μου την κρίση και περιμένω από τους άλλους, ακόμα κι από τον ψυχοθεραπευτή μου να μου πει τι να κάνω... Προσπαθώ συνέχεια να ξεπεράσω αυτή την αντίληψη αλλά πολλές φορές την πατάω... Συν τοις άλλοις, πλέον με αυτά τα ξεκαθαρίσματα μου αρχίζω πια και μπερδευω μέσα μου αν τελικά αυτό που θεωρώ εγώ σωστό είναι σωστό για μένα; Είναι σωστό για τους γονείς μου; Είναι σωστό για την κοινωνία που ζω; Και συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος... :(



Nature ναι πρέπει να σταματήσω να εμβαθύνω. Τον τρόπο προσπαθώ να βρω γιατί από τη στιγμή που επιλέγω να είμαι μ\' αυτον τον άνθρωπο πρεπει να βρώ και την ισορροπία μου μαζί του. Και πραγματικά το θέλω...

Λες ότι η ψυχοθεραπεία κάνει τόσο καλό όσο και κακό. Εχεις δίκιο. Ανακαλύπτεις για ποιο λόγο σκεφτεσαι και λειτουργείς με συγκεκριμένο τρόπο, αναφωνείς \"αυτό είναι επιτέλους που μου δημιουργεί πρόβλημα τόσσο καιρό!\" και ξαφνικά πέφτεις από το ροζ σύννεφο και αντιμετωπίζεις όλα αυτά που είχες καταχωνιάσει μέσα σου όλα αυτά τα χρόνια. Αντιμετωπίζεις τη σκληρή πραγματικότητα. Το κακό όμως ξέρεις ποιο είναι; Αν ανοίξεις τα μάτια σου έστω και για λίγο, δεν μπορείς ξανά να τα κλείσεις. Θέλεις αλλά δεν μπορείς. Και τότε πες μου... Πως ξανάρχεται η ισορροπία;

Ελπίζω να μην σας μπερδεψα περισσότερο...

Ακόμα κι αν δεν καταλήξουμε κάπου, ειναι σημαντικές οι απόψεις σας για μένα. Μου δημιουργούν νέα ερωτήματα που μπορεί στο τέλος να με βοηθήσουν να βρω μόνη μου τη λύση στο πρόβλημα μου...

:)

:)
Λοιπόν θα βάλω και γω ένα πετραδάκι τόσο δα μικρούλικο στην όλη προσπάθεια σου.

1- Ποιος είναι ο στόχος σου να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο και οτι θέλει ας γίνει η να είσαι
ευτυχισμένη ;

2- Το ότι χαρακτηρίζεις υπέροχο άνθρωπο και στη συνέχεια παρουσιάζεις μια προβληματική προσωπικότητα όπως είναι ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος (και εγώ μαζί) με κάνει να σκέπτομαι και να σου ζητήσω να ιεραρχήσεις το τι θεωρείς σημαντικό για μια σχέση σε ( πρακτικό και αξιακό κομμάτι ) και ποιο είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο θες να κινηθεί η σχέση σου ;

3- Μια διαπίστωση που θα σε βοηθήσεις είναι ότι πολλές φορές μπορεί να αγαπάμε ανθρώπους αλλά να μην μπορούμε ( είτε επειδή δεν θέλουμε να κάνουμε τις αμοιβαιες υποχωρήσεις είτε επειδή δεν έχουν την γνώση για το τι πρέπει να κάνουμε ) να λειτουργούμε σαν σχέση

**- Υπάρχει ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος που για όλα του φταίνε οι άλλοι , όσες φορές συζητούσαμε έριχνε το μπαλάκι στους άλλους, για όλα μα για όλα έφταιγαν οι άλλοι. Κάποια στιγμή μην μπορώντας άλλο να με χρεώνει οτιδήποτε, και επειδή όλες οι συζητήσεις μετατρεπόντουσαν σε ατέρμονες κόντρες , του λέω ότι όσες φορές θα συζητούσε με μένα και θα μου έλεγε οτι εγώ φταίω εκεί θα σταματούσε η κουβέντα ... πέρασαν χρόνια εξακολουθώ να τον αγαπάω με δεν συζητάμε πλέον...

Αχ αυτές οι μαμάδες... Είναι δυστυχώς τόσο συχνό (και στη χώρα μας ακόμα συχνότερο) να τα ξέρουν όλα και να αποφασίζουν πριν απο μας για μας.
Έχω καταλήξει πως θα έπρεπε να απαγορεύεται να μένουν τα παιδιά με τους γονείς τους όταν συμπληρώσουν τα 18. Πόσο πιο ελεύθεροι θα είμασταν όλοι! πόσο καλύτερα θα γνωρίζαμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τις δυνατότητές μας! Πόσο περισότερη αυτοπεποίθηση και ηρεμία θα είχαμε!Πόσοι από μας θα είχαν τραβήξει άλλο τελείως δρόμο επαγγελματικά, οικογενειακά, κοινωνικά... Δρόμο που θα ήταν όμως δική μας επιλογή.

Quote:

---

Originally posted by BALANCE
Καταρχάς GreenPeyote ο λόγος που το έγραψα αυτό είναι μία διαπίστωση που έκανα τον τελευταίο χρόνο και προέρχεται από το γεγονός ότι ζώντας με μία μητέρα που ήλεγχε τη ζωή μου χρόνια ολόκληρα και αναλάμβανε όλες μου τις ευθύνες μαζί με μία αντιμετώπιση μου ότι εγώ δεν ξέρω κι αυτή ξέρει καλύτερα από μένα για μένα, κουβαλώ έντονα μέσα μου την αντίληψη ότι εγώ δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό για μένα κι ότι οι άλλοι ξέρουν καλύτερα από μένα για μένα... Η παγίδα μου... Αυτός είναι και ο λόγος που τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να εμπιστευθώ την ίδια μου την κρίση και περιμένω από τους άλλους, ακόμα κι από τον ψυχοθεραπευτή μου να μου πει τι να κάνω... Προσπαθώ συνέχεια να ξεπεράσω αυτή την αντίληψη αλλά πολλές φορές την πατάω... Συν τοις άλλοις, πλέον με αυτά τα ξεκαθαρίσματα μου αρχίζω πια και μπερδευω μέσα μου αν τελικά αυτό που θεωρώ εγώ σωστό είναι σωστό για μένα; Είναι σωστό για τους γονείς μου; Είναι σωστό για την κοινωνία που ζω; Και συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος... :(

---

Με έβαλες σε σκέψεις με αυτό το κείμενό σου σχετικά με την υπερπροστασία των γονέων και κατά πόσο μπορεί να επηρεάσει τη ψυχοσύνθεση των παιδιών από την άποψη του \"ευνουχισμού\" και μήπως κάτι τέτοιο συμβαίνει και με εμένα...!!
Δεν ξέρω τί άλλο να γράψω, εύχομαι πάντως να τα ξεπεράσεις!! Η ψυχοθεραπεία που έκανες νιώθεις οτι σου λείπει??

Quote:

---

Originally posted by nature
Αχ αυτές οι μαμάδες... Είναι δυστυχώς τόσο συχνό (και στη χώρα μας ακόμα συχνότερο) να τα ξέρουν όλα και να αποφασίζουν πριν απο μας για μας.
Έχω καταλήξει πως θα έπρεπε να απαγορεύεται να μένουν τα παιδιά με τους γονείς τους όταν συμπληρώσουν τα 18. Πόσο πιο ελεύθεροι θα είμασταν όλοι! πόσο καλύτερα θα γνωρίζαμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τις δυνατότητές μας! Πόσο περισότερη αυτοπεποίθηση και ηρεμία θα είχαμε!Πόσοι από μας θα είχαν τραβήξει άλλο τελείως δρόμο επαγγελματικά, οικογενειακά, κοινωνικά... Δρόμο που θα ήταν όμως δική μας επιλογή.

---

Εγώ μένω μόνος μου από τα 17 όταν πέρασα στη σχολή αλλά το θέμα της υπερπροστασίας ίσως να γεννιέται σε μικρότερες ηλικίες γιατί τί κι αν μένεις μόνος όταν για όλα φροντίζουν οι γονείς! Έίχα ακούσει οτι στο εξωτερικό σε κάποιες χώρες στέλνει το κράτος μία κάρτα στις οικογένειες που κάποιο παιδί ενηλικιώνεται και του λένε οτι τώρα το χελιδονάκι πρέπει να πετάξει και να φτιάξει τη δική του φωλιά!!!:)))))
Δεν νομίζω οτι έχει να κάνει τόσο με το αν κάποιος μένει με τους γονείς του ή όχι αλλά me ton τρόπο που μεγαλώνει ίσως...
Για να μην λέω και πράγματα που δεν στέκουν δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αν η υπερπροστασία μπορεί να δημιουργήσει κάποιο ψυχολογικό \"πρόβλημα\" και τελικά πώς ορίζεται η υπερπροστασία... ίσως να το θέταμε σαν σεβασμός στην αυτονομία, μοναδικότητα και προσωπικότητα του κάθε ατόμου?? αυτό μου φαίνεται πιό ακριβές γιατί η αγάπη και η υπερπροστασία μπορεί να αλληλοκαλύπτονται...

Και εγώ μένω μόνη από τα 19, όμως ένοιωσα για πολλά χρόνια αυτά που λέει η balance.
Όσο για την υπερπροστασία, έχουν γραφτεί τόσο πολλά.
Στον ακραίο της βαθμό την είδα σε μία οικογένεια συγγενική μου. Ο πατέρας φρόντιζε τα πάντα για τους 2 γιούς του σε ακραίο βαθμό (αυτός το ονόμαζε αγάπη και έγνοια). Στις σπουδές τους, στο στρατό τους, στο γάμο τους. Όταν σπούδαζαν στο εξωτερικό τους τηλεφωνούσε 5 φορές την ημέρα. Τους έστελνε κάθε βδομάδα φαγητό από την Ελλάδα. Ακόμα και τώρα που τα παιδιά είναι περίπου 40 χρονών τους πληρώνει τη δόση του αυτοκινήτου, πηγαίνει στην εφορία για αυτούς, τους νοικιάζει τα διαμερίσματα που τους έχει αγοράσει, εισπράτει τα νοίκια και τους τα δίνει έτοιμα στο πιάτο. το αποτέλεσμα είναι ότι τα παιδιά έχουν γίνει άβουλα, δεν έχουν πετύχει τίποτα στη ζωή τους αντάξιο των σπουδών τους και όλοι τους σέρνουν από τη μύτη.
Ισως πρέπει να μας πει και η balance μέχρι ποια ηλικία έμεινε με τη μητέρα της και πόση απόσταση έχουν τώρα, αν έχουν.

:):)

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Ιδιαίτερα σ\' αυτή τη φάση που νιώθω τόσο μόνη και μπερδεμένη, χωρίς κάποιον άνθρωπο να συζητήσω μαζί του το πρόβλημα μου (επέλεξα συνειδητά να μην το συζητήσω με δικούς μου ανθρώπους για να μην επηρεαστώ από τη γνώμη τους η οποία μόνο αντιλειμενική δεν θα είναι) είναι όμορφο να ξέρεις ότι κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να σου πει δύο πράγματα που μπορεί να βοηθήσουν...

Μένω ακόμα με τους γονείς μου. Αυτόν τον καιρο προσπαθώ να ρυθμίσω τα οικονομικά μου προκειμένου να φύγω από το σπίτι μου, κίνηση που πιστεύω θα με βοηθήσει πολύ στην ωρίμανση μου και τον απογαλακτισμό μου.

Η υπερπροστασία των γονιών για αυτούς που δεν την έχουν ζήσει φαντάζει κάτι όμορφο. Και δεν είναι κακό. Το κακό ξεκινά την ώρα που αυτή η αγάπη των γονιών γίνεται έλεγχος γιατί εκεί χάνονται τα όρια. Οταν η μητέρα μου πιστεύει ότι αυτή ξέρει πολύ καλύτερα από μένα για το πως πρέπει να χειριστώ καταστάσεις κι εγώ της δίνω το δικαίωμα να το κάνει γιατί φοβάμαι υποσυνείδητα να αποφασίσω εγώ και να αναλάβω την ευθύνη, κι αυτό γίνεται από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι εξαιρετικά δύσκολο να της βάλεις όρια και ταυτόχρονα να βάλεις και τα δικά σου όρια. Που βρίσκονται τα όρια; Δεν έχω ιδέα... Δεν μπορώ να πω, η στήριξη της ήταν τεράστια όλα αυτά τα χρόνια. Μου έχει δώσει τεράστιο κουράγιο και απίστευτη αγάπη και υποστήριξη. Δυστυχώς όμως, για κάποιο λόγο που ακόμα τον ψάχνω θεωρώ ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω χωρίς αυτή. Οτι η δική μου κρίση είναι λάθος. Παιδικά κατάλοιπα...

Ναι, η ψυχοθεραπεία μου λείπει. Εχω πολύ δρομο ακόμα μπροστά μου. Αλλά αυτό που ξέρω καλά μέσα μου και κλείνω τα μάτια είναι πως ξέρω πλέον τον τρόπο να δουλέψω και μπορώ να το κάνω και μόνη μου αλλά για κάποιο λόγο το αναβάλλω. Κι αυτό και μόνο τα λέει όλα.



Thessalo τρομοκρατήθηκα με το μήνυμα σου!

Αυτό κάτι λέει μάλλον... Αν απαντήσω στις ερωτήσεις σου, μάλλον πρέπει να χωρίσω το σύντροφο μου και δεν το θέλω. Ισως γι\' αυτό φοβήθηκα...

Ο σύντροφος μου έχει υπέροχη ψυχή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι φυσιολογικός ή ότι δεν έχει απίστευτα ελαττώματα ή δεν κουβαλά πολλά τραύματα μέσα του... Δυστυχώς, το ίδιο κι εγώ...

Ισως το πρόβλημα μου είναι οτι δεν μπορώ, μάλλον δεν ξέρω τον τρόπο να ιεραρχήσω μέσα μου τι είναι σημαντικό για μένα. Τι χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένη. Κι αν απαντήσω σ\' αυτές τις ερωτήσεις, δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο είναι και η πραγματικότητα. Μπορώ να σου πω ότι το γεγονός ότι με προσέχει είναι ό,τι χρειάζομαι. Ταυτόχρονα όμως μπορώ να σου πω ότι η άκαμπτη συμπεριφορά του πολλές φορές με κάνει να θέλω να φύγω χιλιόμετρα μακριά.

Μπορεί το λάθος να είναι δικο μου. Μπορεί όντως εγώ να είμαι τόσο πολύ μπερδεμένη μέσα μου και να δημιουργώ αυτή την ένταση ανάμεσα μας. Δεν ξέρω που βρίσκεται η πραγματικότητα πια...

Απλά το μόνο που ξέρω είναι ότι φοβάμαι...

:(:(

Quote:

---

Originally posted by BALANCE
Εχω σταματήσει την ψυχοθεραπεία εδώ και δύο μήνες λόγω οικονομικών προβλημάτων και νιώθω να πνίγομαι πάλι (βλέπετε, η ανάγκη μου να μου πει κάποιος άλλος ποιο είναι το σωστό γιατί εγώ δεν ξέρω...)

---

Βalance,

καλως ήρθες:)

καταλαβαινω την αγωνια σου για τη σχεση σου, τη θεση σου μεσα σ αυτη κ την πορεια της. Ομως, αληθινα περιμενεις απο τον οποιο θεραπευτη να σου δειξει το σωστο ή το λάθος? Δεν ειναι το σωστό κάτι που το νιωθεις?Νομιζω το θεμα ειναι αυτο το να νιωσεις κάτι, το σωστο ή το λάθος. Δεν υποδεικνυεται, απλα το νιωθεις. Κ το σωστο το δικο σου δεν μπορει να ταυτιζεται με τα σωστα ολου του πλανητη. Ειναι ισως δυσκολο να υποστηριξεις τις επιλογες σου, ειδικα αν δεν σου εδωσαν τον χωρο αυτο ποτε....Οπως κ το να αναλαβεις εσυ την ευθυνη που συνεπαγονται οι οποιες επιλογες...Ομως δεν νιωθεις ολο αυτο σαν ενα βαρος?

Αγαπητο μου κοριτσι,
μου θυμιζεις σε τοσα τον εαυτο μου και ολα οσα τραβαω με την υπερπροστασια του πατερα μου. Αν θελεις, διαβασε το thread μου και θα καταλαβεις...
http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=2894

Θα κανω πρώτα μια γενική παρατήρηση…
Αναλύεις παρα πολύ, το καθετι, όχι μόνο τη δική σου συμπεριφορά αλλα και εκείνη του συντρόφου σου.
Αυτό είναι ένα θεμα, με την ψυχοθεραπεία. Προσωπικά εχοντας κανει θαρεπεια με πολύ εευνοικα αποτελεσματα πέρασα μια φαση τρελής ανάλυσης…. Ευτυχως η ιδια η θεραπευτρια μου μου εδωσε καποιες κατευθυνσεις για να βγω από αυτό και να μην χαθώ στον λαβυρινθο.
Το έκανε με πολύ εντεχνο τρόπο…
Ουσιαστικα ο εαυτός μου έπεσε στην εξης παγίδα. Αρχισα να με αποκωδικοποιω σε σημείο αηδίας. Και ναι μεν τα συμπεράσματα μου για τα υπόγεια- υποσυνειδητα κίνητρα των αλλων συχνα ήταν ευστοχα, δεν συνεβαινε όμως το ίδιο συχνα και με τα συμπεράσματά μου για εμενα.
Είναι ένα λεπτο σημειο και δεν ξερω αν θα στο δωσω να το καταλάβεις.
Στην αρχη, η αναλυση με βοηθησε στην κατακτηση της αυτογνωσιας. Μεταγενεστερα, και παντως καποιες στιγμες που το σκοτεινο κομματι του εαυτου μου τουτέστιν τυψεις ενοχες, ανασφάλειες κτλ, ηθελε να αναλαβει το τιμονι γινοταν το εξης.
Ερμήνευα συνειδητά ( η και λίγο υποσυνειδητα) το τι κρυβεται πισω από τις συμπεριφορές μου διαλέγοντας εκεινη την εμρηνεία που θα ήταν μαστιγωτική για μενα και θα με βύθιζε όλο και πιο βαθια σε τυψεις και αδιεξοδα.
Ένα πχ.
Σε έναν καβγα με μια φίλη οπου φαινομενικά είχα όλο το δίκιο του κόσμου, το επιανα από εδώ, το ερμηνευα από εκει και κατεληγα να με κατηγορω για την υποσυνειδητη ζηλια μου που οφειλεται στο αισθημα ελειμματικότητας που με διακατέχει κτλ, και το οποιο ηταν η αληθινη αιτια του καβγά. Οσο δίκιο και να είχα, τιποτα δεν μπορουσε να με σωσει από τις τυψεις, μετα από μια τετοια ερμηνεια.
Θελω να καταληξω στο ότι μαλλον πρεπει να ειμαστε προσεχτικοι στο να αυτό αναλυθουμε, οσοι καναμε καιρό θεραπεια… Πολλες φορερς οι ερμηνειες του υποσυνειδητού μας είναι και αυτές υποσυνειδητα κατευθυνόμενες και τρεχα γύρευε μετα.
Καλυτερα οι ερμηνειες να γινονται με την βοηθεια του θεραπευτη που και την γνώση έχει και είναι αντικειμενικος εξωτερικός παρατηρητης των οποιων σαμποταζ γινονται από τον ιδιο μας τον εαυτο.

Μετα ερχεται το δευτερο θεμα.
Ειχα επισης την ταση, μετα απο καιρο θεραπειες οπου ενιωσα πως \"τα κατειχα τα εργαλεια και τα φωτα\"
1. Μπαινω στην διαδικασια να αναλυθω τους αλλους, να αναλαμβανω ερημην τους εναν ρόλο ομοιο με εκεινο του θεραπευτη και να υποφερω!
2. Συχνα, περιμενα απο τους αλλους, να γινουν εκεινοι γεματοι αποδοχη, κατανόηση, να με κανουν να νιωσω ασφαλεια και να με αποκωδικοποιησουν, βαζοντας τους σε εναν ρόλο φίλου - θεραπευτη.
Τα γράφω αυτα εγω, που ειμαι υπερ της ψυχοθεραπειας, χωρις να σημαινει αυτο οτι δεν αναγνωρίζω τους κινδύνους που την συνοδευουν.
Στην πρωτη περιπτωση λοιπον, υπεφερα. Τι συνεβαινε.
Οι αλλοι, εμπαιναν σε μια περιεργη διαδικασια μαζι μου, κατα την οποία εγω τους \"σκαλιζα\" και ανοιγα τα κουβαρια τους, όσο ερασιτεχνικα το εκανα τελοσπαντων ... κι εκεινοι.... μου εβγαζαν πραγματα που με δυσκόλευαν! Αντιστάσεις, αμυνες, εχθρα..... Ενιωθαν την εισβολή μου, που γινόταν χωρις την αδεια μου, κι εβγαζαν τα νύχια τους... Κατεβαλα μεγαλη προσπάθεια να μην γινομαι ο αναλυτης των αλλων γιατι δεν αντεχα εναν τετοιο ρόλο και ουτε υπηρχε το καταλληλο πλαισιο. Ετσι τώρα ακομα κι αν ΒΛΕΠΩ, αποσιωπω ή παρουσιαζω με τρόπο και εν μερει αυτο που βλεπω, ή το χειριζομαι ετσι ωστε να ερθω πιο κοντα με τον άλλο.
2. Ακομα παλευω να μην βαζω τους αλλους στον ρόλο.
Δεν θελω ουτε να τους ανοιγομαι στον βαθμο που το κανω στην θεραπευτρια μου, ουτε να τυφλώνομαι, χανοντας την επαφη με τον \"εξω κόσμο\" περιμενοντας οτι αυτος θα ειναι ίδιος με το ασφαλες περιβαλλον της γυαλας της θεραπειας. Για να στο πω πιο ψυχολογίστικα, σταματησα να προβαλλω την θεραπευτρια μου πανω στους αλλους και κατανόησα οτι μεσα στη γυάλα, απλα μαθαινω στοιχεια μου και με ενδυναμωνω, αλλα δεν μπορω με ολους εκει εξω να αναπαραγω την ιδια μορφη σχεσης. Μπορω ωστόσο να προσαρμόζομαι και να εμπλουτιζω τις σχεσεις μου με τα στοιχεια του εαυτου μου που ανακαλυπτω.
Στο δικό σου θεμα, μην γινεσαι η αναλυτρια του συντροφου σου.
Μονο προβληματα θα φερει στην σχεση σας. Θα βγουν και σκοτεινα κομματια του και αντιστασεις και θυμος, ολα θα εχουν εσενα ως αποδεκτη, γιατι εσυ αναλαμβανεις τον ρόλο.
Οι θεραπευτες πιστευω, συναντουν την δυσκολια, ιδιως στην αρχη του επαγγελματος τους, των οριων. Ποτε να είναι θεραπευτες και ποτε να ειναι απλα αληθινοί, χωρις να αναλύουν. Πως θα βίωναν τον ερωτα ελευθεροι, αν ανελυαν καθε τι σκοτεινο που κρυβεται απο πισω του? Αρα, αντιμετωπιζουν την δυσκολια του να αφηνονται. Την ιδια ακριβως δυσκολια, πρεπει να μαθουμε να χειριζομαστε και πολλοι απο εμας τους θεραπευομενους.
Αφεσου στη σχεση σου, αυτη ειναι η συμβουλή μου.
Κοιτα το δάσος του μαζι σας και μην χανεσαι στην όψη του καθε δεντρου.
Ζησε το με το συναισθημα και χρησιμοποιησε τη λογικη πιο περιορισμενα και κυριως, για την επιλυση προβληματων, οχι για να λειτουργεις μεσα στην σχεση.
Δεν ειναι ευκολο καλη μου φιλη( σου μιλω σαν φιλη) αλλα σιγουρα, θα τον βρεις τον τρόπο. :)

με την υποθεση εργασιας οτι απο κοινου θελετε να μεινετε μαζι, θα προτεινα να μετριασετε τους εγωισμους και να δουλεψετε πανω σε αυτο.
Αν οντως ισχυουν αυτα που λες και για τους δυο σας, δεν μενει παρα να σκυψετε και οι δυο και να δουλεψετε για την σχεση σας. Σιγα σιγα και με υπομονη θα λειανθουν οι τριβες και θα βρειτε την ισσοροπια.

Και κατι για να το ακουω εγω και οχι μονο.....
Οποιος θελει να αγαπηθει και να τον αγαπουν εχει ολο το δρομο μπροστα του, αλλιως και το επομενο δευετερολεπτο ειναι χασιμο χρονου.