Αντιθετικά γεγονότα: πως τα διαχειριζόμαστε;;;

την εβδομαδα της διακαινησιμου, συνεβη ένα πολυ αισιοδοξο γεγονος στη ζωη μου, μετα απο 8 χρονια βαλτωματος στα επαγγελματικα, επιτελους βρηκα δουλεια στον τομεα μου, με προοπτικες εξελιξης, αλλα στο εξωτερικο που δεν με πειραζει. φυσικα δέχτηκα, αμεσως βρηκα δωματιο κλπ, και γενικα ολα τα διαδικαστικα ετρεξαν σα νερο.

5 μερες μετα την ανακοινωση της προσληψης μου εφυγε απο τη ζωη ο πολυαγαπημενος μου μπαμπας. αποτομα, χωρις να ειναι αρρωστος, κλινηρης, απλως λογω προχωρημενης ηλικιας, μαλλον ανακοπη -οκ το ηξερα οτι ανα πασα στιγμη μπορει κατι να συνεβαινε...ηταν σχεδον 90.

Νιωθω σα να εχω κοπει στα 2, ενα κομματι μου πεταει στον 7ο ουρανο, και ενα αλλο κομματι μου πενθει, κλεινεται στο καβουκι του, και βαλτωνει. Τρωω ό,τι σαβουρα μπορειτε να φανταστειτε, (ποιός εγώ? που ειχα γινει εξπερ στα βοτανα, και την υγιεινη διατροφη....), πιτσες, ψωμοειδη, ενα κουτι παγωτο 2-3 φορες τη βδομαδα... Απο ενεργεια φυσικα πατος, γυμναστηριο δεν παταω, λογικο με τα σκουπιδια που τρωω, και γενικα νιωθω σαν ετεροκατευθυνομενη, σαν παρατηρητης του εαυτου μου, σα να με εχω χασει και δεν ξερω που στο καλο θα με βρω...

Μια ζωή έφυγε....μια ζωή...αναγεννιέται.
Σκέψου μόνο τι θα ήθελε ο πατέρας σου από σένα...Πώς θα ήθελε να σε δεί...
Θα ήθελε να σε δεί στενοχωρημένη?
Θα ήθελε η απώλειά του να αποτελέσει τροχοπέδη για την ζωή σου?
Make him proud....μ'αυτό που είσαι...μ'αυτά που πετυχαίνεις στην ζωή σου.

Πρεπει να σταθεισ στα ποδια σου παλι κι η δουλεια θα σε βοηθησει οσο πιο πολυ δουλευεισ κι οσο πιο πολλα βγαζεισ τοσο πιο ανεξαρτητοσ εισαι

Καλησπέρα... και... συλλυπητήρια.

Να ξεκινήσω γράφοντάς σου πως έχω την εντύπωση οτι μπορώ να φανταστώ πολύ καλά τη θέση στην οποία βρίσκεσαι κι ας μην την έχω περάσει... επειδή κι εμένα ο πατέρας μου συμβολίζει κάποια πράγματα μέσα μου, που όχι μόνο αφορούν τα "περασμένα"... αλλά που θέλω να αφορούν και τα "μελλοντικά". Του έχω αδυναμία. Και έχει απασχολήσει το μυαλό μου, καλώς ή κακώς, η ενδεχόμενη (για εμένα), κατάσταση στην οποία δυστυχώς βρίσκεσαι.
Έχοντας λοιπόν περάσει κάποια στάδια όλο αυτό μέσα στη σκέψη μου... ξέρω απλούστατα πως ότι κι αν έκανα εκείνη την περίοδο στη ζωή μου, σίγουρα θα με επηρέαζε... και το μόνο που θα άλλαζε θα ήταν το κατά πόσο θα το εξέφραζα ή θα το περνούσα μόνος μου.
Δεν είμαι σίγουρος αν κάποτε ξεπερνιέται τελείως.

Νομίζω οτι δεν υπάρχει άνθρωπος, που ενώ θα διατηρούσε σχέσεις αγάπης με τους γονείς που τον μεγάλωσαν, δεν θα επηρεαζόταν με τον θάνατό τους... και με αυτό θέλω να τονίσω οτι είναι πολύ φυσικό και λογικό και αναμενόμενο, να νιώθεις όπως νιώθεις... είναι η υγιής πλευρά της θλίψης που προσπαθεί να εξασφαλίσει οτι αυτή η διάθεση δεν θα διοχετευθεί λανθασμένα σε νεύρα, ή σε αποφυγή, ή σε μια ψευδή αίσθηση ικανότητας... Είναι κάτι ανθρώπινο και αναπόφευκτο σε υγιή πλαίσια.


Πέρα από αυτά, συμφωνώ με τα παιδιά παραπάνω σε όσα γράφουν... και θα σου πω και κάτι που θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί μοιρολατρικό... αλλά σκέψου πως αν συνέβαινε όλο αυτό πριν την πρόσφατη "επιτυχία" σου στον εργασιακό τομέα... ίσως.... σε διαφορετική περίπτωση... τα πράγματα να ήταν τώρα πολύ δυσάρεστα για σένα... ίσως να μην είχες και αυτή την χαρά να την ευχαριστηθείς... ίσως και να την παρεμπόδιζε τόσο η απώλεια του πατέρα σου, αν συνέβαινε λίγο πιο νωρίς, που να μην την κυνηγούσες και να την έχανες δια παντώς... ίσως...... θα μπορούσε να ερμηνευτεί... (συνεχίζοντας την μοιρολατρία)... ως μία έκφανση/πραγμάτωση του "τώρα μπορώ να φύγω"... που ακούμε καμιά φορά τους ηλικιωμένους να λένε... "Ας ζήσω ξανά το τάδε πράγμα στη ζωή μου κι ας πεθάνω". Προσωπικά, νομίζω οτι αυτή η τελευταία σκέψη, θα μου έδινε μία ακόμα μικρή χαζή ώθηση μέσα στην όλη μου προσπάθεια, εκλογίκευσης και αντιμετώπισης των νέων δεδομένων... με εκείνον απόντα.

Ταυτόχρονα, εξαιτίας αυτής της επιτυχίας σου, έχεις στα χέρια σου κάτι το οποίο αδιαμφισβήτητα μπορεί να σε βοηθήσει να διατηρήσεις δυνάμεις και να κρατήσεις τον εαυτό σου σε εγρήγορση... χωρίς να τον αφήσεις να πέσει πολύ. Γιατί υπάρχει και αναγκαιότητα στη διαδικασία του πένθους. Είναι αναγκαίο να δώσεις το "τιμής ένεκεν" σε κάποιον που το άξιζε. Είναι αναγκαίο να το εκφράσεις. Είναι αναγκαίο κάποιος να το ακούσει. Είναι εξιλεωτικό να νιώσεις οτι προσπάθησες... και μετέδωσες έστω ένα κομμάτι από όσα σε εσένα τον κατέστησαν, όπως γράφεις, "πολυαγαπημένο"...

Κάτι που έχω στο μυαλό μου, είναι το παράδειγμα που δίνουν από τις "ξεχωριστές" κινήσεις που κάνουν κάποιοι πενθούντες... χορηγίες... υποτροφίες... συγγραφή βιογραφιών... αφιέρωση βιβλίων... Πολλά και διάφορα παραδείγματα μπορείς να βρεις αν ψάξεις... και νομίζω πέρα από τις πεζές και καθημερινές αιτίες που μπορεί να έχουν κάποια από αυτά... κάπου εκεί ανάμεσα κρυμμένη είναι πολλές φορές και μια καμουφλαρισμένη, συναισθηματική, προσπάθεια διαχείρισης της απώλειας του αγαπημένου προσώπου.
Για παράδειγμα, έτυχε σχετικά πρόσφατα και διάβασα για ένα ποσό των πεντακοσίων ευρώ που δίνει κάθε χρόνο (μια οικογένεια, στον τόπο καταγωγής ενός από τα εκλιπόντα μέλη της) στον αριστούχο κάθε φορά των πανελλαδικών του χωριού. Κάτι που το κάνουν ήδη 8 χρόνια νομίζω... και με είχε βάλει σε σκέψεις... οτι κοίταξε να δεις... τα 8 αυτά παιδιά ίσως και να μην είχαν ακούσει ποτέ το όνομά του... όμως έτσι... μετέδωσαν σε αυτά τα παιδιά, κάποια από την αξία που είχε αυτός ο άνθρωπος για την οικογένειά του... τον διηγήθηκαν... τον περιέγραψαν... τον εξιστόρησαν... τον ξαναθυμήθηκαν... και τον αναπόλησαν.
Δεν ξέρω λοιπόν τί άλλα παραδείγματα μπορεί κάποιος να βρει στη σύγχρονη εποχή μας, που να μοιάζουν και συγχρόνως να διαφοροποιούνται ενός έπους όπως των αρχαίων χρόνων αλλά... είμαι σίγουρος οτι μπορούν να βρεθούν.

Τέλος, το να κοντεύει τα 90 του κάποιος, χωρίς να ταλαιπωρηθεί πολύ από άποψη υγείας... είναι ευχής άξιο... και παρότι γνωρίζω από προσωπική εμπειρία οτι την συναναστροφή με τους γονείς μας την ευχαριστιόμαστε και την βιώνουμε με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό επίπεδο όσο αλλάζουμε και οι ίδιοι ηλικιακά... που στην πράξη σημαίνει οτι πάντα κάτι καινούργιο θα είχαμε να ζήσουμε με έναν αγαπημένο μας άνθρωπο που χάσαμε κάποια στιγμή... αυτό δεν πρέπει να εμποδίζει και την αντικειμενική ματιά των πραγμάτων όπως την περιγράφεις... οτι προς το παρόν, τα γηρατειά και όλη την δυσλειτουργία που φέρνουν μαζί τους... ακόμα, δεν μπορούμε να τα αντιστρέψουμε.


Καλή αρχή με τη νέα σου εργασιακή σχέση και καλή δύναμη σου εύχομαι...
Ξεμπέρδεψε πρώτα με όποιες χειροπιαστές εκκρεμότητες μπορεί να προκάλεσε το γεγονός αυτό...
Και να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου, τα συναισθήματά σου να πάρουν τον έλεγχο της λογικής σου... Τουλάχιστον όχι για πολύ... γιατί δεν ξέρουν να υπολογίζουν ώρες και λεπτά... ούτε ρέστα... ούτε πείνα... ούτε στόχους... ούτε την τετραγωνική ρίζα του 1024. Μόνο να επιβραβεύουν και να κατακρίνουν την λογική σου ξέρουν, ενώ κάθεται εκείνη και φροντίζει για όλα αυτά και άλλα πολλά... πάρα πολλά.

Καλημέρα Mara

Συλλυπητήρια κι από μένα για τον πατέρα σου.

Συμφωνώ πολύ με αυτά που σου έγραψε ο/η Loading...

Η σκέψη που έκανα καθώς διάβαζα την δημοσίευση σου ήταν " κοίτα να δεις, σαν να την περίμενε για να φύγει κι εκείνος..."

Ξέρω πως τώρα όσα λόγια παρηγορητικά κι αν ακούσεις σου φαίνονται γελοία ίσως σε θυμώνουν κιόλας, ο θάνατος δυστυχώς είναι σκληρός σε όποια ηλικία κι αν έρχεται και συ τώρα χρειάζεσαι χρόνο να πενθήσεις τον πατέρα σου. Δώσε αυτόν τον χρόνο στον εαυτό σου, μη προσπαθήσεις να καλύψεις το πένθος και να το πνίξεις, βούτα μέσα και ζήστο ολόκληρο αλλά να θυμάσαι πως είσαι εκεί προσωρινά και πως εν καιρώ πρέπει να βγεις από κει και να κάνεις αυτό για το οποίο σε περίμενε κι ο πατέρας σου.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Δώσε αυτόν τον χρόνο στον εαυτό σου, μη προσπαθήσεις να καλύψεις το πένθος και να το πνίξεις, βούτα μέσα και ζήστο ολόκληρο αλλά να θυμάσαι πως είσαι εκεί προσωρινά και πως εν καιρώ πρέπει να βγεις από κει και να κάνεις αυτό για το οποίο σε περίμενε κι ο πατέρας σου.

---

προς το παρον εχω βουτηξει στα γλυκα και στα ψωμια....
δηλαδη αυτο το πραγμα απο μενα, υστερα απο ολα οσα ειχα καταφερει, δεν το περιμενα, εκπλησσομαι κι εγω...
τρωω του σκοτωμου και μετα ξεραινομαι στον υπνο...

Συλλυπητήρια Μάρα!!
Τι συναισθήματα νιώθεις εκτός από την θλίψη και το πλάκωμα που δημιουργεί;;
Νιώθεις καθόλου ανασφάλεια και άγχος;;
Είναι το μυαλό σου σαν να έχει πολλές σκέψεις από παρελθόν και μέλλον;;

Ισως νιώθεις να έχασες ένα κομμάτι της ζωής σου και αυτό να σου δημιουργεί αφόρητα συναισθήματα μοναξιάς και ξεσπάς ανθυγιεινά.
Είναι κάτι που νιώθεις υπεύθυνη και τα βάζεις με τον εαυτό σου;;Έχεις μήπως ενοχές που δεν ήσουν κοντά του και έλειπες εξωτερικό;; Δεν κατάλαβα αν έλειπες βασικά απλά αναρωτιέμαι αν αντιδράς έτσι για κάποιον λόγο.

Quote:

---

Originally Posted by serios

Συλλυπητήρια Μάρα!!
Τι συναισθήματα νιώθεις εκτός από την θλίψη και το πλάκωμα που δημιουργεί;;
Νιώθεις καθόλου ανασφάλεια και άγχος;;
Είναι το μυαλό σου σαν να έχει πολλές σκέψεις από παρελθόν και μέλλον;;

Ισως νιώθεις να έχασες ένα κομμάτι της ζωής σου και αυτό να σου δημιουργεί αφόρητα συναισθήματα μοναξιάς και ξεσπάς ανθυγιεινά.
Είναι κάτι που νιώθεις υπεύθυνη και τα βάζεις με τον εαυτό σου;;Έχεις μήπως ενοχές που δεν ήσουν κοντά του και έλειπες εξωτερικό;; Δεν κατάλαβα αν έλειπες βασικά απλά αναρωτιέμαι αν αντιδράς έτσι για κάποιον λόγο.

---

ευχαριστω Σειριε!
κενο νιωθω, δεν θα ελεγα τοσο θλιψη οσο κενο. Αγχος και ανασφαλεια ναι, σαφεστατα!!
Ναι το μυαλο μου ειναι κατακλυσμενο απο παρελθον, εκκρεμοτητες του παροντος και μελλον.

ο μπαμπας μου ηταν ο ανθρωπος-κλειδι στο να μην χαθω σε ψευδαισθησεις, με ολα οσα συνεβαιναν με τη μαμα μου. νιωθω οτι του οφειλω τα παντα, εστω κι αν εκανε πολλα λαθη διοτι δεν καταλαβε τοτε που επρεπε οτι η συντροφος του επασχε ψυχικα και χρειαζοταν ψυχοφαρμακευτικη φροντιδα.

νιωθω οτι εχασα ενα κομματι της καρδιας μου, οχι απλα της ζωης μου. νιωθω οτι απο εδω και περα δεν θα με αγαπησει αλλος οσο ο μπαμπας μου ουτε θα με υποστηριξει.
νιωθω υπευθυνη που το σπιτι του μπαμπα μου θα κλεισει/ερημωσει επειδη εγω θα φυγω στο εξωτερικο. σα να με κατηγορω ουσιαστικα που δεν εκανα οικογενεια...
οχι, ημουν κοντα του, στο σπιτι ημασταν...και νιωθω παρηγορια/αναπαυση εσωτερικη που δεν βασανισθηκε με νοσοκομεια/γιατρους/χειρουργεια/ενεσεις κλπ, και εφυγε ηρεμος στο σπιτι του, και σχεδον διπλα μου....εγω ειχα παθει σοκ και προσπαθουσα να καλεσω το 166...

νομιζω παντα θα νιωθω υπευθυνη που δεν καταφερα να πεισω τη μανα μου να αποδεχτει τις αληθειες και κολλησε στις ψευδαισθησεις και τις φαντασιοπληξιες. Καταλαβες? αυτο με ποναει πολυ και με παει πισω ή μαλλον με κραταει κολλημενη στο παρελθον.
Οσο κι αν με τη λογικη αντιλαμβανομαι οτι δεν μπορουσα να κανω κατι παραπανω...
Μονο η λογικη δεν φτανει στην περιπτωση μου, δεν ξερω τι αλλο να κανω...

Κοίτα η αλήθεια είναι ότι ίσως σε αισθάνθηκα από την αντίδραση σου σε κάποια κομμάτια αλλά νιώθω αδυναμία να δώσω λύσεις που δεν δίνω ούτε στον εαυτό μου.
Ίσως νιώθεις να χάνεται ο κόσμος σου και να μένεις μετέωρη στο πουθενά.
Σημαντικό είναι να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας με πιο υγιεινούς τρόπους και να τα εκφράζουμε. Είναι ανάγκη να βρεις κάποιον να μιλήσεις και απλά να σε ακούσει ίσως ακόμα κ αν δεν έχει να προτείνει λύση.

Έχεις άλλους τρόπους έκφρασης;;
Γράφεις πχ;; θα μπορούσες να γράψεις κάποια πράγματα με παραλήπτη τα πρόσωπα που έφυγαν από την ζωή σου και να διοχετεύσεις εκεί την ενέργεια κ τον πόνο σου.
Το πένθος θα κάνει τον κύκλο του πιστεύω αλλά θέλει προσοχή πως θα το διαχειριστείς.
Πέρασες πολλά και σου εύχομαι καλή δύναμη!!

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

-νιωθω οτι εχασα ενα κομματι της καρδιας μου, οχι απλα της ζωης μου.
-νιωθω οτι απο εδω και περα δεν θα με αγαπησει αλλος οσο ο μπαμπας μου ουτε θα με υποστηριξει.
-νιωθω υπευθυνη που το σπιτι του μπαμπα μου θα κλεισει/ερημωσει επειδη εγω θα φυγω στο εξωτερικο. σα να με κατηγορω ουσιαστικα που δεν εκανα οικογενεια...

---

Τα εξηγείς πολύ περιγραφικά και συναισθηματικά...
Το "όσο κανένας άλλος" το οποίο λες, αιτιολογείται νομίζω πάνω στην προηγηθείσα σκέψη οτι, αν κάποιος προσπαθήσει να σε αγαπήσει και να σε υποστηρίξει όσο εκείνος... "ε δε μπορεί... κάτι θα θέλει από εσένα". Σκέψη η οποία είναι αλήθεια για ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που θα το κάνουν... αλλά δεν είναι το 100%... σε καμία περίπτωση... το ζήτημα είναι μόνο αν θα τύχει να γνωρίσεις τέτοιους ανθρώπους και θα τύχει κι εκείνοι να σε γνωρίσουν.

Και η αλήθεια είναι πως αν ένας γονιός σε τελική ανάλυση έχει προσπαθήσει να φανεί αντάξιος του "job description"... τα παιδιά του, κάπως σύμφωνα με την περιγραφή σου, θα νιώθουν τελικά απέναντί του. Γιατί ποτέ δε θα μπορέσουμε ως παιδιά τους, να "ξεπληρώσουμε σε είδος" όλα τα καλά που μας έκαναν. Είναι κάτι που το συνειδητοποιούμε όταν ωριμάζουμε. Οπότε μέχρι να μη μπορούμε άλλο, απλώς κάνουμε πράγματα για εκείνους που τα θεωρούμε ανταποδοτικά, σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια, χωρίς ποτέ να νιώθουμε στην πράξη οτι "α οκ εξοφλήσαμε".



Όσο για το τελευταίο που γράφεις θα προσπαθήσω να σου δώσω μια άλλη οπτική.
Αν μάθαινες με κάποιον τρόπο οτι ο πολυαγαπημένος σου πατέρας έφευγε με τον μοναδικό καημό οτι δεν σε βοήθησε να κάνεις οικογένεια... πώς θα ένιωθες;
Δεν θα σε κυρίευε μια σκέψη απόγνωσης σχετικά με το οτι ΑΔΙΚΑ ένιωθε έτσι... άδικα είχε αυτόν τον καημό... γιατί στην πράξη δεν ήταν ποτέ υπόλογος και δεν ευθυνόταν εκείνος (όσο κι αν ήθελε να βοηθήσει) για το αν θα έκανες εσύ οικογένεια;; Δεν θα προσπαθούσες να τον ΑΠΑΛΛΑΞΕΙΣ-ΕΛΑΦΡΥΝΕΙΣ από αυτήν τη σκέψη;;;; Δεν θα σου φαινόταν τραβηγμένο, ενώ αυτός ο άνθρωπος σε βοήθησε σε τόσα άλλα πράγματα... να αισθανόταν ένοχος και υπόλογος για κάτι που ήταν αποκλειστικά στα δικά σου χέρια να συμβεί;;

Λοιπόν είμαι σίγουρος οτι... από τη σχέση που περιγράφεις μαζί του... έτσι θα σου έλεγε κι εκείνος.
Οτι... κορίτσι μου ΠΟΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΛΕΣ ΤΩΡΑ;;;;;; ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ;;;;;; ΑΥΤΟ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ!!!! Αν νιώσεις έτοιμη ΕΣΥ και θελήσεις να κάνεις οικογένεια για εσένα προσπάθησε να κάνεις!! Αλλά όχι για μένα. ΞΕΧΝΑ αυτές τις ενοχές.



Τέλος πάντων.
Αυτά κι από μένα.
Το κεφάλι ψηλά, τα μάτια μπροστά και απλώς take your time, Μάρα.