Θρηνώ για εκείνη, μόνος, στον παράδεισο
Γνώρισα την γυναίκα μουν πριν τριάντα έξι χρόνια και απο τότε είμασταν μαζί. Φτιάξαμε μια ζωή όπως τη θέλαμε: Μια όμορφη οικογένεια, με δυο καταπληκτικά παιδιά και ένα εγγονάκι που ήρθε πριν τέσσερις μήνες. Ένα σπίτι έξω απο την πόλη, με ονειρεμένο κήπο, είχαμε τι δουλειές που θέλαμε, με όλες τις αγωνίες της εποχής, πολλούς και καλούς φίλους. Ζούσαμε στον δικό μας παράδεισο, με μεγάλο κόπο και πολύ σκληρό αγώνα όλα αυτά τα χρόνια. Περάσαμε εντάσεις, κάποιες φορές πολύ δυνατές, αλλά πάντα μετά τις ξεπερνούσαμε. Η γυναίκα μου ήταν ένας άγγελος στη ψυχή, είχε πολύ καλή σκέψη και έντονη προσωπικότητα και ήταν ο ιδανικός σύντροφος. Εγώ όχι. Πολλές φορές δεν της φέρθηκα καλά, είχα παράλληλες σχέσεις (όχι πολλές, η αλήθεια), κάποιες τις κατάλαβε αλλά φέρθηκε με τρομερή αξιοπρέπεια, κάποιες κατάφερα να τις κρατήσω κρυφές.. Πριν δύο χρόνια η γυναικα μου διαγνώστηκε με καρκίνο. Ξεκινήσαμε έναν αγώνα που δεν είχε καλή κατάληξη. Πέθανε τη Μ Παρασκευή. Όλο αυτο το διάστημα τη στήριξα με όλες μου τις δυνάμεις και περάσαμε πολύ χρόνο μαζί. Της έκανα την καθημερινή νοσηλεία, μια πολύ δύσκολη διαδικασία, της μαγείρευα νοστιμιές για να ξεγελάω τη χαμένη της όρεξη, προσπαθούσα να διατηρήσω την ψυχολογία της σε καλή κατάσταση. Αν και με είχαν προειδοποιήσει, αρνιόμουν να πιστέψω ότι θα φύγει. Πίστευα ότι θα κάνουμε το θάυμα και θα το ξεπεράσουμε. Ήθελα να της εξομολογηθώ τις επιπολαιότητές μου, να της ζητήσω συγνώμη. Δεν το έκανα, γιατί φοβόμουν ότι θα καταλάβει ότι έρχεται το τέλος. Εκείνη παλι, αντιμετώπισε όλο αυτο το διάστημα τους φριχτούς πόνους και την ταλαιπωρία, με φοβερή υπομονή και απίστευτη αξιοπρέπεια. Μετά κατάλαβα ότι το ήξερε ότι θα φύγει και προσποιόταν για να μη με στενοχωρήσει. Έκλαψα πολύ, και όσο περνάει ο καιρός γίνεται ακόμη πιο δύσκολο. Η υγεία μου έχει χτυπήσει κόκκινο. Θάθελα πραγματικά να πάω να την βρω, αλλά είμαι καταδικασμένος να πρέπει να ζήσω τα παιδια μου με χρειάζονται ακόμη και δεν έχω δικαίωμα να τους δώσω και άλλη πίκρα. Προσπαθώ να διατηρήσω τη συνηθισμένη ροή της καθημερινότητας σα να μη συμβαίνει τίποτε. Ζω στο σπίτι που φτιάξαμε μαζί και δεν υπαρχει γωνιά που να μην είναι δική της. Και μόλις βρεθώ μόνος κλαίω ασταμάτητα. Δε ξέρω πώς να τα καταφέρω, φοβάμαι για το μέλλον.
