Ξυπνάω νεκρός

Yποφέρω εδώ και χρόνια,σχεδόν ανέκαθεν θα έλεγα,αλλά τις τελευταίες μέρες εντονότερα και ειδικά σήμερα,από τρομακτικά ξυπνήματα.
Με το που ανοίγω τα μάτια,μέσα σε 2-3 δευτερόλεπτα αισθάνομαι όλο μου το γαστρεντερικό σύστημα να σφίγγει και μια αίσθηση αναγούλας να ανεβαίνει από το στομάχι στο στόμα...Το αισθάνομαι αυτό χωρίς να έρχεται κάποια συγκεκριμένη σκέψη ή έγνοια στο μυαλό μου...Το αισθάνομαι απλά και μόνο με την συνειδητοποίηση ότι ξύπνησα και υπάρχω...Είναι μια αίσθηση λές και πρόκειται να με οδηγήσουν στο εκτελεστικό απόσπασμα,λές και αντίκρυσα το πιο αποτρόπαιο θέαμα,λες και έχω καταδικαστεί με όλες τις καταδίκες του κόσμου.
Σήμερα ήταν τόσο έντονο που μου κόπηκε η ανάσα...Το φώς έμπαινε από το παράθυρο και άλλοτε λιγόστευε,άλλοτε δυνάμωνε...Κατάλαβε ότι υπήρχε αραιή συννεφιά εκεί έξω...Τα σύννεφα κινούνταν,υπήρχε κίνηση και ''πραγματικότητα'' εκεί έξω, και εγώ ένοιωσα να με χωρίζει άβυσσος από οποιοδήποτε αίσθημα ζωντάνιας.
Έριξα νερό στο κεφάλι μου με το ντους και βγήκα στο μπαλκόνι να με χτυπήσει ο ήλιος μπας και συνέλθω.
Στο απέναντι μπαλκόνι μένει ένας παλιός συμμαθητής μου...Ίδια ηλικία...Δεν κάνουμε παρέα,μόνο ένα ''Γειά,πώς πάει?''ανταλλάζουμε...Τα τελευταία χρόνια συγκατοικεί με την κοπέλα του...Σήμερα,αυτός καθόταν στο μπαλκόνι και χάζευε στο κινητό,και η κοπέλα του άπλωνε τα ρούχα φορώντας ένα λευκό φλοράλ φόρεμα...Αυτή ήταν η εικόνα...Τίποτε άλλο...Ε,αυτή η εικόνα με έκανε να κλάψω σπαρακτικά...Έκλαψα με γόο,λες και έχασα το πιο πολύτιμο πράγμα στην ζωή μου...Δεν ξέρω πως είναι στην σχέση τους,αν είναι ευτυχισμένοι,αν περνάνε καλά,αν αγαπιούνται...Εγώ έκλαψα...Όχι από ζήλια,όχι επειδή θα ήθελα να το έχω όλο αυτό και δεν το έχω,έκλαψα γιατί για ακόμη μια φορά συνειδητοποίησα πως η φυσιολογική ζωή,τα απλά πράγματα,είναι άπιαστο όνειρο για μένα...Συνειδητοποίησα πως αυτά είναι για τους ζωντανούς και εγώ είμαι νεκρός...,Δεν θα είμαι ποτε φυσιολογικός,και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει τίποτα που να με εμποδίζει απ'το να είμαι...Τίποτα,εκτός από αυτό που είμαι.
Και μετά με τα δάκρυα στα μάτια γέλασα...Γέλασα γιατί συνειδητοποίησα πόσο σχετικά και ρευστά είναι τα πράγματα...Γέλασα,γιατί είμαι σίγουρος πως αν η κοπέλα δεν φορούσε αυτό το λευκό φλοράλ φόρεμα και φορούσε απλά ένα τζίν,δεν θα μου έκανε καμμία αίσθηση η όλη εικόνα...Είμαι σίγουρος για αυτό!!!...Κάτι τέτοια άκυρα κολλήματα,κάτι τέτοιες λεπτομέρειες καθορίζουν την ζωή μου τόσο έντονα όσο καθορίζουν την ζωή των άλλων σημαντικά,κομβικά γεγονότα στην ζωή τους.
Και τώρα όλο αυτό πέρασε...Δεν κλάιω πια...Ούτε γελάω...Νιώθω σαχλός και για τα δύο...Σαχλός αλλά όχι ζωντανός.

Quote:

---

Originally Posted by Yoco Choco

Yποφέρω εδώ και χρόνια,σχεδόν ανέκαθεν θα έλεγα,αλλά τις τελευταίες μέρες εντονότερα και ειδικά σήμερα,από τρομακτικά ξυπνήματα.
Με το που ανοίγω τα μάτια,μέσα σε 2-3 δευτερόλεπτα αισθάνομαι όλο μου το γαστρεντερικό σύστημα να σφίγγει και μια αίσθηση αναγούλας να ανεβαίνει από το στομάχι στο στόμα...Το αισθάνομαι αυτό χωρίς να έρχεται κάποια συγκεκριμένη σκέψη ή έγνοια στο μυαλό μου...Το αισθάνομαι απλά και μόνο με την συνειδητοποίηση ότι ξύπνησα και υπάρχω...Είναι μια αίσθηση λές και πρόκειται να με οδηγήσουν στο εκτελεστικό απόσπασμα,λές και αντίκρυσα το πιο αποτρόπαιο θέαμα,λες και έχω καταδικαστεί με όλες τις καταδίκες του κόσμου.
Σήμερα ήταν τόσο έντονο που μου κόπηκε η ανάσα...Το φώς έμπαινε από το παράθυρο και άλλοτε λιγόστευε,άλλοτε δυνάμωνε...Κατάλαβε ότι υπήρχε αραιή συννεφιά εκεί έξω...Τα σύννεφα κινούνταν,υπήρχε κίνηση και ''πραγματικότητα'' εκεί έξω, και εγώ ένοιωσα να με χωρίζει άβυσσος από οποιοδήποτε αίσθημα ζωντάνιας.
Έριξα νερό στο κεφάλι μου με το ντους και βγήκα στο μπαλκόνι να με χτυπήσει ο ήλιος μπας και συνέλθω.
Στο απέναντι μπαλκόνι μένει ένας παλιός συμμαθητής μου...Ίδια ηλικία...Δεν κάνουμε παρέα,μόνο ένα ''Γειά,πώς πάει?''ανταλλάζουμε...Τα τελευταία χρόνια συγκατοικεί με την κοπέλα του...Σήμερα,αυτός καθόταν στο μπαλκόνι και χάζευε στο κινητό,και η κοπέλα του άπλωνε τα ρούχα φορώντας ένα λευκό φλοράλ φόρεμα...Αυτή ήταν η εικόνα...Τίποτε άλλο...Ε,αυτή η εικόνα με έκανε να κλάψω σπαρακτικά...Έκλαψα με γόο,λες και έχασα το πιο πολύτιμο πράγμα στην ζωή μου...Δεν ξέρω πως είναι στην σχέση τους,αν είναι ευτυχισμένοι,αν περνάνε καλά,αν αγαπιούνται...Εγώ έκλαψα...Όχι από ζήλια,όχι επειδή θα ήθελα να το έχω όλο αυτό και δεν το έχω,έκλαψα γιατί για ακόμη μια φορά συνειδητοποίησα πως η φυσιολογική ζωή,τα απλά πράγματα,είναι άπιαστο όνειρο για μένα...Συνειδητοποίησα πως αυτά είναι για τους ζωντανούς και εγώ είμαι νεκρός...,Δεν θα είμαι ποτε φυσιολογικός,και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει τίποτα που να με εμποδίζει απ'το να είμαι...Τίποτα,εκτός από αυτό που είμαι.
Και μετά με τα δάκρυα στα μάτια γέλασα...Γέλασα γιατί συνειδητοποίησα πόσο σχετικά και ρευστά είναι τα πράγματα...Γέλασα,γιατί είμαι σίγουρος πως αν η κοπέλα δεν φορούσε αυτό το λευκό φλοράλ φόρεμα και φορούσε απλά ένα τζίν,δεν θα μου έκανε καμμία αίσθηση η όλη εικόνα...Είμαι σίγουρος για αυτό!!!...Κάτι τέτοια άκυρα κολλήματα,κάτι τέτοιες λεπτομέρειες καθορίζουν την ζωή μου τόσο έντονα όσο καθορίζουν την ζωή των άλλων σημαντικά,κομβικά γεγονότα στην ζωή τους.
Και τώρα όλο αυτό πέρασε...Δεν κλάιω πια...Ούτε γελάω...Νιώθω σαχλός και για τα δύο...Σαχλός αλλά όχι ζωντανός.

---

Ασχολήσε με κάτι αυτό το διάστημα; Έχεις κάτι να περιμένεις για το μέλλον, κάποια εκδήλωση; Έχεις φίλους; Έχεις ενδιαφέροντα;

Quote:

---

Originally Posted by SB_

Ασχολήσε με κάτι αυτό το διάστημα; Έχεις κάτι να περιμένεις για το μέλλον, κάποια εκδήλωση; Έχεις φίλους; Έχεις ενδιαφέροντα;

---

Η μόνη εκδήλωση που περιμένω, είναι αυτή στην οποία θα είμαι πρωταγωνιστής αλλά δεν θα περευρίσκομαι.

Quote:

---

Originally Posted by Yoco Choco

Η μόνη εκδήλωση που περιμένω, είναι αυτή στην οποία θα είμαι πρωταγωνιστής αλλά δεν θα περευρίσκομαι.

---

Αυτή είναι μια φαντασιακή εκδήλωση. Αυτό που βλέπω είναι πως έχεις συνδέσει το ξύπνημα με αρνητικές καταστάσεις. Καλή η ενδοσκόπηση γενικά, δε λέω, αλλά θέλει με μέτρο. Επίσης, αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι δεν έχεις απαντήσει σε όλα τα ερωτήματά μου.

Quote:

---

Originally Posted by Yoco Choco

Yποφέρω εδώ και χρόνια,σχεδόν ανέκαθεν θα έλεγα,αλλά τις τελευταίες μέρες εντονότερα και ειδικά σήμερα,από τρομακτικά ξυπνήματα.
Με το που ανοίγω τα μάτια,μέσα σε 2-3 δευτερόλεπτα αισθάνομαι όλο μου το γαστρεντερικό σύστημα να σφίγγει και μια αίσθηση αναγούλας να ανεβαίνει από το στομάχι στο στόμα...Το αισθάνομαι αυτό χωρίς να έρχεται κάποια συγκεκριμένη σκέψη ή έγνοια στο μυαλό μου...Το αισθάνομαι απλά και μόνο με την συνειδητοποίηση ότι ξύπνησα και υπάρχω...Είναι μια αίσθηση λές και πρόκειται να με οδηγήσουν στο εκτελεστικό απόσπασμα,λές και αντίκρυσα το πιο αποτρόπαιο θέαμα,λες και έχω καταδικαστεί με όλες τις καταδίκες του κόσμου.
Σήμερα ήταν τόσο έντονο που μου κόπηκε η ανάσα...Το φώς έμπαινε από το παράθυρο και άλλοτε λιγόστευε,άλλοτε δυνάμωνε...Κατάλαβε ότι υπήρχε αραιή συννεφιά εκεί έξω...Τα σύννεφα κινούνταν,υπήρχε κίνηση και ''πραγματικότητα'' εκεί έξω, και εγώ ένοιωσα να με χωρίζει άβυσσος από οποιοδήποτε αίσθημα ζωντάνιας.
Έριξα νερό στο κεφάλι μου με το ντους και βγήκα στο μπαλκόνι να με χτυπήσει ο ήλιος μπας και συνέλθω.
Στο απέναντι μπαλκόνι μένει ένας παλιός συμμαθητής μου...Ίδια ηλικία...Δεν κάνουμε παρέα,μόνο ένα ''Γειά,πώς πάει?''ανταλλάζουμε...Τα τελευταία χρόνια συγκατοικεί με την κοπέλα του...Σήμερα,αυτός καθόταν στο μπαλκόνι και χάζευε στο κινητό,και η κοπέλα του άπλωνε τα ρούχα φορώντας ένα λευκό φλοράλ φόρεμα...Αυτή ήταν η εικόνα...Τίποτε άλλο...Ε,αυτή η εικόνα με έκανε να κλάψω σπαρακτικά...Έκλαψα με γόο,λες και έχασα το πιο πολύτιμο πράγμα στην ζωή μου...Δεν ξέρω πως είναι στην σχέση τους,αν είναι ευτυχισμένοι,αν περνάνε καλά,αν αγαπιούνται...Εγώ έκλαψα...Όχι από ζήλια,όχι επειδή θα ήθελα να το έχω όλο αυτό και δεν το έχω,έκλαψα γιατί για ακόμη μια φορά συνειδητοποίησα πως η φυσιολογική ζωή,τα απλά πράγματα,είναι άπιαστο όνειρο για μένα...Συνειδητοποίησα πως αυτά είναι για τους ζωντανούς και εγώ είμαι νεκρός...,Δεν θα είμαι ποτε φυσιολογικός,και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει τίποτα που να με εμποδίζει απ'το να είμαι...Τίποτα,εκτός από αυτό που είμαι.
Και μετά με τα δάκρυα στα μάτια γέλασα...Γέλασα γιατί συνειδητοποίησα πόσο σχετικά και ρευστά είναι τα πράγματα...Γέλασα,γιατί είμαι σίγουρος πως αν η κοπέλα δεν φορούσε αυτό το λευκό φλοράλ φόρεμα και φορούσε απλά ένα τζίν,δεν θα μου έκανε καμμία αίσθηση η όλη εικόνα...Είμαι σίγουρος για αυτό!!!...Κάτι τέτοια άκυρα κολλήματα,κάτι τέτοιες λεπτομέρειες καθορίζουν την ζωή μου τόσο έντονα όσο καθορίζουν την ζωή των άλλων σημαντικά,κομβικά γεγονότα στην ζωή τους.
Και τώρα όλο αυτό πέρασε...Δεν κλάιω πια...Ούτε γελάω...Νιώθω σαχλός και για τα δύο...Σαχλός αλλά όχι ζωντανός.

---

Καλημέρα! Καταλαβαίνω πως νιώθεις και γι'αυτό τον λόγο ελπίζω τα λόγια μου να σε παρηγορήσουν λίγο. Δεν είσαι νεκρός. Είσαι ολοζώντανος. Και ας μην το νιώθεις. Είναι πολύ άσχημο να σε χωρίζει κάτι μη νοητό από την πραγματικότητα όμως έχει όνομα και λόγο που συμβαίνει. ΑΠΟΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ. Καλώς ήρθες λοιπόν στο club! Σε καταλαβαίνω απόλυτα, τους τελευταίους 3 μήνες τουλάχιστον. Περνάω ακριβώς το ίδιο με τα ίδια συμπτώματα. Παίρνω αγωγή, κάνω ψυχοθεραπεία, έχει καλυτερεύσει η κατάσταση αλλά ακόμα υπάρχουν φορές (πολλές) που νιώθω νεκρή. Χωρίς κανένα συναίσθημα. Νιώθω να απέχω πολύ από την παλιά μου ζωή. Υποτίθεται ότι όλο αυτό το δημιουργεί το ίδιο μας το μυαλό για να αντέξει τις συγκυρίες, το άγχος, την κατάθλιψη
... τι ειρωνεία έτσι? Το ίδιο σου το μυαλό να σε κάνει να αισθάνεσαι έτσι. Ένα τίποτα. Ένας ζωντανός νεκρός. Και όμως... πρέπει να το αποδεχτούμε και να συνεχίσουμε όσο κοινότυπο και εάν σου ακούγεται. Και δεν στο λέω επειδή μου το είπε κάποιος...στο λέω γιατί μου έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν, σε μικρότερο βαθμό και ξαφνικά μια μέρα εκεί που το είχα ξεχάσει, εξαφανίστηκε
... πολλές φορές χαζεύω τους άλλους στον δρόμο, στα σπίτια τους,στα μαγαζιά παντού.. τους βλέπω χαρούμενους να απολαμβάνουν την δουλειά τους, τον καφέ τους,μια βόλτα... τους ζηλεύω που μπορούν και εγώ όχι... κανείς δεν καταλαβαίνει αυτό το συναίσθημα... και μια σκέψη που με βασανίζει συνεχώς... τι θα κάνω στο μέλλον, τι θα γίνει στο μέλλον, πως θα ανταπεξέλθω στο μέλλον... και μέσα σε όλα αυτά έχασα το παρόν...και εμένα.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Σε καταλαβαινω αλιce απολυτα...δεν ξερω που θα παει αυτη η ιστορια εχω χασει τν ευατο μου τελειως...

Εστάλη από SM-G900F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by xristoforos28

Σε καταλαβαινω αλιce απολυτα...δεν ξερω που θα παει αυτη η ιστορια εχω χασει τν ευατο μου τελειως...

Εστάλη από SM-G900F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Και εγώ. Και έρχονται ώρες που είμαι αισιόδοξη, και άλλες που πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό. Μόνο το αγχολυτικό με βοηθάει. Αλλά και πάλι σκέφτομαι για πόσο ακόμα θα το παίρνω; και άμα εθιστώ ; από την άλλη κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου να ηρεμεί για κάποιες ώρες... όμως,για πόσο ακόμα θα εξαρτώμαι από κάτι ; για πόσο ακόμα δεν θα είμαι εγώ ; για πόσο ακόμα θα ζω έτσι ; κουράστηκα στα αλήθεια κουράστηκα πολύ ... θέλω να ζήσω...

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Alice_1990

... και μέσα σε όλα αυτά έχασα το παρόν...και εμένα.

---

Αυτό ακριβώς έχει προστεθεί στο όλο μίγμα των ανησυχιών μου τα τελευταία χρόνια.
Η αγωνία και η ενοχή ότι βλέπω την ζωή μου να χύνεται στον νεροχύτη και εγώ την παρατηρώ απαθής.
Το ότι με πονάει που την βλέπω,δεν με οδηγεί στο να αντιδράσω.
Πάλι τα ίδια σήμερα...Το ίδιο τρομακτικό ξύπνημα...Σήμερα προσπάθησα να δημιουργήσω αντιπερισπασμούς στο μυαλό μου για να το κατανικήσω και να ξεχαστώ...Τίποτα...Δεν έχω αντίδοτο...Δεν ξέρω αν υπάρχει η συνταγή για αυτό το αντίδοτο κάπου στον κόσμο...Αλλά και εγώ ο βλάκας δεν ψάχνω...Από που θα μού'ρθει?...Ουρανοκατέβατο?

Quote:

---

Originally Posted by Yoco Choco

Αυτό ακριβώς έχει προστεθεί στο όλο μίγμα των ανησυχιών μου τα τελευταία χρόνια.
Η αγωνία και η ενοχή ότι βλέπω την ζωή μου να χύνεται στον νεροχύτη και εγώ την παρατηρώ απαθής.
Το ότι με πονάει που την βλέπω,δεν με οδηγεί στο να αντιδράσω.
Πάλι τα ίδια σήμερα...Το ίδιο τρομακτικό ξύπνημα...Σήμερα προσπάθησα να δημιουργήσω αντιπερισπασμούς στο μυαλό μου για να το κατανικήσω και να ξεχαστώ...Τίποτα...Δεν έχω αντίδοτο...Δεν ξέρω αν υπάρχει η συνταγή για αυτό το αντίδοτο κάπου στον κόσμο...Αλλά και εγώ ο βλάκας δεν ψάχνω...Από που θα μού'ρθει?...Ουρανοκατέβατο?

---

Το αντίδοτο δεν είναι έξω κόσμο, αλλά βαθιά μέσα μας. Ούτε τα φάρμακα θα σε βοηθήσουν πραγματικά. Μόνο ο εαυτός μας μπορεί να το κάνει. Πρέπει να είναι σε συνεχή πάλη όμως. Και πόσο να αντέξει ; σε συνεχή πάλη για μια μέρα ακόμα... πόσο αστείο ακούγεται όλο αυτό αλλά και πόσο πραγματικό ταυτόχρονα... καμιά φορά νιώθω ότι θέλω να ρίξω μια μπουνιά μπροστά μου... κάποιος θα με περάσει για τρελή βλέπωντας με να χτυπάω τον αέρα... όμως, εγώ προσπαθώ να σπάσω κάθε μέρα που περνάει εκείνο το νοητό γυαλί που είναι μπροστά μου. Την γυάλια που με έχει κλείσει το μυαλό μου και δεν με αφήνει να ζήσω και να πάρω μια βαθιά ανάσα... φόβος,απελπισία,απογοήτευσ η, πικρία... χαρά πουθένα.. γέλιο πουθενά.. αισιοδοξία πουθενά... συνεχίζω την ζωή μου και δεν δίνω λαβές σε κανέναν να νομίσει ότι τρέχει κάτι... όμως, εγώ και μόνον εγώ ξέρω τι είναι να τραβάς αυτό το μαρτύριο καθημερινά... και εσείς φυσικά... και αυτό μου δίνει μια δόση κουράγιου.. πως δεν είμαι μόνη στον κόσμο..

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Ομορφο κειμενο.

Θα πρέπει να προσπαθήσεις. Έχεις παραιτηθεί επειδή ίσως δεν εξαρτάται κανένας από σένα ή δεν έχεις υποχρεώσεις. Το αγώγι ξυπνάει τον αγωγιάτη. Αν θα έβρισκες μια εργασία ή μια ασχολία ή έναν έρωτα κάτι που θα σε τραβήξει στην πραγματικότητα. Γιατί το καταλαβαίνεις και συ δεν είσαι στην πραγματικότητα. Εισαι σε ένα δικό σου φανταστικό κόσμο και εγωκεντρικό όπου γίνεσαι παρατηρητής του εαυτού σου και των συμπτωμάτων σου. Ασχολήσου με τον εθελοντισμό ή με κάτι. Πήγαινε σε ένα νοσοκομείο και δες εκεί τι περνάει ο άνθρωπος για να παραμείνει στη ζωή. Σε έχει πνίξει η μαυρίλα και δεν κάνεις τίποτα...κάθεσαι και παρατηρείς το σφίξιμο στο στομάχι. Αποδέξου το σφύξιμο πες ΟΚ υπάρχει θα ζήσω με αυτό από εδώ και πέρα και σήκω και ενεργοποιήσου.Υπάρχουν μέρη όπως η Κιβωτός του Κόσμου που μπορείς να βοηθάς παιδιά στη μελέτη ή να τα πηγαίνεις στις κούνιες...δώσε αξία στον εαυτό σου και πάψε να τον χαιδεύεις. Η ζωή είναι ένα πολύτιμο δώρο και ναι μια μέρα όλοι θα πρωταγωνιστήσουμε σε μια παράσταση με μας ώς πρωταγωνιστές αλλά δε θα είμαστε εκεί μέχρι τότε όμως ειμαστε ζωντανοί.

Quote:

---

Originally Posted by glamshine4ever

Θα πρέπει να προσπαθήσεις. Έχεις παραιτηθεί επειδή ίσως δεν εξαρτάται κανένας από σένα ή δεν έχεις υποχρεώσεις. Το αγώγι ξυπνάει τον αγωγιάτη. Αν θα έβρισκες μια εργασία ή μια ασχολία ή έναν έρωτα κάτι που θα σε τραβήξει στην πραγματικότητα. Γιατί το καταλαβαίνεις και συ δεν είσαι στην πραγματικότητα. Εισαι σε ένα δικό σου φανταστικό κόσμο και εγωκεντρικό όπου γίνεσαι παρατηρητής του εαυτού σου και των συμπτωμάτων σου. Ασχολήσου με τον εθελοντισμό ή με κάτι. Πήγαινε σε ένα νοσοκομείο και δες εκεί τι περνάει ο άνθρωπος για να παραμείνει στη ζωή. Σε έχει πνίξει η μαυρίλα και δεν κάνεις τίποτα...κάθεσαι και παρατηρείς το σφίξιμο στο στομάχι. Αποδέξου το σφύξιμο πες ΟΚ υπάρχει θα ζήσω με αυτό από εδώ και πέρα και σήκω και ενεργοποιήσου.Υπάρχουν μέρη όπως η Κιβωτός του Κόσμου που μπορείς να βοηθάς παιδιά στη μελέτη ή να τα πηγαίνεις στις κούνιες...δώσε αξία στον εαυτό σου και πάψε να τον χαιδεύεις. Η ζωή είναι ένα πολύτιμο δώρο και ναι μια μέρα όλοι θα πρωταγωνιστήσουμε σε μια παράσταση με μας ώς πρωταγωνιστές αλλά δε θα είμαστε εκεί μέχρι τότε όμως ειμαστε ζωντανοί.

---

Καλημέρα! Με όλο το θάρρος θα ήθελα να σε ρωτήσω εάν πάσχεις και εσύ από αποπραγματοποίηση ή είχες κάποια εμπειρία στο παρελθόν. Είναι όμορφο να προσπαθείς να ενεργοποίησεις έναν άνθρωπο αλλά γλυκιέ μου εδώ το κάνεις με λάθος τρόπο. Η διαταραχή μας είναι ιδιάζουσα περίπτωση και χρειάζεται λεπτό χειρισμό. Το να πείσεις κάποιον ότι ζει μέσα στην μαυρίλα και τα βλέπει όλα εγωκεντρικά δεν είναι ο σωστός δρόμος. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να τον κάνεις να νιώσει ενοχή για τον εαυτό του και για την σκέψη του. Επίσης, συμφωνώ απόλυτα ότι στον κόσμο υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα όπως οι άνθρωποι στα νοσοκομεία και τα ορφανά παιδιά... όμως, δεν παύει αυτό αυτομάτως να σημαίνει ότι πρέπει να υποτιμάς αυτό το μαρτύριο που περνάμε καθημερινά.
Επίσης, εάν ήταν τόσο απλό δεν θα υπέφερε τόσος πολύς κόσμος από την αποπραγματοποίηση, θα πήγαινε να βρει μια δουλειά ή έναν έρωτα και θα γινόταν αυτομάτως καλά. Εδώ είναι πιο περίπλοκα τα πράγματα. Έχει να κάνει με βαθύτερα συναισθήματα που δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας, πόσο μάλλον εσύ που προσπαθείς να μας συμβουλέψεις. Δεκτή και σεβαστή η γνώμη σου φυσικά, και καλά έκανες που την εξέφρασες. Όμως, όπως λες σε εμάς ότι πρέπει να σκεφτούμε τους συνανθρώπους μας που είναι σε χειρότερη θέση, έτσι θα έπρεπε και εσύ να σκεφτείς εμάς πριν την εκφέρεις την άποψη σου. Όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι,δεν λειτουργούμε το ίδιο. Σε εσένα φαίνεται απλώς ένα εγωκεντρικό σύμπτωμα, για εμάς είναι κάτι παραπάνω. Με αγάπη πάντα.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by glamshine4ever

μέχρι τότε όμως ειμαστε ζωντανοί.

---

Αυτό το ψυχολογικό ντόπινγκ προσπαθώ να κάνω και εγώ στον εαυτό μου,αλλά δεν πιάνει.
Και πόσο πολύ θα ήθελα να πιάνει ρε γαμώτο...πόσο πολύ.
Λες να πάω σε ένα νοσοκομείο να δώ τα χειρότερα,για να τρομάξω μάλλον και να κινητοποιηθώ ή για να εκτιμήσω αυτό που έχω...εγώ τρομάζω καθημερινά με χειρότερους τρόμους...βασικά,είναι μειονασμός το τρομάζω,έχω παραλύσει απ'τον φόβο...ένας φανταστικός φόβος μπορεί να βιωθεί πιό έντονα από έναν πραγματικό,πίστεψέ με...δεν μπορείς να το πιστέψεις μέχρι να σου συμβεί...
Επισκεπτόμουν πολύ συχνά το Μεταξά λόγω ενός θείου μου.Είδα και μίλησα με καρκινοπαθείς,και αυτό που διαπίστωσα είναι πως στην σωματική ασθένεια μπορεί το σώμα να απειλείται,αλλά επιβιώνει η προοπτική και μέσω αυτής επιβιώνει η ψυχή...Όταν έχει απονεκρωθεί η ψυχή σε ένα υγιές σώμα όμως τί κάνεις?...
Αυτό που σκοτώνει την ψυχή είναι η απώλεια της προοπτικής...Η προοπτική είναι η κρυφή μου ερωμένη...το απωθημένο μου...την λιμπίζομαι ρε φιλε!...Όταν μέσα σε όλη την μαυρίλα,την απόγνωση και την καταδίκη έχω κάποιες εκλάμψεις προοπτικής,συγκινούμαι τόσο πολύ που βουρκώνω...Βουρκώνω γιατί μου υπενθυμίζει ότι είναι ακόμη ζωντανή...Είναι μεν τραυματισμένη,αδύναμη,φοβι σμένη αλλά είναι ακόμα ζωντανή...και σε κάνει να δείς έστω και για λίγο τα πράγματα με ένα ξέγνοιαστο και ανάλαφρο βλέμμα,σε κάνει να τα δείς λίγο ζωντανά...Ε,αυτό είναι που με κρατάει στην ζωή και δεν έχω φουντάρει ακόμα.
Λές να ασχοληθώ με τον εθελοντισμό...Το θέμα είναι πως δεν μπορώ να κάνω πράγματα τα οποία δεν τα νιώθω,τα οποία δεν με συγκινούν...Αυτό θα έπρεπε να με συγκινεί,το ξέρω,αλλά δεν το κάνει για κάποιο λόγο...Έχει μάθει ο εαυτός μου να συγκινείται με εντελώς άκυρα και απρόσμενα πράγματα...τί να τον κάνω?...αυτός μου δόθηκε.
Η αλήθεια είναι πως δεν μ'αρέσουν πολύ οι άνθρωποι...Όχι,δεν είμαι μισάνθρωπος...απλά είναι πολύ δύσκολο να με συγκινήσει κάποιος...Συνήθως συμβαίνει με κάτι απλές και μικρές χειρονομίες της ψυχής...και κάνουν την καρδιά μου να γλυκαίνει τέτοιοι άνθρωποι.
Λες ότι είναι εγωκεντρική αυτή η κατάσταση στην οποία έχω περιέλθει...Η αλήθεια είναι πως δεν επιβιώνει ούτε ο εαυτός...ρουφήχτηκε και αυτός απ'τον κυνισμό και την αποδόμηση που ο ίδιος ασυνείδητα καλλιέργησα...Μεγάλος ολετήρας ο κυνισμός...Μαύρη τρύπα, ρουφάει τα πάντα...Ακόμα και όταν είμαι στα πρόθυρα να βιώσω κάποιο θετικό βίωμα στην ζωή μου,πάντα αυτός ο κυνισμός γίνεται λιοντάρι και το καταβροχθίζει...Σαν να μου λέει ''Δεν είναι για σένα αυτά μεγάλε...δεν θα ευχαριστηθείς ποτέ, γιατί τίποτα δεν έχει πραγματική αξία και ουσιά''...και μετά μου το παρουσιάζει αποδομημένο και κονιορτοποιημένο και μου λέει ''Είδες?...πάλι δίκιο είχα...δεν υπάρχει τίποτα που να στέκεται στα πόδια του ως αυταξία...χώνεψέ το.''...Ε,και με πείθει ο μαγκίτης...αν και τον σιχαίνομαι.
Το μόνο που θέλω είναι να απαλλαγώ από αυτόν τον τύπο που είμαι εγώ.
Το μόνο που θέλω είναι να δώ την ζωή να στέκεται στα πόδια της.
Το μόνο που ζητώ απ'την ζωή είναι να την αγαπήσω,χωρίς να το σκέφτομαι.

Quote:

---

Originally Posted by Alice_1990

Καλημέρα! Με όλο το θάρρος θα ήθελα να σε ρωτήσω εάν πάσχεις και εσύ από αποπραγματοποίηση ή είχες κάποια εμπειρία στο παρελθόν.

---

Συγνώμη έκανες διάγνωση από το pc? Όπως εσύ νομίζεις πως έχει αποπραγματοποίηση εγώ νομίζω πως δεν έχει. Στα 22 μου πέρασα πολύ χοντρό ψυχολογικό λούκι και αν δεν ήταν τότε ένας άνθρωπος να με αφυπνίσει δε ξέρω που θα ήμουν. Από τα λεγόμενα του καταλαβαίνω πως αμπελοφιλοσοφεί...τι είναι ο ανθρωπος που πάμε κτλ...ναι ωραία όλα αυτά αλλά η ζωή είναι ακόμα πιο όμορφη και θα πρέπει να τη ζήσει. Τι θα ήθελες να τον συμβουλέψω έναν άνθρωπο που λεει θα ειμαι ο πρωταγωνιστής χωρίς να ειμαι εκεί...μιλάει για θάνατο. Εξέφρασα τη γνώμη μου γιατί αυτό πιστεύω. Πες και εσύ τη δική σου και άσε στην άκρη την δασκαλίστικη συμπεριφορά.

Quote:

---

Originally Posted by Alice_1990

Καλημέρα! Με όλο το θάρρος θα ήθελα να σε ρωτήσω εάν πάσχεις και εσύ από αποπραγματοποίηση ή είχες κάποια εμπειρία στο παρελθόν. Είναι όμορφο να προσπαθείς να ενεργοποίησεις έναν άνθρωπο αλλά γλυκιέ μου εδώ το κάνεις με λάθος τρόπο. Η διαταραχή μας είναι ιδιάζουσα περίπτωση και χρειάζεται λεπτό χειρισμό. Το να πείσεις κάποιον ότι ζει μέσα στην μαυρίλα και τα βλέπει όλα εγωκεντρικά δεν είναι ο σωστός δρόμος. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να τον κάνεις να νιώσει ενοχή για τον εαυτό του και για την σκέψη του. Επίσης, συμφωνώ απόλυτα ότι στον κόσμο υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα όπως οι άνθρωποι στα νοσοκομεία και τα ορφανά παιδιά... όμως, δεν παύει αυτό αυτομάτως να σημαίνει ότι πρέπει να υποτιμάς αυτό το μαρτύριο που περνάμε καθημερινά.
Επίσης, εάν ήταν τόσο απλό δεν θα υπέφερε τόσος πολύς κόσμος από την αποπραγματοποίηση, θα πήγαινε να βρει μια δουλειά ή έναν έρωτα και θα γινόταν αυτομάτως καλά. Εδώ είναι πιο περίπλοκα τα πράγματα. Έχει να κάνει με βαθύτερα συναισθήματα που δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας, πόσο μάλλον εσύ που προσπαθείς να μας συμβουλέψεις. Δεκτή και σεβαστή η γνώμη σου φυσικά, και καλά έκανες που την εξέφρασες. Όμως, όπως λες σε εμάς ότι πρέπει να σκεφτούμε τους συνανθρώπους μας που είναι σε χειρότερη θέση, έτσι θα έπρεπε και εσύ να σκεφτείς εμάς πριν την εκφέρεις την άποψη σου. Όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι,δεν λειτουργούμε το ίδιο. Σε εσένα φαίνεται απλώς ένα εγωκεντρικό σύμπτωμα, για εμάς είναι κάτι παραπάνω. Με αγάπη πάντα.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Νομίζω πως ο παραπάνω χρήστης, άσχετα αν βιώνει και γνωρίζει ή όχι το πρόβλημα που αντιμετωπίζετε, αντιλαμβάνεται ότι το να εστιάζεις στο πρόβλημα δεν βοηθάει πάντα. Σίγουρα είναι σημαντικό το να υπάρχει υποστήριξη μεταξύ των ανθρώπων που έχουν παρόμοιο πρόβλημα.

Γενικά, αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι τα ψυχολογικά προβλήματα ξεκινούν όταν δεν μπορούμε να διαχειριστούμε κάποια γεγονότα ή/και όταν δεν μπορούμε να δεχτούμε τον κόσμο όπως είναι. Φυσικά και κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, οπότε και κάθε περίπτωση ξεχωριστή. Ξεκινώντας λοιπόν με το γενικό, ίσως θα μπορούσε ο καθένας να το εξειδικεύσει με σκοπό να αντιμετωπίσει το δικό του θέμα.