Καλησπέρα σε όλους! Ο λόγος που γράφω εδώ αφορά τα προβλήματα που αντιμετωπίζω με τον μπαμπά μου.. Για να σας βάλω στο θέμα και να μην σας κουράσω, μέχρι και πριν 4 χρόνια τον θεωρούσα απλά ''παλαιάς γενειάς'' και δικαιολογούσα κάποιες συμπεριφορές του λόγω των δύσκολων παιδικών χρόνων που έχει περάσει. Πάντα θυμωμένος και νοσηρός, δεν έχει φίλους καθώς παρεξηγείται στο τέλος με όλους, δεν θα γελάσει ή να αστειευτεί με κάτι, αν κάνεις χιούμορ για κάτι το σίγουρο είναι ότι δεν θα το πιάσει, δείχνει μια παντελή έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης, δεν τον έχω δει να ''λυπάται'' για κάτι, να φέρεται τρυφερά σε κάποιον από εμάς, να ενδιαφέρεται για τον αν ήμαστε καλά ή όχι. Επίσης είναι υπερβολικά άπιστος ως προς τη μαμά μου (δεν κάνει σχέσεις μόνο ξεπέτες) σε σημείο να μην ντρέπεται να το κρύψει -όχι με ατάκες του στυλ είμαι άντρας και θα κάνω ότι θέλω- αλλά με έναν αρρωστημένο τρόπο, φανταστείτε να ανοίγουμε το συρτάρι του και να έχει έτσι απροκάλυπτα προφυλακτικά, ή στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου κλπ... Συχνοί καβγάδες στο σπίτι να σημειώσω όμως ότι ποτέ δεν σήκωσε χέρι σε κανέναν μας, η κακοποίηση που έχουμε υποστεί από κείνον είναι κυρίως ψυχολογική.
Και κάπως έτσι πέρασα την εφηβεία μου, νομίζοντας ότι έχω έναν μπαμπά που με μισεί, έφυγα για σπουδές όσο πιο μακριά γινόταν εξ αιτίας του, και τελικά βρήκα δουλειά σε άλλη πόλη... Φυσικά η μαμά μου είναι τελείως διαφορετικό στυλ, πραγματικά κάνει τα πάντα για εμάς, είναι υπέροχος άνθρωπος, αν δεν την είχα δεν ξέρω τι θα έκανα....
Ο άνθρωπος αυτός που λέτε, πριν 4 χρόνια έφαγε μια φλασιά του τύπου ''θέλω να γίνουμε μια αγαπημένη οικογένεια'', στην αρχή εκμηστηρεύθηκε στη μαμά μου όλες τις ''παρασπονδίες'' που είχε κάνει τόσα χρόνια, και μετά άρχισε να την πιέζει να γίνουν πάλι ζευγάρι (για χρόνια ζούσαν απλά σαν συγκάτοικοι), εκείνο το διάστημα είχα μόλις τελειώσει το πανεπιστήμιο και ζούσα ξανά μαζί τους, κάθε πρωί ξυπνούσα από τις φωνές του. Δηλαδή αγαπήστε με με το ζόρι ένα πράγμα. Μας έλεγε ότι μας αγαπάει (το πιο περίεργο πράγμα που έχω ζήσει), αφού λοιπόν δεν βρήκε αυτό που περίμενε, άρχισε να απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει, ενώ δύο φορές έκανε ψέμματα ότι λυποθύμησε ...Επίσης εκείνο το διάστημα άρχισε να πιάνει συγγενείς και φίλους και να διαδίδει ότι η μαμά μου έχει γκόμενο. Κάποια στιγμή που επισκέφθηκαν ψυχίατρο μαζι με τη μαμά μου, τη συμβούλεψε ότι είναι τελείως χειριστικός της είπε μάλιστα ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν αυτοκτονούν ποτέ.
Αυτό δεν κράτησε πολύ βέβαια, με τον καιρό το ξέχασε, επειδώθηκε πάλι στο αγαπημένο του σπορ...για να μην τα πολυλογώ, το ποιηματάκι ότι η μαμά μου έχει άλλον το συνέχισε, μάλιστα παίρνει τηλ και σε φίλες της μαμάς μου από τη δουλειά που ούτε τις ξέρει και ζητάει να της βάλουν μυαλό, κλπ..φυσικά οι άνθρωποι είτε παραξενεύονται και λένε πάει αυτός τρελλάθηκε, είτε τον πιστεύουν.
Από το καλοκαίρι και μετά η μαμά μου μην μπορώντας άλλο αυτή την αρρωστημένη κατάσταση, παίρνει επιτέλους την απόφαση να τον εγκαταλείψει. Στην αρχή απείλησε, ότι δεν θα την αφήσει σε ησυχία κλπ, στο τέλος έδειξε μια απίστευτη ηρεμία την βοήθησε μέχρι και στη μετακόμιση.
Με μένα εκείνος δεν έχει καθόλου καλές σχέσεις, δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Φυσικά και από τις σπουδές και μετά δεν με ξαναβοήθησε οικονομικά. Προχώρησα στη ζωή μου, μένω με τον σύντροφό μου σε άλλη πόλη, εδώ και μισό χρόνο που μένει μόνος του, συνεχίζει να βρίζει τη μαμά μου όπου σταθεί και όπου βρεθεί, επιχείρησε μάλιστα να μιλήσει ακόμη και στα πεθερικά μου, χωρίς να σεβαστεί το ότι του είπα ότι δεν θέλω να ανακατέψει τη ζωή μου. ευτυχώς οι άνθρωποι δείχνουν κατανόηση...παρουσιάζει σε όλους ένα δικό του σενάριο, ένα προφίλ του καημένου, που δεν του μιλάνε τα παιδιά και τον παράτησε η γυναίκα του, ενώ σιγά μωρέ ''δύο λαθάκια έκανα γιατί δεν μπορούν να μου τα συγχωρήσουν;;''. Τον έχω πιάσει, του έχω μιλήσει, του έχω πει ότι με αρρωσταίνει αυτή η κατάσταση, γιατί δεν με αφήνει να χαρώ, αλλά τίποτα. συνεχίζω να μαθαίνω ότι κάνει διάφορα. Πραγματικά δεν ξέρω που θα καταλήξει όλο αυτό, δεν ξέρω πώς να τον βοήθησω, δεν ξέρω αν θέλω να τον βοηθήσω, κάτι δεν πάει καλά σίγουρα....Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο...
