Συσσορευμενο αγχος και αγοραφοβια

Καλησπερα σας, Ειμαι αντρας και ειμαι σχεδον 23 ετων. Τον τελευταιο καιρο βιωνω καποιες περιεργες καταστασεις οσον αφορα την ψυχολογια μου και ηθελα να σας τις περιγραψω μήπως βοηθηθω.
Αρχικα να σας αναφερω οτι απο παιδι θα θεωρουσα τον εαυτο μου αρκετα ντροπαλο αλλα παρολα αυτα καταφερνα να κανω φιλους και παρεες και συμφωνα και με αυτους με θεωρουσαν και πολυ χαβαλε τυπο.
Παρολα αυτα κατα την διαρκεια της εφηβειας ειχα δεχθει μπουλινγκ για την σωματικη μου εμφανιση (ημουν ευσωμος) .Αυτη η κατασταση με εμποδιζε απο το να μπορω να φλερταρω γυναικες αλλα παρολα αυτα η ζωη συνεχιζοταν κανονικα χωρις να εχω (να νομιζω τουλαχιστον ) καποιο ψυχολογικο συνεπακόλουθο..
Κατα την διαρκεια των χρονων εχασα τα περιττα κιλα αλλα το τραυμα ηταν εκει και συνεχιζε να με εμποδιζει.
Τωρα πλεον στα 23, βιωνω καποιες περιεργες αλλαγες οι οποιες με ανησυχουν και μπορω να πω οτι μου χαλουν την ζωη. Θεωρω οτι πλεον δεν μπορω να διαχειριστω το αγχος μου και οτιδηποτε συμβαινει μου δημιουργει ενα αισθημα τρομου! Συγκεκριμενα περιστατικα μου δημιουργουν κρισεις πανικου και μια συνεχη κοκκινιλα βρισκεται στο προσωπο μου δυσκολευοντας με να εχω διαπροσωπικες σχεσεις καθως δεν μπορω να κοιταζω για πολλη ωρα καποιο στα ματια! Επισης υπαρχουν στιγμες που νιοθω απιστευτη ενταση μεσα μου λογω των αρνητικων σκεψεων που με βασανιζουν..Νιοθω αδυναμος, τρωτος
Τον τελευταιο καιρο νιοθω περιεργα καθως εχω χασει σε αρκετο βαθμο το ενδιαφερον μου για το αλλο φυλο,τα βλεπω ολα ίδια και γενικά πολλες φορες χανω τον εαυτο μου , εχω χασει σε μεγαλο βαθμο το ενδιαφερον μου για ζωη και συνεχως αναβαλλω σημαντικες υποχρεωσεις που πρεπει να γινουν για την μελλοντικη μου επαγγελματικη σταδιοδρομια
Προσπαθω να συνεβρισκομε με τους φιλους μου και να πηγαινω σε χωρους που πηγενα παντα αλλα κατι εχει αλλαξει μεσα μου! ΝΙΩΘΩ ΠΕΡΙΕΡΓΑ!! Δεν μπορω να περιγραψω τα συναισθηματα μου, η μονη λεξη ειναι ο τρομος ! Προσπαθω να μήν το εξωτερικευω στους αλλους και μπορω να πω οτι εκτος απο το κοκκινισμα τα καταφερνω καλα αλλα πλεον εχω αντιληφθει οτι ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ! πρεπει να βοηθησω τον εαυτο μου.. θα σας ήμουν ευγνωμων αν με βοηθουσατε ! Ευχαριστω!

Προφανώς εισαι πολυ θυμωμένος με τον εαυτο σου. Πρεπει να μάθεις ν αγαπάς κ ν αποδέχεσαι τον εαυτο σου σε κάθε περίπτωση κ να τον συγχωρέσεις για το μπουλιγκ κ το τραύμα που λες ότι σου άφησε. Λες ότι νιώθεις περίεργα έξω κ αισθάνεσαι τρόμο. Τι ακριβώς αισθάνεσαι ότι θα σου συμβεί εκείνη την ωρα? Τι φοβάσαι;

Αρχικα σε ευχαριστω για τον χρονο σου!
Βασικα νομιζω οτι με ενοχλει να με βλεπει καποιος, γενικα η εκθεση μου στο κοινο! Δηλαδη ακομα και σε περιπτωσεις που θα πει καποιος κατι καλο για μενα είτε για χαρακτηρα ή εμφανιση, αμηχανία θα νιωσω παρά χαρα

Θα πας ψυχολόγο και γρήγορα. Αν αυτό ξεκίνησε τον τελευταίο καιρό, μπορεί εύκολα να διορθωθεί. Μην το αφήσεις να παγιωθεί.

Quote:

---

Originally Posted by Giannis95

Αρχικα σε ευχαριστω για τον χρονο σου!
Βασικα νομιζω οτι με ενοχλει να με βλεπει καποιος, γενικα η εκθεση μου στο κοινο! Δηλαδη ακομα και σε περιπτωσεις που θα πει καποιος κατι καλο για μενα είτε για χαρακτηρα ή εμφανιση, αμηχανία θα νιωσω παρά χαρα

---

Οταν ήσουν μικρός, πήρες μεγάλη αποδοχή και επιβεβαίωση απ την οικογένειά σου? Συνήθως οι άνθρωποι που είναι ευσίσθητοι στο boulinng αρχικά, έχουν κάποιο θέμα αυτοεκτίμησης κ αυτοπεποίθησης που ίσως πηγάζει απ τα παιδικά τους χρόνια. Εγώ πχ είχα αυτοπεποίθηση, αλλα η μητέρα μου μικρή μου έκανε συνέχεια κριτική, Ποτέ για εκεινη δεν ήμουν απόλυτα σωστή. Ετσι οπως λες, ένιωθα αμηχανα και αγχωμένα οταν επρόκειτω να εκτεθώ σε κόσμο. Οταν λέμε κόσμο βέβαια οχι μικρες παρέες αλλά κοινό. Είχα θέμα με τη δημόσια έκθεση. Ακόμη έχω. Την ημέρα του γάμου μου πχ, τη σκεφτόμουν με τρομερό αγχος 2 βδομάδες πριν και δε μπορούσα να κοιμηθώ απ το άγχος. Κάτι φοβόμουν, ότι απο το άγχος θα λιποθυμήσω και θα γίνω ρεζίλι. Βλακείες. Με τα χρόνια έμαθα να αποδέχομαι τον εαυτό μου και τις αδυναμίες μου. Οπότε μειώθηκε αισθητά ο φόβος του ...ωχ θα γίνω ρεζίλι.. Εσύ πχ, έχεις επιβραβεύσει ποτέ τον ευατό σου για την υπέρβαση που έκανες και έχασες τα περιττά κιλά? Μάθε να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να νιώθει όμορφα συναισθήματα και εκτίμηση για σένα σε ότι φάση αν βρίσκεσαι. Προσπάθησε ν ασχολείσαι με πράγματα μέσα στη μέρα για να μην έχεις χρόνο να σκεφτεσαι πολύ. Η υπερανάλυση σημαίνει παράλυση οπως λένε. Οπως καταλαβαίνεις αυτό που νιωθεις δε βασίζεται σε αντικειμενικά κριτήρια, είναι τελείως υποκειμενικό. Εχθες το απόγευμα πήγα σε μια παράσταση μοντέρνου χωρού να δω μια ανηψιά μου. Είχε όλες τις ηλικίες. Σε ένα τμήμα χόρευε ένα πάρα πολύ χοντρό κορίτσι. Ξέρεις με πόση αυτοπεποίθηση και πόσο ωραία? Αρχικά είπα και εγώ...μα τόσο χοντρή? Στη συνέχεια ομως σκέφτηκα...μπράβο της που το κάνει και το κάνει και τόσο ωραία! Επίσης συμφωνώ με το παιδί παραπάνω. Πρέπει να πας σ ένα καλό ψυχολόγο να σε ξεκλειδώσει τελειως, είναι πολύ εύκολο τώρα στη φάση που είσαι!