μάλλον κάτι δεν κάνω καλά μόνο εγώ;;; στο γάμο μου...
είμαι καταθλιπτική και ψυχωσική μαζί, παίρνα φάρμακα εδώ και καιρό και πηγαίνω καλύτερα για την ακρίβεια τα παίρνω πάνω από 15 χρόνια. παντρεύτηκα πριν 7 χρόνια τον άντρα μου 16 χρόνια μεγαλύτερό μου με τέσσερα παιδιά από προηγούμενο αποτυχημένο γάμο. Τα δύο παιδιά τα πιο μικρά τα μεγάλωσα εγώ τα άλλα δύο ήταν ήδη μεγάλα, παρόλα αυτά όλα τα παιδιά θέλανε τον πατέρα τους κι έτσι για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα (χρόνια) ήταν μαζί μας στο σπίτι. Κανένας τους δεν ξέρει ότι παίρνω φάρμακα, γνωρίζουν μόνο ότι παίρνει φάρμακα λόγω της κατάθλιψης ο πατέρας τους, ναι .... και αυτός καταθλιπτικός. Τον αγαπάω και μ' αγαπάει πιστεύω, αν και υπάρχουν φορές που πιάνω τον εαυτό μου να πιστεύει πως με θεωρεί σανίδα σωτηρίας κι όχι σύζυγο και γι αυτό όταν τσακωνόμαστε, όπως αυτές τις μέρες, δεν μου μιλάει καθόλου, σαν να μην υπάρχω, κάνει πράγματα για να προκαλέσει τον οίκτο των παιδιών και τον δικό μου, ή έτσι πιστεύω εγώ; δεν ξέρω. Έχω κάνει απόπειρα αυτοκτονίας πριν 3χρόνια αλλά δυστυχώς ανεπιτυχής. Νοσηλεύτηκα στον Ευαγγελισμό, τότε μου έδειχνε ότι δεν μπορεί χωρίς εμένα. Τα παιδιά νόμιζαν ότι ήμουν άρρωστη. Κατηγορούν τον πατέρα τους συνεχώς ότι είναι απόμακρος και πολύ λίγες φορές ότι είναι καλά μαζί τους χαρούμενος. Τότε μπαίνω στη μέση για να καλυτερεύσω την κατάσταση εξηγώντας τους πως ο πατέρας τους τούς αγαπάει απλώς η προηγούμενη ζωή του τού έχει αφήσει κατάλοιπα που καμιά φορά τον ταλανίζουν. Με εμπιστεύονται στα πάντα αν και γι αυτά δεν υπήρξα ούτε μητριά ούτε μητέρα παρά μονάχα για τα δύο κορίτσια που μεγάλωσα εγώ. το μικρό μου που τώρα δίνει πανελλήνιες είναι 19 και θέλει περισσότερο να μιλάει μαζί μου παρά με οποιονδήποτε άλλο ακόμα και με τον πατέρα της. Ο σύζυγός μου είναι άνεργος. Έτσι τον γνώρισα, η μόνη που δουλεύει και συντηρεί τα πάντα, σπίτι, οικογένεια, λογαριασμούς (πότε κομμένους τις περισσότερες φορές), χρέη, δάνεια, ακόμα και την κηδεία του πεθερού μου είμαι εγώ με μισθό 580 ευρώ. Καταλαβαίνετε ότι δεν τα βγάζω καθόλου πέρα, κάτι που δυσχεραίνει και την οικογένεια ολόκληρη. Πολλές φορές τα παιδιά λένε στον πατέρα να βρει μια δουλειά, να τακτοποιήσει τα εφοριακά του ζητήματα, αλλά δυστυχώς αδυνατεί να το κάνει (και αυτό σίγουρα του δημιουργεί στρεσογόνο κατάσταση). Εκεί που δουλεύω υπάρχει 15μελές Διοικητικό Συμβούλιο και κατάφερα να τον βγάλω Σύμβουλο ώστε να έχει με κάτι να ασχολείται. Και ω! του θαύματος λειτούργησε. Δουλεύουμε μαζί πολλές ώρες, εκείνος όμως αμισθί λόγω της ιδιότητας του Συμβούλου, αλλά παρόλα αυτά ικανοποιείται με το που προσφέρει γιατί νιώθει χρήσιμος. Όμως πάνω στη φόρα του, επειδή ήταν ανενεργός πολλά χρόνια, δημιουργεί εντάσεις και κυρίως διαφωνούμε εμείς οι δύο. Μια τέτοια ένταση δημιουργήθηκε πριν δύο ημέρες, δεν είμαι σε θέση να πω ποιος από τους δυο έχει την ευθύνη ή την μεγαλύτερη. Αυτό που βλέπω είναι το συνιθησμένο του μοτίβο να τον πιάνει η καρδιά του... να απομονώνεται, να μιλάει άσχημα σε μένα ή καθόλου αγνοώντας με, στην κόρη μας ελάχιστα. Τους τον δικαιολογώ ότι είναι ευπαθής με την καρδιά του και δεν αντέχει πολύ στρες από το γραφείο, δεν τους λέω την αλήθεια ότι τσακωθήκαμε γιατί αυτό θα τους έκανε κακή εντύπωση κυρίως για τον πατέρα τους γιατί θα τους θύμιζε παλιές άσχημες οικογενειακές καταστάσεις, στις οποίες όμως ο άντρας μου δεν έφταιγε ήταν το θύμα πολλαπλών απιστιών από την πρώην γυναίκα του, ακόμα και με τον ανιψιό του πήγε εκείνη, όπως και το τελευταίο παιδί που μεγάλωσα εγώ το 19χρονο τώρα είναι από άλλον άντρα εις γνώση όλων μας. Σε μια τέτοια κατάσταση έρχομαι τώρα εγώ και αφήνω τον θυμό μου, τον εκνευρισμό μου ελεύθερο, δεν το συνηθίζω, αλλά δεν αντέχω άλλο να πιέζομαι από παντού. Και φυσικά όταν του τον εκδήλωσα, εκνευρίστηκα, θύμωσε, στενοχωρέθηκε, αρρώστησε με την καρδιά του, επιδεινώθηκε η κατάθλιψή του και δεν ξέρω τί να κάνω για να τον βοηθήσω και να επανέλθουν στη φυσιολογική ροή τα πράγματα. Δεν ξέρω κι εγώ τί αντοχές έχω ακόμη, προσεύχομαι και για μένα και για κείνον. Θέλω να τα διορθώσω τα πράγματα (σημειωτέον ότι ποτέ όσες φορές τσακωθήκαμε δεν έκανε εκείνος το πρώτο βήμα και ουδέποτε δεν πίστεψε ότι θα μπορούσε να είναι κι αυτός κάπου λάθος), όλο το λάθος πάντα το ρίχνει σε μένα και δεν νομίζω ότι πάντα ισχύει αυτό. Έχω πολλά να γράψω αλλά δεν ξέρω τί από όλα. Γι αυτό σταματώ εδώ. Ίσως ότι μπήκα στη διαδικασία να γράψω (να μιλήσω κατά κάποιον τρόπο) να μου κάνει καλό, δεν ξέρω. Σίγουρα ξέρω ότι θέλω να είμαστε καλά. Συγνώμη που σας κούρασα. Μακάρι να με βοηθήσετε.
