Άγχος και στεναχώρια

Καλημέρα σε όλους,

Πριν 2-3 μήνες είχα γράψει το πρώτο μου θέμα στο φόρουμ αυτό το οποίο είχε να κάνει με την μητέρα μου, μια περιπέτεια υγείας που πέρασε και στρεσαρίστηκα πάρα πολύ. Η κατάσταση της μητέρας μου είναι αρκετά καλύτερη από τότε, αλλά τελευταία την βλέπω πάλι να ξαναπέφτει και λόγω φοβίας που έχω στρεσάρομαι συνεχώς ότι κάτι θα συμβεί. Κάνω γενικώς πολλές αρνητικές σκέψεις μέσα στην μέρα γιατί την βλέπω έτσι και στεναχωριέμαι, αλλά μακάρι να μπορούσα να σας εξηγήσω απόλυτα το πως νιώθω. Μου είναι αδύνατον. Λίγα λόγια που θα σας πω αρκούν.

Από τότε που συνέβη αυτό το περιστατικό δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, όσο καιρό βρισκόταν η μητέρα μου στο νοσοκομείο φαινόμουν δυνατή δεν ήθελα να την φορτώνω, και γενικά το "μόνη μου" σπίτι ειδικά το βράδυ το φοβόμουν, με πιάνανε αυτά τα γνωστά συμπτώματα με ταχυπαλμίες και με δύσπνοιες. Αυτά τα συμπτώματα του μόνη μου σπίτι και να πάω πχ κάπου μόνη μου χωρίς να έχω παρέα κάποιον που ξέρω ή οτιδήποτε μου έχουν μείνει ακόμα και τώρα.

Για να μην πολυλογώ αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα υγείας με το οποίο έχω διαγνωστεί από πολύ μικρή και μου έχει πει η νευρολόγος μου ότι σε περιόδους έντονου άγχους μισό λεξοτανίλ θα σε βοηθήσει, και κάποιες φορές που δεν αισθανόμουν καλά έπαιρνα και κοιμόμουν.

Όλο αυτό το συναίσθημα ακόμα και τώρα μου έχει μείνει αλλά πείθω τον ευατό μου ότι είμαι καλά και δεν παίρνω πλέον αυτό το χάπι. Μόνο τελευταία το πήρα που έκανα μια μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου και αυχένα την οποία δεν μπορούσα να την αντέξω στο μυαλό μου και ειδικά μιας και δεν θα βρισκόταν η μητέρα μου μέσα μαζί μου γιατί από μικρή μου συμπαραστέκεται και βρίσκεται πάντα μαζί μου. Οι γιατροί της είχαν αναφέρει ότι οτιδήποτε την στρεσάρει ψυχολογικά να το αποφεύγει, και εφόσον το θέμα υγείας μου την στρεσάρει και ειδικά η μαγνητική (μαγνητικές τομογραφίες κάνω μια φορά το χρόνο λόγω του προβλήματος μου) που την φοβάται και εκείνη, της είχα πει και εγώ αλλά και αυτή ότι καλύτερα να μην είναι μαζί μου. Μου κακοφάνηκε αρκετά αλλά την είδα ότι στεναχωρήθηκε όταν έμπαινα γιατί ήταν σαν να διάβαζα την σκέψη της, ένιωθε πως με άφηνε σε κάτι τέτοιο πρώτη φορά μόνη.

Είναι φυσιολογικό που μου έχει μείνει αυτό το συναίσθημα ακόμα και τώρα? Είμαι γενικά πολύ ευαίσθητη και με την μητέρα μου έχω μια σχέση πολύ δεμένη, είμαστε ίδιοι χαρακτήρες και αγχωνόμαστε πολύ γενικά για θέματα καθημερινότητας και μη. Θέλω απλά να την δω όπως παλιά να χαμογελάει να χαίρεται για την ζωή και όχι να είναι θλιμμένη και σπάνια να χαμογελάει. Κουράζεται κιόλας πολύ με την νέα αγωγή που της έχουν δώσει οι γιατροί και νιώθω ότι αν πάθει πάλι κάτι δεν θα το αντέξω. Τουλάχιστον πλέον παρακολουθείται από ψυχίατρο και ψυχολόγο οι οποίοι την βοηθούν και όταν πηγαίνει στα προγραμματισμένα ραντεβού την ίδια ημέρα μετά το ραντεβού την βλέπω διαφορετικά αλλιώτικη πιο χαρούμενη (αν μπορώ να το πω έτσι).

Επιπρόσθετα, τώρα τελευταία περάσαμε κάτι πολύ έντονο και τρέχουμε σε δικηγόρους γιατί συνέβη κάτι στον εργασιακό της χώρο και την θλίβει και την αγχώνει και αυτό, ίσως γιαυτό να είναι έτσι το τελευταίο διάστημα γιατί πιστεύαμε ότι είχε τελειώσει μέχρι που ήρθε πάλι ένα χαρτί στο σπίτι για τον ίδιο λόγο. Και κάθε φορά που της το συζητάω είναι χαλαρή και μου λέει ότι όλο αυτό που πέρασε της έδωσε ένα μάθημα (με την κρίση πανικού κτλ) και ότι οι γιατροί της έχουν πει ότι θα κάνει "ένα πράγμα την φορά" το οποίο μέχρι στιγμής τουλάχιστον το τηρεί, αλλά η ψυχολογία της είναι σταθερά πεσμένη. Θέλω και εγώ να την δώ να αλλάζει, ξέρω ότι η περίπτωση της είναι δύσκολη γιατί έχει μείζων κατάθλιψη και πραγματικά δεν ξέρω αν η όλη κατάσταση μπορεί να αντιμετωπιστεί, και φοβάμαι κάθε φορά που την βλέπω να πέφτει ψυχολογικά.

Ευχαριστώ είναι ευπρόσδεκτο κάθε μήνυμα σας για να μου πείτε την γνώμη σας.

Κανείς δεν πέθανε από κρίσεις πανικού και ψυχοσωματικά και η μητέρα σου είναι πιο δυνατή απ΄όσο νομίζεις, ακόμα κι αν νοσηλεύτηκε. Κι εσύ δεν θα πάθεις κάτι αν προσπαθήσεις να μην στρεσάρεσαι τόσο.
Είναι σημαντικό που έχεις μία τόσο καλή σχέση με την μητέρα σου, που την στηρίζεις και σε στηρίζει, νομίζω ωστόσο ότι συναισθηματικά και πρακτικά, είναι καιρός να ανεξαρτητοποιηθείς λίγο. Δεν λέω να γίνεις γαϊδούρα και να μην νοιάζεσαι την μάνα σου ή να μην κάνετε πράγματα μαζί, ωστόσο πρέπει να έχεις κι άλλες παρέες κι ασχολίες και να απασχολείς και με άλλα πράγματα το μυαλό σου και την καθημερινότητά σου. 28 χρονών είσαι, δεν είσαι 12.
Νομίζω ότι όταν έχει κάποιος θέματα με άγχος, κατάθλιψη, πανικούς κτλ, παρόλο που είναι καλό να έχει κάποιον με ίδια θέματα να τον καταλαβαίνει και να στηρίζει ο ένας τον άλλο, είναι σημαντικό να μην βασίζεται αποκλειστικά στην μεταξύ τους σχέση αλλά να έχει άλλα ενδιαφέροντα και παρέες για να αποσυμπιέζεται. Και όσο υπέροχη και να είναι η σχέση μητέρας-κόρης και πάντα μοναδική, στην ενήλικη ζωή μας πρέπει να υπάρχουν κι άλλες σχέσεις κι ενδιαφέροντα όπου θα κατευθύνονται οι σκέψεις και τα αισθήματά μας. Όταν γίνεται αυτό, διαχειριζόμαστε αλλιώς τα όποια προβλήματα.

Τέλος, όσο τα υπεραναλύεις στο μυαλό σου κι όσο πιο ευαίσθητη είσαι, τόσο φαύλος κύκλος γίνονται όλα.

Αρχικά σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την άμεση απάντηση σου.

Οσον αφορά τα ενδιαφέροντα και τις παρέες νιώθω αδύναμη γενικά να κάνω τα πάντα λόγω ανησυχίας με το θέμα της μητέρας μου. Εκεί που παλιά έβγαινα ακόμα και μόνη μου για ψώνια ή καφέ ή οτιδήποτε, τώρα δεν μπορώ να το διαχειριστώ.

Για να βγω εξω πρέπει να ξέρω ότι θα βγω εξω με κάποιον που γνωρίζει την κατάσταση και ξέρει γενικά τι έχω περάσει. Αλλά τις περισσότερες φορές θέλοντας και μη με ρωτάνε πως νιώθω γενικά και πως είναι η μητέρα μου και αντί να αποφορτίζομαι, φορτίζομαι περισσότερο. Το αγόρι μου λείπει εκτός, λόγω φανταρικού και τελειώνει σε κανά 4 μηνο. Ευτυχώς τουλάχιστον δουλεύω αλλα δυστυχώς είμαι σε ένα περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται και η αδερφή μου το οποίο είναι παραπάνω από άθλιο.

Γενικά είναι πολλά στο κεφάλι μου αλλά αυτά που με κρατάνε πίσω και συνεχώς σκέφτομαι τα ίδια και τα υπεραναλύω (κακώς) είναι η υγεία της μαμάς μου.
Και το ξέρω πως πρέπει να απογαλακτιστώ αργά η γρήγορα γιατί όσο καιρό νοσηλευόταν είχα κάνει μια συζήτηση με την ψυχίατρο τότε που την είχε αναλάβει και μου είχε πει το ίδιο ακριβώς. Πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο σε μια τέτοια φάση που έχω ανάγκη την προστασία της και την συμπόνια της? Που πρέπει πλέον να αλλάξουν οι ρόλοι. Και το κακό είναι ότι πλέον πράγματα που με ανησυχούν ή με φοβίζουν δεν της τα λεω γιατί δεν θέλω να την στρεσάρω.

Δεν ξέρω γενικά πως θα αλλάξει το σκεπτικό μου, και αν θα αλλάξει γενικά αμα την δώ καλύτερα. Θα την δω καλύτερα? Αν την βλέπω χαρούμενη γίνομαι και εγώ, γιατί ξέρω ότι θέλει καταβάθως να το ξεπεράσει όσο και αν δύσκολο ακούγεται, αλλά και από την άλλη το θεωρώ δύσκολο γιατί δεν είναι λίγα όλα όσα έχουμε περάσει (με τον πρώην άντρα της και έναν πατέρα ΤΕΡΑΣ που είχα - με τον οποιο πλέον δεν είναι μαζί αλλά εμένα και της μαμάς μου μας άφησε μεγάλες πληγές και ίσως η πηγή του προβλήματος να ξεκινάει από εκεί και γιαυτό είμαι σίγουρη).

exo perasi akrivos to idio pragma me esena prin 4 mines arwstise i mitera mou kai apo tote me epiase to anxos gia to xirotero kai twra pou doksa ton theo eine kala to anxos mou exi mini omos emena

Εύχομαι όλα να γίνουν καλά σε όλους μας. Σόρρυ για την αδιάκριτη ερώτηση το θέμα της μητέρας σου που το αντιμετώπισε τώρα και όλα είναι καλά (και πάντα εύχομαι να είναι) ήταν παρόμοιο με αυτό της μητέρας μου?