Κουραστηκα πολυ και γνωριζω πολυ καλα οτι εχω αρκετο δρομο ακομα μπροστα μου...
Σκονταφτω,παω να πεσω, αλλα ξανασηκωνομαι μονη μου, χωρις ενα χερι βοηθειας, επειδη πρεπει να κρατηθω.
Η ..... που χαμογελουσε δεν υπαρχει πια...Η ...... που προσπαθουσε με καθε μεσω να τους βοηθησει ολους δεν νιωθει πλεον ικανη να το κανει...δεν της εχουν μεινει αποθεματα...
Νιωθω οτι αναλωθηκα...
Και νιωθω τοσο μα τοσο ερημη πλεον...
Ποσο θα ηθελα να πιστεψω οτι καποια στιγμη θα \"αναστηθει\" εκεινη η ..... παλι, που αυτοσαρκαζοταν συνεχεια...που ακομα και τα μερικα προτερηματα της τα διακομωδουσε....που μεσα σε ολα προσπαθουσε να δει την θετικη οψη....
Ποσο θα ηθελα να ξανανιωσω εμπιστοσυνη και να χαμογελασω πραγματικα..
Ποσο αναγκη εχω εναν ωμο να κλαψω... και να κλαψω.....και να βγαλω ολα αυτα απο μεσα μου..