Nιώθω μόνη και αβοήθητη!!!

Γεια σας! Πρώτη φορά γράφω σε Forum ,αλλά πραγματικά δεν ξέρω που να απευθυνθώ! Η κατάστασή μου είναι πολύπλοκη.
Είμαι 35 χρονών . Είμαι καθηγήτρια αγγλικών . Έχω πολύ άσχημο οικογενειακό περιβάλλον με καταθλιπτική μητέρα και πατέρα βίαιο. Στα 21 έπαθα την πρώτη κρίση πανικού και έκτοτε υποφέρω κυρίως από κατάθλιψη ,αλλά μη νομίζετε κ ο πανικός καραδοκεί. Έχω μια σχέση 10 χρόνων με έναν άνθρωπο που δεν αποφασίζει να προχωρήσει και νοικιάζει σπίτι
πάνω από τους γονείς του.Το αποτέλεσμα΄? Απο το 2012 συχνά πυκνά οι γονείς μου φεύγουν στο εξοχικό και μένω ολομόναχη στο πατρικό με την κατάθλιψη να επιδεινώνεται! Νιώθω πραγματικά απίστευτα μόνη!Παλεύω με την κατάθλιψη ολομόναχη χωρις
φάρμακα μόνο με κάποιες στρατηγικές αυτοβοήθειας που πραγματικά με έχουν σώσει πολλές φορές! Προσπαθώ να κοινωνικοποιηθώ.Κάνω χορούς latin και γενικά είμαι ανοιχτή και προσπαθώ να μιλάω με κόσμο ευχάριστα! Μάλιστα
συνέχεια προτείνω εξόδους χωρίς να γίνομαι πιεστική! Το πρόβλημα είναι οτι στην αρχή βγαίνουμε αλλά μετά δεν ξαναγίνεται συχνά! Σα να έχουν άλλες παρέες από παλιά κ δεν ενδιαφέρονται για νέες!Αυτό που νιώθω μέσα στο διαμέρισμα ολομόναχη ειδικά τα βράδια είναι απερίγραπτο! Με τους άντρες έχω θέμα!πιο παλιά είχα κάποια φλερτ αλλά δεν είχα
αυτοπεποίθηση!Τώρα μετά από 10 χρόνια σχέση νιώθω εντελώς εκτός παιχνιδιού.Έχω πάρει και λίγα κιλά που δε χάνονται με τίποτα.γενικά δεν κάνω γνωριμίες εύκολα!Γενικά νιώθω παγιδευμένη εδώ και χρόνια η ζωή μου στα προσωπικά κόλλησε!
Δεν ξέρω τί να κάνω πια!Είμαι πολύ απογοητευμένη και δεν έχω ουσιαστική στήριξη από κανέναν! Σας ευχαριστώ και συγγνώμη αν σας κούρασα!

Quote:

---

Originally Posted by marlet

Είμαι πολύ απογοητευμένη και δεν έχω ουσιαστική στήριξη από κανέναν!

---

Είσαι περισσότερο απογοητευμένη από τον εαυτό σου ή από τους άλλους?
Μου ακούγεσαι και κουρασμένη διαβάζοντάς σε...Η άδεια ζωή κουράζει περισσότερο από την γεμάτη...Η γεμάτη δημιουργεί αντιπερισπασμούς που ξεκουράζουν...και που τυφλώνουν την συνείδηση και την αίσθηση του εαυτού μας ενίοτε, αλλά δεν ξέρω αν εσύ έχεις τέτοιο νευρωσικό θέμα.
Λες ότι κάθε προσπάθεια για κοινωνικοποίηση έχει πέσει στο κενό...Πού το αποδίδεις?...Αισθάνεσαι τον εαυτό σου ότι είναι καλή παρέα για τους άλλους?...Αν όχι για τους συγκεκριμένους με τους οποίους επιχείρησες,αισθάνεσαι πως θα μπορούσες να είσαι καλή παρέα για τους κατάλληλους?...Επιχείρησες να βρείς τους κατάλληλους?...
Πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου?...Είσαι ειδικών ενδιαφερόντων και ανησυχιών ή γενικών?

Πιστεύω οτι κάνω το καλύτερο δυνατό όταν συναναστρέφομαι με άλλους χωρίς να σημαίνει οτι δεν κάνω λάθη!κατα την προσωπική μου άποψη μάλλον το εκπέμπω ασυνείδητα όλο το βεβαρυμένο παρελθόν και ίσως και τα μάτια μου με προδίδουν οτι κάτι με προβληματίζει.Κατα τ'άλλα προσπαθώ να είμαι ευχάριστη και συζητάω δίαφορα θέματα δεν έχω πρόβλημα! Όντως είμαι πολύ κουρασμένη και ίσωσς να έχω ψάξει σε λάθος μέρη!Πολύ ευστοχα τα σχολια σου! ευχαριστώ!

λυπαμαι που θα στο πω! αλλα ,,,κοπελια μαλον εχεις καταθλιψη , κι οχι ελαφρια! ευχομαι να ειμαι λαθος, καλα θα ηταν να πας σε ειδικο.
Οσο για την σχεση σου, συγνωμη κι παλυ, αλλα αυτο δεν ειναι σχεση 10 χρονων!!! αυτο ειναι κατηγοριας - βαριομαστε πλεον μαζι, βρησκομαστε μονο για σεξ, κι αυτο επειδη δεν θα βρουμε αλλη αυτος κι αλλον εγω!- , για τετοιο πραμα το βλεπω, δεν ειδα καθολου συναισθημα!!

Προφανώς και έχω κατάθλιψη ! Έχω πάει σε ειδικούς αλλά οι περισσότεροι απλά άκουγαν κ δε βοήθησαν ιδιαίτερα!1-2 που άξιζαν ήταν ακριβοί δεν είναι εύκολο στις μερες μασ να δίνεις τα 50ευρα έτσι!το θέμα είναι να κυλούσε κάτι προσ το καλύτερο στη ζωή μου και όχι οι ειδικοί!

Λες για τον φίλο σου ότι δεν αποφασίζει να προχωρήσει και να νοικιάσει σπίτι, αλλά βλέπω ότι κι εσύ στα 35 μένεις στο πατρικό αν κατάλαβα καλά και μάλιστα σε άσχημο οικογενειακό περιβάλλον. Γιατί δεν δοκιμάζεις να μείνεις κάπου μόνη σου; Μπορεί να σου ακούγεται αντιφατικό αυτό αφού ένα σημαντικό θέμα για εσένα είναι το ότι αισθάνεσαι μόνη, αλλά αν απομακρυνόσουν από τους γονιούς σου, ίσως να άλλαζε η ψυχολογία σου. Επίσης ίσως να έκανες και κάποιες καινούριες παρέες πιο εύκολα.Παλιότερα ο κόσμος ήταν πολύ του έξω, τώρα και ιδίως στα 30τοσα πολύς κόσμος αράζει σε σπίτια ή σπίτια φίλων και δημιουργείται και μεγαλύτερη οικειότητα μάλιστα. Μπορείς ας πούμε μετά από ένα μάθημα latin χορού να καλέσεις 5 φίλες να αράξετε σπίτι αν είναι εκεί η καταθλιπτική μάνα σου και ο βίαιος πατέρας σου; Θα αισθάνονταν άνετα να καλαμπουρίσετε και να χορέψετε; Δεν νομίζω. Επίσης άλλη ελευθερία έχεις μόνος κι άλλη όταν μένεις με τους γονείς, πως να το κάνουμε... Δεν θα καταπιέζεις τον εαυτό σου με τα προβλήματα τα δικά τους, αν θες να βάλεις να ακούσεις μουσική στις 3 το πρωί δεν θα έχεις την έννοια μην ακουστεί στο διπλανό δωμάτιο και τους ξυπνήσει, αν θες να δεις τον φίλο σου στον χώρο σου θα είσαι άνετη...

Τέλος, δεν έχω καταλάβει ακριβώς, έχεις ξενερώσει εντελώς με τον φίλο σου ή απλά θα περίμενες από αυτόν να κάνει μια κίνηση για συγκατοίκηση; Έχει γίνει αδιάφορος; Θα περίμενες περισσότερη στήριξη και δεν την έχεις; Έχεις εξηγήσει πως αισθάνεσαι κι έχεις ζητήσει την βοήθειά του; Γιατί δεν κάνεις την πρώτη συζήτηση/κίνηση εσύ;

ΥΓ: Κατάθλιψη είναι διάγνωση γιατρού; Πόσο πρόσφατη; Πιστεύεις ότι ένας ψυχολόγος δεν θα βοηθούσε;

Έχεις δίκιο αν και τον περισσότερο καιρό λειπουν πια οι δικοί μου!Το σκέφτομαι να φύγω από Σεπτέμβρη αλλά όπως το λες είναι αντιφατικό λόγω της μοναξιάς που νιώθω και φοβάμαι αν θα τα καταφέρω! Το σύντροφό μου τον αγαπάω αλλά έχω ξενερώσει μαζί του και μάλιστα όταν του λέω οτι απ'οτι φαίνεται έχω κατάθλιψη αλλάζει θέμα και λέει δε θέλει ψυχολογικά!Οπότε δεν υπάρχει στήριξη !δε μου έχουν κάνει
επίσημη διάγνωση για κατάθλιψη μόνο οτι έχω κάποια συμπτώματα κατάθλιψης!

το θέμα είναι που να βρεις το σωστό ψυχολόγο!

Αν έχω καταλάβει καλά, στα ψυχολογικά σου βοήθεια από τους γονείς δεν θα λάβεις. Μάλλον χειρότερα σε κάνουν. Πρακτικά μπορεί να "βολεύεσαι" σε κάποια πράγματα, αλλά αν δεν "ξεβολευτείς", προκοπή δεν θα δεις. Καλό είναι να πάρεις και κάποιες αποφάσεις για τον φίλο σου σιγά-σιγά. Πιθανόν να έχει θέματα και ο ίδιος, αλλά χωρίς απαραίτητα να του αναφέρεις την κατάθλιψη όλη την ώρα, ξεκούνησέ τον κι αυτόν να κάνετε διαφορετικά πράγματα. Σπάσε την ρουτίνα. Θέσε ένα ψυχολογικό όριο στον εαυτό σου ανάλογα με τα θέλω και τις ανάγκες σου για την σχέση σας. Αν δεν δεις βελτίωση, σκέψου σοβαρά αν θα ήταν καλύτερα να χωρίσετε.
Βρες έναν καλό ψυχίατρο. Αφού είσαι καθηγήτρια Αγγλικών, έχεις κάποια έσοδα, δεν είσαι άνεργη! Αξίζει τον κόπο να στερηθείς κάτι άλλο και να επενδύσεις σε έναν κάλο ψυχίατρο! Σε τελική ανάλυση ψάξου στο δημόσιο. Λες έχεις σημάδια κατάθλιψης, άρα το πολύ μία ελαφριά κατάθλιψη. Κάνε αλλαγές στην ζωή σου έστω και δύσκολες πριν η κατάθλιψη χειροτερέψει. Όλα ξεκινάνε θεωρώ από μέσα μας και από την θέλησή μας. Αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε κάτι, βρίσκουμε την δύναμη και το αλλάζουμε! Να μας γράφεις πως πάει και πως αισθάνεσαι!

10 χρόνια σχέση γιατί δεν προχωρήσατε σε γάμο? Αυτό είναι το λογικό επόμενο μιας μακροχρόνιας σχέσης! Δουλειά καλή έχεις και σπίτι να μένεται. Γιατί δεν έθεσες θέμα γάμου στο φίλο σου? Κι αν είσαι όντως 35 βρες κάποιον άλλο, αν ο φίλος σου δεν είναι βέβαιος ακόμα για γάμο που θα σημαίνει πως δεν είναι ουτε για σενα βεβαιος.

Τα ψυχολογικά (εννοώ όχι ψυχιατρικό θέμα) δεν είναι καθόλου σοβαρό πρόβλημα σε γυναίκα για να κάνει νέο δεσμό στην ηλικία σου φτάνει να προσεχει την εμφανιση της και να έχει τη δουλεια της.

Έχεις απόλυτο δίκιο οτι πρέπει να κουνηθώ! Δουλεύω part tme σε ένα φροντιστήριο και λίγα ιδιαίτερα που έχω.Γύρω στα 500 ευρώ βγάζω και κάθε χρονιά τα δεδομένα αλλάζουν!Δυστυχώς τα δεδομένα για να μπει κανείς στο δημόσιο κ ας έχει πτυχίο Αγγλικής φιλολογίας είναι δυσμενή όπως κ για τους άλλους πτυχιούχους.Μας έχει χτυπήσει κ η κρίση.Όπως καταλβαίνεις και τα οικονομικά είναι περιορισμένα .Κάνω αποταμίευση και προσπαθώ!Προσπαθώ να τον ξεκουνήσω . Έχει κ αυτός θέματα!Τεσπα ευχαριστώ θα ξαναγράψω κάποια στιγμή να σας πω πως πάει!