Πως πέρασαν 15 χρόνια.. χαμπάρι δεν πήρα...

Ειμαι πλεον 38 κι εδω και 15 χρονια απο τα 23 μου κανω θεραπεια για την χρόνια σχιζοφρενικη ψυχωση παρανοικου τυπου.
Τι να πω και τι να μην πω. Εδω ολα λεγονται ομως. Απο τα ψυχιατρεια? Τα δεσιματα? Τα ηλεκτροσοκ στον εγκεφαλο? Τα φαρμακα? Τους γιατρους? Βουρ για την κοινωνια? Αυτοταπεινωση, αντε γεια καλη μου αυτοπεποιθηση? Τερας Ψυχραιμιας στις βουβες κρισης πανικου? Τις χαμενες ευκαιριες τις ζωης μου? Τον ερωτα που δεν ειχα? Τις παρεες και τους φιλους που δεν ειχα? Την μοναξια? Τα εγκληματα κατα της ανθρωποτητας που εχω κανει εγω ο ιδιος στον εαυτο μου αν μπορουσα να το πω ετσι? Τα ασχημα συναισθηματα? Οι πονοι? Η Καθολου διαθεση για ζωη? Το οτι δεν μπορω να αγαπησω τον εαυτο μου επειδη δεν το νιωθω? Το οτι δεν προσεχω την καθημερινη μου υγιεινη?

Περασαν ομως 15 χρονια ασθενης.

Και ο χρονος περναει πολυ γρηγορα με αυτα τα φαρμακα...

Βολιδα..

Δεν καταλαβα πως περασαν..

Γιατί πενθείς για τις απώλειες και δεν γιορτάζεις για τις κατακτήσεις που δεν θά'ρθουν?

-Κεριά

''Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.''

Κ.Π Καβάφης

Χαχα. Ωραιο το τελος. Δεν πενθω..ακομα και στις κηδιες παππουδων και γιαγιαδων τους ελεγα πως ειναι ενα χαρμοσυνο γεγονος. γλυτωσε περναει καλα τωρα. Ισως επειδη ταυτιζω τον δικο μου θανατο με ολων.. Παντος και στα μνηματα οταν παω νιωθω λες και παω σε παρτι. Μιλαω με ολους τους νεκρους νοητικα τους χαιρεταω τους λεω και καμια μαλακια και αδιακριτος.. τους δινω κουραγιο..

Ξερω παντως πως αυτο που βλεπω απο την αρρωστια και που θελω θα το βρω μονο στον αλλο κοσμο.. ειναι κατι ανωτερο για μενα

Ωραιο το ποιημα του Καβαφη , απο ταγασπημενα μου , αν και προτιμω ' απολειπειν ο Θεος Αντωνιον ' .........βρε νταβιντ , εγω κοντευω τα 57 , και αισθανομαι οτι εχω μπολικο χρονο ακομη , κι εσυ σκεφτεσαι ετσι στα 38 ? εβλεπα ενα διαγραμμα ( μου τοδειξε ο γιατρος μου ) ' ευτυχιας ' , εκανε ενα πηκ στα 25 , μετα εκανα κοιλια , και στα 69 εκανε ξανα πηκ , αρα εχεις πολυ χρονο , μην το παιρνεις ετσι κατακαρδα ......αληθεια λεω παντα ......και η αληθεια ειναι οτι ο καιρος μετα τα 40, περναει βολιδα ....ο πατερας μου , 92 , και ταχει 400 , ειναι τσακαλι στα κομπιουτερ , αυτος κρατα τους λογ/μους της οικογενειας , βεβαια ξερω οτι ειναι εξαιρεση , αλλα παντα κρατουσε το μυαλο του απασχολημενο με δουλειες κασι αριθμους .....και ειναι κι αυτοδημιουργητος......

Φίλε, και εγώ έχασα καμιά 10-12 χρόνια. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Δεν αποφάσισες εσύ να είσαι έτσι. Ακόμα και που το συνειδητοποιείς είναι μια αρχή για κάτι καινούριο.