-
Οι σκέψεις μου
Γεια σας, είμαι καινούρια στο forum. Έγινα μέλος διότι ήθελα να πω σε κάποιο τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου.Επίσης να σημειωθεί πως είμαι 15 χρονών και θα πάω Δευτέρα Λυκείου.
Οταν ήμουν μικρή (Δημοτικό), ήμουν κοινωνική, δηλαδή έκανα εύκολα φιλίες και συγχρόνως ήμουν άτακτο παιδί, οι γονείς μου με χτυπούσαν, αλλά πιο πολύ ο πατέρας μου με βέργες, ζώνη και με ότι ηταν εύκαιρο εκείνη την στιγμή. Μεγαλώνοντας (Γυμνάσιο) έγινα εσωστρεφής, πιο ντροπαλή, φίλοι ερχόντουσαν φίλοι έφευγαν. Η απόδοσή μου στο σχολείο δεν ήταν και η καλύτερη,αλλά οι γονείς μου ποτέ δεν με πίεσαν σε αυτό το θέμα.Το καλοκαίρι του 17 ήταν δύσκολο για εμένα, καθώς δεν είχα φίλους, ειχα κλειστει στο δωμάτιό μου , ένιωθα κουρασμένη παρόλο που κοιμόμουν πολλές ωρες, τα βράδυα έκανα αρνητικές σκέψεις.Μέχρι που έφτασα στο σημείο να σκέφτομαι πως θα ήθελα να πεθάνω , οτι είμαι ενα βάρος της οικογένειάς μου και πως κανένας δεν θα στεναχωρηθεί για εμένα. Ποτε όμως δεν τολμησα να κάνω κακό στον εαυτό.
Φτάνουμε στο σήμερα, στο σχολείο έχω κάποιους φίλους αλλά δεν είμαστε τόσο κολλητοί, δηλαδή δεν θα με πάρουν τηλέφωνο για να βγούμε έξω δεν έχουμε ουσιαστικές σχέσεις, δεν με ενοχλεί αυτό όμως, γιατί είμαι άνετα μαζί τους. Είμαι εσωστρεφής και αποφεύγω τις κοινωνικές εκδηλώσεις και την πολυκοσμία αγχώνομαι καθώς νομίζω πως με σχολιάζουν οι άνθρωποι αρνητικά . Δεν έχω κάποιο ταλέντο αν και η καθηγήτρια λέει πως είμαι καλή στην συγγραφή.Τον περισσότερο χρόνο τον περναω στο δωμάτιό μου και τον περνώ μπροστά από μια οθόνη είτε αυτό λέγετε λάπτοπ ή κινητό.Οι σχέσεις με τον πατέρα μου είναι τυπικές ενώ με την μητέρα μου καλές, είμαι αντιδραστική και θυμώνω με το παραμικρό. Νομίζω πως έχω παραιτηθεί απο τη ζωή και απλά κάνω πράγματα αναγκαστικά.
-
Η ζωη ειναι κι επιβιωση δεν ειναι μονο να εισαι γαματοσ εγινεσ νορμαλ ανθρωποσ εκει που τα ειχεσ ολα τωρα πρεπει να ζησεισ ετσι κι αν θεσ να προσπαθησεισ για κατι καλυτερο αλλα θελει αγωνα μολισ τελειωσεισ το σχολειο θα βγεισ στη ζουγκλα αν θεσ
-
