Ανάλυση της αγοραφοβίας

Δεν ξερω πως εφτασα σ αυτο το σημειο, αλλα ουτε θελω να μαθω. Το μονο που θελω ειναι να "ξυπνησω" απ ολο αυτο που ζω και μ εχει κανει να νιωθω πως βρισκομαι σε αλλη διασταση. Σα να υπαρχει ενα γυαλι αναμεσα σ εμενα και σε ολο τον υπολοιπο κοσμο. Σα να ειναι ολοι και ολα μια κινηματογραφικη ταινια που παρακολουθω, κατι το φανταστικο, το υπερανθρωπο. Βλεπω ανθρωπους να μπαινουν στ αυτοκινητα κι αναρωτιεμαι που πανε!!! "Μα τι κανουν?" Τοσο φοβερο και τρομακτικο μου φαινεται πια μια βολτα με τ' αυτοκινητο. Δεν μπορω να βρισκομαι μεσα σ' αυτο εκτος πολεως πια. Οσο για τα ταξιδια.... ειναι αυτα που σε πανε κατευθειαν στην κολαση. "Το ταξιδι του θανατου, της συμφορας, ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ. Ουτε να το φανταστω δε θελω. Αποφευγω να το φερω στο μυαλο γιατι φοβαμαι. Η εγνατια για μενα σημαινει εγκλωβισμος, φυλακιση, ταξιδι διχως επιλογες. Δεν μπορεις να γυρισεις αν δεν τελειωσει. Δεν μπορεις να κανεις τπτ αν δεν τυραννιστεις μεχρι τελους κι ακομα παραπερα. Μα τι ακριβως συμβαινει??? :mad::mad::mad:

Δλδ , για να καταλάβω .. βγαίνεις απο το σπιτι σου μπαινεις στο αυτοκίνητο και τραβας για εγνατία .. τι νιωθεις , τι σκέυτεσε ? τι ειναι αυτο που σε κανει να τα παρατας και να γυριζεις σπιτι σου !! Εχεις και σωματικά συμτωματα ? Τι φοβάσε οταν γνωριζεις πιστευω οτι ολα αυτα ειναι απο το ανχος σου και ειναι τελειος αβλαβη για τον οργανισμό σου ? ...

Ουτε να το σκεφτω δε θελω. Ειμαι πια σε μια κατασταση μονιμου φοβου και αγχους και πλεον φοβαμαι τα παντα, σοκαρομαι με τα περισσοτερα με μια συνεχη αγωνια.

Αυτο που ξερω πως φοβαμαι στην εγνατια ειναι οτι δεν μπορω να γυρισω πισω μεχρι να υπαρξει κομβος ή εστω μια δευτερη εξοδος.
Αυτο που φοβαμαι στις απλες διαδρομες 5χλμ ειναι οτι αν παθω κατι πως θα φυγω και πως θα τα καταφερω μεχρι να φτασω στο Νοσοκομειο. Οσο αυξανονται τα χλμ τοσο αυξανεται κι αυτος ο φοβος. οσο πιο κοντα βρισκομαι τοση ασφαλεια νιωθω.

winter θα εκφρασω την γνωμη μου χωρις να ειμαι ειδικος,σιγουρα ενα ψυχολογος θα πει κατι καλυτερο.αλλα αν σε αγχωνει η εγνατια και η αποσταση απο το νοσοκομειο,γιατι δεν ξεκινας να κανεις βολτες σε πολυ κοντινες αποστασεις και σε ηρεμους δρομους.ας πουμε γυρω απο το τετραγωνο της οικοδομης σου.αυτο μπορεις να το κανεις;

Ναι μπορω. Αυτο το μπορω ακομη. Οταν δινομαι στα χερια του αλλου (δλδ σ αυτοκινητο, δλδ δεν εχω τον ελεγχο) τοτε αγχωνομαι. Το αγχος αυξομειωνεται αναλογως την αποσταση. περυσι διενυα αποστασεις 300-400 χλμ και σημερα αυτα που σας περιγραφω :( Η ανησυχια μεγαλωνει με αυτη την πτωση. Δεν προλαβαινω ν αναρωτηθω γιατι διοτι με καταρρακωνει η θλιψη για την καταντια μου.

ενα πραγμα που ΠΡΕΠΕΙ να βγαλεις απο το μυαλο σου ειναι να σκεφτεσαι τι θα γινει αν μεγαλωσει η πτωση σου.αυτο απο μονο του ειναι αρνητικη σκεψη και επικεντρωνεσαι πανω σε αυτη.αυτο ειναι λαθος.καποτε ειχα τρακαρει με το αυτοκινητο μου,.η αληθεια ειναι οτι μετα απεφευγα να οδηγω για περιπου 2 βδομαδες.ομως ηταν εργαλειο στη δουλεια μου και δεν ειχα αυτη την πολυτελεια.θα ελεγα να συνεχισεις να κανεις καθε μερα βολτες εστω μικρης αποστασης απο το σπιτι σου ωστε να μην χασεις την επαφη με τον εξω κοσμο.και αν μπορεις καθε μερα να αυξανεις αυτη την αποσταση εστω και για 2 μετρα.(εννοειται οτι αν σε κουραζει η βολτα δεν θα το κανεις καθε μερα).και καθε βραδυ να σκεφτεσαι τα 2 μετρα που καταφερες να περπατησεις παραπανω και τα αλλα 2 μετρα που θα περπατησεις την επομενη φορα.εγω αυτο θα εκανα παντως στη θεση σου.μηπως ειχες καποιο ατυχημα η καποια εμπειρια που σε εκανε να φοβασαι;εισαι κλειστοφοβικος.(απλα ρωταω για να καταλαβω καποια πραγματα παρα πανω).και κατι ακομα,να μη το σκεφτεσαι σαν καταντια αλλα σαν κατι το παροδικο,γιατι παροδικο ειναι,θα διορθωθει...

Ολο αυτο μ εχει σοκαρει, κλειστηκα απο το φοβο και τωρα πια ολα μου φαινονται αγνωστα. Θεωρητικα αυτος ειναι ο τροπος επιλυσης. Δεν πιστευω πια ομως τοσο πολυ γιατι εχω παλεψει και δε νικησα. Τυραννιεμαι τοσα χρονια για λιγες στιγμες χαρας και δεν ξερω αν αξιζει. Τα χαπια μου χουν παρει τη δυναμη και μαζι με τα προηγουμενα βαριεμαι αρκετα να σηκωθω να παω μια βολτα η οποια θα ναι η αρχη μιας προσπαθειας. Δεν ηλπιζα, δεν πιστευα γιατι εβλεπα το αποτελεσμα. Τωρα ολα μου φαινονται απιθανα σα να τελειωσε.

ακουγεσαι σαν να εχεις παρατησει καθε προσπαθεια :( οπως το βλεπω εγω εχεις αυτη τη στιγμη δυο δρομους να ακολουθησεις,ο ενας να παρατησεις τον εαυτο σου εντελως και να κανεις μιση ζωη ,ο αλλος να προσπαθησεις να κανεις κατι για να ανακαμψεις.καντο για μενα,πηγαινε μια μικρη βολτα γυρω απο το σπιτι σου.αν συνεχισεις να μην βγαινεις θα χασεις εντελως την επαφη.μην αφησεις να γινει.ειναι θεμα 15 λεπτων.την πρωτη φορα ισως νοιωσεις λιγο αβολα,την δευτερη το ιδιο,την τριτη θα αρχισει να σου αρεσει λιγο.αλλα μη το παρατας.μπορεις,πιστεψε το ...βαλε αυτη την ιδεα να τσιγκλιζει το μυαλο σου.οτι θα τα καταφερεις

Καληνησπεραν αρχοντες, ευχομαι να εισαστε ολοι καλα.Ονομαζομαι Γιωργος και τα τελευταια δεκα χρονια περιπου ειμαι σε μια κατασταση μονιμου αγχους η οποια πολλες φορες οδηγει σε πανικο.Ο φοβος μου μεταλλασσεται, παντοτε ομως συνοδευομενος απο το αισθημα αγχους κι ανασφαλειας που με καταβαλλει οταν βρισκομαι σε δημοσιους χωρους.Αρχικα φοβομουν το AIDS, στην πορεια φοβομουν μηπως εχω καποιο καρδιακο νοσημα και παει λεγοντας.Ειναι σα λερναια υδρα, κοβω το ενα κεφαλι κι αμεσως εμφανιζεται αλλο και δυστυχως δεν ειμαι κι ο Ηρακλης :).Εχω δοκιμασει τα παντα, απο ομοιοπαθητικη εως ψυχοθεραπεια και λυση δεν εχω βρει δυστυχως.Εχω καταναλωσει δεκαδες κουτακια ηρεμιστικων, αντικαταθλιπτικων και λοιπων σκευασματων τα οποια μακροπροθεσμα δε γνωριζω τι αποτελεσματα μπορει να εχουν στην ευρυτερη υγεια μου.Την παρουσα στιγμη παιρνω ζαναξ και μινιτραν κι ακομα κι υπο την επιρροια τους χανω τον ελεγχο και πανικοβαλλομαι.Εχω ζαλαδες, χανω την επαφη με το περιβαλλον και δεν ξερω που βρισκομαι,λες και δεν εχω συνειδηση και συναισθηση του τι συμβαινει γυρω μου.Αισθανομαι απολυτως μονος κι αβοηθητος κι αυτο ακριβως ειναι το συναισθημα που με φοβιζει περισσοτερο απ\' ολα.

καλως ηρθες λοιπον στην παρεα μας ξανα-ξ.πολλοι εδω μεσα συμπασχουμε και καταλαβαινουμε τι περνας.διαβαζοντας σε και φιλοσοφικα σκεπτομενος 2 πραγματα ηρθαν στο μυαλο μου,το πρωτο το οποιο δεν αναφερεται στην περιπτωση σου αλλα γενικα,μηπως τελικα υποσυνειδητα θελουμε να σκεφτομαστε ασχημα πραγματα;τελειωνει το ενα αρχιζει το αλλο,σαν να επιβαλουμε αυτη την κατασταση στους εαυτους μας.το δευτερο πραγμα που σκεφτηκα και απορρεει απο το δευτερο,γιατι τοσο καιρο δε υπαρχει ενα ατομο που να εχει εμμονη πως θα βρει τον ερωτα της ζωης του,η πως θα κερδισει το λοττο,η πως θα γινει χαρουμενος;γιατι παντα η εμμονη ειναι απο την ασχημη πλευρα;οι εσωτερικες μου ερωτησεις ειναι καθαρα φιλοσοφικου περιεχομενου,το ξανα λεω αυτο και αναφερονται για ολους μας.τι ειναι αυτο που χρειαζεται για να αλλαξει αυτο τον τροπο σκεψης και τι ειναι αυτο που συντηρει τον αρνητισμο;φοβος τις περισσοτερες φορες.φοβος για πιο πραγμα,για την ζωη;για αυτα που θα ερθουν;για τα καλα που θα ερθουν δεν εχουμε φοβο,ισα ισα τα περιμενουμε πως και πως.για τα ασχημα νοιωθουμε αδυναμοι,πως δεν θα μπορεσουμε να τα αντιμετωπισουμε,πως θα φανουμε λιγοψυχοι,πως ειναι περα απο τις ικανοτητες μας να τα ξεπερασουμε.και συνεχιζω την σκεψη μου,τι μπορουμε να κανουμε για να ξεπερασουμε αυτο τον φοβο για τα ασχημα που μπορουν να μας προκυψουν στη ζωη.λιγες φορες ισως με την σταση μας μπορουμε να το αποτρεψουμε,πχ να σταματησουμε να καπνιζουμε ,η να οδηγουμε με 170χλμ/ωρα.τι γινεται ομως με αυτα που δεν μπορουμε να αποτρεψουμε,μια αποτυχια σε εξετασεις,μια ασθενεια,εναν χωρισμο.δικη μου γνωμη ειναι να θωρακισουμε τον εαυτο μας,να τον δυναμωσουμε σαν ενα δεντρο εναντια στο ρεμα,αν ειναι αδυνατο θα το παρασυρει,αν φροντισουμε ομως να μεγαλωσει τοτε θα αντεξει.αυτο πρεπει να κανουμε και με τους εαυτους μας,να τους δυναμωσουμε,να τους ισχυροποιησουμε για να αντεξουν το ρεμα.πως ομως θα γινει αυτο οταν αυτη την ιδια στιγμη νοιωθουμε αδυναμοι;βλεπουμε το ρεμα και τρεμουμε.πιθανον η απαντηση ειναι βλεποντας τα διπλανα δεντρα,τα οποια ειναι ισχυρα και δυνατα,γιατι ξερουμε πως και αυτα ηταν καποτε αδυναμα,να παρουμε θαρρος απο αυτα,οχι να τα ζηλεψουμε γιατι ειναι δυνατα,αλλα να τα αντιγραψουμε,να τους ρωτησουμε πως τα καταφεραν και να μαθουμε απο τις εμπειριες τους.αρα χρειαζομαστε τουλαχιστον 2 πραγματα,το πρωτο ειναι να προσπαθησουμε να γινουμε δυνατοι και να εχουμε την ελπιδα πως με κοπο χρονο και δυσκολιες θα μεγαλωσει και ο δικος μας κορμος και το δευτερο ειναι να ακουμε,να ακουμε τα αλλα δεντρα τι εχουν να πουν,και αναλογα με ποιο δεντρο \"μοιαζουμε\",να ξεκινησουμε την ενδυναμωσει,μεχρι να ορθοποδησουμε λιγακι,και απο κει και περα θα μπορουμε και εμεις να λεμε τις εμπειριες μας σε αλλα δεντρα,που ειναι πιο αδυναμα απο εμας και να τους δειξουμε τον δρομο....

Eυχαριστω για το καλωσορισμα εμπνευστη κι εκτιμω πραγματικα τα λογια σου, δειχνουν ανθρωπο αποφασισμενο κι ωριμο.Δυστυχως ολοι οσοι βρισκομαστε σε αυτη την κατασταση γνωριζουμε οτι θεωρητικα τα πραγματα ειναι πολυ ευκολα: δεν υπαρχει λογος να φοβαμαι, δε θα παθω τιποτα, σκεφτομαι λογικα και δε βρισκω τιποτα που να με θετει σε κινδυνο κλπ.Στην πραξη ομως δεν ειναι τοσο ευκολο, ιδιως οταν εχεις αρχισει να χανεις τον ελεγχο και νιωθεις οτι η ψυχη σου προσπαθει με καθε τροπο να ελευθερωθει απο το σωμα σου.Η θεωρια μου ειναι πως υπαρχουν ανθρωποι γεννημενοι για αυτη τη ζωη κι ανθρωποι που κατα λαθος βρεθηκαν εδω.Ισως σε αλλες εποχες η σε αλλες κοινωνιες εμεις να ειμασταν οι \"φυσιολογικοι\" κι οι υπολοιποι οι \"αρρωστοι\".Στην κοινωνια μας η ευαισθησια ειναι ασθενεια επικινδυνη, οπως ηταν η μελαγχολια μερικους αιωνες πριν κι ισως να πρεπει να μπουμε κι εμεις σε καραντινα.Σε ενα κοινωνικο συνολο με στεροτυπα του τυπου οι αντρες δεν κλαινε και πετυχημενος θεωρειται ο αντρας που αντεχει τον ανταγωνισμο και βγαινει αλωβητος, τι γυρευεις εσυ που κλαις τη χαμενη αθωοτητα?Εμεις πρεπει να ντοπαριζομαστε για να αντεξουμε την καθημερινοτητα, για να μη σκεφτομαστε...τραγικη ειρωνια ετσι?Η σκεψη μας εφερε ως εδω, σε αυτην την εξελιξη και σε αυτο το τεχνολογικο θαυμα κι εμεις πλεον ψαχνουμε τροπους να σταματησουμε να σκεφτομαστε.Ειμαστε οι νομιμοι ναρκομανεις γιατι πληρωνουμε τα ναρκωτικα μας με αποδειξεις και δεν υποφερει το κρατος διαφυγοντα κερδη.Οτι δεν ειναι ζωη ειναι θανατος κι αμα δε μπορεις να ζησεις πεθανε.Σκιας οναρ ανθρωπος...

σε αυτη τη ζωη καλουμαστε να ισσοροπησουμε 2 διαφορετικες εννοιες ξανα-ξ.τον ανταγωνισμο που απορρεει απο τα ενστικτα μας για επιβιωση(υλικη διασταση του ανθρωπου) και την ταση της ψυχης να φτασει σε ανωτερα επιπεδα,να μοιραστει,να δωσει,να ενωθει να αποβαλει τον εγωισμο της(πνευματικη διασταση του ανθρωπου).τα δυο αυτα ειναι αντιθετα μεταξυ τους και βρισκονται σε συνεχη συγκρουση.το ιδανικο ειναι διαφορετικο για τον καθενα μας απο εμας και εξαρταται απο στοιχεια του χαρακτηρα μας,τις εμπειριες μας,το τι μπορει να αντεξει ο καθενας μας.ναι η ευαισθησια ειναι επικινδυνη γιατι πλεον στον \"εξω\" κοσμο οπου ο καθενας προσπαθει να φαει τον αλλον,ο ευαισθητος ειναι λουκουμακι.αρα για να μην ειναι ερμαιο του καθενος πρεπει να δυναμωσει τις ασπιδες του και κυριως να μαθει να επιλεγει ανθρωπους κοντα του που να εχουν την ιδια με αυτον ευαισθησια.προφανως η ισσοροπια σε σενα εχει χαθει για την ωρα,η γραμμη ειναι δυσδιακριτη και μονομερη.αλλα πες μου φιλε μου,τι επιλογες εχεις;ειμαστε σε εναν μονοδρομο που λεγεται ζωη,και πρεπει να παλεψουμε.και να σου πω κατι;το να παλεψουμε στην αρχη μπορει να φαινεται δυσκολο,αλλα οπως οι κυνηγοι μιας φυλης την πρωτη φορα που κυνηγουν και παλευουν να βρουν για την επιβιωση τους θηραματα,εχουν το φοβο και την απειρια,μετα τους γινεται καθημερινη συνηθεια το κυνηγι και ισως και ευχαριστηση.ευχαριστηση να παλευουν και να βρισκουν το θηραμα τους.ετσι και εμεις νοιωθουμε χαρα να παλευουμε και να καταφερνουμε πραγματα που ειναι για μας σημαντικα.μην παρατας τον εαυτο σου φιλε μου,ειναι δυσκολο το καταλαβαινω.δεν θα μπορεσεις μονο μιας να κανεις τα μεγαλα βηματα και χρειαζεται συνεχη προσπαθεια,και ισως ειναι για σενα δυσκολοτερο απο τους αλλους ακριβως λογω αυτης της ευαισθησιας.ομως τοσα ατομα εχουν δουλεψει με τον εαυτο τους,τον εχουν ανακαλυψει και σιγα σιγα καταφεραν να τον βρουν,τι του αρεσει,τι τον τρομαζει,τι να αποφευγουν και που να προσκολονται.και πρεπει να διαχωρισουμε εδω πως το τι αρεσει στον εαυτο σου δεν ειναι αυτο που βλεπεις στην τηλεοραση η αυτο που κανουν ολοι οι αλλοι.μπορει να ειναι ακριβως το αντιθετο.(ολοι να ακουν παπαριζου και εσυ κλασικη μουσικη).αυτο ισχυει σε ολες τις εκφρασεις μας στη ζωη,ψαξε να βρεις τι θελει ο εαυτος σου πραγματικα,τι τον ηρεμει και προσπαθησε να του το δωσεις...σιγα σιγα με υπομονη...

Quote:

---

Originally posted by ξανα-ξ
Σε ενα κοινωνικο συνολο με στεροτυπα του τυπου οι αντρες δεν κλαινε και πετυχημενος θεωρειται ο αντρας που αντεχει τον ανταγωνισμο και βγαινει αλωβητος, τι γυρευεις εσυ που κλαις τη χαμενη αθωοτητα?

---

προσωπικα δακρυζω αρκετες φορες και μου αρεσει να δακρυζω,γιατι τοτε καταλαβαινω πως κατι που συνεβηκε το εζησα σε ολη του τη διασταση,και με γεμισε με συναισθηματα,με εκανε να νοιωσω πως ζω.πως δεν ειμαι ενα ρομποτακι προγραμματισενο.οσο για την αθωοτητα,μη το ψαχνεις,λιγοι οι εκλεκτοι,για αυτο αμα βλεπουμε μικρα παιδακια χαιρομαστε,γιατι νοιωθουμε την αμεσοτητα τους και την αθωοτητα τους και αυτο μας γεμιζει,μας υπενθυμιζει απο τι ειμαστε φτιαγμενοι :)
(και κατι τελευταιο,μην βιαζεσαι να μεταναστευσεις,θα ερθει και αυτο,οταν ερθει η πληρωση του χρονου.τωρα προσπαθουμε να ρουφηξουμε την ζωη και αυτα που μας δινει,αλλοτε απλοχερα και αλλοτε με το τσιγγελι).
(τουλαχιστον ας εχουμε την θεωρια,το προβλημα ειναι αν δεν εχουμε ουτε αυτην)

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes
Δεν ξερω πως εφτασα σ αυτο το σημειο, αλλα ουτε θελω να μαθω. Το μονο που θελω ειναι να \"ξυπνησω\" απ ολο αυτο που ζω και μ εχει κανει να νιωθω πως βρισκομαι σε αλλη διασταση. Σα να υπαρχει ενα γυαλι αναμεσα σ εμενα και σε ολο τον υπολοιπο κοσμο. Σα να ειναι ολοι και ολα μια κινηματογραφικη ταινια που παρακολουθω, κατι το φανταστικο, το υπερανθρωπο. Βλεπω ανθρωπους να μπαινουν στ αυτοκινητα κι αναρωτιεμαι που πανε!!! \"Μα τι κανουν?\" Τοσο φοβερο και τρομακτικο μου φαινεται πια μια βολτα με τ\' αυτοκινητο. Δεν μπορω να βρισκομαι μεσα σ\' αυτο εκτος πολεως πια. Οσο για τα ταξιδια.... ειναι αυτα που σε πανε κατευθειαν στην κολαση. \"Το ταξιδι του θανατου, της συμφορας, ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ. Ουτε να το φανταστω δε θελω. Αποφευγω να το φερω στο μυαλο γιατι φοβαμαι. Η εγνατια για μενα σημαινει εγκλωβισμος, φυλακιση, ταξιδι διχως επιλογες. Δεν μπορεις να γυρισεις αν δεν τελειωσει. Δεν μπορεις να κανεις τπτ αν δεν τυραννιστεις μεχρι τελους κι ακομα παραπερα. Μα τι ακριβως συμβαινει??? :mad::mad::mad:

---

H Εγνατία για μενα σημαινει...
Αυτό είναι το θέμα.
Για καποιους λόγους, το μυαλο σου ( υποσυνειδητα ) εχει συνδεσει λαθος ερεθισματα με λάθος ερμηνείες.
Οταν βρεις, τι κερδιζεις απο ολο αυτο το \"λαθος\", τι στα αληθεια εξυπηρετει, η φοβια σου θα υποχωρησει.
Στο λεει, ενας ανθρωπος που καποτε, φοβοταν να βγει απο το σπίτι.
Σημερα, ξεχναω να θυμηθω οτι καποτε οντως, φοβομουν.
Κουραγιο, θεληση και ψυχοθεραπεια, βοηθησαν εμενα.
Καλη τυχη.

Καλημερα εμπνευστη καθως και στην υπολοιπη παρεα.Μιλησες για κυνηγους και πως η ενασχοληση τους μπορει να καταληξει διασκεδαστικη,δε μιλησες ομως για θηραματα κι αυτο μας αφορα περισσοτερο.Ο κρυος ιδρωτας που λουζει το θηραμα,η ταχυπαλμια,ο τρομος,η αβεβαιοτητα...αισθηματα γνωριμα σε πολλους απο εμας.Ο κυνηγος μπορει να διασκεδαζει,το θηραμα ομως υποφερει.Ειχα διαβασει καπου μια πολυ ωραια φραση:υπαρχει ζωη πριν το θανατο;Ελπιζω πως ναι κι ευχομαι να βρεθει λυση στα προβληματα ολων μας και να μπορεσουμε να γευτουμε τους καρπους της,γιατι αυτο που κανουμε τωρα ειναι ενα τεστ αντοχων και θελησης.Αντεχω να συνεχισω να ζω και να \"πεθαινω\"καθημερινα η μαζευω ολο μου το θαρρος και πεθαινω μια και καλη;Οποιος αντικρουσει την αυτοκτονια με το επιχειρημα οτι μονο οι δειλοι αυτοκτονουνε,πεφτει στην παγιδα της κοινοτοπιας κι αγνοει το ποσο δυσκολο ειναι να βλαψεις τον εαυτο σου.Ο ανθρωπος δεν ισορροπει μονο αναμεσα στο υλικο και στο πνευματικο,αλλα καλειται να διαχειρειστει εμπειριες και βιωματα κι εκει ακριβως πιστευω κρυβεται ολο το μυστικο:στη σωστη διαχειρηση των εμπειριων.Η ζωη ειναι το πιο τρανο χαοτικο συστημα οπου κι η παραμικρη αλλαγη και διαφοροποιηση μπορει να δωσει διαφορετικα αποτελεσματα.Δε θελω να το παιζω πνευμα της αντιλογιας και να αντιτασσω ειχειρηματα σε οτι λες φιλε εμπνευστη.Ειμαι με το μερος σου.Πιστεψε με θελω να ζησω, για αυτο και με ποναει τοσο το γεγονος οτι δε ζω.