Δεν αντέχω πολύ ακομα αλλά δεν παύει να το παλεύω...
Καλησπέρα ειμαι νεο μέλος εδω και χάρηκα έστω και λίγο που βρήκα αυτο το forum. Ειμαι εδω και χρόνια με κατάθλιψη. Περναω δύσκολα πολύ του τελευταίους μήνες. Πριν ενα χρόνο πέθανε ο πατέρας μου. Πολυ δύσκολα. Περασα μεσα στα νοσοκομεία 3 χρονιά και τον ειδα να φεύγει 45 κιλά απο καρκίνο φυσικά. Περασα πολυ δύσκολα αλλα τα κατάφερα. Μετα απο αυτο εχω συνέχεια κρίσεις άγχους. Κρίσεις οτι εχω ολες τις άρρωστιες. Φόβο οτι χανω τον έλεγχο. Ξυπνάω με πολυ κούραση με πολυ άγχος πονανε τα πόδια οι γάμπες μου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ καλα. Εχω συνέχεια νύστα μεσα στη μέρα. Οταν κοιμάμαι μεσημέρι ξυπνάω χειρότερα απο ποτέ. Εχω φόβο στα πάντα. Ζαλίζομαι, δεν μπορώ να αναπνεύσω μεσα στο μεσημέρι δεν μπορώ να κανω δουλειά.... Περνώ αντικαταθλιπτικα και Xanax. Ενα μηνα μπορεί να ειμαι σχετικά καλα και μεσα στο μήνα θα εχω κρίσεις. Κανω ψυχοθεραπεία. Με βοηθάει νομίζω κάποιες φορές αλλα οταν ειμαι χάλια ειναι σαν να μη κανω τίποτα. Υποφέρω απο κρίσεις συνέχεια. Δεν αντέχω την μέρα. Περιμένω να νυχτώσει. Δεν αντεζω τον έυτο μου. Δεν ξέρω πόσο πολυ ακομα μπορω να αντεξω σε ολο αυτο. Προσπαθώ πολυ. Εχω φίλους καλούς και νιωθω οτι ειμαι βάρος. Με ολο αυτο τα οικονομικά μου ειναι χάλια. Με τι παραμικρό που μπορεί να πάθω σωματικό αμέσως Καταρρέω...
Δεν αντέχω την μέρα, δεν αντέχω να ζαλίζομαι, να νιώθω οτι θα τα χάσω, οτι δεν εχω έλεγχο σε εμένα. Ο σβέρκος μου οταν το πιάνω με πεθαίνει στο πονο. Το. Κεφάλι μου οπου το παταω πονάει. Υπάρχουν μέρες που απλα κάθομαι σε ενα καναπέ ολη μερα προσπαθοντας να βρω εμένα. Μπορώ να γράφω ολη μερα για το χάος που νιώθω. Αλλα σταματαω εδω.
Σαν ευχαριστώ πολύ και συγνώμη για ολο αυτο το οχετο...
