η πίεση της ''επιτυχίας''

Printable View

07-09-2007, 14:05
elisso

η πίεση της ''επιτυχίας''

Καλησπέρα. Ήθελα να μοιραστώ σκέψεις με 'παιδιά' πάσης ηλικίας που αισθάνονται την πίεση της επιτυχίας (από το οικογενειακό/ κοινωνικό περιβάλλον ή τον ίδιο τους τον εαυτό). Εγώ είμαι η Ελισσώ και ποτέ δεν δέχτηκα αυτό που λέμε 'κλασσική πίεση' να καταφέρω κάτι. Ούτε κηρύγματα ούτε συναισθηματικούς εκβιασμούς ούτε ντιρεκτίβες αυταρχικές...
Οι γονείς μου είναι επιεικείς και πολυάσχολοι άνθρωποι και μας έδωσαν να καταλάβουμε κάποια πράγματα με το παράδειγμά τους κυρίως κι όχι με θεωρίες. Ίσως αυτό κάνει την σύγκριση ακόμη πιο δύσκολη. Δεν μας υπέδειξαν τι δρόμο να διαλέξουμε, αλλά η δική τους ζωή πάντα υπογράμμιζε την αξία ενός είδους περφεξιονισμού. Θυμάμαι μάλιστα που πάντα έλεγαν, όταν δοκιμαζόμασταν σε κάτι, 'αν τα πας καλά, έχει καλώς. Αν όχι, πάλι καλώς έχει'. Εμένα όμως ποτέ δεν με έπειθε αυτή η τόσο large εξομοίωση, και ας πιστεύω ότι δεν ήταν ανειλικρινείς εσκεμμένα. Τέλος πάντων, ακόμα και χωρίς ρητές πιέσεις, εμμέσως πάντα ένοιωθα πως αν δεν είμαι 'ανώτερη', όχι μόνο στα τυπικά προσόντα αλλά και στην συμπεριφορά (δηλ. ανεξάρτητη, δυναμική, ειλικρινής, ακομπλεξάριστη) κανείς δεν θα με αποδεχτεί όπως θέλω. Το γεγονός ότι ο αδερφός μου είναι ιδιαίτερα ευφυής και ενδιαφέρων άνθρωπος (κατά γενική ομολογία) δεν διευκολύνει τα πράγματα. Τον αγαπώ και τον θαυμάζω αλλά πάντα ένοιωθα μεγάλη κούραση από την προσπάθεια να 'τρέχω' να τον προλάβω... Ενώ όλα στην επιφάνεια πάνε καλά (σπουδές, σχέση κτλ.) και αισθάνομαι δημιουργική, ένας βαθύτερος φόβος πολλές φορές με παραλύει. Μην τυχόν κουραστώ ή φανώ λίγη. Τις πιο πολλές φορές τον καμουφλάρω επιτυχώς και που και που κατορθώνω να τον αγνοήσω. Μα όχι για πολύ. Ξέρω πως κι αν ακόμη συμβεί (να κουραστώ, να αποτύχω, να φάω τα μούτρα μου), δεν θα γίνει και τίποτα τραγικό. Ούτε κανείς θα μου ζητήσει τα ρέστα ούτε θα με αποκηρύξουν. Αλλά δεν θα αντέξω να δω ή να διαισθανθώ την απογοήτευση ή τον οίκτο στο βλέμμα τους. Μπορεί να είναι υπέρμετρος εγωισμός εν μέρει, αλλά δεν νομίζω ότι είναι μόνο αυτό. Θεωρούσα πως αυτή η ανασφάλεια είναι παιδική/ εφηβική και θα 'φύγει' με την ηλικία, αλλα στα 19 τώρα, το νοιώθω πιο έντονα από πριν, νομίζω μάλιστα ότι επιδεινώνεται.
Δεν ζητώ πραγματικά συμβουλή, γιατί ξέρω πως το πρόβλημα δεν διορθώνεται με πρακτικά μέτρα. Θέλω μόνο να το μοιραστώ με όποιον/ όποια έχει βρεθεί σε ανάλογη θέση ή απλώς του αρέσει να μοιράζεται :)
07-09-2007, 14:56
anitak

Ως μαμά, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να έχει υπερβολικές απαιτήσεις από τα παιδιά, αρκετά συχνά. Στην πραγματικότητα είναι ο πιο ξεκούραστος δρόμος: εκείνα θα φροντίσουν ώστε να γίνουν σωστοί και ευτυχισμένοι άνθρωποι κι εγώ θα καμαρώνω. Έλα μου όμως που, όπως η ίδια επέλεξα, οι δικοί μου δε με καμαρώνουν καθόλου ως ενήλικη! (παρόλο που θα το ήθελαν). Σκέφτομαι, λοιπόν, ότι όποιος περιμένει να ξεκουραστεί κάποια στιγμή στη ζωή του και να απολαύσει τα δημιουργήματά του, απλά θα διαψευσθεί. Εάν δεν έχω τρελλές απαιτήσεις από τα παιδιά μου για τη συμπεριφορά τους, την επίδοσή τους, ακόμη και τα ίδια τους τα συναισθήματα, τί αναγκάζομαι να κάνω; Να προβληματιστώ, να συμπάσχω, να ταλαιπωρούμαι μαζί τους και να κουράζομαι. Καθόλου εύκολο ή αυτονόητο (..γι\'αυτό πρέπει να σκέφτεσαι πολύ όταν θες παιδιά), και θεωρώ φυσικό να συμβαίνουν λάθη. Ένα παράδειγμα από τους δικούς μου γονείς, αρκετά δύσκολο να καταλάβει κανείς την προβληματικότητά του, είναι το εξής: γνώριζαν καλά ότι εγώ και τα αδέρφια μου ήμαστε αρκετά χαρισματικά παιδιά, σε σχέση με τον περίγυρο. Υπήρξαν και οι ίδιοι στη ζωή τους και το εισέπρατταν από παντού, σχεδόν. Μπροστά, όμως στο φόβο να εξελιχθούμε σε αλαζονικά και εγωιστικά όντα, προγραμματισμένα μας μετέφεραν το εξής μήνυμα, σε όλη τη διάρκεια τηα ανάπτυξής μας: \"..το ότι είσαι έξυπνη/όμορφη/πνευματώδης και δημιουργική, δε σημαίνει τίποτα για την αξία σου. Είσαι το ίδιο με τον τελευταίο άνθρωπο αυτής της γης και καλό είναι να το καταλάβεις νωρίς.\" Χρησιμοποιούσαν δε συχνά φρασεολογία ειρωνική, όπως \"δεν είναι εποχή για πρίγκιπες\", \"ποια νομίζεις ότι είσαι;\" \"φταίει που δε στερηθήκατε ποτέ τίποτα\" κλπ. Χαρακτηριστική η αντίδραση του αδερφού μου όταν τέλειωσε το δημοτικό με άριστα: \"μαμά, δε φταίω εγώ, ο δάσκαλος μού το έβαλε!\" . Το αποτέλεσμα ήταν μάλλον οδυνηρό. Αν και πάντοτε είχα επίγνωση ότι μπορώ να κάνω και να γίνω πολλά, ποτέ μου δε πίστεψα ότι το αξίζω, ή ακόμη κι ότι δικαιούμαι να το κάνω. Επίσης, ένοιωθα πολύ ανάξια να αγαπηθώ.
08-09-2007, 05:34
melita

Όταν όλοι στο οικογενειακό σου περιβάλλον είναι φτασμένοι, είναι φυσική συνέπεια να μπαίνεις σε σύγκριση αθελά σου ή να σε συγκρίνουν και τα υπόλοιπα μέλη άθελά τους ή κεκκαληένα. Και εγώ σε μια παρόμοια οικογένεια μεγάλωσα και πάντα με αυτό ζω. Αλλά όσο μεγαλώνεις και κάνεις επιλογές που σε ευχαριστούν και σε κάνουν χαρούμενο άνθρωπο αφήνεις πίσω το \"πρέπει\" και τη σύγκριση. Ο καθένας από εμάς ξεχωρίζει και σε κάτι, είναι καλύτερος από τον άλλον σε κάτι. Αυτό όμως δεν φένεται απαραίτητα μέσα από τα πτυχία αλλά από τη γενικότερη στάση ζωής και τον χαρακτήρα σου. Οι γονείς όσο δημοκρατικοί και να είναι έχουν απιτήσεις ή και πιο απλά όνειρα για το παιδί τους, έστω και υποσεινήδητα. Πώς όμως θα είσαι εσύ η ίδια ευτυχισμένη πρέπει να έχεις σαν προτεραιότητα και όχι πώς θα νιώσουν οι γονείς σου ή αν θα είσαι λιγότερο \"μορφωμένη\" από τον αδερφό σου. Άλλωστε όπως ξέρεις η μόρφωση και η καλλιέργεια του ανθρώπου δεν προέρχεται μόνο από τα πτυχία αλλά και από τον τρόπο που μεγάλωσε, από τις αρχές που πήρε, από τόσα άλλα πράγματα.. Να κάνεις λοιπόν αυτό που θες και όχι αυτό που οι άλλοι νοίζουν οτι θέλεις
08-09-2007, 18:55
Kleiw

Elisso όμορφη η συμπεριφορά των γονιών σου στο συγκεκριμένο θέμα.... μάλλον δεν έχεις πάρει το μύνημα τους! Δεν ξέρω γιατί. Εσύ έχεις περισσότερα στοιχεία για να το ψάξεις! Είναι πολύ όμορφο να νιώθουμε αγαπητοί και αποδεκτοί, παρόλα τα λάθη μας! Λίγοι άνθρωποι με εκάναν να νιώσω έτσι (και επέτρεψα στον εαυτό μου να το πιστέψει σε ένα βαθμό). Είναι θαυμάσιο! Να είσαι ο εαυτός σου και να αρέσεις! Δυστυχώς υπήρχαν και άνθρωποι, και αναφέρομαι κυρίως στην μητέρα μου, που οτι και να κάνω δεν θα είναι αρκετό και νιώθω οτι δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένη!!!!!!!!
Πριν λίγο καιρό είχα κάνει μεγάλο θέμα γι\'αυτό, τεράστιο θα έλεγα.... ευτυχώς που ήταν και η θεία μου παρούσα και μου έδωσε δίκιο........γιατί αλλιώς......... τίποτα!!!
08-09-2007, 21:48
anitak

Quote:

Originally posted by Kleiw
Elisso όμορφη η συμπεριφορά των γονιών σου στο συγκεκριμένο θέμα.... μάλλον δεν έχεις πάρει το μύνημα τους! Δεν ξέρω γιατί. Εσύ έχεις περισσότερα στοιχεία για να το ψάξεις!

..χμ, αυτό που σκόπευα να πω, αλλά ξεχάστηκα, ήταν ότι βρίσκω πολύ πιθανό τα πράγματα να μην είναι ακριβώς έτσι. Αν στην πραγματικότητα σου περνούσαν το μήνυμα ότι δεν τρέχει τίποτα, νομίζω ότι δε θα έτρεχε. Αν βρεθείς, Ελισσώ, στη θέση που θεωρείς ταπεινωτική, ενδέχεται, οι τόσο καταπληκτικοί γονείς σου, να μην είναι ακριβώς στο πλάι σου. Εκτός από τη φανερή ένδειξη δυσαρέσκειας, υπάρχει και η έμμεση, η στέρηση του ενδιαφέροντός τους. Μπορεί να μη σου πουν ποτέ \"είσαι άχρηστη\", αλλά μπορεί να σε αντιμετωπίζουν σαν κάτι λιγότερο, χωρίς να το αντιλαβάνεσαι άμεσα. Θέλει επαγρύπνηση το όλο θέμα, και τώρα που μεγαλώνεις, μάθε τούτο: να επικεντρώνεσαι σε στόχους που βάζεις η ίδια για τον εαυτό σου, αδιαφορώντας για το τί περιμένου άλλοι από σένα. Ακόμα και οι γονείς σου.

Κλειώ, αλήθεια, ,γιατί το παθαίνουν ειδικά οι μαμάδες αυτό; Τί κόμπλεξ είναι φορτωμένες και διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά;;
08-09-2007, 23:17
Kleiw

Quote:

Originally posted by anitak
Κλειώ, αλήθεια, ,γιατί το παθαίνουν ειδικά οι μαμάδες αυτό; Τί κόμπλεξ είναι φορτωμένες και διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά;;

Δεν ξέρω! Πάντως κάθε μαμά είναι διαφορετική! Η δικιά μου παντρευτηκε μικρή και είχε και έχει και η ίδια πολλά άλυτα ψυχολογικά προβλήματα! Δεν χόρτασε την ανεμελιά ούτε ελεύθερη, ούτε παντρεμένη γιατί ο πατέρας μου ήταν ναυτικός κ.α..
Επιπλέον δεν ήταν συνειδητοποιημένη οταν μας έκανε και σίγουρα ανώριμη να μας χειριστεί. Χειρίζεται πολύ άσχημα την πίεση και το αγχος και ξεσπάει σε εμάς χωρίς σεβασμό. (για κάποιο λόγο πιστεύει οτι έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει και εμείς υποχρέωση να το υποστούμε)
Συμπαθεί γενικά πολύ περισσότερο τους άντρες και τους θεωρεί πιο άξιους. Για παράδειγμα, τον αδερφό μου τον καμαρώνει και τον υποστηρίζει συχνά, αν και αυτός δεν γλιτώνει πάντα απο τα ξεσπάσματα της.
Δεν νομίζω οτι είναι μια τυπική περίπτωση!
Πάντως γενικά οι γυναίκες είναι περισσότερο απαιτητικές απο τους άλλους απο οτι οι άντρες νομίζω!!!
08-09-2007, 23:32
krino

Ελλισο,
θα χωρισω σε δυο μερη αυτο που θα απαντησω.

Το πρωτο ειναι η προσωπικη μου εμπερια και το δευτερο ειναι η αποψη στο κειμενο σου οπως το εγραψες.

Παμε λοιπον,

Καποτε ημουν σε μια σχεση, κατι λιγοτερο απο δυο χρονια.
Οι γονεις της κοπελας αντιθετα με τους δικους σου, την πιεζαν να ειναι παντα πρωτη.
ΠΧ ηταν αδιανοητο να πεσει κατω απο 20 - 19 στους βαθμους στο λυκειο.

Οι ιδιες αποσκευες ψυχαναγκασμων την συνοδευσαν και μεχρι που την γνωρισα.
Εριξα τεραστιο ογκο δυναμης και αποθεματα εσωτερικων μου δυναμεων για να μπορεσω να αποτρεψω ολες αυτες τις απιθανες σκεψεις.
Καποια στιγμη αρχισε να φαινεται οτι τα καταφερα.

Στο τελος ηρθα αντιμετωπος με τους γονεις της....
Ξερεις δεν χαριζω καστανα σε κανενα,
τους κατηγορησα ευθεως οτι οι αρχικοι φταιχτες για ολα αυτα ειναι αυτοι.
Και αν χρειαζοταν καποιος ψυχιατρο επειγοντως ειανι αυτοι και οχι η κορη τους.

Δυστυχως σε αυτη την κοντρα βγηκα χαμενος ετσι και διεκοψα την σχεση αυτη.

Το συμπερασμα μου ηταν οτι ηταν το λιγοτερο αδικος ολος αυτος ο πολεμος....
Ταλαιπωρια, αδιεξοδα χωρις κανενα μα απολυτως κανενα νοημα.

Παμε τωρα στα δικα σου.

Quote:

Originally posted by elisso
Καλησπέρα. Ήθελα να μοιραστώ σκέψεις με \'παιδιά\' πάσης ηλικίας που αισθάνονται την πίεση της επιτυχίας (από το οικογενειακό/ κοινωνικό περιβάλλον ή τον ίδιο τους τον εαυτό). Εγώ είμαι η Ελισσώ και ποτέ δεν δέχτηκα αυτό που λέμε \'κλασσική πίεση\' να καταφέρω κάτι. Ούτε κηρύγματα ούτε συναισθηματικούς εκβιασμούς ούτε ντιρεκτίβες αυταρχικές...
Οι γονείς μου είναι επιεικείς και πολυάσχολοι άνθρωποι και μας έδωσαν να καταλάβουμε κάποια πράγματα με το παράδειγμά τους κυρίως κι όχι με θεωρίες. Ίσως αυτό κάνει την σύγκριση ακόμη πιο δύσκολη. Δεν μας υπέδειξαν τι δρόμο να διαλέξουμε, αλλά η δική τους ζωή πάντα υπογράμμιζε την αξία ενός είδους περφεξιονισμού. Θυμάμαι μάλιστα που πάντα έλεγαν, όταν δοκιμαζόμασταν σε κάτι, \'αν τα πας καλά, έχει καλώς. Αν όχι, πάλι καλώς έχει\'. Εμένα όμως ποτέ δεν με έπειθε αυτή η τόσο large εξομοίωση, και ας πιστεύω ότι δεν ήταν ανειλικρινείς εσκεμμένα. Τέλος πάντων, ακόμα και χωρίς ρητές πιέσεις, εμμέσως πάντα ένοιωθα πως αν δεν είμαι \'ανώτερη\', όχι μόνο στα τυπικά προσόντα αλλά και στην συμπεριφορά (δηλ. ανεξάρτητη, δυναμική, ειλικρινής, ακομπλεξάριστη) κανείς δεν θα με αποδεχτεί όπως θέλω.

Χρονια παλεψα να αποδειξω το ποσο ανεφικτο ειναι αυτο.
Φυσικα και κανεις δεν θα σε αποδεχτεις οπως θες.
Θα ηταν παρανοικο κατι τετοιο.
Θα σημαινει οτι εξω καπου στο πλανητη κυκλοφορει καποιος κλωνος σου.
Προσωπικα εαν εβρισκα ατομο που να κανει κατι τετοιο θα με ενοχλουσε αν και θα σκεφτομουν οτι απλα υπκρινεται γιατι πολυ απλα δεν υπαρχει περιπτωση να συμβει κατι τετοιο.

Απο την αλλη, σκεφτηκες αν εσυ αποδεχεσαι τους ανθρωπους οπως αυτοι θελουν??
Η απλα κανουν τις εκπτωσεις που για σενα φαινονται δυσκολες???

Το γεγονός ότι ο αδερφός μου είναι ιδιαίτερα ευφυής και ενδιαφέρων άνθρωπος (κατά γενική ομολογία) δεν διευκολύνει τα πράγματα. Τον αγαπώ και τον θαυμάζω αλλά πάντα ένοιωθα μεγάλη κούραση από την προσπάθεια να \'τρέχω\' να τον προλάβω...

φυσικα τρομερο λαθος....
οχι μονο το τρεξιμο αλλα και ολη η διαδικασια.
Απο την αλλη ο καθε ανθρωπος εχει την δικη του χαρη που σκορπιζει γυρω του και κατι τετοιο ειναι αδυνατο να ειναι μετρησιμο.
Φυσικα οταν εισαι ανασφαλης, αυτο που θα σε καλυψει ειναι αυτο το αδιακοπο τρεξιμο.

Ενώ όλα στην επιφάνεια πάνε καλά (σπουδές, σχέση κτλ.) και αισθάνομαι δημιουργική, ένας βαθύτερος φόβος πολλές φορές με παραλύει. Μην τυχόν κουραστώ ή φανώ λίγη. Τις πιο πολλές φορές τον καμουφλάρω επιτυχώς και που και που κατορθώνω να τον αγνοήσω. Μα όχι για πολύ. Ξέρω πως κι αν ακόμη συμβεί (να κουραστώ, να αποτύχω, να φάω τα μούτρα μου), δεν θα γίνει και τίποτα τραγικό. Ούτε κανείς θα μου ζητήσει τα ρέστα ούτε θα με αποκηρύξουν. Αλλά δεν θα αντέξω να δω ή να διαισθανθώ την απογοήτευση ή τον οίκτο στο βλέμμα τους.

ξεχνας οτι ολοι ειμαστε ανθρωποι.
Σαν τετοιοι παραγουμε και δεχωμαστε συναισθηματα και εκφρασεις.
Σαν τετοιες εισαι υποχρεωμενη να δεχτεις και απορριψη και απογοητευση απο τους αλλους.
Εαν πασχισεις ποτε σου για το αντιθετο ισως τα καταφερεις.
Αυτος ομως που θα ειναι 100% απαγοητευμενος θα ειναι σιγουρα ο εαυτος σου.

Μπορεί να είναι υπέρμετρος εγωισμός εν μέρει, αλλά δεν νομίζω ότι είναι μόνο αυτό.

κανενας εγωισμος δεν ειναι.
Ειναι απλη ανασφαλεια και φοβος για το πως θα διαχειριστεις αυτα που τρεχουν μεσα σου.

Θεωρούσα πως αυτή η ανασφάλεια είναι παιδική/ εφηβική και θα \'φύγει\' με την ηλικία, αλλα στα 19 τώρα, το νοιώθω πιο έντονα από πριν, νομίζω μάλιστα ότι επιδεινώνεται.

θα σε λυπησω αλλα εχω υποψη μου μιας και ξερω κοσμο που εχει φτασει κοντα στα 40 και το μονο που κανει ειναι να πορευεται ακριβως ετσι οπως σκεφτεσαι εσυ.

Δεν ζητώ πραγματικά συμβουλή, γιατί ξέρω πως το πρόβλημα δεν διορθώνεται με πρακτικά μέτρα. Θέλω μόνο να το μοιραστώ με όποιον/ όποια έχει βρεθεί σε ανάλογη θέση ή απλώς του αρέσει να μοιράζεται :)

οποιος προσπαθησει να σου δωσει συμβουλες στην ουσια μαλλον θα σε μπερδεψει.
:P

ΕΣΥ πρεπει να εργαστεις για αυτο.
ΕΣΥ πρεπει να σκεφτεις τι μπορεις να κανεις στη ζωη σου και μεχρι που μπορεις να φτασεις.
Τα υπολοιπα φυσικα που ΘΑ ηθελες να κανεις αλλα δεν μπορεις και μπορουν οι αλλοι....
θα τα αφησεις πισω σου.....

καλη τυχη και ελπιζω να τα σκεφτεις ολα αυτα.